Każdy normalny debil w takiej chwili myślałby o czymś logicznym ─ o tym, że boli, gdy głowa huknęła o kant schodka albo o obrzydzeniu, bo ślina spłynęła już za materiał koszuli i wilgocią przypominała o swoim ohydztwie. Growlithe za to był wściekły, że nie wyczuł bestii natychmiast, choć przecież nieustannie badał otoczenie, a na wstępie rozejrzał się, zahaczając o sufit. Zbyt często w grach komputerowych natykał się na podobne ewentualności, by nie spoglądać na miejsca, w których trudno się ulokować, ale gdy przyszło mu działać na podobnej płaszczyźnie, wróg przemknął niepostrzeżenie.
Jakim.kurwa.sposobem.
Nie miał pojęcia jakim, ale w tej samej sekundzie zdał sobie sprawę, że nie miał też czasu. Nagle rzeczywistość buchnęła mu w twarz, a on wciągnął gwałtownie powietrze do płuc. Umysł rozświetlił się, rozwiewając zamroczenie, a on sam wbił dwubarwne spojrzenie w dychający mu w szyję, usta i nos pysk. Pływał już w tylu niedogodnych substancjach, że ślina jakiegoś odrażającego, pozagrobowego monstra nie robiła na nim wrażenia.
W porównaniu do pazurów wbitych w bark. One jakieś wrażenie robiły i Growlithe aż się skrzywił, zaciskając szybko zęby.
„Oups”.
Nie no, faktycznie.
Takie tam oups. Co chwila się zdarza.
„Pewnie powinnam była uprzedzić cię wcześniej.”
Uśmiechnął się kwaśno.
─ Wcale bym się nie obraził ─ mruknął z zaskakującym luzem, nie zdejmując z bestii badawczego spojrzenia. Nie szarpał się, choć wszystkie mięśnie przypominały mu o ciężarze, jaki spadł na niego z góry i wbił w schody do tego stopnia, że nie wyjdzie stąd bez pamiątkowych obić. Pogodnie zakładając, że w ogóle uda mu się stąd wykaraskać; już obojętnie czy w pierwotnej wersji, czy edycji z zebrą.
Czekał na znak, w którym bestia nie tylko będzie się do niego przytulała, ale postanowi zaatakować.
Już cię zaatakowała, wymamrotała mało subtelnie Shatarai.
Więc czekał na znak, w którym bestia postanowi zaatakować go jeszcze bardziej. Dopiero wtedy mrowiący pod skórą ogień wybuchłby tuż pod żebrami monstra, wżerając się w skórę na jego brzuchu, schodząc w dół, wlewając się na niższe obszary wartkim chluśnięciem gorąca doprowadzającego do istnego szaleństwa.
To twój plan?
Growlithe nerwowo uniósł kącik ciut wyżej, choć nikt nic nie powiedział.
Tak mniej więcej będzie to wyglądało.
Trochę to psuje pojęcie męskiej solidarności.
Hah ─ parsknął, dodając do planu jeszcze wbicie lancetu tam, gdzie będzie mógł. Jeżeli nie w klatkę piersiową, to w szyję, jeżeli nie w szyję, to w bok, głównie licząc na możliwość uwolnienia barków i osłonięcia się przed paszczą.
Wypuść mnie, a nie pierdolisz! ─ syknęła wilczyca ponad dudnieniem.
Minęły dwie sekundy, w czasie których Growlithe, tylko na moment, skoczył spojrzeniem do dziewczynki. To co rejestrował, było trochę irracjonalne. Czuł kurz, który wzniósł, kiedy upadał, czuł pulsowanie w łokciu, gdy huknął nim o kant stopnia, czuł niewygodę, bo schody przypominał mu, że nie da się złożyć ciała ludzkiego w harmonijkę, czuł nieświeży oddech na twarzy i chłód na brzuchu, z którego zniknął materiał koszuli, podwinięty zapewne przy ruchu bestii.
─ Weź szczeniaka, Mary ─ polecił, jeszcze szczycąc się przyjaznym tonem.
A potem? ─ dopytywała się Shatarai, której nadal nie w smak było pozostawać poza świadomością dziewczynki. Potem, gdy się nie zgodzi, to co?
To wybuchnie piekło.

- - - - -
|| Ewentualne użycie mocy:
- Pirokineza: 1|3

„Zabawny jesteś.”
O Chryste.
Kilkunastutonowy okręt podwodny spoczywał mu na piersi i nawet nie tyle spoczywał, co został do niej przyspawany, wbijając go w schody jeszcze dotkliwiej, rozszarpując dziurę w ramieniu jeszcze mocniej i chuchając mu w twarz jeszcze paskudniejszym odorem, na który się skrzywił. Ale, rzecz jasna, nie to było najgorsze.
Ktoś z nas musi rozluźnić atmosferę.
Syknął gwałtownie. Głównie z zaskoczenia.
Nie tylko rozluźnienie atmosfery by się przydało, hm?
Shatarai nie dawała za wygraną. Urosła do rozmiarów, w których spokojnie rozwaliłaby pokój na parterze i zawaliła budynek lepiej od zamachowców na World Trade Center. Nic dziwnego. Rosła równie prędko co gniew, a Wilczur pod wpływem nowej dawki bólu ściągnął brwi ku sobie i buchnął jeszcze mocniej ogniem w brzuch i podbrzusze bestii, zaraz nabierając nagłego haustu powietrza. Czuł, jak tlen wlewa się do płuc szybką, nieokiełznaną falą i rozpycha organ tak mocno, że lada moment, a jego ścianki by pękły. Wypuścił powietrze zaraz potem ─ „Grow!” ─ i wsparł się na łokciu, by unieść do siadu. Ranne ramię pulsowało tępo, ale adrenalina buzująca w żyłach pozwalała mu na wykonywanie instynktownych działań.
Plan A zawiódł.
Czas na plan B.
Mówiłeś, że plan B jest niewykonalny.
Podniósł się na nogi, które omal nie ugięły się pod ciężarem ciała, gdy poczuł piorun przechodzący mu wzdłuż kręgosłupa. Nim jednak twarz wykrzywiła się w bólu do końca, pierwsza ściana ognia buchnęła prosto w bestię ─ w pysk, w oczy, w uszy i nos ─ by nie tyle pokonać, co unieruchomić ją na wystarczająco długi czas.
Owszem, mruknął do Shat, kucnął, zbierając w lewą, ranną rękę upuszczony wcześniej lancet i oparłszy drugą dłoń o zimno schodka skoczył w dół.
Wilczyca warknęła i nie tyle zeskoczyła co zeszła na niższe stopnie, na których wylądował Growlithe łapiąc równowagę tylko sobie znanym sposobom. Gdyby nie zwierzęcy refleks i ─ chyba przede wszystkim im dziękował ─ buty, pewnie by się zachwiał. Zmęczenie w końcu robiło swoje. A narkotyki, którym go szprycowano wcale nie musiały ulotnić się na amen i nikt nie zabraniał im odezwać się w najmniej odpowiednim momencie, posyłając go w paszczę wyłożoną ostrymi zębami albo na sam dół klatki, żeby zmienił położenie niektórych kości i organów.
Ledwo wylądowałby na schodkach na lekko zgiętych kolanach, a dłoń ruchem, którym posyła się asa na stół, wyprowadziła pierwszy atak ku nieznajomej. Zakładał, że jeżeli dziewczynka znajdzie się w widocznym niebezpieczeństwie, zatrzyma swojego towarzysza ─ a nawet jeżeli nie, przynajmniej umilkną jej rozkazy. Łatwiej było grać z czymś, co działa wyłącznie na znanych, instynktownych mechanizmach, niż ze stworzeniem stricte myślącym. Posłał więc pierwszą kulę ku jej twarzy, drugą ku nogom ─ na wysokości łydek lub niżej. Tak, aby uniemożliwić jej ucieczkę lub przerwać ją jeszcze w zalążku.
Zresztą, w takich chwilach nie liczyło się tylko używanie mocy i Growlithe doskonale o tym wiedział. Palce na lancecie trzymał w lewej dłoni i mimo rozszarpanego ramienia wymierzył cios. Ostrzem skierowanym do dołu ─ z zamiarem użycia większej siły ─ zamachnął się na jej twarz, a zaraz potem ─ bez względu na to, czy cios się powiódł, czy tylko ją zaskoczył i zmusił do odsunięcia się ─ wyciągnął nogę i wyprostował ją mocno w kolanie, podcinając jej równowagę na wysokości kostek, z zamiarem jak najszybszego wbicia ją w schody butem.

Nie zapominał jednak o bestii ─ jeżeli atak na dziewczynkę się nie udał lub pirokineza nie zadziałała na tak długi czas, białowłosy spuścił ze smyczy Shatarai, naprowadzając ją na zwierzę.

- - - - -
|| UŻYCIE MOCY:
- Pirokineza: 2|3.
- I ewentualnie ubrakineza: 1|3.

Na jej słowa ─ mimowolnie ─ przewrócił oczami. Arogancja musiała mieć w tym swój udział, skoro nawet tak poboczny gest mógł go zgubić. To w końcu sekunda, w której traci wroga z oczu, a w którym szala może przechylić się na jego niekorzyść, choć obecna sytuacja okazała się szczególnie dla niego łaskawa. Może los próbował mu zrekompensować wszystkie wieki, w których rzucał mu ciężkie kłody pod stopy, gdy sam starał się wdrapać na szczyt, a może było to kolejny zbieg okoliczności.
Ruchy postępowały jeden po drugim i z perspektywy osoby trzeciej wszystko wyglądało na ustalone z góry. Nawet jeżeli twarz dziewczynki odchyliła się w odpowiednim momencie, nie pozwalając przeciąć nosa i ust ostrym lancetem, to dokładnie w tym czasie zbyt mocno przechyliła się w tył, a to kompletnie zrujnowało jej równowagę. Podcięcie nóg było więc wisienką na torcie. Upadła boleśnie i prawie było mu jej żal.
Prawie.
Noga białowłosego była jednak innego zdania i jeszcze nim plecy małej sadystki uderzyły o stopnie oderwała się od schodka i z impetem wycelowała w brzuch, wbijając ją szybciej w nierówne podłoże, wypychając całe powietrze z płuc i prawdopodobnie zmuszając wszystko to, co miała w żołądku, do podskoczenia w górę aż do gardła. Wymordowany wykrzywił wtedy usta we frywolnym uśmieszku i obrócił lancet w ręce. Ostrze zrobiło szybki młynek, a potem zatrzymało się gwałtownie w poprzedniej pozycji.
I to był jego błąd.
Nie zdążył się jeszcze zamachnąć, a wrzask huknął w niego i rozbił się w czaszce, aż Wilczur odruchowo napiął mięśnie i spróbował uwolnić mechanicznym machnięciem jednego z barków. Dopiero po tym zrozumiał, że oplotły go twarde pnącza, unieruchamiając nadgarstki i nogi, momentalnie wywołując w rozbudzonym gniewem ciele dodatkowe pokłady agresywnych szarpnięć. Znieruchomiał dopiero wtedy, gdy zielone liny ściągnęły go w dół i przygwoździły do ściany, wyduszając z niego powietrze.
Oko za oko, ząb za ząb, wymamrotała jedna z mar. Yerwyth zamruczał jak prawdziwy, salonowy kociak i zerknął ogromnymi oczami wprost w schodzącą ku nim dziewczynkę. Zdaje się, że jesteś w tarapatach?
Skąd. Splunął w bok. Kwestia czasu.
Karakal usiadł miękko na tylnych łapach, prostując swoją sylwetkę i nie spuszczał wzroku z nieznajomej, prezentując się raczej jak posąg, niż „żywe” stworzenie. Growlithe znał jednak prawdę, bo myśli Yerwytha powoli działały mu na nerwy, chrobocząc w czaszce jak uwięzione po niewłaściwej stronie drzwi zwierzę. Uniósł nieco górna wargę, odsłaniając przy tym i zęby, i dziąsła i warknął gwałtownie na Mary, wydobywając z krtani dźwięk, niemożliwy do stworzenia przez żadnego człowieka.
„Grasz nie fair.”
Nawet nie zauważyłeś, wymruczał Yerwyth. Jego pysk nawet nie zadrżał od słów, ale te mimowolnie trafiły do uszu rozdrażnionego wymordowanego. Czego znowu nie zauważył? Jaki znowu popełnił błąd? Zwarł szczęki, gdy pnącza zacisnęły się mocniej na jego ciele. Dłonie niedługo mu zdrętwieją i będzie obolały, a wtedy... Nawet nie zauważyłeś, że wrócił. Poziom E zmarszczył lekko nos, wykrzesując ognisty płomień. Choć ten w kontakcie z ubraniami miał zeżreć tkaninę, Growlithe nie przejmował się ani zabrudzonym krwią t-shirtem, ani nogawkami ukradzionych spodni. Jednocześnie w jego czaszce rozległy się dwa głosy.
Jeden wyraźniejszy, dziecięcy, wręcz szczeniacki.
Drugi z oddali, przebijający się przez błonę między jednym a drugim światem.
„... głupia dziewucho!”
Było-minęło.
Rei?
Yerwyth oblizał bok pyska.
Nie spieszyłeś się, Jace.
Fakt. Nawet nie zauważył, że coś się zmieniło; że już nie jest sam z Mary i bestią, choć gdzieś pobocznie miał świadomość drugiej walki ─ tej pomiędzy potworem, a Shatarai, która wyskoczyła z mroku, odklejając się od niego z bezgłośnym „blop”.
Dwukolorowe tęczówki drgnęły nagle. Odrobinę. Uniosły się, odrywając wzrok od dziewczynki i zerknęły ponad jej ramieniem na stojącą za nią postać. To idiota. Własny szept wypełnił jego podświadomość. Kretyn.
Możliwe.
I wraz z „możliwe” Wilczur rozchylił usta, ukazując przy tym przydługie kły.
─ Rei, nadgarstek ─ warknął ochryple, podbródkiem wskazując na jego dłoń, na której nie tak dawno zawiązał mu czarny rzemyk. Już w sumie najlżejszy kontakt paznokci z tworzywem mógłby rozerwać strukturę i wypuścić na zewnątrz Shivę ─ wilczyca nie potrzebowałaby rozkazów, nie byłaby nawet zaskoczona tym, że ledwie pojawiła się w materialnej formie, a jej oczom ukazałaby się twarz uroczej małolaty. Choć jej myśli nie były bezpośrednio połączone z właścicielem, jego rozkazy były twarde i oczywiste. Ledwo stanęłaby na łapach, a już skoczyłaby dziewczynce do gardła, jednocześnie czując, jak niedaleko wybucha kolejna chmura ognia.
Yerwyth.
Karakal podniósł się z miejsca i skoczył przed siebie. Jeszcze w połowie lotu ukazał się cudzym oczom. Długie łapy z kocimi pazurami, frędzlowate uszy, niedługi ogon. Jego celem okazały się nogi dziewczynki, dokładnie ─ wewnętrzne zgięcia jej kolan, w które miał zamiar się wgryźć i szarpnąć nią do tyłu. A nawet gdyby nie udało mu się złapać w zęby mięśni, byłby w stanie ją podciąć i raz jeszcze powalić na podłogę.

- - - - -
|| Użycie mocy:
- Umbrakineza: 2|3.
- Pirokineza: 3|3.

Poruszał nadgarstkami, ale tak, by nie miało to związku z wyrywaniem się, jakby nie do końca był pewien, czy chce wyrwać się objęciom cisnących ciało ostrzy. Powietrze wypełniające organizm z chwili na chwilę ulatywało i zamiast zapełnić je na nowo było blokowane. Nie znajdowało żadnych nowych luk, które mogłoby zapełnić, za to miejsca było coraz mniej, gdy zielone sznury przyciskały wymordowanego do ściany, wbijając go w nią z taką mocą, że niemal czekał, aż przewierci się do drugiego pomieszczenia.
Głupi uznaliby, że stracił zapał do walki już w chwili, w której dziewczyna ─ ta przeklęta Mery Sue, niech ją diabli wezmą i zgwałcą w kotle z lawą ─ zwróciła się do Reia. Może między nimi nie wywiązała się jeszcze nie wiadomo jak istotna nić przyjaźni i dozgonnego szacunku, ale prowokacja dzieciaka wydawała się Growlithe'owi, delikatnie ujmując, kurewsko nie na miejscu. Tym bardziej, że z każdą sekundą wszystkie alternatywy wyślizgiwały mu się z palców, a on czuł się jak ostatni kretyn, gdy z momentu na moment, przez własne nieudolne ślamazarczenie się załamuje mu się grunt pod nogami. Ochota, by wrzasnąć na cały budynek, by zamknęła ryj rozsadzała go od środka, ale ten jeden raz siedział cicho. Wyczekiwał ze wzrokiem, w którym kryła się ślepa furia, na to, co zrobi szczeniak mając do dyspozycji lojalność, o jaką nikt go nie prosił.
Och, jestem pewna, że byłoby mu łatwiej, gdybyś coś powiedział, kochany, wyszeptała jedna z mar, dotkliwie dotykając jego rozgrzanego policzka. Orzeźwiające. O ile łatwiej jest wykonywać cudze rozkazy, niż wprowadzać w życie własne plany? ─ dodała zaraz i choć nie była widoczna nawet dla jego wzroku, wyczuwalnie odczuł jej obecność. Przesunęła się gdzieś pod jego nogami akurat w momencie, w którym Rei na powrót ukazał światu przydługie kiełki.
To zadziałało prawie tak, jakby chwycił za coś ciężkiego i rzucił tym o gong. Ogień wybuchł, pożerając zieleń pnączy, a tym samym ich faktyczne właściwości. Mary miała przewagę ─ nie była tak zmęczona, nie odczuwała takiej presji, możliwe, że jej moce były o wiele silniejsze i utrzymają się dłużej, niż jego własne ─ ale kto mu zabroni blefować?
Z buchnięciem opadł na ziemię. Wylądował w lekkim, niekompletnym przysiadzie ─ wszystko za sprawą zwierzęcych genów; tego samego instynktu, który nakazuje kotom lądować na czterech łapach, nie na karku. Być może w tej właśnie chwili Growlithe miał w sobie o wiele więcej z dzikiego kocura, niż narwanego kundla, bo choć w oczach wciąż paliła się wściekłość, jego ciało zdawało się przybrać „stabilniejszej duszy”. Niewykluczone, że chwila, w której był skrępowany i niemalże bezbronny jak dzieciak okazała się zbawienna dla jego zmysłów ─ w ten czy inny sposób.
„Odwołaj je.”
Naprawdę to rozważył.
Hah.
Dobra.
Jednak nie.
Zareagował natychmiast, choć twarz nie była już ściągnięta w furii. Dziewczynka upadła i choć udało jej się zaatakować i unieruchomić Shivę, był to moment, w którym Growlithe miał przewagę. Dlatego kiedy Mary upadała, on uniósł nogę. Ironia losu, że raz jeszcze wbił w nią podeszwę, choć tym razem nie wycelował w obojczyk ani ramię ─ wycelował w twarz, a następnie w gardło. Ciężko uznać, czy próbował ją zabić. Ale otępić? Bez dwóch zdań. Nim jeszcze wycelował, Yerwyth śmignął w stronę walczącej lwicy. Jako karakal nie miał gabarytów mogących pokonać bestię dziewczynki, ale pokazał przecież, że sprawdza się jako „cichociemny pomagier”, dlatego jego zadaniem nie było rżnięcie z siebie głupa i atakowanie od frontu, gdzie agresor zmiótłby go jednym machnięciem łapy. Był tym, który niepostrzeżenie wskoczy po kilka schodków, trzymając się ściany, który odczeka kilka sekund, niezrażony ranami zadawanymi Kate i dopiero wtedy, gdy nadejdzie dogodny moment, skoczy przed siebie, skacząc na gardło albo pysk, szukając zębami ślepi, nosa, uszu, gardła.

- - - - -
|| Użycie mocy:
- Pirokineza: 3|3. Odpoczynek: 1|4.
- Umbrakineza: 3|3. Odpoczynek: 0|4.

Trzask wypełnił w pierwszej kolejności hol. Rozciągnął się po wszystkich ścianach, uderzając w nie ze stosowną siłą. Dopiero później dotarł do Growlithe'a, który cofnął się gwałtownie o krok, jakby do ostatniej chwili spodziewał się, że to dopiero początek jego kłopotów. Zlekceważył niebezpieczeństwo tylko dlatego, że to wydawało się znikome i choć nie mógł sobie zarzucić środków ostrożności, to nadal nie były one na tyle górnolotne, żeby zapobiec całej sytuacji.
Zabiłeś ją?
Ciężki oddech Shatarai opadał na jego nogę. Wilczyca uświadomiła go w tej chwili, że powinien był wyszarpać ją z uścisku dogorywającej dziewczynki. Zapobieganie przyszłym tragediom nie było co prawda jego domeną życiową i aż trudno się nie zgodzić, że gdyby tylko mógł, już teraz zostawiłby Kate i Reia, zeskakując po kilka schodków i ulatniając się na tyle prędko, by pozostać w ich pamięci jako niewyraźny cień.
A jednak coś trzymało go w miejscu i wcale nie były to palce Mary.
Weź się w garść! ─ warknęła ostrzej Shatarai, wybudzając go z sekundowego transu. Czas znów śmignął do przodu, nabierając kosmicznego tempa. Szybkim ruchem wyszarpnął nogawkę, uwalniając ją ze szponów swojej oponentki. Głupie. Taka mała, a tyle narobiła szkód. Nadal mrowiły go nadgarstki, w które nie tak dawno wżynały się pnącza.
Yerwyth! ─ ryknęła wilczyca, chcąc doskoczyć do swojego towarzysza. Karakal wykorzystał długość swojego jestestwa na tyle, by zdezorientować bestię, ale nie na tyle, by komukolwiek udało się ją dobić. Rozpłynął się, uwalniając jej pysk od zakrzywionych pazurów i kłapiących kłów gryzących w uszy i głowę. Szlag!
─ Ktoś jest na dole...
To twój limit!
Wiem.
No to spieprzaj stąd!
Ale Rei...
Wadera obróciła łeb. Nie lekko, by na niego spojrzeć. Przekręciła go tak mocno, że każdemu innemu stworzeniu złamałoby to kręgi szyjne z trzaskiem jak wystrzał z pistoletu. Wszystko odbyło się jednak w niezmąconej ciszy, a Shatarai nie tylko nie wydała z siebie żadnego kończącego żywot dźwięku, ale okazała się jeszcze żywsza niż było to możliwe. Przez jej żyły przepływała elektryczna energia, wyczuwalna przez rozdrażnionego i obolałego właściciela niemal namacalnie.
Zostaw go. Syk wypełnił jego umysł. Zostaw. Na co ci się niby przyda?
Wbrew jej słowom przekroczył Mary, nie pozostając jej jednak dłużnym. Nie miał już sił sprawdzać, czy dziewczynka dawno odetchnęła, wypuszczając tym swoją duszę do piekła, czy nadal łapała łapczywie powietrze, próbując znaleźć w kimkolwiek oparcie, o jakie nie miała prawa już prosić, bo z perspektywy Growlithe'a od początku była skończona. Dlatego właśnie, choć mówi się, by nie bezcześcić zwłok i nie dobijać leżącego, jego but raz jeszcze zatopił się w jej ciele ─ w czymś miękkim, więc może w brzuchu? ─ gdy kilkoma susami dopadł do przyklejonego do ściany Reia.
Jego słowa usłyszał szczątkowo, ale dzieciak wystarczająco spruł mu nerwy, by teraz jeszcze dyskutować co powinni, a czego nie powinni robić. Bo co im innego zostało? Zostać tutaj, wrócić do punktu wyjścia?
Nie ma mowy, warknął do siebie, przyciągając Reia tak blisko, że chłopiec mógł poczuć ciepło ciała wcale go nie dotykając. Brodzili po biodra w samym łajnie, a cała siła, jaką jeszcze niedawno mógł się poszczyć, uleciała przy walce z Mary, pozostawiając po sobie skutki uboczne. Pulsowanie w karku, rozchodzące się wzdłuż kręgosłupa i rozgałęziające do pozostałych regionów ciała i mocny ucisk na lewy nadgarstek. W przelocie sięgnął po zgubiony lancet i wtedy właśnie zdał sobie sprawę, że trzyma palce na przegubie Reia, ale czuje samo odrętwienie, jakby od przedramienia po opuszki ręka nie należała już do niego. To kwestia kilku chwil, aż zejdzie z niego cała adrenalina, a on zrozumie, że przeholował. Teraz jednak pozostawił bestię Kate, usuwając siebie i Reia z pola walki.
Skierował się w dół.
Zawsze pozostawał mu ostatni as w rękawie.

- - - - -
|| Regeneracja mocy:
- Umbrakineza: 1|4
- Pirokineza: 2|4