Zastanawiało go zachowanie właścicielki sklepu w zestawie z niebezpiecznymi odgłosami dobiegającymi z oddali. Wyglądała na zrezygnowaną, przygnębioną, ale na pewno nie opanowaną przez przerażenie czy jakikolwiek strach. Pozwoliła mu zejść do źródła problemu bez protestów, nie wspominając nic o ewentualnym zagrożeniu, chociaż zaprzeczała temu atmosfera miejsca. Czyżby miała pewność, że nie dojdzie do żadnej ostrzejszej walki czy po prostu wysoko oceniała umiejętności Eliminatora w tej kwestii?
Odniósł dziwne wrażenie, że może to tylko mózg próbuje go oszukać.
Wychylił się delikatnie ku schodom, mrużąc oczy i próbując dostrzec cokolwiek w gnieżdżącym się niżej mroku – bezskutecznie. Warunki panujące w tej części pomieszczenia pewnie odtrąciłyby niejednego przeciętnego mieszkańca, ale na Warnerze nie zrobiły żadnego wrażenia. Ruszył więc powoli w dół, stawiając lekkie kroki na kolejnych stopniach i trzymając się blisko ściany.
Przez głowę przemknęły mu różne wizje tego, co zastanie na końcu drogi, mimo to przeczuwał, że żadna nie pokryje się z rzeczywistością. Pozostało mu bezpośrednio skonfrontować się z obiektem, a w razie potrzebny użyć przemocy – głównie do samoobrony, nie chciał bowiem rzucać się jak głodny pies na mięso.
Oddech okularnika mimowolnie ucichł, zaś słuch wytężył się, starając rozpoznać cokolwiek w mroku.

Cisza brzmiała bardziej złowrogo od poprzednich odgłosów wydawanych przez niezidentyfikowaną istotę. Ale także ona zniknęła po chwili, zastąpiona stłumionym życiem na ulicy w pobliżu sklepu. Odrobinę zdezorientowało to okularnika, nie tracił jednak czujności, próbując skupić się wyłącznie na tym, co ma przed sobą. Chłód bijący od ostrza, do którego przytykał palce, zapewniał, że wciąż tu jest i w każdej chwili może zareagować na niespodziewany atak.
Kilka razy, ku irytacji, poślizgnął się na czymś zdobiącym schody, aczkolwiek reagował odpowiednio szybko, by nie stracić na dobre równowagi. Drugą dłoń trzymał przy ścianie, traktując ją jako podparcie.
Ciągnąca się przed nim pustka wręcz ostrzegała o gwałtownym wyskoczeniu czegoś przed twarzą, jak w typowym horrorze, zamiast tego oślepił go blask żarówki na środku pomieszczenia. Instynktownie zmrużył podrażnione bodźcem oczy i uniósł przed nie dłoń, by dać sobie chwilę na przystosowanie się do ostrej zmiany.  
Z niewiadomej przyczyny poczuł nieodpartą chęć zbliżenia się do jedynego źródła światła, choć wiedział, że to irracjonalna potrzeba.
- Nie jestem cholerną ćmą… – wymamrotał z dezaprobatą, kiedy mimowolnie zbliżył się o kilka kroków, próbując zarazem skupić wzrok w innych kierunkach.
Skrzywił się, kuląc ramiona w momencie powrotu uporczywego bólu głowy – chwycił się za skroń, zaciskając na krótko powieki, a zanim reszta koncentracji zdołałaby się rozproszyć, sięgnął pewnie po jedno z ostrzy, które ze złością rzucił w stronę pobliskiej lampy. Nie potrzebował jej energii na rozświetlenie mroku w piwnicy, był skłonny wykorzystać latarkę w przepustce.

Podobną bezsilność w ruchach czuł jedynie podczas długiego braku nikotyny w organiźmie – ręka mimowolnie sięgała wówczas po zmiętą paczkę papierosów, by jeden z nich wsunąć między wąskie wargi. Nie obawiał się kuszenia losu w postaci zachorowania na raka płuc, ale kiedyś odczuwał wstręt wobec wszelkich używek i uzależnień. W którym momencie sam wpadł w ich sidła?
Poruszenie się „żarówki” tchnęło w niego kolejną wizję tego, z czym właśnie miał do czynienia. Przelotnie zerknął w stronę chlupnięcia, zdając sobie sprawę, że to, co początkowo uznał za dziwne jacuzzi, było w rzeczywistości basenem. Może nawet prywatnym akwarium dla istoty skojarzonej teraz przezeń jako diabeł morski, rybę, która w ciemnych głębinach morza kusiła światłem i atakowała zwiedzione ofiary.
Nie miał już wątpliwości, kto stoi za mąceniem mu w głowie.
Zacisnął wargi w wąską kreskę pod wpływem kolejnego impulsu w głowie, przeklinając w duchu nieposłuszne nogi kierujące się powoli w stronę światła. Słowa zawisłe w powietrzu wcale nie sprawiły, że Warner był skłonny w nie uwierzyć, wręcz przeciwnie.
Szkarada, ocenił w myślach przy okazji dojrzenia większej części postury wodnego stwora. Kątem oka obserwował długie kończyny, wyobrażając sobie, jak nagle zaciskają się wokół jego ciała i ciągną go w stronę rzędu ostrych zębów. Zdecydowanie się na to nie pisał, nie dokona żadnego przeglądu dentystycznego.
- Manipulujesz mną? – wymruczał cicho ze zmarszczką między ciemnymi brwiami. – Jeśli nie cofniesz rąk, odetnę Ci je. – Zagroził, dla podkreślenia słów unosząc trzymany mocno w palcach nóż. Musiał improwizować, nim nie wpadnie na rozsądne rozwiązanie tej sytuacji. – Jakie korzyści czerpie właścicielka z Twojej obecności, hm? Kim jesteś? – Chciał zająć ją rozmową, wyciągnąć z niej tyle, ile się da, nim nie będzie musiał przejść do ofensywy.
Starał się skoncentrować spojrzenie na zielonych kończynach i nie zwracać uwagi na wiszące kilka metrów dalej światło – miał w głowie jeden plan, gdyby to nie zadziałało, ale póki co wolał zostać przy biernej postawie, dlatego spróbował zmusić się do cofnięcia chociaż o krok.

Jedyne uczucia, jakie kotłowały się teraz w zmęczonym wynikiem bólów głowy ciele Eliminatora, zakrawały wyłącznie o te negatywne. Sceptycyzm, czujność, zirytowanie, podświadomy strach jako naturalny proces w obliczu zagrożenia. Nie przewidywał niepowodzenia, ale zdawał sobie sprawę, że jeśli źle rozegra sprawę, być może nie wyjdzie cało z tej piwnicy. Nie był pewien, czego może się spodziewać, nie chciał wierzyć w niewinność stwora – jego zapewnienia przeczyły zachowaniu. Otaczające go ręce odbierały swobodę i poczucie bezpieczeństwa, zaś oślizgły głos odbijał się nieprzyjemnie echem w głowie.
- Łowicie rybki w morzu zwanym miastem? – Zakpił, a chwilę później drgnął przez nieprzyjemny dreszcz, jaki spowodowały mokre palce na karku. Stawił im opór, o ile można tak to nazwać – ich nacisk nie był nachalny – wlepiając wojownicze spojrzenie zza okularów w pustą twarz kobiety.
Wykonał szybką analizę sytuacji w głowie – miał przy sobie pięć ostrzy, jedno leżało gdzieś na ziemi, rzucone wcześniej w żarówkę. Poza tym dysponował jedynie siłą i pomyślunkiem, a także tym, co oferowało otoczenie. Czyli właściwie niewiele. Nie zapominał jednak, jaką fuchą na co dzień się zajmował, w walce przyjmował pozycję groźnego rywala.
- Ostrzegałem. – Równocześnie z wypowiedzeniem ów słowa, uniósł trzymany w dłoni nóż i zamachnął się nim pomiędzy dwoma segmentami ramienia, którego dłoń go dotykała. Koniec zabawy, nie będzie się dłużej cackał, zwłaszcza, że czuł się zwyczajnie podpuszczany. Chciał załatwić to w miarę spokojnie, ale skoro istota nie współpracowała, musiał zmienić taktykę.
Zignorował smród unoszący się w powietrzu i, wykorzystując jasność umysłu, kiedy ból znacznie osłabł, odskoczył do tyłu. Przesunął nogą pobliski karton przed siebie i kopnął go mocno w stronę zmutowanej.

Stosunek istoty do jego własnej osoby powoli zaczynał działać mu na nerwy. Nie rozumiał, skąd ta grzeczność w zwrocie „panie” i te gorące zapewnienia o miłości, ale okularnik na pewno nie uchodził za kogoś, kto owe ciepłe uczucia powinien otrzymać. Często zachowywał się bezczelnie, nie okazywał empatii, zbywał każde zainteresowanie, nie silił się na uprzejmości – idealny przykład persony, którą powinno się unikać.
- Nie uważacie, że podglądanie kogoś bez jego wiedzy jest nieetyczne? – Świadomość tak długiej obserwacji przez zmutowaną rybę budziła w nim drobny niesmak, aczkolwiek brak ingerencji był o wiele lepszą alternatywą niż zakłócanie jego spokoju. Nie licząc tych powracających bólów głowy.
Okrzyk cierpienia spłynął na niego jak muzyka, zaś ostrze głębiej zatopiło się w śliskim ramieniu, dopóki nie opuściło się ono z braku siły. Kto by pomyślał, że walka ze źródłem migren będzie prezentować się właśnie w ten sposób? Nie pomyślał nawet o cofnięciu się do wyjścia, zamierzał rozprawić się z tym problemem raz, a dobrze, nie mówiąc o tym, że czuł się poniekąd w obowiązku – czymkolwiek by nie była, przebywała na terenach miasta nielegalnie.
- To jednostronne uczucie. – Skwitował ze skrzywieniem na twarzy, podpierając się nogami, gdy napór ręki na karku znacznie się zwiększył.
Postanowił zaatakować także drugie, kłopotliwe ramię, wbijając w nie ostrze i przekręcając je bezlitośnie w próbie osłabienia kończyny, następnie zaś postarał się kopnąć je nogą dla większej przestrzeni i skupił uwagę na pustych oczach stwora. Nie był specjalistą od ryb, ani tym bardziej od zmutowanych ryboludzi, ale zakładał, że serce znajdowało się mniej więcej w tym samym miejscu – planował skierować przed siebie broń i, zbliżając się w doskoku, wymierzyć ją w klatkę piersiową przeciwniczki.

Zakpił w myślach, że pierwsza od dawna osoba, która wyznaje mu miłość, nie należy do najpiękniejszych istot, a wręcz przeciwnie – nie omieszkał przyjrzeć się jej karykaturalnym zębom, dopełniającym całości obrazu, jaki stanowiła. Podobno książki nie ocenia się po okładce, ale każdy w mniejszej bądź większej części poddawał się pozorom, nawet jeśli nieświadomie.
Zastanawiał się, jak wyglądałby agresywny atak ze strony żabnicy, gdyby próbowała wyrwać komuś mięso z ciała, bo chociaż uzębienie sprawiało wrażenie niebezpiecznego, było tak powykręcane, że na pewno niewygodne w przytrzymywaniu ofiary. Lepiej dla niego.
Właścicielka być może wyłapywała uchem donośne dźwięki wydawane przez swoją „córkę”, lecz najwyraźniej nie kwapiła się do żadnej interwencji. Brak osób trzecich działał w tym przypadku bardziej na korzyść eliminatora, przypadkowi klienci uwikłani w tę sprawę stanowiliby jedynie niepotrzebny kłopot.
Nie trafił w serce, ale zranił ją. Wyślizgnął nóż z oblepionej mazią skóry i spojrzał w górę. Decyzja padła szybko – wykorzystał przylegające do niego ciało, by podeprzeć się o nie nogami i wbił palce zmechanizowanej dłoni w zwój w celu podciągnięcia się wyżej (przynajmniej wilgotne łuski powinny ułatwić mu wyślizgnięcie się z uścisku). Jeżeli istniało coś ważnego dla tej ryby, to na pewno ta mała żarówka. Chciał zatem znaleźć się w jej zasięgu i pochwycić w swoje ręce, by jednym sprawnym ruchem przeciąć nad nią „linkę”.