Wygórowana pewność siebie kiedyś go zgubi, ale w tej sytuacji Warner nie czuł się specjalnie zagrożony, a może po prostu tak działał jego mechanizm obronny na możliwość spotkania ze śmiercią? Wolał zaprzątać sobie myśli winnymi tej całej sytuacji, niż skupić się na głównym problemie, który szedł w uparte i nie odpuszczał z próby uduszenia go z miłości. Co jest jednak pewne, nigdy nie pozwoliłby sobie umrzeć w takich okolicznościach. Pokonany przez zakochaną rybę? Wstyd i hańba, Kaukaz na pewno wypominałby mu to przez jakiś czas.
Myślał, że dotarcie do żarówki zostanie mu bardziej utrudnione, ale najwyraźniej żabnica nie spodziewała się, że za chwilę straci swój wabik – zareagowała z opóźnieniem, a okularnikowi udało się pochwycić w dłoń linkę i bez zawahania przeciąć ją dzierżonym ostrzem.
Wylądował na nogach, rozkładając ramiona dla złapania równowagi, zaś wzrok spróbował skupić na jakimkolwiek widocznym punkcie, co znacząco utrudniała mu nagła ciemność. Przewidział to, dlatego słysząc przeciwniczkę gdzieś przed sobą, cofnął się i natychmiastowo odpalił latarkę w przepustce, by dać sobie szansę na rozeznanie w położeniu. Poczuł kroplę potu ulokowaną gdzieś na skroni, a w mięśniach tępo pulsujący ból po mocnym uścisku.
W ostatniej chwili zorientował się, że naga jest tuż za nim.
Przesunął się w bok, nie uciekając jednak z jej pola ataku – sam rzucił się na nią w natarciu, zamierzając wykorzystać naprzeciwległą siłę do łatwiejszego nadziania na wysunięte ku jej sercu ostrze. Czy tym razem zdoła rozerwać ten organ?

Sytuacja nie prezentowała się dobrze, czuł się odgrodzony od wyjścia, zmuszony do konfrontacji z niebezpieczeństwem, uzbrojony jedynie w kilka ostrzy i cienki materiał porannego stroju. To z całą pewnością nie mogło skończyć się dla niego bez szwanku, zwłaszcza po rozdrażnieniu kobiety, której złamał serce. Na przyszłość może się nauczy, by nie igrać z zakochanymi.
Niewielkie światło pozwoliło mu zbadać rozmieszczenie cielska wymordowanej, ale otrzymał od losu za mało czasu na rozsądniejszą reakcję – dostrzegając, jak masa rzuca się w jego stronę, instynktownie zdołał tylko przybrać odpowiednią pozycję do ataku nożem.
Ciężar przeciwnika uświadomił sobie dopiero, gdy doświadczył go na własnej skórze. Nie zdołał powstrzymać natarcia, ale może tym razem ostrze wyrządziło więcej krzywdy, gdy ponownie zatopiło się we wrogim ciele. Nogi odmówiły mu posłuszeństwa, na co sapnął z niezadowoleniem przez zaciśnięte zęby, ignorując nagłe mroczki przed oczami. Gdyby miał jednym słowem opisać swój aktualny stan, to byłoby to „fatalnie”. Nie dość, że całe ubranie mu zmoknęło i oblepiło się śluzem, a w ustach zalęgły się rybie łuski, to jeszcze nos zaczął mu pulsować, sugerując poważniejszy uraz.
Nie widział nic w ciemnościach, dlatego wyostrzył słuch i skupił się na tym, co czuje. A raczej czego nie czuje – próbował poruszyć lewą ręką, jednak bez skutku. Awaria? Przerwane przewody? Zmiażdżenie? Nawet gdyby chciał to ocenić drugą dłonią, to ta również nie wykazywała żadnych oznak aktywności, pomijając nieprzyjemne swędzenie. Ale to dobry znak – był pewien, że nadal ją ma.
Przez dłuższą chwilę leżał w bezruchu, chcąc uspokoić galopujące serce i przyzwyczaić oczy do braku światła. Dopiero po tym zmusił się do ostrożnego podniesienia górnej części ciała i próby parokrotnego zaciśnięcia prawej dłoni w pięść – niedopływająca krew mogła być przyczyną braku czucia w kończynie.

Walka w końcu zwolniła tempo, a Warner zyskał czas na złapanie oddechu.
Coś w powietrzu ostrzegało go przed konsekwencjami tego starcia, jednak dogłębnie zajmie się tym zapewne po zakończeniu całej sprawy, kiedy wróci do mieszkania i skontroluje swój stan. Wiedział, jak działa adrenalina, i że aktualnie być może doświadcza jedynie czubka góry lodowej pod tytułem „problemy”. Najpoważniejszym zdawała się być zmechanizowana ręka, wciąż nie był pewien, czy to chwilowy brak reakcji czy trwałe uszkodzenie.
Skupił spojrzenie na przemienionej kobiecie, teraz przypominającej niemal przeciętną mieszkankę M-3. Niestety wygląd to jedynie powłoka każdej istoty i nie zmieniało to intencji eliminatora wobec przeciwniczki – zamierzał dokończyć dzieła i pozbyć się wymordowanej.
Dźwignął się na nogi, ignorując myśl o uciążliwości zwisającej ręki, by następnie podejść bliżej nagi. Zlustrował ją uważnie spojrzeniem, jakby zastanawiając się nad kolejnym ruchem, po czym chwycił za rękojeść wystającego z jej piersi ostrza.
- Dlatego nie lubię morskiego jedzenia – wymamrotał cicho pod nosem, zaś wyczuwając jeszcze pozostałości po łuskach w ustach, splunął na podłogę obok.
Następnie uklęknął przed nieprzytomną i, wygodniej przytrzymując nóż w dłoni, pozwolił sobie zatopić go w skórze na bladej szyi, tym samym podcinając jej gardło.
Nie obchodziły go inne alternatywy, ta ryba i tak wystarczająco napsuła mu krwi.

Dopiął swego. Naga zginęła, a to oznacza, że prawdopodobnie pozbył się swojego utrapienia ciągnącego się przez ostatni miesiąc. Gdyby walka z bólem głowy miała mieć swoje odzwierciedlenie w postaci walki, na pewno wyglądałaby właśnie w ten sposób. Choć Warner nie spodziewał się tylu rybich łusek i szlamu.
Jak na wojskowego przystało, był zaprogramowany tak, by wykonać zadanie bez uwzględniania osobistych uczuć i rozważań „co by było, gdyby…?”. Naga stanowiła zagrożenie, nie tylko dla niego, ale również dla innych mieszkańców. W obowiązku Warnera leżało zatem wyeliminowanie tego problemu.
Przyjrzał się krótko ciele martwej kobiety, prostując się na nogach, i sięgnął przepustki w celu wysłania do bazy krótkiej wiadomości.
– Piwnica sklepu Lorietta, współrzędne – podał odpowiedni ciąg cyfr – martwa wymordowana do sprzątnięcia. Właścicielka zamieszana w całą sprawę, potrzebna eskorta do sali przesłuchań.
Czekały go także osobiste wyjaśnienia w siedzibie oraz napisanie raportu, ale tym wolał póki co nie zaprzątać sobie głowy. Prowadzenie dokumentacji po jakimś czasie stawało się niemal automatyczne, jednak nigdy nie było to zajęcie przyjemne.
Przesunął palcami po złamanym nosie, nie będąc w stanie powstrzymać skrzywienia na twarzy. Dochodził do tego ból głowy i brak reakcji zmechanizowanej ręki. Ta walka trochę go wykosztowała, będzie musiał przemóc swoją niechęć do lekarzy i udać się po medyka, gdy tylko opuści lokal.
Skierował się schodami na górę, pozostawiając za sobą cały ten burdel. Zamierzał przypilnować właścicielkę do czasu pojawienia się służb.

Nie musiał czekać długo na przybycie wezwanych służb. Do tego czasu, po opadnięciu adrenaliny, starał się zorientować w nabytych obrażeniach. Kolorowo to nie wyglądało, ale mogło być gorzej i zdawał sobie z tego sprawę. Praca na takim stanowisku zawsze wiązała się ze sporym ryzykiem, często postawiał swoje życie na szalę, ale nigdy się przy tym nie wahał. Spełniał sumiennie obowiązki, stwarzał pozory beztroskiego, któremu śmierć niestraszna. Ale prawda była zgoła inna, mógł być tylko połową człowieka, to nie zmieniało jednak naturalnego instynktu przetrwania, a strach wcale nie powinien być odbierany jako słabość, wręcz przeciwnie. To uzasadnione uczucie mobilizujące do działania.
– Dziękuję. – Skinął głową medykowi po prowizorycznym badaniu, rzucając okiem na otrzymany kawałek papieru. Nie przepadał za lekarzami, unikał ich jak ognia… mimo to potrafił w odpowiedniej chwili postawić na rozsądek, nie kaprys. Z wirusami nie ma co ryzykować.
Po opuszczeniu otoczonego tłumem gapiów lokalu, udał się nieśpiesznie do lekarza, co jakiś czas dotykając palcami obolałego nosa, który najbardziej dawał mu się we znaki. W obszarze największego niepokoju znajdowała się lewa ręka, nadal nie reagująca na żaden sygnał z jego strony.
Wszedł do gabinetu, witając się niemrawym „dzień dobry” i przeszedł od razu do sedna sprawy, omawiając z lekarzem problem:
– O złamanym nosie chyba nie muszę wspominać, prawda? – Rzucił ironicznie, przytrzymując przy wspomnianej części ciała brudną od krwi chusteczkę wyciągniętą tuż po akcji z nagą. – Zmechanizowana ręka przestała działać, poza tym czuję się, jakby przejechał mnie tir… – co prawie nie odbiegało od rzeczywistości – głowa mnie boli, muszę być pewnie wyczerpany po walce… nie codziennie trafiasz na wielką rybę, która próbuje Cię udusić.