Nigdy nie ufał lekarzom. Przepełnieni pewnością siebie, oczekiwali jedynie wdzięczności za pomoc i odpowiedniej zapłaty. A potem odprawiali delikwenta, nie wykazując większego zainteresowania poza kolejnym pacjentem, od którego mogliby zażądać pieniędzy za diagnozę i przepisanie leków. Głowa, mimo zapewnień lekarza o wspaniałości zakupionego leku, pulsowała już od dobrych kilku dni, i ani myślała odpuścić z męczenia eliminatora. To natomiast wprawiało go w irytację. Opuszczał pracę. Wykazywał się teraz słabością, niemocą. Wszystko przez pieprzony ból. A nawet nie znał jego przyczyny. Nie był chory, nie ucierpiał w walce, jadł to, co zawsze... Zatem co się zmieniło?
Potarł nasadę nosa, zaciskając mocno powieki i marszcząc w niezadowoleniu brwi. Jak długo będzie skazany na ten okropny stan zmuszający go do odpoczynku w swoich czterech ścianach? Był potrzebny gdzieś indziej. Chciał być gdzieś indziej. W kwaterze. W Desperacji. Naprzeciwko kolejnego Wymordowanego, któremu by życzył prędkiego zakopania w ziemi. A co robił? Korzystał z aneksu kuchennego, wysilając się na przygotowanie lekko strawnego posiłku. Wątpił w możliwość przełknięcia chociażby kromki chleba, ale doskonale wiedział, że jeśli zrezygnuje z regularnego odżywania, tylko pogorszy swój stan. Zwyczajowy mundur S.SCEPu zastąpił luźnymi ubraniami w postaci workowatych spodni i czarnej koszuli na ramiączkach. Surowe spojrzenie ustąpiło miejsca zmęczeniu i wyczerpaniu. Zupełnie jak gdyby wrócił z bardzo dalekiej podróży, nie zmrużywszy ani na chwilę oka.
Korzystając więc z tymczasowej ulgi, która już niedługo miała zniknąć jak błogi sen wczesnym rankiem, zamierzał skończyć aktualnie przygotowywany omlet. Im dłużej jednak wpatrywał się w smażone jajko, tym bardziej uświadamiał sobie, że lepszą opcją byłaby drzemka. W nocy wszakże ból wracał zbyt często, by móc w spokoju odpocząć. Ciągle wybudzanie się z lekkich snów, wiercenie w łóżku z boku na bok, smętne westchnienia i beznamiętne wgapianie się w sufit... W tej całej agonii zdarzyło mu się nawet zostawić niezły ślad na ręce, a zorientował się dopiero po fakcie, gdy jego mózgu nie przyćmiewała już fala bólu.
Gdy oliwa wystarczająco rozgrzała się na patelni, chłopak wlał na nią omlet, mając nadzieję, że zdąży to w siebie wmusić. Sięgnął ręką do jednego z koszyków stojących na blacie, by wyciągnąć z niego kilka małych owoców, które miały służyć za dekorację posiłku.

// Well, uznajmy, że wszystko to, co akurat ma "pod ręką".

Zasiadł przy oknie z zamiarem spokojnego kontemplowania miasta podczas posiłku. Mimo faktu przebywania na urlopie, jego myśli nie potrafiły skupić się na niczym innym poza pracą. Nic w tym dziwnego, skoro nawet większość współpracowników Warnera nie śmiałaby go posądzić o coś takiego jak życie osobiste. Okularnik zdawał się żyć wyłącznie dla S.SPECu i tylko tym się zajmował. Przebudzał się z bezbarwnych snów, by zająć się przydzielonymi mu obowiązkami, a następnie, po pomyślnym wykonaniu zleceń, wracał do pustego mieszkania, odzyskiwał siły na kolejny dzień - i tak właśnie wyglądała ta rutyna. Mając natomiast tyle wolnego w związku z jego niedyspozycją, Warner nie miał bladego pojęcia, jak mógłby sobie zorganizować ten czas. Pierwszy raz czuł się dziwnie we własnym domu, kiedy to nie miał obranego żadnego celu.
Pozwalając delikatnemu i orzeźwiającemu wietrzykowi targać swoje włosy, eliminator przeniósł niebieskie spojrzenie na tętniące życiem miasto. Tak często przyglądał mu się w poszukiwaniu potencjalnych zagrożeń, ale mało chwil poświęcał na zwykłe uświadomienie sobie ogromu stworzonej przez ludzi kopuły. Chyba nigdy nie miał czasu docenić pracy setki inżynierów i naukowców. Nawet, jeśli skrywały się za tym liczne wady. Przez myśl przemknęło mu, że może tym razem będzie inaczej. Że ból go nie nawiedzi albo wróci ze znacznie zmniejszoną siłą. Niestety, mylił się.
Widelec wyślizgnął mu się z palców, stukając o stół w tym samym czasie, w którym Ryutaro zgiął się w pół pod wpływem gwałtownego ataku na jego głowę. Jedyne, o czym był w stanie myśleć to to, kiedy te cholerne uczucie ciężkości i pulsacji go opuści. Zacisnął palce na skroniach, zamykając powieki i nie mogąc pojąć, dlaczego stał się ofiarą tak paskudnych tortur. Wizja odstrzelenia sobie głowy wydawała się wręcz zbawienna. W całym tym akcie braku jasności umysłu, obrócił głowę w stronę jednego z budynków przeznaczonych do rozbiórki. I nie byłoby w nim nic dziwnego, gdyby nie jedna istotna rzecz. Blask, który go oślepił i nagła, niewyjaśniona ulga. Siarczysty ból przeszedł do wspomnień, choć War wciąż miał wrażenie, że mógł wrócić w każdej chwili. Skąd ta zmiana? Ta krótkotrwałość? ... Czy ma to coś wspólnego z cieniem, który przemknął właśnie w budynku naprzeciwko jego okna?
Usilna potrzeba działania zmusiła eliminatora do gwałtownego wstania od stołu i całkowitego zapomnienia o ciepłym, wciąż nietkniętym posiłku. Nie mógł przesiadywać całe dnie wypełniony nadzieją, że powracające migreny w końcu ustąpią. Po prostu musiał zacząć działać. Inaczej żyłby wyłącznie w oczekiwaniu na najgorsze.
Wszedł do przedpokoju, narzucając na siebie jeden z płaszczy wiszących na ścianie, po czym zmienił buty na wyjściowe i oplótł wokół bioder pas z przyczepionymi krótkimi ostrzami. Tak w razie czego. Niewiele się zastanawiając, opuścił mieszkanie, pchany ciekawością ku sąsiadującemu budynkowi oraz jego tajemniczym "uzdrawiającym" światłu. Nie liczył na to, że odnajdzie sprawcę tego, co miało miejsce chwilę temu, ale żywił nadzieję, że to chociaż pozwoli oderwać mu myśli krążące ciągłe wokół jego niedyspozycji. W końcu mógł skupić się na czymś intrygującym.

Całkiem możliwe, że to wyjście z domu było przyczyną poprawy jego samopoczucia. Utkwiony w znajomych czterech ścianach zaczął się dusić małą przestrzenią, co niekorzystnie wpływało na jego stan i psychiczny, i fizyczny. Wprawdzie lekarz zalecał odpoczynek i nieprzemęczanie się zbędnymi sprawami, ale teraz Warner śmiało mógł wykpić ten pomysł. W końcu nabrał do płuc świeżego powietrza, chłonąc tętniące wokół życie w postaci pędzących gdzieś pojazdów, rozmawiających i uśmiechniętych ludzi, jak i słońca górującego na niebie bez żadnej chmury. Wszystko zdawało się być przepełnione beztroską i szczęściem. To było aż nazbyt idealne.
Stanął na pasach, wykazując się nie lada cierpliwością związaną ze zmianą światła na to pozwalające legalnie przejść na drugą stronę. Gdyby tylko nie był rządowcem, zignorowałby ów przepis i zwyczajnie ruszył przed siebie, mając oczywiście na względzie możliwość potrącenia. Choć na tyle głupi on nie był. Ponadto, właśnie gdy tak sobie stał wokół przeciętnych zjadaczy chleba, uświadomił sobie, że nie pomyślał przed wyjściem o ogarnięciu swojego wyglądu. Bałagan na głowie szczególnie wołał o pomstę do nieba, więc tylko na szybko przeczesał go dłonią, doprowadzając włosy do względnego porządku. Miał nadzieję, że nie natknie się w takim stanie na żadną ważną personę. Aktualnie prezentował się co najmniej markotnie.
W trakcie kontemplowania najbliższego otoczenia Warnerowi rzuciła się w oczy pewna rzecz. Mianowicie podejrzany osobnik, który w dość szybkim tempie przemierzał teren wokół budynku przeznaczonego do rozbiórki. Zniknął w momencie, gdy uliczne światła przybrały zielony kolor. Eliminator ruszył przed siebie, wykorzystując drobną chwilę na decyzję. Mógł sprawdzić delikwenta albo, tak jak zamierzał, ruszyć przebadać budynek. Wybrał jednak opcję pierwszą, chcąc infiltrację zostawić na później. W końcu zawsze mógł się cofnąć, prawda? A osoba, która zwróciła jego uwagę, raczej na niego nie poczeka.
Poprawił od niechcenia poły okrywającego go płaszcza i przyśpieszył kroku, zgrabnie omijając falę ludzi napływających z drugiego końca pasów. Znalazłszy się na chodniku, przyśpieszył jeszcze bardziej, podbiegając truchtem w stronę przejścia, gdzie zaledwie chwilę temu zniknęła postać odziana w jasną kurtkę. Mimo że groźnie to nie wyglądało, eliminator nie mógł odpuścić z czegoś takiego jak zachowanie czujności, także przechodząc między dwoma budynkami, tym samym znajdując się w miejscu niezaludnionym, starał się zwracać większą uwagę na otoczenie.

Całkowicie zignorował niezadowolone spojrzenia, które posyłano jego w stronę, był bowiem zbyt pochłonięty myślami o coraz bardziej oddalającym się delikwencie. Nie miał pojęcia, dlaczego aż tak bardzo zależało mu na zbadaniu tej sprawy nie wyróżniającej się niczym szczególnym. Gdyby tak się dobrze zastanowić - ktoś, przypadkiem albo celowo, odbił w jego stronę wiązkę światła, a potem zwyczajnie uciekł. Równie dobrze mógł być to dzieciak poszukujący jakiejś zabawy. Z drugiej jednak strony, od tamtego momentu całkowicie przestała boleć go głowa. Poczuł się wręcz nadzwyczaj dobrze, jak gdyby magicznym sposobem zaaplikowano mu środek uśmierzający. Ponadto miał pretekst do wyjścia z domu i wytężenia szarych komórek. Nie pamiętał, kiedy ostatnio czuł przypływ jakiejkolwiek adrenaliny.
Gdy znalazł się po drugiej strony ulicy, skierował pośpieszne kroki w odpowiednią stronę, ostatecznie wychodząc przed długą drogą zaopatrzoną w masę sklepów. Miał nadzieję, że trafi w mniej zaludnione miejsce, w którym dostrzeżenie delikwenta nie będzie podchodziło pod szukanie igły w stogu siana. Żadnych szczegółów z jego wyglądu wszakże nie pamiętał. Nie miał nawet pewności co do tego, czy była to kobieta czy mężczyzna. Wiedział jednak, że jeśli natrafi wzrokiem na jego sylwetkę, powinien chociaż odnieść wrażenie, że to właśnie ta osoba, której szuka.  
Przed Warnerem stanęło kilka możliwości. Jedna z nich polegałaby na ślepym biegu przed siebie z nadzieją, że w końcu dostrzeże delikwenta chowającego się gdzieś za rogiem bądź wśród ludzi. Mógł przez to jednak stracić sporo czasu i wcale nie odnaleźć poszukiwanego. Sprawę pogarszał fakt, że mógł on także zmienić ubrania, o ile miał jakiekolwiek na zmianę. Następna opcja dotyczyła zaczepienia randomowej osoby z myślą, że zauważyła ona biegnącą przez ową ulicę postać, dzięki czemu byłaby w stanie wskazać jej kierunek. Warner jednak niespecjalnie kwapił się do nawiązywania rozmowy z kimkolwiek, zwłaszcza, że nie był teraz oficjalnie na służbie i mógł spotkać się z niepomyślnym przebiegiem rozmowy.
Jako wojskowy S.SPECu wpadł jednak na inny pomysł.
Uniósł dłoń, stukając parę razy w swoją przepustkę, a tym samym pozwalając sobie na wgląd do obrazu z kamer. Wyszczególnił konkretny obszar, ustawiając odpowiedni czas i rozpoczął poszukiwania biegacza, który jeszcze chwilę temu przebiegał tę samą drogę, gdzie teraz stał eliminator. Jeśli tylko udałoby mu się zlokalizować delikwenta, czym prędzej udałby się w pogoń jego śladami, a przy okazji, może kamera pozwoliłaby mu dostrzec więcej szczegółów, pozwalających na rozpoznanie tej postaci?

W takich chwilach naprawdę doceniał swoją przynależność do S.SPECu. Nie musiał brnąć przez liczne problemy związane z wydostaniem się za mury. Był wyposażony w najnowsze technologie, znacznie ułatwiające funkcjonowanie jednostki. Stał na całkiem satysfakcjonującej pozycji w hierarchii. A ponadto nie musiał martwić się czymś takim jak zasady - to on dbał, o ich respektowanie i z przyjemnością ścierał z twarzy ludzi krnąbrne uśmieszki. W końcu kto podskoczy S.SPECowi?
Z zadowoleniem przyjął odnalezienie kilku obiecujących kamer, które ogarniały swym zasięgiem interesujący go obszar. I nie zawiódł się pod tym względem, choć początkowo nie wszystko wyglądało kolorowo. W końcu przy jednej z ostatnich kamer udało mu się zlokalizować uciekiniera. Starał się przy okazji dopatrzeć jakichkolwiek szczegółów ułatwiających rozeznanie się w sytuacji, obraz był niestety mocno zniekształcony i nie pozwalał na ujrzenie dokładniejszych detali. Niemniej gdy dowiedział się tego, czego chciał, uniósł wzrok z obrazu kamer na róg ulicy, przy której skręcił podejrzany.
I faktycznie, brak jakiegokolwiek przejścia zbiło chwilowo eliminatora z tropu. Podszedł bliżej, ponownie oglądając rejestr, ale nie widział żadnych nieprawidłowości - delikwent zniknął w przejściu między dwoma budynkami, które wcale nie istniało. A to znaczyło, że albo było ono niewidoczne albo zakrawało o zwykłe złudzenie i właściwie wszedł po prostu do jednego ze sklepów.
Po krótkiej chwili zastanowienia, Warner przyłożył dłoń do miejsca, w którym stykały się oba budynki, zupełnie jakby chciał się upewnić, że niemożliwym było tu rozpłynięcie się w powietrzu. Rzucił uważne spojrzenie na ziemię i górę - ale nie dostrzegł żadnej ukrytej drogi. A zatem poszukiwany musiał wślizgnąć się do któregoś z budynków.
Ruszył pewnie w stronę ogródka cukierni, by zaczepić jednego z manewrujących między stolikami kelnera i dopytać się o tę kwestię. A nuż widział podejrzanego wchodzącego do cukierni - albo przeciwnie - do obuwniczego? To by ograniczyło zakres poszukiwań, eliminator nie chciał marnować zbyt wiele czasu.