Tak jak przypuszczał, poziom spostrzegawczości u ludzi już od dawna zaczął maleć. Zbyt mocno skupiali się na zaprzątających ich głowę sprawach osobistych, by móc dobrze orientować się w dynamicznym otoczeniu. A zatem istniało duże prawdopodobieństwo, że nikt nic nie zauważył i nie był w stanie pomóc Warnerowi. Przez jego głowę prześlizgnęło się słowo bezużyteczni, a był to jeden z powodów, dla których nie lubił wchodzić w interakcję z osobami trzecimi.
- U sąsiadów? - zerknął kątem oka na przylegający obok sklep obuwniczy. - Co ma pani na myśli? - ciągnął temat dalej, mając nadzieję, że dzięki temu wpadnie na jakiś interesujący trop, chociaż po części związany ze sprawą poszukiwanego. Nim zdążył dodać cokolwiek jeszcze, kobieta, ku jego drobnemu rozczarowaniu, udała się w swoją stronę, zajęta napływem nowych klientów. A więc tutaj nic już raczej nie zdziała.
Rzucił ostatnie podejrzane spojrzenie na pobliski sklep, po czym bez wahania udał się właśnie do niego. Bardzo ciekawiły go te dziwne rzeczy, które podobno miały tam miejsce. I może pracownicy odznaczą się większą pomocą niż ta tutaj? Póki co nie widział innych rozwiązań, więc żywił niemałą nadzieję, że tym razem odnajdzie jakąś poszlakę. W przeciwnym razie sprawy nabiorą bardziej skomplikowanego obrotu.
Opuścił cukierniczy ogródek, by pojawić się w Lorriecie, stosując tę samą procedurę co we wcześniejszym sklepie.

Mogło chodzić o zwykłą zazdrość, albo nawet o coś tak trywialnego jak wzbudzenie niepokoju względem konkurencji, nawet gdy ta była z zupełnie innej branży. W końcu co miały desery i dobra kawa do butów? Niewiele, a jednak kobieta zaryzykowała się stwierdzić, że coś dziwnego ma tam miejsce.
"Lorietta" prezentowała się niezwykle okazale. Może to dobór farby, albo eleganckie zdobienia na fasadzie, ale z daleka było już widać, że nie jest to sklep dla byle kogo. W szybach stały drewniane stoliki o ciemnej barwie obłożone dekoracyjnie ułożonymi satynami, a na nich, w pudełkach bądź bez, stały buty o krojach i kolorach, które nadawały im szlachetności. Nic jednej w samej budowie budynku nie było niepokojące. Do środka prowadziły niewielkie schodki z obu stron wsparte barierkami o kolorze przetartego złota. Drzwi opatrzone były w staroświecki dzwonek i gdy tylko Ryutaro złapał za klamkę i pociągnął je, by dostać się do wnętrza, sygnał dał znać obsłudze, że zbliża się nowy klient.
Przy kasie, za wielkim, wyglądającym solidnie stole stała ubrana w szkarłat i złoto kobieta o idealnie zaczesanych włosach. Stała, cały czas stała, jakby jej jedynym zajęciem było stanie i czekanie, aż zjawi się chętny do zakupu człowiek.
- Witam pana, w czym mogę pomóc? - Zapytała bardzo przyjaznym i profesjonalnym tonem, lecz dla wprawnego słuchacza był on także sztuczny i wyuczony.
Niewątpliwie kobieta chciała zwrócić na siebie największą uwagę. Od razu odchyliła drzwiczki lady i zaraz znalazła się obok eliminatora kiwając przed nim głową na znak powitania i uśmiechając się od ucha do ucha. Nawet wtedy jednak, uwagę Moriyamy mogło zwrócić to, że gdzieś po drugiej stronie, za półką z wystawką butów ktoś odziany w pasujące do poszukiwanego ubranie zniknął za rogiem. Nie było pomyłki, jeszcze chwile temu stała tam ta osoba, która na dźwięk i widok Warnera schowała się szybko na tyły sklepu.
Pod sufitem wisiało kilka kamer, przejścia między półkami były idealnie równe i czyste. Buty były z najwyższej półki, świadczył o tym nie tylko wygląda, ale także liczba zer na każdej z dołączonych do nich malutkich karteczek z ceną.

Musiał przyznać, że sklep "Lorietta" prezentował się nadzwyczaj elegancko. Cieszył oczy ozdobnym i zadbanym wnętrzem, wykazując się nie lada klasą. Warner sporadycznie odwiedzał takie jednostki gospodarcze - nie przepadał za jakąkolwiek formą zakupów, ograniczał to więc do minimum. Ponadto nie miał czasu na "łażenie" po galeriach. Uważał to jedynie za przywilej cywilów. A jednak spodobało mu się to, co tutaj zobaczył. Przynajmniej w jakiejś części.
Wszedł do środka, pozwalając rozbrzmieć wiszącemu w pobliżu dzwonkowi, po czym przeniósł wzrok na wnętrze, gdzie też się skierował. Nie było w nim ani nuty zawahania - przychodził, robił to, co zrobić miał i wychodził. Bez względu na okoliczności czy ewentualne przeszkody. A jedną z nich mogła być ekspedientka, która tak jakby zagrodziła mu drogę, akurat w momencie, gdy dostrzegł znajomą posturę poszukiwanego.
Pomysł na to już zawczasu zamigotał w jego głowie - i nie powinien nikogo dziwić fakt wygodnego korzystania ze swojej pozycji.
Uniósł dłoń, stukając kilka razy w przepustkę, by wyświetlić odznakę. Tej materialnej akurat przy sobie nie miał, ale elektroniczna z pewnością powinna kobiecie wystarczyć, zwłaszcza że wyraźnie było tam zaznaczone stanowisko Warnera jako członka S.SPECu.
- Kontrola - oświadczył z powagą, a gdy upewnił się, że jego rozmówczyni zdaje sobie sprawę, z kim ma do czynienia, wyminął ją bez dalszych wstępów, kierując nieco pośpieszne kroki w stronę półek, za którymi przed chwilą zniknęła interesująca go osoba.

Przez krótką chwilę Ryutarou odnosił wrażenie, że kobieta doszukuje się jakiejś nieprawidłowości, której mogłaby się uczepić i zwyczajnie nie zezwolić mu na dalsze wkroczenie do sklepu. To zaś byłoby dość kłopotliwe, bo Warner wolał nie podejmować siłowych kroków. Zamieszanie to nie coś, na czym mu teraz zależało, wręcz przeciwnie - chciał wszystko załatwić po cichu i to najlepiej bez zbędnych świadków. Uwierała go jedynie świadomość, że nie miał czasu na poprawienie swojego wyglądu. Przekonująco faktycznie nie wyglądał, ale poważne spojrzenie wyraźnie mówiące, że nie żartuje, powinno póki co wystarczyć.
- Nie jest to konieczne, nie chciałbym zajmować pani cennego czasu - mruknął, zostawiając jej właściwie otwartą furtkę - nie przepadał czuć na karku czyjegoś oddechu, ale z drugiej strony był świadomy, że tak czy siak ekspedientka nie pozostawi go samego sobie. Kraść ani myszkować w szufladach nie zamierzał, ale co poradzić?
Kątem oka zarejestrował kolejną pracownicę sklepu, ale nie poświęcił jej zbyt wiele uwagi, od razu przenosząc wzrok na tylne wejście. Postura poszukiwanego nie pojawiła się w nich kolejny raz, a zatem nie było czasu do stracenia.
- Rutynowa, niezapowiedziana inspekcja - odparł tym samym, monotonnym głosem, zupełnie jakby ta kwestia padła dzisiaj z jego ust już kilkakrotnie.
A następnie, nie zważając już na ekspedientkę, spokojnym choć szybkim krokiem (co zawsze można zrzucić na jego długie nogi) udał się w odpowiednią stronę, by zaraz przekroczyć próg kolejnego wejścia i rozejrzeć się uważnie po pomieszczeniu, w poszukiwaniu jakiegokolwiek śladu po uciekinierze.

Z każdą chwilą rosła w nim pewna podejrzliwość, która odbijała się częściowo w chłodnych oczach i gestach, aktualnie jednak nie był w stanie określić, co wzbudzało w nim te uczucia. Przeczuwał jedynie, że Lorietta to jego docelowy przystanek, miejsce rozwikłania niepokojącej zagadki, która niemal na pewno związana była z ostatnimi bólami głowy, skutecznie odciągającymi go od pracy i normalnego funkcjonowania. Bo ile też można znosić te ciężkie napady?
"Zaproszony" na tyły nie omieszkał się zaraz postawić tam stopy, całą swoją uwagę przenosząc na zaplecze. Nie spodziewał się tam brudu i nieporządku, zwłaszcza że sklep należał do jednych z bardziej eleganckich, a zatem nawet magazyny zdawały się być czyste. Oczywiście na swój sposób. Niemniej do całego wyglądu nie pasowały walące się po podłodze przedmioty, jakby strącane podczas gorączkowej ucieczki środkiem pomieszczenia.
Już miał ruszyć ich śladem, gdy zatrzymał go głos zza pleców. Zerknął kontrolnie w stronę właścicielki, przysłuchując się jej słowom, jakby z pewnym niezrozumieniem. Czyli od początku ten sklep był w to wszystko uwikłany? A może nie tyle sklep, co pracownicy.
- Wysłucham wszelkich wyjaśnień po rozmowie z nią - stwierdził spokojnie, właściwie odrobinę skonsternowany faktem, że uciekinier okazał się tak naprawdę uciekinierką. Chyba automatycznie określił jego płeć jako mężczyzny, bo poniekąd tak łatwiej jest się z kimś konfrontować. Kobiety bywają słabe i delikatne, co wzbudza u niektórych pewne zahamowania. Warner nie zamierzał jednak zwracać na to uwagi - człowiek jak człowiek.
Nie zwlekając dłużej udał się szybszym krokiem przed siebie - w ślad za porozwalanymi przedmiotami - starając się też kątem oka wyłapać ewentualne zejście w dół, bo jak mu się zdawało, odgłosy szamotaniny dobiegały właśnie z pomieszczenia niżej. Zmarszczył nieznacznie brwi, gdy praca jego serca przyśpieszyła za sprawą odpowiedzi, która znajdowała się już na wyciągnięcie ręki. Ręce instynktownie trzymał bliżej swojego ciała, jakby w każdej chwili gotów sięgnąć przypiętych do pasa ostrzy - ot, taki odruch samoobronny. Bo przecież nie wiedział jeszcze, z kim się skonfrontuje i czy nie będzie zmuszony do siłowych działań.

Ekspedientka sklepu współpracowała – bardzo dobrze, wymęczony ostatnimi bólami głowy Warner nie miał ochoty użerać się z winnymi przechowywania prawdopodobnie nielegalnego osobnika, nie mówiąc o możliwie niezarejestrowanej powierzchni, jaką stanowiła piwnica. To akurat należało do najmniejszego problemu do zweryfikowana w późniejszym czasie, teraz cała uwaga Eliminatora skupiona została na poszukiwanej.
Cierpliwie przyglądał się poczynaniom właścicielki, a gdy w powietrzu zawisnął pęk wisiorków, nie zawahał się go odebrać, czując ich ciężkość w niezmechanizowanej dłoni.  
Nie potrafił odczuć empatii wobec krytycznie wyglądającej kobiety, nie rozwiązał jeszcze sprawy, nie miał pojęcia, na ile poważna była i jakie konsekwencje za sobą poniesie, aczkolwiek kara wydawała się w tym przypadku nieunikniona. Wszelkie spiski i tajemnice przed rządem musiały ujrzeć światło dzienne w konfrontacji z surowym prawem. Przyczyny dopuszczenia się potencjalnych wykroczeń nie grały większej roli, przynamniej dla Ryutarou.
Według instrukcji udał się w stronę wieszaków, a następnie przejściem w dół. Rosnące na sile odgłosy wzmagały czujność w mięśniach i wrażenie, że do zapanowania nad sytuacją będzie zmuszony użyć siły. Palce instynktownie zacisnęły się na jednym z ostrzy przy pasie, aczkolwiek nie planował wparowania do środka z atakiem. Otworzył drzwi wolną ręką, popychając je do przodu i nie przekraczając przy tym progu – najpierw chciał otrzymać obraz sytuacji, a dopiero później wszcząć odpowiednie kroki.