Popatrzyła się jak psisko je, jakoś ją to uszczęśliwiło, taki łagodny psiak aż chce się przytulić, lecz Char wiedziała iż może to być zły pomysł. Wiedziała doskonale, że jak sie przytuli to pies może tego nie polubić i ugryźć, Char pojedzie do szpitala a pies zostanie uśpiony, prawdopodobniej. To by nikomu nie wyszło na dobre, tak więc zaniechała z tym pomysłem. Nawet nie dostrzegła jak pies przybliżył się do niej, o mało zawału nie dostała, no powiedzmy sobie szczerze nie mały pysk z mokrym nosem to nie jest aż tak normalne, szczególnie gdy jest to obcy pies. Odsunęła się delikatnie nie chcą mieć jej tak blisko siebie, aż tak jej nie ufała, po czym napiła się czekolady.
--Niet, mogę kupić Ci wodę ew, zabrać do domu ale czekolady nie dostaniesz.- Powiedziała już mniej miło niż wcześniej, bardziej pouczająco, sama nie wiem. Ale Char tak głupia nie była, chyba wszyscy wiedzą że czekolady psu się nie daje, jak i mleko kotu... psom w sumie też, ale mniejsza. (co z tego, że 7 kg pudel zeżarł całą tabliczkę czekolady, a dumny i szczęśliwy był jak nie wiem... i ruchliwy.) Po tych słowach i napiciu się czekolady, rozdrobniła resztę ciasteczek by psisko mogło pojeść sobie więcej, następnie pogłaskała sunię po łebku.

Zdziwiła się, widząc reakcję dziewczyny. Bała się? Będąc z natury uległą i łagodną, nie przybliżyła się już, nie chcąc nieznajomej niepokoić. Stuliła uszyska, kryjąc je w gęstej kryzie, ogon zaś zakołysał się delikatnie, jakby uspokajająco. Nie protestowała, kiedy dłoń ciemnowłosej spoczęła na łbie, muskając brązowe futro. W międzyczasie dojadła resztę skruszonych ciasteczek, nie kryjąc zadowolenia spowodowanego posiłkiem i drobną pieszczotą. Skończywszy, wlepiła bursztynowe patrzałki w twarz karmicielki i czekała. Zastanawiała się, czy towarzyszka zechce zabrać ją do domu. Z jednej strony, branie obcego zwierzęcia do własnego lokum wiązało się z ogromnym ryzykiem, z drugiej jednak… Wielu to ryzyko podejmowało, nie mogąc oprzeć się wielkim, złocistych ślepiom, pełnym bezgranicznej ufności i radości z życia, oraz całej masie innych, pozytywnych emocji, igrających ze sobą na powierzchni migdałowego kształtu ocząt. Rozkołysana wesoło kita tylko potęgowała efekt, a zachowanie dwubarwnej było obietnicą spokoju. Wszakże jak na bezdomnego burka była niesamowicie grzeczna i przyjacielska.
O rannej łapie jakby chwilowo zapomniała, choć wciąż jej nie obciążała, ledwie opierając opuszki o ośnieżony grunt. Ból dawno już zniknął, krew skrzepła, tamując krwawienie i tylko zlepiający kosmyki karmin przypominał o pamiątce po spotkaniu z chybionym pociskiem, który płytko rozciął skórę.

Po wszystkim dziewczę zakręciła czekoladę po czym schowała do plecaka. Cóż, nadzieja na otrzymanie gorącej czekolady właśnie zmalała do... zera. Ale co począć, jak Char coś sobie ubzdura to tak już zostanie, szczególnie jeżeli chodzi o czyje zdrowie, może dobro nie ale zdrowie owszem. Gdy schowała czekoladę, wstała poprawiła płaszcz i założyła plecak na plecy. Nie wyjmowała już aparatu uznając, że i tak nie będzie go już używać. Nacieszy się tymi zdjęciami co ma, jak i je przerobi a później wrzuci do folderu na kompie. Ach, jakie marnotrawstwo.
W każdym razie spojrzała na psa lekko się uśmiechnęła.
-Chodź suńko, zabiorę Cię do domu tam nakarmię dam pić i zobaczę ranę. No chodź..- Powiedziała miło, na sam konieć gwiżdżąc na psa. Co prawda wiedziała, że pies w ogóle nie zrozumie co do niej mówi, lecz sam jej ton wypowiedzi powinien ją zachęcić. Nie dość, że ją rozumie, to jeszcze jest człowiekiem no nie takim do końca bo niesamowitym! Jezu kolejny nieludź obok niej a ta nawet o tym nie wie.. No jak to tak?!
W każdym razie poszła w stronę domu. Co zrobi pies zobaczymy.

[z/t tutaj https://virus.forumpl.net/t3230-mieszkanie-char#87640 ]

Nie poszło tak źle jak sądziła, że pójdzie. Nie oberwała zbyt mocno, aczkolwiek postrzelona łydka nieźle dawała się we znaki. Był to swoisty sukces. Niebieskich nie było tyle ile zwykło bywać, ran nie było tyle co zawsze no i wyjątkowo znaleźli większość tego, co znaleźć mieli, a nie jakieś ochłapy jak to lubiło być. Można było powiedzieć, że to był dobry i udany dzień. Wreszcie.
Właściwie nie wiedziała po co tu przyszła. Przecież mogła z chłopakami jechać do bazy, odstawić wszystko, co zebrali i odwiedzić Adama by upewnić się, że nic złego nie działo się z nogą. Zaufała jednak swojej podstawowej wiedzy medycznej i wierzyła, że wyciągnięcie kuli i oblanie rany niezliczoną ilością antyseptyków i setką wódki wystarczy, by nic złego nie zaczęło się tam dziać. Miała ochotę wreszcie pobyć sama. Na chwilę odciąć się od ciągłych zadań, rozkazów, pilnowania magazynów, przekrzykiwania się z innymi łowcami i wdychania tego stęchłego powietrza, które wypełniało ścieki. Lubiła to, oczywiście, ale pobyć sama też lubiła, a choć ścieki ogromne to jakoś nie bardzo był na to czas. Jasne, było to ryzykowne, jak cholera. Szła sama, ranna, więc w razie czego trudniej będzie jej bronić się i ewentualnie spieprzyć. Powiedziała jednak chłopakom, że postanowiła się przejść i najprawdopodobniej wyląduje nad strumieniem, więc w razie gdyby nie wróciła i nie zdołała wszcząć alarmu to przynajmniej będą wiedzieć, gdzie zacząć.
Dokuśtykała nad strumień, po drodze skutecznie uszczuplając swoje zapasy papierosów. Nie miała już ze sobą plecaka, zostawiła go Bones'owi i Akai, by wzięli z niego wszystko, co zdołała zebrać. Jedyne co posiadała to wyposażenie swojego ekwipunku opisane jako "zawsze" prócz tłumików no i... nieszczęsnej seteczki, którą rozlała, by uratować swoją nogę. No ale czego to się nie robi, żeby móc postawić choć jeszcze jeden krok i nie obawiać się amputacji.
Nim rozejrzała się za dogodną miejscówką do posadzenia swoich przepięknych czterech liter, upewniła się, że w jej ustach spoczął nowiutki świeżutki ledwo co odpalony papieros. Nałóg, którego nigdy zapewne nie uda jej się wyzbyć. A z resztą, po co w ogóle miałaby go rzucać. Rak płuc to jej chyba nie groził. Wreszcie pozwoliła sobie obrzucić spojrzeniem całą okolicę. W oddali siedział jakiś typo, niby z facjaty podobny, ale w sumie to podobny do nikogo, nie zwróciła więc na niego większej uwagi, aczkolwiek nie pozwoliła sobie zapomnieć o jego obecności. W tym świecie wszystko było wrogie i obce, szczególnie dla osoby tak obnoszącej się z byciem łowcą. Klapnęła więc na pupie, na jakimś większym kamieniu, by w razie czego móc podnieść się z niego szybciej niż jakby usiadła na ziemi.
I chciałoby się odetchnąć tym świeżym sztucznym powietrzem, rozmarzyć i powiedzieć, jakie to życie kurewsko piękne... Ale tak nie było... Wszystko to gówno prawda.

Tak wiele myśli krążących po głowie. Zapewne wyglądała na osobę, która myślała o dwóch rzeczach: jak szybko i po kosztach się napić oraz jak szybko i sprawnie spuścić komuś wpierdol. Prawdopodobnie w dziewięćdziesięciu procentach przypadków tak właśnie było, dodając do tego jeszcze planowanie, jak okraść kogoś na tyle dobrze, by porządnie się przy tym obłowić no i jak zrobić żeby się nie narobić. Tja, była typowym drechem, którego największą troską o społeczeństwo było zapytanie o to, czy ma ktoś problem, ale chyba było jej z tym dobrze. Nie oznaczało to jednak, że była płytka i ograniczona tylko takimi kategoriami. Myślała nad tym, co działo się w organizacji. Nad propozycją swojego brata, z jednej strony kuszącej, a z drugiej jej materializm i egoizm nie był pewien, czy odpowiednio jej się to wszystko opłacało. Ciągle tak dużo ryzykowała, chociaż nie mogła powiedzieć, by było to jednostronne zaangażowanie. Ofiarowywała swoje umiejętności, właściwie nawet życie a w zamian za to miała zapewnione schronienie, w razie czego wsparcie reszty organizacji, bardzo przydatnego medyka no i... mogła bezkarnie mordować wojsko, za co dodatkowo była jeszcze chwalona. Pięknie. Ale czasem chciałaby tak wziąć sobie flaszeczkę, walnąć się pod gołym niebem i nie martwić się tym, że zadzwoni telefon alarmowy, że wezwie ją Kami albo, że podleci do niej patrol bo przecież z takim ryjem jak jej to swobodnie na trawie poleżeć nie wolno. Ziewnęła i przeciągnęła się, myśląc o tym jak fajnie byłoby się teraz tak po prostu przespać. Dawno nie spała porządnie, albo nie miała czasu albo zasypiała upojona alkoholem, rano budząc się z dzwonem bijącym w środku głowy.
Odwróciła się gwałtownie, gdy ciszę i jej myśli przerwał męski głos. Czyli jednak dobrze, że całkowicie nie zignorowała obecności typa. Naturalnie odruchowo dobyła jednego ze swoich prześlicznych różowych pistoletów i wycelowała go prosto w tą, trzeba niestety przyznać, całkiem przystojną facjatę. Że co? Że kurwa anioł? Że taki, którego Kami trzyma w kanałach i zatrudnia go jako medyka? Ale jak, że stróż, że jej, co.
- Szkoda byłoby rozkwasić tak śliczną twarzyczkę. Więc grzecznie powiesz, skąd znasz moje imię, jaki Leo i jaki, kurwa, anioł stróż.- Warknęła, patrząc mu prosto w oczy. To miał być jakiś żart? Chłopaki wiedzieli, że poszła nad strumień to postanowili porobić sobie żarty za to, że nie pomogła im nosić sprzętu do arsenału?
Była w takim szoku obecności jak i zachowania mężczyzny, że nawet nie zwróciła uwagi na to, że zgasł jej papieros. Strzelanina w sztucznym lesie...? Zaczęła kojarzyć fakty. Zaczęła kojarzyć dlaczego na początku wydawał jej się dziwnie znajomy. Już tę jego facjatę widziała!
- Eeeej, ja Cię kojarzę. To Ty wtedy byłeś w parku! To Ty zrobiłeś żywą pochodnię z tamtego patrolowca!- Uśmiechnęła się szeroko, przypominając sobie tamtą sytuację, całkowicie jednak ignorując pytanie anioła. Trzeba było przyznać, że bardzo im wtedy pomógł, bo bez tej jego piro akcji to cholera wie jak razem z rudym by skończyli. A i tak u Adama nie było zbyt przyjemnie, gdy czyścił ich rany...
Nie przestała jednak w niego celować. Bo skoro to on był wtedy w parku to znaczyło, że z jednym nie kłamał. Był aniołem. I miał moc plucia ogniem... długo wszyscy się zastanawiali czemu spalił wtedy niebieskich a akurat oszczędził dwójkę łowców. Nie wiedzieli, czy zrobił to specjalnie, czy spłoszyło go to, że został ranny. Może chciał zabić ich wszystkich? Ale skoro był aniołem... to czy oni nie byli Ci tacy... dobrzy? Nie powinni się modlić i nawet komara nie zabijać?

Strasznie jej ta cała historia nie pasowała. Wprawdzie miała już okazję nawet rozmawiać z jednym aniołem stróżem przez co nie musiała wierzyć, a po prostu wiedziała, że takie istoty istnieją. Nie wiedziała, jak przywódczyni łowców stała z pobożnością ale wydawało jej się, że anioły to raczej powinny się trzymać tych wszystkich religijnych istot, które choć odrobinę dopuszczają do siebie informację, że ktoś nad nimi jest. Albo... był.
Uważnie mu się przyglądała, lustrując każdy najmniejszy centymetr jego ciała. Nadal szukała w tym wszystkim podstępu. To było tak absurdalne i niedorzeczne, że nie mogło być prawdziwe. Miała uwierzyć, że jakiś kolo ze skrzydłami tak nagle w głowie usłyszał jej imię i postanowił jej towarzyszyć do końca życia? No takie ściemy to nie podchodzą.
- Szef?- Uniosła jedną z brwi do góry nie bardzo rozumiejąc, co miał na myśli. Co tu się kurwa wyprawiało. Rozejrzała się na boki, doszukując się brata albo innego łowcy siedzącego w krzakach i nagrywającego całą sytuację. Poprzysięgła sobie w tej chwili, że jeżeli to wszystko głupi żart ludzi z organizacji to zedrze skórę osobiście każdemu z nich. Jak ona nienawidziła, gdy ktoś stroił sobie z niej żarty. W tym też momencie zorientowała się, że z końcówki jej papierosa przestała wydobywać się stróżka dymu, co oznaczało, że fajka zgasła. Odpaliła ją więc ponownie i zaciągnęła się mocno, jakby miało jej to pomóc przejrzeć na oczy i ogarnąć psychicznie całą tą porąbaną sytuację.
- Znaczy, że próbujesz mi powiedzieć, że ktoś Cię zatrudnił, żebyś był moim osobistym ochroniarzem?- Cień uśmiechu przebiegł po jej twarzy. Aczkolwiek nie był to ten z uśmiechów, które mogły być objawem szczęścia i zadowolenia, a raczej jeden z tych chytrych i przebiegłych. Jeżeli ten anioł był psychicznie chory i sobie wmówił, że musi jej towarzyszyć... jeżeli to wszystko nie było żartem. Dlaczego miałaby z tego nie skorzystać? Wyglądał na sprawnego fizycznie. No i cholera jasna pluł ogniem! Już raz widziała, co potrafił dzięki temu zrobić patrolowi. Czemu oni właściwie walczyli z tymi strażnikami? Co miała mu powiedzieć? No tak! Prawdę oczywiście!
- Broniliśmy się. Zaatakowali nas i grozili, sam widziałeś, że było ich więcej, a my tylko w dwójkę... i jeszcze ja, biedna kobieta- Uśmiechnęła się i zamrugała parę razy szybciej, dłoń przybliżając do czoła i wykonując teatralny gest omdlenia. Oh, jaka ona była biedna i bezbronna. No co mieli zrobić? Poddać się? Albo najlepiej dać się zabić?-...sam rozumiesz, że nie mogliśmy stać bezczynnie.- Kiwnęła głową, jakby chcąc nadać swoim słowom więcej wiarygodności.
Zaśmiała się i opuściła rękę, tym samym przestając do niego celować. Cała ta sytuacja była tak absurdalna, że pomysł osobistego bodyguarda nawet zaczął się jej podobać. Ale w sumie... to chyba nie tylko o ochronę chodziło, prawda? Anioły, które mieszkały z nimi w kanałach nie były nawet w połowie tak zbudowane jak ten tutaj, a nadal służyły i właściwie były na każde zawołanie...
- Czyli masz być takim moim... służącym?- Zalśnił cały garnitur ząbków, uśmiechnęła się tak szeroko. Czy mu wierzyła? Ani, kurwa, odrobiny, ale jeżeli był na tyle szalony by postanowić być jej "stróżem" to dlaczego miałaby z tego nie skorzystać? Już ona mu zajęcie znajdzie...

Słuchała, gdy wymieniał wszystkie potencjalne nazwania swojego szefa i nie mogła się nadziwić, że on z tym tak na poważnie. Okej, wiedziała, że anioły istniały ale na dobrą sprawę mogli być przecież istotą powstałą w wyniku jakiejś mieszanki genetycznej i ewolucyjnej a tego... boga to sobie stworzyli tylko po to, żeby ustalić jakąś hierarchię wewnątrz. Tak jak niebiescy mieli dyktatora czy łowcy przywódczynię. Ale kurde, żeby zaraz z tego nie wiadomo jaką religię robić i przyczepiać się do nieznajomych pod pretekstem "stróżowania" im. To już pod jakieś dewiacje i fetysze podpadało.
- To skoro nie zatrudnił, a wybrał... To co Ty z tego właściwie masz? Nie to, żebym wątpiła w to, że moje towarzystwo to najlepsza zapłata na świecie... ale tak bez zatrudnienia?- Uniosła jedną ze swych brwi do góry w geście lekkiego zdziwienia. Czy on jej właśnie bezczelnie i ostentacyjnie zgasił papierosa i to jeszcze używając do tego tej swojej mocy? Prychnęła i uparcie znów odpaliła fajkę. Oj trafił biedny na upartą... Wszyscy wiedzieli, że ona nie odpuszczała, tym bardziej jeżeli mogła komuś w ten sposób dopiec i utrzeć nosa.- Jesteś moim stróżem od pięciu minut i już próbujesz mi życie zmieniać? Ty uważaj bo na razie jeszcze jesteś w sytuacji, w której mogę Cię oskarżyć o stalking i prześladowanie. Nie będziesz mi kurwa życia ustawiał.- Warknęła i jeżeli znów uniósł łapsko żeby pstryknąć palcami w tym samym celu, co sekundę wcześniej. Po prostu uderzyła go w dłoń niczym matka mówiąca swojemu dzieciakowi "a fe".- Chcesz stróżować to stróżuj ale się nie wpierdalaj!
Będzie jej bezczelny mówił, że to niezdrowe... No co jej to mogło zrobić? Może nie była wymordowaną ale bliżej jej było do martwej niżeli do żywej. Czerwinka aktywnie krążyła w żyłach i było tego wiele dobrych stron. Chociażby to, że mogła palić fajki i mieć to wszystko w dupie. Uśmiechnęła się, gdy wypomniał jej stan uzbrojenia podczas sytuacji w parku miejskim.
- Widzisz... ciężkie czasy. Strach wyjść na ulicę bez odpowiedniego wsparcia. Poza tym... ani ja ani Ty nie należymy do normalnych obywateli, nie?- Chwyciła go mocno lewą dłonią za jego lewy nadgarstek, by zaraz unieść obie ręce do góry i odsłonić ich przedramiona.- Widzisz? No właśnie. Nic tu nie ma. Nie jesteśmy ograniczeni "zwykłym obywatelstwem"- Jeszcze nigdy nie słyszała o aniele z przepustką, tak więc nie bała się, że coś na jego przed ramieniu zastanie. On, nigdy nie poznał znaczenia bycia pełnoprawnym obywatelem tego miasta, ona dobrowolnie zrzuciła z siebie przepustkę do miasta zostając anonimową i na pewno w pewien sposób wyzwoloną. Jedynym minusem było to, że automatycznie stała się kryminalistą... A to oznaczało, że strażnicy nie zadawali pytań- albo robili to bardzo rzadko- tylko od razu strzelali. W takiej sytuacji nie można było sobie pozwolić na chodzenie bezbronnym.
- Sam decydujesz? To jaka jest Twoja decyzja...?- Zbyt długo nie musiała czekać na odpowiedź. Zaraz zapytał ją czy nie chciała się z kimś pożegnać. A to oznaczało... że albo chciał ją gdzieś zabrać, albo "zbawić jej duszę". Już raz widziała jak bez skrupułów zabijał. Skąd miała wiedzieć, co siedziało mu w głowie. Jedno było pewne... z nikim się nie będzie żegnała bo nigdzie się nie wybiera.
Więc tak, jak zaczęło robić się dobrze, tak w mgnieniu oka wszystko spierdolił. Znów mógł spojrzeć wprost w oko lufy jej pistoletu. Wstała na równe nogi z kamienia i odsunęła się o krok. Syknęła przy tym z bólu, ale nie to było teraz ważne.
- Co Ty, chłopie, pierdolisz? Z nikim się nie będę żegnać.