- Dojrzewałem psychicznie, ciągle uczyłem i uczę się czegoś nowego... I podglądałem ludzkość, a nie tylko niektóre jej żądze, więc wypraszam sobie z nazywaniem mnie zboczeńcem. Chyba, że mam się tak zachowywać, dostać krwotoku z nosa na widok nagiego ciała i tak dalej.. Nudy. - Prawdą jest, że dojrzewanie ludzi to proces bardzo, ale to bardzo trudny, zwłaszcza dla osoby nie mającej rodziny, która mogłaby posłużyć jako wsparcie w chwili zmiany ciała, jak i sposobu postrzegania świata. Rady starszych bywają wtedy przydatne, przynajmniej do chwili, gdy nastolatek stwierdzi, że wie wszystko najlepiej. Zabawne, ale to dotyczyło całej ludzkości. Nie chciała przyjąć anielskiej pomocy po upadku, jedynie nieliczni pozwolili sobie pomóc - a i to nie każdy z nich z własnej woli. Całkiem trafne porównanie, skrzydlaci i homo sapiens sapiens powstali z woli Bożej i od zawsze ze sobą współistnieli. Tylko tyle, że aniołom przypadła ta mniej miła rola starszego brata, który widząc błędy rodzeństwa, nie mógł mu pomóc. Może stąd niechęć niektórych do takich jak ja? Bo my mieliśmy raj przez cały czas (taaa, totalna bzdura), a ludzie mogli trafić do niego dopiero po śmierci. Nie mówiąc już o innowiercach, którzy dość szybko musieli zmienić swój sposób myślenia po znalezieniu się przed bramą raju. Eh, znowu myślę nie na temat. Prościej, krócej, konkretniej. Niczym Astira. Nie no, lepiej będzie ją wyciągnąć na mój poziom, choćby siłą, niż skakać na główkę w świat ludzkich słabości. A skoro potrafimy się nie pozabijać i dojść do kompromisu, a nawet siedzieć (i leżeć jednocześnie) na jednej gałęzi... Z głaskaniem po głowie (to chyba ważne, bo utrata głowy to nie takie nic, jak utrata palca), to może i nasze charaktery zdołają się jakoś dopasować?
- Zapamiętam, Astiro. - uśmiechnąłem się lekko, rozbawiony. Przecież od zarania dziejów mężczyźni nie należeli do tych, którzy lubili utrzymywać kontakt wzrokowy. No dobra, podczas jednej czynności lubili to, nawet bardzo. Ale na szczęście dla nas w pierwszej kolejności byłem aniołem, a dopiero potem mężczyzną, więc patrzenie komuś w oczy nie było wyzwaniem. Skoro tego chciała to niech teraz zniesie spojrzenie wieków pełnych wiedzy, świdrujących ją na wskroś.
- Nie mogę odejść, proste. Ale wystarczy współpracować, a nie będzie powodu z którego chciałbym to zrobić. No i póki co jest całkiem nieźle, ne? Dobry kwadrans. - Czyżby naprawdę obawiała się, że nigdy nie znajdzie kogoś, kto zdoła z nią wytrzymać z własnej woli? Albo po prostu irytuje ją moja postawa? Jestem stróżem, nie mogę przecież powiedzieć, że zjawiłem się tu bo nagle zobaczyłem ją w swojej głowie. Znaczy, tak właśnie było, ale to przecież znak, że mam być jej stróżem, a nie towarzyszem życia. Proste, ne? Ne...? Jej "wybuch" mnie zaskoczył.
- Moim zdaniem jesteś osobą, której warto pomóc się odnaleźć, bo dotychczas walka o przeżycie ci na to nie pozwalała. Ja, mądrala? Są inni, znacznie mądrzejsi ode mnie... I jeśli tylko zechcesz to mogę ci przekazać to, co wiem. I na kogo zatem wyglądam? - Przecież jest moją podopieczną, wystarczy słowo, a z chęcią zacznę ją uczyć. Kto wie (poza Szefem), przy odrobinie szczęścia i chęci z obu stron, może zostać dobrze wykształconą osobą. Albo nawet artystką, jeśli tylko zechce... No i ciekawe, na kogo jej zdaniem wyglądam. Gwiazdę kina? I, co naprawdę miłe, odpowiedziała na pytanie o kolorach. Czerń i błękit. Mrok i woda. Dużo wody, tak dużo, że nie dociera tam słońce. Głęboko, zbyt głęboko by wypłynąć, różnica ciśnienie tak duża, że powoli miażdży ciało. Mokre skrzydła ciągną w dół, zamiast pomóc wrócić na powierzchnię. Płuca płoną ogniem, ale nie mogę go kontrolować. Już nie. Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę z tego, że zaciskam dłoń na gałęzi do bólu. Druga wróciła do głaskania. Za dużo myślę, za dużo.
- R-rozumiem. To dobre barwy... Moim? Szary. Jest naturalna granicą dobra i zła, a jednocześnie tak niejednoznaczna. Nigdy nie wiadomo, czego w nim więcej, mroku czy jasności. No i taki mam kolor oczu, huh. - Zamyśliłem się na chwilę, obserwując teren przed sobą. Drzewa, woda, brak słońca... Szaro-buro ale nie ponuro. Ot, wpływ samopoczucia na postrzeganie świata. Optymista nawet w huśtającym się na wietrze wisielcu znajdzie jakiś pozytyw, nowy węzeł czy coś. Słowa podopiecznej sprowadziły mnie na ziemię. No, nie do końca, myśli znalazły nową pożywkę dla samonapędzającej się spirali wiedzy drzemiącej pod czaszką. Poe, Byron, Mickiewicz... Ciota Słowacki i cała ta ich zadziwiająca twórczość.
- Zabawne, romantyzm to nastrój grozy, tajemniczości i natury jako sędziego. A potem ludzie połączyli go z miłością, choć twórcy romantyzmu zawsze tworzyli nieszczęśliwe związki... Ale tak, można tak powiedzieć. - dodałem pośpiesznie ostatnie zdanie, by choć trochę zmniejszyć różnicę między moim, a jej, hm, wychowaniem. Miło było usłyszeć jej śmiech. Naturalny, radosny, rozbrzmiewający wśród drzew, tłumiony padającym deszczu. Ten przestał przybierać na sile, przez co nie musieliśmy się nagle stąd ewakuować, a kilka kropel padających na kurtkę czy włosy nie robiły różnicy. Gorzej z tymi wyjątkami, trafiającymi w odsłonięty kark. Brr.
Nachyliłem się do niej mocniej tak, że nasze twarze dzieliły może trzy centymetry. - Powiedz mi... Wierzysz w Boga? - Anioł ze mnie no. I nie ważne, w jakiego Szefa wierzy dziewczyna tak długo, jak po prostu wierzy. W końcu każda religia to inny aspekt oblicza Stwórcy więc i tak wierzylibyśmy w tego samego. Inaczej będzie, jeśli odpowie negatywnie... Tylko jak mogłaby to zrobić, mając przed sobą żywy dowód na jego istnienie? Eh, wtedy to już nie wiara, a pewność. Ale pytanie padło i nic nie mogło cofnąć czasu. Muszę być prostszym. Albo przynajmniej nieco mniej skomplikowanym, huh.

- Jak za długo gapić się w dekolt to łatwo dostać w twarz i krwotok gotowy. Nie, to nie pochodzi z moich doświadczeń. - Zabezpieczyłem się tym samym przed jej potencjalnym komentarzem. Nie zawracałem sobie głowy tym, czy Astira uwierzyła w mój brak doświadczenia w kontaktach z kobietami. Pewnie nie, skoro ledwo zaakceptowała fakt, że jestem aniołem. I to stróżem. A ona jest moją podopieczną. Tak... Prawdę mówiąc, sam bym sobie nie uwierzył. I w sumie słusznie, bo dlaczego przez te wszystkie lata nie skorzystałem z okazji? A było ich naprawdę wiele. Fale gwałtów w łupionych miastach, burdele, samotne kobiety, nie wspominając już o zakonnicach. Pewnie fakt, że wpojono mi taki, a nie inny kodeks moralny miał w tym duży udział. Byłem aniołem, na litość... No, litość. I to dość zajętym skrzydlatym, z dala od ludzi, a zwłaszcza pięknych kobiet obdarzonych cudowną osobowością. Pięknych duszą. I resztą też, rzecz jasna.  
- Ze wzajemnością. - Uśmiechnąłem się naturalnie. Czyli tak, by nie wyglądać jak szalony klaun (o ile istniał kiedyś klaun normalny), ani też jak osoba mająca urodzić kamienie nerkowe, dorodne trojaczki. Czas pokaże, czy zdołamy wypracować między sobą dobre stosunki. Ewentualnie na tyle neutralne, że żadna ze stron nie zabije drugiej. Przynajmniej taką miałem nadzieję. - Postaram się to zmienić. - To, a nie siebie, huh. Leo, anioł, który został prawnikiem.
- Jeśli taka jest twoja wola. Spodziewałem się czegoś dosadniejszego. "Wyglądasz jak ktoś, kto ratuje damę w opresji, a potem znika bez słowa." - Dodałbym, że to tylko żart, ale... Gdyby źle to odebrała, to dotychczas zbudowaną relację szlag by trafił. Albo piorun, bardziej widowiskowy. Mówiąc tylko tyle uderzyłem w siebie (a na upartego po trochu i w nią), samokrytyka nigdy nie budziła niechęci innych. Zwłaszcza wypowiedziana tak żartobliwym tonem. O ile w ogóle potrafię żartować, bo do tej pory nie miałem ku temu okazji. Anielskie żarty różnią się od ludzkich. Tak na dobrą sprawę to są tyko "nie komplementami", ich łagodność odbiera im jakikolwiek sens. Ale to ja byłem tym dziwnym aniołem, więc mniejsza z tym. Moja akcja w parku faktycznie mogła zostać potraktowana jako wizytówka. Zjawiam się, zabijam, znikam. Plan ZZZ. Może gdybym nie był aniołem to faktycznie stosowałbym te trzy proste reguły. Choć i tak się już zdarzyło, ale tylko dla ochrony podopiecznej. Albo tak dawno temu, że nikt już tego nie pamięta.
Dobrze było usłyszeć, że nie czuła się zagubiona. Z pewnością nie w sensie materialnym, miała zajęcie, schronienie, znajomych i cele, do których dążyła. Ale co działo się z jej duszą? Nie miałem pojęcia i jeszcze przez długi czas będę niczym wielcy odkrywcy badający białe plamy. Choćby własną krwią.
- Ich kolor to... Skutek mojej pracy. Im dłużej grzebiesz w brudzie, tym trudniej wrócić do dawnej czystości. - Rozumiałem jej ciekawość, w końcu gdy mowa o aniołach to mają być czyste, cudne i w ogóle odstrojone niczym stróże w Szefa ciało. A rzeczywistość jak zawsze okazuje się nieco inna. Niektórzy tracą skrzydła, inni brudzą, a jeszcze inni nigdy ich nie mają. Ot, różnice między aniołami. Tyle dobrego, że Zwierzchności nie wyróżniają się kilkoma parami, bo tego niektórzy by nie znieśli. Wracając jednak do tej wyjątkowej, bo mojej pary skrzydeł, nie wiedziałem dlaczego stały się szare. Przynajmniej nikt nie podał mi konkretnej przyczyny, huh.
- Au. - Teraz to ja zareagowałem teatralnie. Uderzenie w czoło jako nagroda za informacje zapomniane przez ludzkość. Wyraźna wskazówka, jak postępować. - Wiele się tego znajdzie. Nauki ścisłe, relacje panujące w tym mieście, spora cześć ludzkich zachowań... To, że czytałem, słyszałem i widziałem setki pokoleń, nie znaczy, że czułem wraz z nimi. Prosty przykład, poezja. Wielu rozpisywało się o kobiecym pięknie, jedwabistej skórze i innych takich, ale nie miałem kiedy tego sprawdzić... Znaczy, miałem, ale nie... No widzisz, nie wiem co powiedzieć. Huh... Widzieć świat przez szybę a żyć w nim to dwie różne rzeczy. - I zamilkłem, skupiając się na galopujących myślach. Chciała słabości to ją dostarczyłem. A może nie? Może to wszystko rozpisałem, zagrałem i teraz czekam na oklaski? Ciężko oddzielić prawdę od kłamstwa w ustach kogoś, kto miał milenia na doskonalenie tej sztuki. Leo, anioł, który skłamał? Albo anioł, który zgubił język.
Nie wierzyła. I paradoksalnie uszczęśliwiło mnie to. Mogłem sprawić, by uwierzyła! A to byłoby dopiero COŚ. Zwłaszcza w tych strasznych czasach, gdy herezje i ateizm rozwijają się gdzie tylko mogą. - Dlaczego przestała? -

Nie odpowiedziałem na jej pytanie, dość już miałem podsuwania mi kolejnych podtekstów i... Choć musiałem przyznać, że te teatralne zachowanie było całkiem zabawne. Primo, czuła się swobodnie, skoro sobie na to pozwalała, bo w parku jakoś nie widziałem takich wygłupów. No, może poza tym wspinaniem się na latarnię i spadaniem z niej. Ale i tak jakoś musiałem odeprzeć zarzuty.
- Towarzyszył ci ten Czerwony. I ciężko podejść do kogoś z postrzeloną nogą, gdy można oberwać mocniej. No i gdyby nie moja interwencja to mielibyście znacznie trudniejszą przeprawę, huh. - Odpowiedziałem na swoją obronę, starając się  - Ale prawdą jest, że źle wtedy postąpiłem. - Jestem stróżem czy nie? No właśnie, a opuszczenie podopiecznej w takiej sytuacji jest co najmniej nierozsądne. Fakt, miałem coś na swoje usprawiedliwienie, ale nie brzmiało to zbyt przekonywająco, nawet dla mnie. Trudno powiedzieć, czy byłem zły na siebie, zawstydzony tym wypomnieniem mi moich błędów... Źle postąpiłem, poprawę obiecałem i rzeczywiście chcę być lepszym stróżem.
Gdyby skrzydła traciły biel od takich zachowań to wiele aniołów musiałoby inwestować w barwniki albo iluzje. Nie, moje skrzydła zszarzały za gorsze rzeczy. Ale nie powiedziałem tego, nie chciałem wymieniać tego, co kiedyś zrobiłem. Przeszłości nie zmienię, a nawet nie chcę, bo nie żałuję swoich uczynków. Zresztą cały świat w XII wieku poszedł moją drogą. Każdemu zdarza się potknąć, ale nie każdy zrozumie, co uchroniło go wtedy przed upadkiem. Mnie uratowało... Sam przemówiłem sobie do rozumu, kiedy emocje przestały gotować się wewnątrz, a życie uciekło z ostatnich ciał. Znowu się zamyśliłem, szlag.
- I tak się wykuruję więc gryź sobie na zdrowie. - Mruknąłem cicho, nieco rozbawiony wizją gryzienia w czoło. Łatwo tego nie osiągnie, nie przy tej różnicy wzrostu. Chyba, że miała na myśli gryzienie innych miejsc... Albo tylko żartowała, co byłoby chyba najlepsze. Może i rany goją się na mnie jak na przysłowiowym psie, ale no.
Milczałem, obserwując jej reakcję. Spanie na czyichś kolanach kiedy ów dobroczyńca opowiada o swoich wewnętrznych rozterkach? Tak się po prostu nie robi, zwłaszcza, że tylko udawała. Gdybym nie był aniołem, a ona moją podopieczną... Nagłe lądowanie na ziemi może by ją czegoś nauczyło. A tak mogłem jedynie pomachać głową z wyraźnie zdegustowaną miną. - Może wcale nie kłamałem? - Wzruszyłem ramionami, zostawiając tą kwestię za sobą. Z pewnością wrócimy do tematu mojej czystości względem kobiet, raczej prędzej niż później. Jednak póki co miałem tego dosyć. Jakby nie można było uwierzyć na słowo, tak, jak ja jej wierzyłem... Eh, różnica mentalności i tyle. Jednak jak się miało takie dzieciństwo to nie ma się czemu dziwić.  
- Przykro słyszeć. Małżeństwo nie powinno do tego prowadzić. - Gdyby związki nadal były zawierane w duchu religii, z pięknymi przysięgami które (przynajmniej teoretycznie) gwarantować udane pożycie dwójki kochających się osób. A teraz? Podpisuje się pewnie jakiś świstek, zmiana nazwiska, zamieszkania i tyle. Żadnych słów obiecujących miłość, dobroć, wspólne odpieranie przeciwności losu... Pytanie, czy w walce o przeżycie ludzkość nie zatraciła człowieczeństwa. To jest dopiero temat rzeka, felietony, traktaty, całe biblioteki można by zapełnić rozważaniami o tym... Ale nie jestem w bibliotece, o czym przypomina mi deszcz moczący głowę i ciepło drugiej osoby obok mnie. Albo na mnie. Ziemia obecnie nie służy do rozmyślań, muszę się do tego przyzwyczaić. Ale gdyby tak wybrać się do Edenu... Cisza, spokój, dostatek. A skoro o dostatku mowa, to przydałoby się zaspokoić głód. Jedno jabłko nie wystarczy dla dwojga. Prawdę mówiąc, nawet Astira by się nim nie najadła.
- Znasz może miejsce, gdzie w spokoju możemy zjeść? I jakoś odpracować posiłek, bo nie mam pieniędzy. -