Co ja z tego mam? Całkiem dobre pytanie, nawet bardzo dobre. Człowiek odpowiedziałby, że nic, poza wypełnianiem zadania zleconego przez Boga, stawania się lepszym człowiekiem, czy też zbliżenie się do zbawienia. A ja... Cóż, nie przychodziło mi do głowy nic konkretnego, co dziewczę zdołałoby zaakceptować bez większych pytań. - Ad maiorem dei gloriam, to jest sens istnienia takich jak ja tutaj. Długowieczni nie szukają wyjaśnień w teraźniejszości, liczą, że odpowiedzi pojawią się w swoim czasie. - Może i trochę przesadziłem, bo znałem kilku skrzydlatych którzy charakterem pasowali do dzieci, pośpiesznych w działaniach i osądach. Ale starsi aniołowie wiedzieli, że Szef we wszystkim miał swój zamysł. Nawet w cierpieniu, choć tego nawet zwierzchności nie mogą pewnie do końca zrozumieć.
Litości, ona naprawdę ma zamiar wykłócać się o papierosy. Czy nie może zrozumieć, że chodzi o jej dobro? - Poskarżyć przed kim? Zresztą, masz wolna wolę więc zrób to, jeśli tylko chcesz. Ale Boskiego osądu nie można cofnąć. Ja jestem twoim wyrokiem, ty moim. Więc współpracuj, a dostąpisz zbawienia. Czyż to nie piękny układ? - Ponosiły mnie emocje, czułem to dobrze. ALE NA ZWIERZCHNOŚCI, kłócić się o tytoń? Straszyć pozwem o prześladowanie? Jakby tak zobaczyła sąd ostateczny, to może by spokorniała. Zgasiłem go raz jeszcze, tym razem bez pstrykania i innych takich.
W jednej chwili dzieli nas powietrze, w drugiej łapie mnie za nadgarstek. Dobry refleks, jak na człowieka. Nawet za dobry. Nie wiem, co konkretnie chciała mi pokazać, przedramiona jak przedramiona. Ale przy jej wzroście musiała się wysilić do takiego zagrania, huh. - Stróż ma chronić cię też przed tobą samą. A papierosy śmierdzą, deprawują i powoli zabija... JEZU, gdzie twój palec?! - nie dość, że strzelała w parku, to jeszcze jakimś, khe khe, cudem straciła kawałek ciała. No po prostu wspaniale, początek służby i już wybrakowana podopieczna. Dobrych manier i religijności też nie ma. Ale za to jej dłoń była... Ciepła. Dziwne uczucie, dotyk.
- To proste, Eden jest znacznie bezpieczniejszym miejscem od tego miasta. Zwłaszcza dla takich "nieograniczonych prawem obywateli"... Nigdy nie byłem i nie zamierzam być obywatelem żadnego miasta, zwłaszcza tego. Wolę nie zabijać kolejnych ludzi by chronić ciebie. W Edenie nie musiałbym tego robić, rozumiesz?  - Jednak dalszy obrót wydarzeń zmusił mnie do zmiany obranej taktyki na nieco bardziej ugodową. Może faktycznie przesadziłem z ilością zmian w jej życiu jak na kilka minut? Nie no, nie będę sam siebie wpędzał w poczucie winy, jeszcze czego. To po prostu jej ograniczone, śmiertelne ciało nie może przetworzyć wszystkiego w takim tempie, w jakim powinno. Niemniej jednak ponownie uniosłem ręce do góry, starając się nie wyglądać groźnie. Wcale przecież nie planowałem rzucić się na nią, pozbawić przytomności i zaciągnąć do Edenu... Plan E musiał jeszcze sporo poczekać na swoją kolej.
- Eh... Jeszcze raz. Masz tu jakąś rodzinę, znajomych? Gdzie mieszkasz? I czy bycie "nie normalnym" obywatelem nie pakuje cię ciągle w kłopoty? - Ta... Delikatny jak armagedon, taktowny niczym deszcz ognia. Ale może w tym szaleństwie jest metoda? Ewentualnie koniec służby zbliża się coraz większymi krokami.

Nie miałem zamiaru reagować na kolejną z jej nazbyt wymownych reakcji. Znaczy... No, teatralnych! Tak to chyba kiedyś nazywano, gdy ktoś zachowywał się w sposób dosadny i sztuczny zarazem. A może chodziło o inny termin albo inne pojęcie? Nie wnikałem w to, wystarczająco wiele rzeczy działo się wokół mnie. W rozmowie no. Nie zdążyłem się na dobre uspokoić przez jej żałosny nałóg, a dziewczę w kilku słowach doprowadziło mnie do śmiechu. Oczywiście, że się nie zaśmiałem, nawet nie prychnąłem! Ale na samą myśl o tym, że Astira składa na mnie skargę przed Szefem... Zbyt surrealistyczne, by mogło być prawdziwe. I zbyt komiczne, by uznać taką scenę za poważną. "Ej, ty, stary dziadu, twój gołąb mnie prześladuje, weź go ukarz!" No i pewnie dorzuciłaby do tego teatralne tupnięcie nóżką, huh. Czemu gołąb? Oprócz skrzydeł łączyła mnie z nimi jedynie zdolność znajdowania potencjalnie zjadliwych kawałków w całym oceanie fekaliów. Wcale nie miałem na myśli swojej podopiecznej, po prostu... Nie ważne, porównanie było po prostu nietrafione. Przynajmniej nie powiedziałem tego na głos, bo miałaby kolejny przykład, że żaden ze mnie stróż, a zwykły wariat jakich wielu po tym świecie chodzi. Ale stać i uśmiechać się półgębkiem też nie wypada, zwłaszcza gdy zarzuca się słudze Bożemu hipokryzję.
- Masz wolną wolę. Ale ja także ją mam. A trwając w nałogu dowodzisz jedynie słabości twego ducha. - chciałem już zatriumfować w pełni chwały, widząc jak pozbywa się przedmiotu sporu... Tylko po to, by wyciągnąć nowego papierosa. Serio? Na moim kciuku zatańczył błękitny płomyk, nawet nie zrobiłem tego świadomie. Ugasiłem go zanim zdążył się rozprzestrzenić. - Muszę tak długo, jak to część ciebie. Zresztą, one bardziej szkodzą twojej duszy niż płucom. - nie kontynuowałem wywodu, skupiając uwagę w sprawie czteropalczastej ręki podopiecznej. Zero konkretów, gdzie, jak i kiedy straciła mały palec, ale jej reakcja na moją reakcję... Zabawna. Albo i nie, raczej naturalna. Dziwna sprawa, ludzie wydają się być bardziej, skomplikowani, niż mogłoby się wydawać. A przecież obserwowałem ich od dawna.
- Przynajmniej w jednej kwestii się zgadzamy. - podsumowałem kwestię brakującego palca. Jeśli już znalazła sposób na odtworzenie części siebie, to bardzo dobrze, jeśli nie to gdzieś w tym mieście z pewnością znajdzie się jakiś uzdrowiciel. Albo inny anioł, lepiej przystosowany do zajmowania się ludźmi ode mnie.
Wysłuchałem, dość burzliwej, reakcji na temat tego, co myśli o zabraniu jej stąd. Szczęśliwa nie była. Ale kto powiedział, że czyjeś dobro równa się szczęściu? Pewnie jakiś filozof, ale moim zdaniem nie miał racji. Jednak porwanie jej z miasta nie wchodziło w grę, zwłaszcza tutaj, kiedy miała te dwa narzędzia mordu, a w powietrzu natychmiast zajęliby się nami strażnicy, kamery, drony czy inne technologiczne demony. Mieszkanie w kanałach też nie było zbyt kuszące, ale no... Naprawdę będę miał tak cały czas jako stróż?
- Dobra, chodźmy zobaczyć twoje mieszkanie. I odwiedzić brata z przyjaciółmi. Nimi co prawda nie mam się zajmować, ale może dowiem się czegoś o tobie z innej perspektywy... I żadnych przygód ani spotkań ze śmiercią po drodze, zgoda? W zamian nie spalę ci całej paczki papierosów. -  Westchnąłem cicho i cóż, byłem gotów do drogi. Bandaż na nodze Astiry kazał wątpić, czy zdoła dotrzeć na miejsce bez otwarcia rany, krwawienia i innych takich, nieprzyjemnych rzeczy. - Możesz się na mnie oprzeć... - szybko wziąłem poprawkę na różnicę wzrostu - ...albo mam cię nieść na rękach, wolna wola. - wzruszyłem ramionami, uwydatniając to, jak wielką swobodę ma w tej chwili. Możemy nawet zostać w tym miejscu, o ile tylko zechce. Huh.

- Vis maior, nie ma miejsca na błędy. - Papieros nadal spokojnie palił się w jej ustach, kolejne porcje trucizny wędrowały w niej i wokół niej. Pięknie, po prostu pięknie. Konieczne było tymczasowe zawieszenie broni w tej kwestii, bo inaczej nie uda nam się zajść daleko. A skoro była przekonana, że tytoń jej nie zaszkodzi, to niech i tak będzie. Przyjdzie jednak dzień, w którym rozprawię się z tym nałogiem raz a dobrze. Albo rzucę roboty w diabł... Em... Albo wymyślę coś innego, o. Niech cieszy się każdym wdechem śmierdzącego dymu, przeboleję.
- Eh, niechaj i tak będzie.  Powinnaś się chyba nieco bardziej interesować losem brata, to przecież twoja rodzina. Skoro nie możemy tam teraz pójść to pozwolisz, że znajdę sobie wygodniejszą pozycję. - Nad jej relacjami z najbliższymi przyjdzie jeszcze pora, zwłaszcza, że o niej wiedziałem, cóż, mało. Nawet bardzo. A jeśli kolejne wady będą pojawiać się na liście w dotychczasowym tempie to doprawdy czeka mnie Syzyfowa praca. Huh, pewnie nawet nie wie, kim był Syzyf. Na to też przyjdzie czas, jak już przerobimy najważniejsze pozycje, literatury rzecz jasna. Przede wszystkim Stary i Nowy testament, dzieła greków mogą poczekać jeszcze kilka lat, skoro trzy milenia nie zdołały ich obalić. Nie miałem pojęcia, co wywołało tak mocną reakcję Astiry w kwestii NIE odwiedzania jej mieszkania, ale wątpiłem, by chodziło o brud w pokoju. Na to też przyjdzie czas, w końcu ludzie nie żyją tak krótko jak w średniowieczu, a dziewczę, nawet po krótkim kontakcie, wygląda na dość harde. I bardzo, bardzo uparte. Anioł zjawia się z polecenia i dobrej woli, a ta nadal upiera się przy swoim.
Skoro już, chyba definitywnie przestałą grozić bronią, znalazłem najbliższe drzewo z gałęzią zdolną wytrzymać mój ciężar i w kilku ruchach wyłożyłem się na niej, układając kręgosłup wzdłuż gałęzi. Nawyk z pobytu w Edenie, gdzie drzewa same zapraszały do korzystania z nich. No, nie dosłownie, nie było tam rozmawiających krzaków, nikt nie próbował naśladować tej sztuczki Szefa. Świat obserwowany z tej perspektywy wydawał się inny, bardziej... No, odwrócony, nie będę się tu bawił w wyszukane metafory. A papieros nadal dymił, tururu.
- Jak już widziałaś, umiem kontrolować ogień. No i jak na anioła przystało mam skrzydła. Schowane, ale zawsze. - przez chwilę korciło mnie, by zmaterializować je, rozłożyć w pełnym blasku i finalnie udowodnić podopiecznej swoje pochodzenie. Ale primo, były szare, więc o blasku nie mogło być mowy, secundo, wyszedłbym na przechwalającego się i bajerującego głupka. No i tetrio, przypadkiem ktoś by zobaczył, a potem musiałbym walczyć o przetrwanie, śledzony przez kamery, ateistów i satanistów. O ile jacyś dożyli do tych czasów... Może później ich poszukam. Ale wracając w końcu do mnie! - Z rzeczy bardziej przyziemnych... Istnieję na ziemi od jakichś trzech tysięcy lat, doskonale pamiętam więc wzloty i upadki ludzkości jeszcze przed... Przed tym wszystkim co jest teraz. Co do mojej przydatności, huh. Umiem dać sobie radę, znam łacinę, grekę i hebrajski, choć tutaj to się raczej nie przyda. - zamilkłem na chwilę, szukając czegoś, co dziewczyna może naprawdę uznać za użyteczne w jej kategoriach. Bo to, że mogę opisać jej świat przed upadkiem cywilizacji raczej nijak jej nie zainteresuje, jeszcze nie. A przecież istnieli ludzie, których umysły były naprawdę wybitne, obdarzone Bożą łaską. Tomasz, Augustyn, Pascal i wielu innych.  - Mogę rozmawiać z ludźmi telepatycznie. - Ostatnie zdanie zabrzmiało tylko w jej głowie, taki drobny pokaz tej zdolności. - Co konkretnie chcesz o mnie wiedzieć? Odpowiem szczerze na każde pytanie. - O ile tylko nie będzie to coś idiotycznego pokroju "Jak umarły ryby podczas potopu?". Ale tego raczej nie musiałem się obawiać. - W zamian... Hm, zgasisz papierosa. - Spojrzałem uważnie na przedmiot sporu, czekając na jej reakcję.  Jeśli grzecznie go zgasi, cóż, będzie naprawdę miło. Jeśli nie, nie będę go gasił swoją mocą, bo znowu sięgnie po broń. A to byłoby już naprawdę bardzo, ale to bardzo monotonne.

Całować? Nie żebym chciał tu krytykować dziecinne podejście dziewczyny do sprawy, z jej punktu widzenia moje nastawienie nie było pewnie ani odrobiny lepsze. Niemniej jednak prawdą jest, że poza zmysłem smaku mam też powonienie, a papierosy nie należą do grupy miłych zapachów. Jeśli dym to tylko z ognisk i kadzideł, huh. Ale skoro i tak się od niej odsunąłem to lepiej zostawić ten temat w tym marnym kompromisie, ścierpię jedną fajkę (dziwne słowo ludzi).
Tak samo zresztą pominąłem nazwanie brata gnojem, jak na nią to i tak dość lekkie określenie, a widocznie jej zdaniem w pełni zasłużył sobie na takie określenie. I jak niby można się przypadkiem spotkać z własnym bratem? Przecież mieszkają w tym samym mieście, ne? Coraz bardziej docierał do mnie fakt, do jak trudnego przypadku zostałem przydzielony. Czy był w tym jakiś większy cel? Oczywiście, że był, ale szkoda, że nie wyjawiono mi tego mniejszego, bo albo doprowadzę jej duszę do nieba, albo będę strzegł przed złem. Połączenie obu tych zadań wydaje się nie tyle trudne, co po prostu niemożliwe. Naprawdę przydałaby mi się kontrola umysłu, byłoby znacznie łatwiej. I co z tego, że góra nie uznałaby tego za prawdziwe nawrócenie? Duszyczka pobożna, grzeczna i pełna miłosierdzia? Zadanie skończone, dziękuję, wracam do swoich zajęć.
Nie zdążyłem się dobrze ułożyć na gałęzi, gdy Astira postanowiła pójść w moje ślady. No na litość... Przecież miała własny, wygodny kamień. Anioł stróż powinien zgodnie z naturą unosić się nad podopieczną, ne? Najwidoczniej nie. Rad niewola usiadłem na gałęzi normalnie, by i ona mogła zmieścić swoje cztery litery. I całą resztę. Skoro pode mną gałąź wytrzymała, to te dodatkowe kilogramy raczej jej nie złamią, a przynajmniej nic na to nie wskazywało. I po raz kolejny dała dowód tego, łatwo nie znajdzie ze mną wspólnego języka. Jak można tak po prostu zignorować wszystkie moje słowa poza wzmianką o skrzydłach? Bo niczego innego z wymienionych zdolności pokazać nie mogłem, nie znała języków, przeszłość niewiele ją interesowała, a do walki potrzebowałbym worka treningowego. Ale coś tak prostego i zwyczajnego (dla mnie) jak dodatkowa część ciała bez problemu przyciągnęły jej uwagę. Eh.
Bez słowa zmaterializowałem parę skrzydeł wychodzącą z moich pleców. Drzewo było na tyle rozłożyste, że nie zaczepiłem o żadną gałąź, a takie wypadki były bardzo upierdliwe. Raz, że bolało, dwa, pióra nie odrastały błyskawicznie. Szare pióra lśniły matowo w nielicznych promieniach słońca, lamp czy co tam akurat było źródłem światła. Rozprostowałem je powoli, czując mrowienie całego ciała. Jak dobrze było się w końcu przeciągnąć! Pozwoliłem Astirze obejrzeć je z bliska, a nawet dotknąć, o ile tylko miała taki zamiar. Kiedy już zaspokoiła swoją ciekawość zniknąłem je, znowu stając się prawie zwykłym człowiekiem. Lepiej nie ryzykować, ten park nie powinien zostać areną walki.
-  Tak, Juliusz Cezar podbijając Galię. Nie czytam w myślach, wolę rozmawiać. - a teraz niech dalej myśli o tym, czy mogę zajrzeć do jej głowy czy też nie. Z chęcią rzuciłbym coś o tym, że może fantazjować w spokoju, ale wolałem nie podsycać jej wyobraźni. Nie żebym wiedział co mogło siedzieć w jej umyśle, jednak wzmianki o całowaniu, "bajerowaniu" i mojej boskiej urodzie było dość wyraźnym sygnałem. Ludzki popęd w tej kwestii był naprawdę zatrważający, choć myślałem, że bardziej dotyczy mężczyzn. A teraz jeszcze pytanie o to, skąd się biorą tacy jak ja, ciekawe. - Kiedyś powstawaliśmy z Boskiej woli, a po upadku... Niektórzy po dobrym życiu mogą zostać aniołami, inni rodzą się z miłości pary skrzydlatych. I nie, nie byłem człowiekiem. - Myślałem, że wyczerpała limit tematów i podtekstów kierujących rozmowę w jednoznacznym kierunku, a tu proszę, kolejna niespodzianka. Podrapałem się po szorstkim zaroście, starając się nie parsknąć śmiechem.
- Miłość to jedna z wielu Bożych łask, a jeśli dwójka aniołów zechce być razem to nikt w Edenie im tego nie zabroni. Nie znalazłem swojej wybranki, więc owszem, "próżnuję". A Ty znalazłaś miłość w tym olbrzymim mieście? - Spojrzałem na nią badawczo, a z tak niewielkiej odległości kłamstwo zostanie wykryte natychmiast.  

Jeśli naprawdę w tym miejscu toczyła się jakaś podświadoma walka o dominację w stadzie, dwuosobowym, ale stadzie, to nie dostrzegłem jej. Zresztą, nie od dziś wiadomo, że wygrywa lepszy. A że tym lepszym w duecie jestem ja, to walka zakończyła się zanim zdążyła zacząć. Dałem jej miejsce na gałęzi, niczym jakiś... Małpi senior nadający małpiemu wasalowi kawałek ziemi? I obowiązkowo kiść bananów. Nie miałem ani jednego takiego owocu, więc mał... Astira musiała obejść się smakiem. Nie żeby w ogóle wiedziała o czym myślałem. O systemie feudalno-lennym pewnie nigdy nie słyszała, może kiedyś przekażę jej wiedzę i o tym. Chociaż znalazłby się pewnie zboczeniec, który powiedziałby, że mam banana, jednego, ale o zadziwiających właściwościach. Ludzki umysł i zdolność do tworzenia tych idiotycznych skojarzeń. Początek XXI wieku, prawdziwy rozkwit twórczości opartej na jak najbar... O czym to ja? Zamrugałem kilka razy. Skąd tak właściwie zacząłem ten wywód? Nieważne.
- Mój ciężar, plus coś do mniej więcej pięćdziesięciu kilogramów. Niewiele, ale nikt nie tworzył aniołów z myślą o tragarzach. - odpowiedziałem zgodnie z prawdą. Skrzydła miały pozwolić nam latać, wyglądać dostojnie i... Chyba tyle. Ale latanie w trakcie deszczu jest nużące i trudne, a po zmoczeniu pióra wyglądają, lekko mówiąc, źle. Choć dla ludzi i tak są pewnie fascynujące. Albo odrażające, mam to gdzieś. I czy ona właśnie spróbowała wyrwać mi pióro? Bez szans, tym bardziej, że schowałem je zanim zdążyła użyć większej siły. O ile jakąkolwiek miała w tym drobnym ciele. Jakim cudem w ogóle przeżyła w tym mieście, biorąc pod uwagę jej styl życia?
Hm... Nie pamiętam dokładnie, działo się wtedy tyle ważniejszych rzeczy... Chyba od razu byłem taki, jak teraz. - Taka odpowiedź powinna zaspokoić jej ciekawość. Zaraz też dowiedziałem się, jakim to wybrańcem jestem. Nie dość, że pierwszy (najprawdopodobniej jedyny) anioł stróż, a do tego pierwszy mężczyzna który ma z nią wytrzymać dłużej, niż jedną noc? Ciekawe.
- Po prostu nie trafiłaś na właściwego. Tylko dlaczego tak szybko decydowałaś się z nimi na ten krok? - Oczywiście zrozumiem, jeśli wyjaśni, że robiła to by przeżyć. Albo dla własnej przyjemności. Jej mentalność pewnie nie widziała w tym nic złego. Czy tam moralność, o ile posiadała coś takiego. Inna sprawa, czy zaakceptuję takie wyjaśnienie... Lista grzechów może się potencjalnie wydłużyć o kolejny punt. Pięknie... - Nie tak dobrowolnie, wybrano mnie. Ale jakoś powinniśmy się dogadać co do dzielenia twojego, khe khe, mieszkania. - skoro póki co nie wybiera się do Edenu to warto dowiedzieć się, czy w wilgotnych i mrocznych kanałach znajdzie się miejsce i dla mnie. Odstąpienie podopiecznej, choćby na chwilę, może się fatalnie skończyć. Od porwania, przez  pobicie i gwałt a na zabójstwie kończąc. Wstyd u Zwierzchności by był, nie dopilnować takiego chuchra. Chyba, że znowu spotkam się z falą protestów, wtedy warto będzie się rozejrzeć za lokum w pobliżu jej kryjówki, bo ciężko nazwać domem podziemia. Moją domeną było niebo, przestworza... Może docenią mój wysiłek wśród starszych skrzydlatych? Dobre żarty, każdy anioł to wolontariusz gotowy do oddania nerki, serca czy nawet mózgu. Jak to się właściwie stało, że sam postępuję, no, nieco inaczej od nich? Gdyby mnie osądzono to, cóż, mogłoby się okazać, zdaniem największych ortodoksów, że jestem równie grzeszny co większość ludzi. Na szczęście już odpokutowałem za swoje winy, chyba, że stróżowanie to też moja działka. -Tak w ogóle to ile masz lat? Dobrze wiem, że wygląd w tej kwestii jest żadną miarą.  - Zapytałem z czystej ciekawości. Co z tego, że jest ona pierwszym stopniem do piekła.

- Pan Bóg ma plan dotyczący całego świata. Tak przynajmniej wierzono kiedyś, a niektórzy nawet w tych mrocznych czasach. W każdym razie, aniołowie powstali jako istoty wypełniające wolę Bożą, chroniącą ludzi, afirmującą świat, walczącą ze złem... Długo by wymieniać wszystkie przydzielone nam zadania. - Prawdą było, że aniołowie dzielili się na wiele grup, zwanych chórami, czy jak to tam sobie ludzie zapisali w swoich księgach, w rzeczywistości... Cóż, każdy wiedział, czym się zajmuje i kto jeszcze należy do tego samego ministerstwa, organu czy jak to tam zwać. Stróże, Zwierzchności, ci walczący ze złem, uzdrowiciele i... Mniejsza z tym, jak Astira zechce się dowiedzieć czegoś więcej to będzie musiała odwiedzić Eden, koniec kropka, finito.  
- Tak w skrócie to tak. Puf i już. - Nigdy jakoś nie zastanawiałem się, dlaczego Szef stworzył mnie akurat takim, jakim jestem. Puf i byłem, a od samego początku istnienia miałem sporo do zrobienia, potem obowiązki się zmieniały i jakoś tak... No, tak wyszło. Powołał nas do służby według własnej woli i tylko on jeden (choć jednocześnie cała trójka) wiedział, w jakim konkretnym celu wędrujemy po tym świecie. No, może Zwierzchności mają w tej kwestii drobne bonusy, choć wątpię. Po upadku byli równie zdezorientowani co pozostali skrzydlaci. Mniejsza z tym, po trzech mileniach istnienia w takiej formie jakoś przestałem uważać ją za coś wartego własnej uwagi.
- Przez trzy tysiąclecia miałem wiele, wiele okazji do poznania ludzkich, cóż, słabości. Wielu z was traktowało, huh, seks, jako jedyny cel życia. Nie ważne z kim, gdzie, kiedy, niczym zwierzęta w czasie rui. Sodoma i Gomora. Więc wątpię, by twoje opowieści zdołały zrobić na mnie aż tak wielkie wrażenie. - Zanim zdążyłem zaprotestować dziewczę postanowiło skorzystać z moich nóg w roli poduszki. Bardzo szybka zmiana nastawienia z grożenia bronią i wyklinania, ot, kobiety. Nie miałem dokąd uciec, gałąź dalej od pnia najpewniej się złamie, a skoczyć na ziemię już nie mogę, bo jeszcze jej krzywdę zrobię. Pewnie nie, ale po co kusić los? Przypadek, wypadek, koniec kariery i wstyd na najbliższe wieki u innych skrzydlatych. Albo nawet kara, jak się trafi uparciuch. Dlatego też siedziałem na miejscu, zastanawiając się, co zrobić z głową. Patrzenie w dół to kontakt wzrokowy i w ogóle, ale z jej perspektywy będę wyglądać jak osoba z kilkoma podbródkami. Ewentualnie musiałbym się pochylić do przodu, a garbienie się nie robi dobrze skrzydłom, huh. Taki anielski reumatyzm albo lumbago. Wolną rękę (bo drugą trzymałem się gałęzi) zacząłem drapać ją po głowie. Albo głaskać, sam nie wiem. Coś, co najczęściej robi się z kotem siedzącym na kolanach, trafne uogólnienie. Dziwne, instynktowne działanie, ale co tam chwilo trwaj. I tak nie uzna mnie za dziwniejszego, niż już uważa.
- Nie zmusił, a zlecił. I mam cię strzec, a to wymaga bycia blisko. Rezygnacja nie wchodzi w grę, po prostu nie. - I tyle jeśli chodzi o powołanie mnie na funkcję anioła stróża. Nikt w Edenie nie prowadził szkoleń na ten temat, przynajmniej nie oficjalnie. Może faktycznie powinienem przed wyruszeniem do tego miasta poszukać jakiegoś wolnego stróża i zapytać, jak wygląda jego relacja z podopiecznym. Czego się trzeba wystrzegać, a na co w szczególności zwracać uwagę.  Teraz musiałem sam się wszystkiego nauczyć ścieżką prób i błędów. Póki co nie wychodziło tak tragicznie.- To nieźle się trzymasz, w porównaniu ze średniowieczem to po prostu Semiramida. Hola hola, zwierzchności są jeszcze starsze. A widziałaś ty kiedyś muzeum? Bo nie wyglądasz na osobę, która interesuje się takimi sprawami... Hm... Jaki jest twój ulubiony kolor? - Ileż pytań, ileż zainteresowania z mojej strony jej osobą. Co z tego, że pytanie brzmi co najmniej dziecinnie, albo nawet niedorzecznie. Tymczasem wysoko ponad moją głową i koronami drzew kłębiły się ciemno-szare chmury. Widocznie znudziło ich samo kłębienie, bo wystrzeliły ku ziemi mur wodnych kropli. Deszcz, zaczął się nagle, ale póki co byliśmy bezpieczni pod liśćmi drzewa, jedynie pojedyncze krople docierały do naszej pozycji, wywołując na skórze drżenie. Na szczęście nie bałem się burzy. Na upartego mógłbym odganiać ogniem wilgoć, ale sam pomysł był tak idiotyczny, że przestałem go rozważać. Nie jesteśmy z cukru, ne?