Zaklęła głośno w swoim ojczystym języku, gdy tylko poczuła kły zwierzęcia zatapiające się w jej łydce. Rąbnęła wrednego gada zaciśniętą pięścią w łeb, przyspieszając tym samym jego drogę z powrotem pod ciężarówkę. Nie przewidziała tylko, że wypuści bestię prosto na brata, który upadł pod ciężarem uderzenia.
Czy mogło być gorzej?
Zapewne mogło, ale i tak było beznadziejnie. Mimo tego, nie zamierzała się poddawać. Gdy tylko opanowała pierwszą reakcję na ból, wycelowała w psiaka numer sześć. Co jak co, ale ten głupi kundel zadarł z nią osobiście i był pierwszy w kolejce do odstrzału. Następnym celem stał się numer piąty, w którego wycelowała z pistoletu znajdującego się w jej lewej ręce.

Nie chce mi się rozpisywać, niech to się już skończy.

Fakt, że cokolwiek w ogóle śmiało ich zaatakować, był irytujący. Ale to, że kundle szarpały jej starszego brata jak kawał krakowskiej suchej, to już było w stanie nieźle kobietę rozjuszyć. Koka zaś miała to do siebie, że denerwowała się głównie wewnętrznie, szczególnie gdy zewnętrzny wyraz nie przyniósłby efektu. Z zewnątrz wyglądała na w miarę opanowaną, kiedy w jej wnętrzu szalała furia.
Schowała lewy pistolet do kabury, by móc ująć prawy w obie ręce. Krwawiąca po spotkaniu z psimi zębami noga była sporym rozproszeniem, a ból nie pomagał w skupieniu się na celu. Rosjanka musiała działać szybko, by obronić nieszczęsnego Kolę przed rozszarpaniem na strzępy. Dokładnie wycelowała w kundla numer trzy i ze stoickim spokojem nacisnęła spust. Potem jej celem stał się numer czwarty, najlepiej nim zdołał cokolwiek się otrząsnąć.

Po opatrzeniu siebie i brata w stopniu zadowalającym, przystąpili do oględzin łupów. Było ich sporo, ale w swoim obecnym stanie nie byli w stanie zabrać wszystkiego. Po krótkiej dyskusji, w której Kola i tak nie miał zbyt wiele do powiedzenia, Nadia przedstawiła plan działania. Za priorytetowy towar uznała amunicję, którą załadowała na składak wraz z apteczką. Tej z pewnością nie mogli nie zabrać, skoro w drodze powrotnej w każdej chwili mogła okazać się przydatna. Motocykl zatankowała do pełna przy użyciu jednego z kanistrów i dołożyła go jako ostatni element bagażu, a drugi wraz z pozostałymi fantami ukryła w głębi ciężarówki najlepiej, jak tylko się dało. Było tylko kwestią czasu, aż ktoś inny zainteresuje się tym miejscem i może odkryje schowane łupy, dlatego należało szybko powiadomić ekipę o owym miejscu i zgarnąć wszystko "w drugiej turze". Ale najpierw trzeba było w ogóle wrócić do Smoczej Góry.

[zt]