C H A R A K T E R

W nim tyle z człowieka, co w kamieniu miłości. Limbo najprawdopodobniej urodził się w lesie bądź został porzucony przez matkę tuż po urodzeniu. Niczym w bajkach dla dzieci, zajęła się nim stara wilczyca, która przygarnęła go do siebie i swoich szczeniąt, karmiąc go swoim mlekiem i ucząc polowania. Praktycznie dziesięć lat z dala od jakiejkolwiek namiastki cywilizacji zrobiła z dzieciaka dziką bestię, która nie tylko nie zna najmniejszych podstaw życia w społeczeństwie ludzkim (z racji wychowywania się z wilkami wie jedynie jak funkcjonować w czymś na wzór watahy), ale też nie jest w stanie komunikować się z człowiekiem. Jego formą komunikacji werbalnej jest warczenie, szczekanie czy też wydawanie innych psu-podobnych dźwięków. Ewentualnie kocich z racji genów, jakie odziedziczył po matce. Tak, Limbo to Wymordowany od urodzenia. Warczy i drapie, a nawet ugryzie jeżeli poczuje się zagrożony, choć stara się unikać takich sytuacji. Jest też strachliwy, zwłaszcza w przypadku rzeczy i zjawisk, które są mu zupełnie obce. Nie daje się dotykać, ba, nie pozwala nawet na zbliżenie do siebie. Nie rozumie ludzi i widzi w nich czyste niebezpieczeństwo oraz zagrożenie, bądź potencjalny posiłek. I chociaż w chwilach zagrożenia jest agresywny, to na ogół raczej woli unikać niepotrzebnych potyczek, wyczuwając czy przeciwnik jest od niego silniejszy czy też nie. W tym wszystkim cechuje go również pewna zadziorność i dziecięca ciekawość. Obwąchuje, czasami poliże, by spróbować. Małe szczenię, które dopiero wyszło z lasu i stało się na tyle samodzielne, by móc odłączyć się od swojego stada. Jest jednak wciąż dzieckiem, które potrzebuje opieki, jakby na to nie patrzeć, które nie rozumie wielkiego świata.