- No, nie powiem, czuć, że ten towar im się zniknął już troch temu, huh...- rzucił uwagą, gdy zgnilizna zakręciła go w nosie, żałując trochę, że jadł to śniadanie. Nie chciał go stracić z żołądka, gdyż doskonale wiedział, że być może przez kolejne dni, dopóki nie wróci do kryjówki, zmuszony będzie żyć o głodzie.
Obserwował to wejście z którego wyleciał nie tak dawno jeszcze żywy golas, lecz nie widząc w nim nic niepokojącego przeniósł wzrok na rozwalone wszędzie zwłoki, próbując wyłapać czy posiadają coś co mogłoby się przydać lub też może coś co dałoby się zhandlować. Nie znajdowali się jakoś szczególnie daleko od gruzowych zabudować, lecz Kola uważał, że dostatecznie by w razie czego, kątem oka lub innymi zmysłami dostrzec w porę coś miotającego się. A wizja dorobienia się na czymkolwiek...kusiła.
Jeżeli martwi nie posiadali nic ciekawego i dalej nic się nie działo to Kola odsunął się od tych wszystkich rozpaćkańców. Podszedł do siostry.
- Masz coś?

- Niezbyt - rzuciła w kierunku brata. Niestandardowe ułożenie samochodu bardzo utrudniało dowiedzenie się czegokolwiek o jego zawartości. Bo właśnie to Nadię interesowało: nie przyczyna wypadku, nie los kierowcy i reszty kompanii, ale wszystko to, co byliby w stanie razem z bratem zdobyć w tym konkretnym miejscu. Zabawa w detektywa nie leżała w jej obowiązkach, a mając do wykonania zlecenie nie planowała pierdolić się z zagadkami. Jest coś, to biorą. Nie ma - idą dalej.
Była czujna. Więcej trupów dookoła mogło świadczyć i jakimś zagrożeniu, które albo już opuściło okolicę, albo wciąż czaiło się gdzieś nieopodal. Zdecydowanie nie miała w planach dołączania siebie i Koli do stosu martwych ciał, a więc wciąż priorytetową sprawą była czujność.
- Żeby ta kobyła nie leżała na boku... nawet kluczyki zostały - rzuciła w eter nieco rozmarzonym tonem. Kogo nie nęciłoby popylanie po Desperacji prawdziwym samochodem? Poza murami paliwo nie było towarem ogólnodostępnym, ale wciąż możliwym do zdobycia. Jeżeli ktoś dostąpił zaszczytu posiadania własnych czterech kółek, to pilnował ich jak oka w głowie. Nadia wiele by dała, żeby mieć okazję się przejechać, najlepiej z "Nas nie dogoniat" płynącym z samochodowego radia na pełnej głośności, zupełnie jak dawno dawno temu w teledysku do owej piosenki. Tylko że dziewczynki z Tatu jechały przez Syberię, a im pozostawała Czerwona Pustynia.
Jeżeli nic nie zwróciło jej szczególnej uwagi, zaczęła przemieszczać się ostrożnie w kierunku tyłu pojazdu.

Z lekkim rozczarowaniem minął padlinę, która była wyposażona jedynie w mdlący smród i podążając za siostrą znalazł się na tyłach pojazdu. Zagwizdał z podziwem pod nosem.
- Chyba się z tym na piechotomobila nie zabierzemy. - Rzucił spostrzegawczo, bo by chyba wyszedłby z siebie gdyby tego nie zrobił. Zaraz jednak jego uwagę przykuło coś innego.
- Koka ładuj się na górę. - Zasugerował by wspięła się na wywróconą ciężarówkę zaraz o niej podchodząc tak, by w razie co móc siostrę posadzić. Samemu miał zamiar na piętce uczynić to samo. Jeśli jednak zbrakło mu na to czasu, a zwierzęta upatrzyły w nim ofiarę wystrzelił ze strzelby celując w najbardziej wysunięte, a jak co już podeszło bliżej to trzymając strzelbę oburącz użył jej niczym kija i zdzielił chętnego na jego smaczny zadek.

- Niestety - potwierdziła wraz ze skinięciem głową, nawet jeżeli jej brat i tak nie mógł tego zobaczyć. Obadała dokładnie tylne drzwi ciężarówki i westchnęła z frustracją, gdy te odmówiły posłuszeństwa. Może istniała jakaś metoda otwarcia ich na siłę, ale Nadii nie było dana do takowej dojść. Jej procesy myślowe na temat poznanych za życia metod włamań brutalnie przerwały zrywające się do lotu ptaki, które od razu zwróciły uwagę kobiety jako potencjalny sygnał o zbliżającym niebezpieczeństwie. Już w tym momencie dłoń Rosjanki odruchowo wylądowała na rękojeści broni, ale na razie jej wydobyła. Pospiesznie wycofała się za Kolę, tak by przed twarzą cały czas mieć stadko psów. Amunicję zachowywała na ewentualną ostateczność, gdyby któryś ze zwierzaków postanowił rzucić się na nią lub jej brata. Tymczasem krok po kroku zbliżyła się do nieco bardziej dogodnej dla wspinaczki części samochodu i rozejrzała się pospiesznie za dobrym punktem zaczepienia, który pozwoliłby jej jak najszybciej wdrapać się na ciężarówkę. Jeżeliby jej się to udało, przesunęłaby się nieznacznie, pomagając też starszemu w zajęcie bezpiecznego miejsca. Gdyby zaś któraś z bestii postanowiła mu zagrozić, przekalkulowałaby szanse celnego trafienia i ewentualnie strzeliła.

Zwierzęta się zbliżały próbując ich otoczyć, a właściwie tylko jego bo Koka znajdowała się na przyczepie będąc względnie bezpieczną. Kola chcąc sobie zapewnić jakąś względnie odpowiednią pozycję do obrony stał tak, że za plecami miał ciężarówkę. Przynajmniej miał taki komfort, że nic na niego nie skoczy zza pleców.
Spoglądał na coraz to bliżej podchodzące kundle przez celownik swej broni. Nie nacisnął jeszcze na spust bo...
- Jak pociągnę to prowokuję, ne...? - mruknął odkrywczo, jakby próbował w tym momencie przekonać samego siebie do wstrzymania się jeszcze chwili, jeszcze sekundy... Czekał na to, aż jego siostra odda pierwsze strzały. Łatwiej jej będzie bowiem trafić, gdy będzie je miała podane na tacy, a nie gdy będą go szamotać.
Po tym jak Koka odda pierwsze strzały, Kola również pociągnie za spust strzlając w kolejną najbliższe jemu stworzenie.

Kiedy już znalazła się bezpiecznie na przyczepie, przede wszystkim skupiła się na udzieleniu pomocy bratu. Wciągnięcie go za sobą nie wchodziło w grę; niestety kundle były już zdecydowanie za blisko, a Kola był o wiele trudniejszy w manewrowaniu niż młodsza siostra. Nijak nie zdążyliby oboje znaleźć schronienia, a więc jedyną słuszną i rozsądną w tej sytuacji opcją było pozbycie się zagrożenia. Starając się nie wykonywać zbyt gwałtownych ruchów, dobyła obu pistoletów i wymierzyła do dwóch psisk znajdujących się najbliżej brata. Najpierw wystrzeliła w prawo, a może sekundę później w lewo, po czym przygotowała się do ewentualnie kolejnych ataków. Wszystko zależało od tego, czy psy rzucą się całą sforą w kierunku Smoka, czy też zachowają dystans na tyle długo, że Nadii uda się odstrzelić kilka kolejnych. Była gotowa zabić każdego cholernego zwierzaka, ale nie mogła ryzykować trafienia Koli. Musiała być ostrożna i reagować szybko.

- KURWAAAAAAAAAAAAAAAA... - zaczął się drzeć jak popierdolony, gdy kundel[#4]został odrzucony, a wraz z nim również i strzelba. Rosjanin nie czekając aż ten się pozbiera postanowił wykorzystać tak utworzony chwilowy wyłom w otaczającej go ścianie żywych czworonogów i zacząć podpierdalać ile putińska krew mu w nogach dała. Okrzyk jakby miał mu dać magiczne +5 do sprintu na co tak właściwie po cichu liczył, gdy tak dobiegał do przedniej osi pojazdu po których próbował na szybko ocenić czy da radę się wspiąć, a jeśli nie to chuj - stara się nie dać zagryźć i zrobić rundkę wokół pojazdu. Jeśli wszystkie basiory za nim podpierdalają to szło mu się modlić by się nie wyjebał, a przy tym cieszyć, że jeśli uda mu się dobiec do punktu wyjścia - hej! Będzie miał szansę złapać swoją zgubę!
- Kurwa, kurwa, kurwa, kurwa....

- Kurwa - zawtórowała bratu, sama jednak wypowiadając rodzime przekleństwo do siebie, pod nosem. Nie miała w zwyczaju tracić zimnej krwi i panowania nad sobą, więc szybko namierzyła swój kolejny cel. Jak raz pochwalała pomysł swojego starszego brata, to jest żwawą ucieczkę, a sama zajęła się mierzeniem do dwóch najbliższych mu kundli (numery 3 i 4), by jak najszybciej je wyeliminować i dać Koli czas na wdrapanie się na ciężarówkę. Teraz smok był pozbawiony broni, co stawiało główny front bitwy pomiędzy Nadią a dziką sforą. I nie zamierzała mieć litości. Wycelować, strzelić, zabić. Bez zbędnych ceregieli.