Spojrzała na mężczyznę z zainteresowaniem, wyczekując jakiejś dokładniejszej odpowiedzi. No cóż, w końcu zawiązała się jakaś niewielka konwersacja. Widząc zmianę nastawienia nieznajomego, zabłysnęła delikatnym uśmiechem. Już dawno zauważyła, że pewne reakcje wywoływały taką samą odpowiedź u innych. Kiedy było się dla nich uprzejmym, od razu weseleli, a na niechęć reagowali opryskliwością. W kontaktach międzyludzkich ta zasada rzadko zawodziła, można więc było się nią swobodnie posłużyć.
- O, naprawdę? Wygląda rzeczywiście bardzo ładnie, na pewno bardzo się pan cieszy - powiedziała entuzjastycznie. Co jak co, ale udawanie małej, niewinnej dziewuszki z reguły przychodziło jej z łatwością. W końcu co szkodziło trochę pościemniać, że nie wie niczego na temat roślin leczniczych? Wprawdzie sama nie zajmowała się farmaceutyką, ale nieraz studiowała książki dotyczące flory o szczególnych właściwościach, stąd też doskonale pamiętała zastosowanie poszczególnych okazów. Skoro jednak gospodarz z takim zapałem pokazywał jej swój ogrodowy dorobek, nie zamierzała wyprowadzać go z błędu. Niech poopowiada, a niż się medyczka jeszcze dowie czegoś nowego.
Wraz z mężczyzną przeszła do dalszej części ogrodu, uważnie przyglądając się wszystkiemu, co postanowił zaprezentować. Pochyliła się przez chwilę nad łodyżkami kwiatu Luny i pokiwała głową, nawet jeżeli w jej osobistym odczuciu prezentowały się raczej marnie. Zerknęła także ku Altei; ta wyglądała już zdrowiej, rzeczywiście jak roślina nadająca się do użycia.
- Ostatniej pełni? Kwiat Luny wtedy kwitnie, dobrze myślę? - Nie ma lepszego sposobu na zdobycie sympatii rozmówcy, niż zadawać pytania, gdy ten chwali się swoją wiedzą. A dobre relacje z tym właśnie osobnikiem mogą okazać się bardzo, bardzo przydatne. Poza tym, po minięciu pierwszego odruchu szorstkości wydawał się być całkiem miły.

─ Mhmmm ─ wymruczał między jedną, a drugą informacją o kolejnych kwiatach, na których temat musiał wspomnieć, przynajmniej mimochodem, jakby bez tej wiedzy dziewczyna nie była w stanie prowadzić dalszego życia. Ale gdy odgadła jedną z kwestii wyprostował się gwałtownie i spojrzał na nią skrzącymi się od światła oczami, na ułamek sekundy odrzucając swą dorosłą skórę na rzecz dziecka zafascynowanego nową grą.
─ Tak... ─ odpowiedział ostrożnie, mrużąc przy tym ciemne ślepia. ─ Tylko wtedy. Jesteś medyczką czy to zwykły strzał?
Palce wsunęły się w krótką grzywkę, przemknęły po głowie aż po kark i to na nim się zatrzymały, gdy anioł świdrował Lilo od północy po południe, starając się wypatrzyć wszystko to, czego nie chciała mu pokazać powierzchowność.
─ Co ty tu właściwie robisz? ─ Prędkie przebudzenie nadało mu ostrożniejszej nuty. ─ Mój dom jest ostatnim. Jeśli szukasz swoich znajomych, na pewno mieszkają gdzieś wcześniej. Jak podasz mi godność, może nawet będę wiedział gdzie i wskażę ci drogę. – Palce przemknęły na policzek, by podrapał się po kilkudniowej szczecinie. ─ Bo do lasu pewnie się nie udajesz. Dużo drapieżników.

Raźnym krokiem podążała za swoim tymczasowym przewodnikiem, z zaciekawieniem rozglądając się dookoła i przypatrując pokazywanym przez niego roślinom. To nie tak, że całkowicie udawała; naprawdę miło jej się rozmawiało ze starszym i chętnie słuchała tego, co miał do opowiedzenia. Mówił z takim zapałem, jakiego mógłby mu pozazdrościć niejeden zielarz i aż przyjemnie było przebywać w towarzystwie osoby o tak wielkiej pasji.
- O, czyli dobrze pamiętałam. Wie pan, trochę o tym czytałam. Jestem medykiem, ale obracam się głównie wokół chorób wewnętrznych i teraz chcę się trochę dokształcić właśnie z roślin. Taka wiedza musi być bardzo przydatna, prawda? - Trajkotała radośnie, uśmiechając się bez przerwy. Dłonie zwinęła razem i lekko uniosła, przyciskając je teraz do swojego dekoltu. Musiała teraz tworzyć całkiem uroczy obrazek, jako że i tak wyglądała na młodszą niż w rzeczywistości.
Nie przejęła się tym, że gospodarz tak wyraźnie mierzył ją wzrokiem. Miał jak najbardziej zrozumiałe podstawy do bycia ostrożnym i dziewczyna doskonale to rozumiała. W końcu nie powiedziała mu ostatecznie, skąd się wzięła w jego ogrodzie i czego szukała. Na szczęście wymyślona na poczekaniu historyjka nawet nie odbiegała za bardzo od stanu faktycznego.
- Wie pan, wczoraj właśnie skończyłam jedną książkę o leczniczych roślinach, ale większość obrazków była nieszczególnie dobra. Po opisie trudno sobie dokładnie wyobrazić jak co ma wyglądać, więc chciałam się rozejrzeć, czy uda mi się rozpoznać wszystkie te rośliny. I widzi pan, udało mi się znaleźć granat - zakończyła radośnie. - Nawet pan nie wie, jak bardzo mi pan pomógł - dodała jeszcze, spoglądając z dołu na swojego rozmówcę.


Wiem, że mnie lubisz |D

Przysłuchiwała się słowom swojego rozmówcy z najwyższą uwagą - co może nie być najtrafniejszym określeniem zważywszy na to, że była sporo niższa i musiała porządnie zadzierać głowę do góry, by utrzymać jakiś minimalny kontakt wzrokowy - ale nie tylko pozornie, lecz również rzeczywiście. Choć rozmowa zaczęła się od jej pokrętnych wymówek, to teraz strach przed niezasłużonym oskarżeniem już minął. w miarę jak dziewczyna czuła się coraz swobodniej, mogła więcej czerpać z tego naprawdę pożytecznego wykładu. Taka prezentacja na żywo to zupełnie co innego niż nauka z książek, a do tej pory niestety nie wszystkie okazy flory leczniczej udało jej się obejrzeć na własne oczy. Właściwie to, że przypadkiem trafiła do ogródka zielarza, można uznać za ogromnie pozytywny zbieg okoliczności.
- Nie miałam za bardzo innej możliwości, do tej pory nie spotkałam nikogo, kto by się na tym tak dobrze znał. Zostały tylko książki - dopełniła informacji w międzyczasie, podążając przy tym w kierunku nadanym przez gospodarza. Po raz kolejny zatrzymała się przy kwiecie Luny, który choć obecnie nie prezentował się zbyt okazale, podczas pełni księżyca ujawni swoje prawdziwe piękno.
- Hm, dawno tego nie robiłam, ale chyba sobie poradzę. Pomoże mi pan w razie czego? - upewniła się jeszcze, sięgając po wskazane jej narzędzia. Wprawdzie kilka razy przesadzała kwiaty, ale obawiała się uszkodzić tak cenny okaz, z jakim teraz miała do czynienia. Podeszła do mężczyzny i wyjęła donicę z jego rąk, by obie kończyny górne miał wolne i łatwiej się uporał z zamykaniem okiennicy.
- No właśnie niestety praktyki nie mam żadnej, chociaż bym chciała. Ale jeżeli już uda mi się zaznajomić z roślinami, to na pewno chcę się nauczyć je mieszać i przyrządzać leki. Na pewno się do pana zwrócę, jeżeli nie ma pan nic przeciwko. Zapewne nikt inny w okolicy nie zna się na roślinach lepiej od pana - stwierdziła, po czym przykucnęła przy Lunie i zaczęła ostrożnie manewrować narzędziami, by wydobyć trochę ziemi wraz z korzeniem rośliny, którą miała później umiejscowić w donicy.

TA ULICA, ALE INNA ULICA, ALBO TA ULICA Z DRUGIEJ STRONY. TAK CZY OWAK, LILO NAS NIE WIDZI. CZEMU TU? NO BO DOGS. Wierzę, że wszyscy ogarnęli.

.....Czy Skoczek wspominał kiedykolwiek, że generalnie nie lubi Growlitha? Owszem, Grow był Wilczurem. Owszem, Pudel go szanował. Owszem, szedł na cholerną misję ratunkową, niemniej nie znaczyło to, że go lubił. Może darzył jakaś minimalną nicią sympatii. Może. Taką tyci tyci. Chociaż najchętniej kopnąłby go w dupę, ale to dopiero po tym, jak mu te szanowne cztery litery uratują. No dobra, nie oszukujmy się i tak tego nie zrobi... ale pomarzyć zawsze można. A w rzeczywistości jego stosunek do przywódcy gangu był skomplikowany, niemniej ciężko powiedzieć, by Christopher darzył go miłością. Mniejsza z tym.
Tak więc, po wyjaśnieniu już kwestii jego uczuć do cholernego Wilczura, można było przez dalej. Wcale, ale to wcale nie ufał Jinxowi. Niezależnie od tego, że cała reszta DOGS najwyraźniej po jednym jego słowie zdążyła się ogarnąć. Pudel niemniej nie zapałał do niego miłością, co jednak nie oznaczało, że będzie ignorował jego rozkazy, czy też poddawał je dyskusji. Po prostu zamierzał mieć go na oku. Koniec pieśni. Najwyraźniej ostatnimi czasy trochę mu się trybiki porozkręcały, ale on zawsze był jakoś tak (nie)pozytywnie nastawiony. Im więcej kłopotów się spodziewał, tym mniej był zawiedziony.
Wracając jednak do meritum, ciężko było nie rozpoznać momentu, w którym wkroczyli na tereny Edenu. Tutejsza okolica zdecydowanie różniła się od Desperacji, nawet powietrze wydawało się tutaj inne. Skoczek uważnie obserwował teren, chociaż z reguły starał się po prostu patrzeć pod nogi. Już raz, na samym początku wyprawy poleciał na łeb i szyję, a nie zamierzał tego powtarzać. Jednostka szturmowa z nim w drużynie, dobre sobie. Przynajmniej strzelać potrafił.
- Którędy tak dokładnie planujemy iść? - odezwał się w końcu cicho, zatrzymując się, by w skupieniu przesunąć wzrokiem po horyzoncie, po chwili wracając spojrzeniem w stronę Jinxa.
W tym momencie musieli znacznie bardziej uważać, by nie dać się zaskoczyć w razie jakiś kłopotów. A Skoczek miał wrażenie, że cała ta wyprawa będzie jednym wielkim kłopotem.

Nie zabierał ze sobą zbyt wiele przedmiotów. Co prawda sama droga do Edenu nie okazała się jakoś wyjątkowo męcząca, aczkolwiek w przypadku potrzeby użycia biokinezy, Jinxowi nie uśmiechało się porzucać swoich rzeczy na postawę innych. Był do nich przywiązany, to raz, a dwa, nie oszukujmy się, życie w Desperacji nauczyło go pielęgnować każdy przedmiot. W końcu nic nie jest za darmo. Złota zasada.
Zerknął nieco sceptycznie na przydzielone mu osoby. Tak po prawdzie nie widział w nich jakiś konkretnych jednostek bojowych. Już wiedział, że w razie „wypadku” będzie musiał myśleć jak jednostka indywidualna i po prostu ich zostawi, gnając na łeb na szyje w stroję Góry.
Wilczurowi się to nie spodoba
Psikus był jednak taki, że Jinx nie należał już do DOGS, chociaż dzisiaj zachowywał się tak, jakby na powrót stał się jednym z nich. Jednakże bez znaczenia były wszelakie pobudki, którymi się kierował. Nie należał do nich, tak więc i nie był za nich odpowiedzialny. Odpowiedzialny to on był tylko i wyłącznie za swojego przyjaciela uwięzionego w tym pojebanym wypizdowie, które anioły nazwały eufemizmem Eden. Cóż za, kurwa, poezja.
- Chuj wie. – odparł nieco lekceważąco wzruszając ramionami, domyślając się, że jego towarzysz nie spodziewał się takiej odpowiedzi. Jeszcze tego brakowało, że miałby zacząć ich niańczyć. Warknął cicho pod nosem, i wsunął szczupłe dłonie w kieszenie luźnych bojówek.
- Najlepiej tędy, gdzie nie spotkamy żadnych pierdolonych kurczaków. Nie uśmiecha mi się wdawanie z nimi w jakieś rozmowy, to raz. A dwa… cóż. Walczyć też nie. Nie chcę tracić niepotrzebnie energii. Spróbujemy iść zalesionymi terenami. Spróbujcie nie rzucać się w oczy. – wytłumaczył im po które ten dość okrojony scenariusz, po czym przyspieszył dość znacząco wydłużając swoje kroki, aż wreszcie zniknął pomiędzy grubymi chaszczami, nawet na ułamek sekundy nie racząc się zatrzymać czy też spojrzeć za siebie. Lepiej, żeby popierdalali tymi swoimi nóżkami.

Naprawdę się starała, żeby nie uszkodzić roślinki, którą mężczyzna z takim oddaniem wyhodował i teraz właśnie jej powierzał pod opiekę. Byłoby raczej sporą nieuprzejmością, by teraz zupełnym przypadkiem zmarnowała jego ciężką pracę. Dobrze, że jej pilnował, dzięki temu poczuła się trochę pewniej. Po niezbyt długim czasie mogła podnieść się z kucków i gotowy kwiat w doniczce przycisnąć troskliwie do swojego tułowia.
- Bardzo dziękuję. Nie wiem, jak się mam panu odwdzięczyć za tyle mądrych rad, może mogę coś dla pana zrobić? Wie pan, byłoby mi naprawdę głupio tak pana dobroć wykorzystywać - wyrzuciła z siebie jednym cięgiem, spoglądając przy tym na anioła z wdzięcznością. Szkoda tylko, ze raczej nie miała jak się mu odpłacić za ten miły gest. Nie umiała zbyt wiele przydatnych rzeczy, nie posiadała nic, co mogłaby oddać. A w dodatku była tylko starym aniołem o wyglądzie małej dziewuszki. Kto by taką brał na serio?
- Ach oczywiście, nie chcę przeszkadzać. Ale skoro już się jeszcze rozstajemy, to chciałabym zapytać o tamten granat kaukaski, czy jest panu może potrzebny? Wygląda tak ładnie i z tego co pamiętam jego sok jest bardzo przydatny. Oczywiście jeżeli go pan potrzebuje to nic nie szkodzi, tak tylko pytam. Nie chcę żeby się pan czuł wykorzystywany, po prostu to dla mnie ogromna okazja czegoś się nauczyć. - Nie zamierzała niepotrzebnie przedłużać rozmowy, jeżeli nie była w stanie nic osiągnąć. Ostrożnie odsunęła się o kroczek, ale czekała jeszcze na ostatnią odpowiedź, gotowa ustąpić w razie odmowy. Ale w sumie, co jej szkodziło zapytać? To nie tak, że nagle chciała gospodarzowi zabrać wszystko. A nuż miał ochotę się podzielić?