To nie jest miejsce dla ciebie.
Wykłady nie są mi teraz potrzebne.
Ten świat był zupełnie inny, choć po tych wszystkich latach Rajskie Miasto wyglądało dokładnie tak samo, jakim je zapamiętał. Czyste, zadbane, nienaruszone i nieskażone plagą, która rozprzestrzeniła się poza granicami Świętych Ogrodów. Chociaż dwubarwne tęczówki z błyskiem nienawiści przyglądały się otaczającym Lesliego pięknym widokom, wiedział, że niejeden uznałby, że tak mogłoby być wszędzie. Szkoda, że w tym momencie aż za bardzo zdawał sobie sprawę z tego, jak mylący był ten cały urok, kiedy spojrzenia mijanych aniołów połyskiwały tą fałszywą troską, gdy mijał ich zdecydowanie zbyt szybkim krokiem.
Ciężko dysząc, starł wierzchem ręki pod z czoła. Lotem udało mu się przedostać tu znacznie łatwiej, jednak zdawał sobie sprawę, że marnotrawił energię tylko po to, by móc wyminąć Strażnika Edenu i zapuścić się jak najbliżej Góry Babel. Widział ją dokładnie, chociaż musiało minąć jeszcze sporo czasu, by mógł trafić na sam szczyt. Oni na pewno już tam byli, chociaż przez poczucie, że Evendell zawiadomiła go od razu, miał tę znikomą nadzieję, że zdąży jeszcze przed tym ich jebanym sądem.
Ryzykujesz, Zero.
Był brudny i zmęczony. Kompletnie nie pasował do otoczenia wszystkich służebnych aniołów, które milczały, przyglądając się nieznajomemu blondynowi i – być może – tylko czekały na moment, w którym Zastęp wreszcie go zauważy. Nie interweniowały, bo nie stworzono ich do walki.
― Nie powinno cię tu być ― jakiś ulotny głos zdawał się przemknąć koło jego ucha. Zbyt cichy, by mógł go słyszeć na tyle wyraźnie, gdyby wypowiadał go ktoś, kto znalazł się w jego pobliżu. Mimowolnie rozejrzał się na boki, nie przekręcając głowy. Nie odnalazł jednak nadawcy tego przekazu.
― Sukinsyny ― warknął pod nosem, przyspieszając kroku i wmawiając sobie, że już niedaleko. Dzięki temu łatwiej było zignorować targające jego ciałem zmęczenie po tym, gdy nie zatrzymał się nawet na sen. Jak mógłby spać w tej sytuacji? Przez cały czas nie myślał o niczym innym, jak tylko o tym, ile czasu jeszcze mu zostało. Każda dłuższa przerwa była marnotrawstwem kolejnych minut, które mogły zadecydować o wszystkim. Ostrzegawcze kłucie pod żebrami tylko napędzało go do dalszego działania.
― Są tutaj. Wracaj do siebie.
Słyszysz? Dobrze ci radzi. Patrz przed siebie.
Patrzył. Palce skrzydlatego mimowolnie uformowały się w pięść na widok znajdujących się w pobliżu aniołów, które jeszcze nie zdawały sobie sprawy z nadciągającego w ich stronę niebezpieczeństwa. Kompletnie zignorował głos rozsądku, który bez przerwy nakłaniał go do odwrotu, nawet jeśli teraz ciężko byłoby mu wtopić się w tłum. Nie do końca zastanawiał się nad konsekwencjami swojego planu.
Nie wpuszczą cię tam, Leslie.
Wiem.
Więc co ty, do jasnej cholery, wyprawiasz?
Funduję sobie zaproszenie, sarknął, starając się obrócić to w chory żart. Niestety cała żartobliwość gdzieś uleciała, nie chcąc przeszkadzać negatywnym emocjom, które kłębiły się w nim i udzielały też innym dookoła. Za jego plecami ktoś krzyknął, jednak zanim choć jeden z aniołów zdążył zareagować, solidny cios pięścią został wymierzony prosto w jego twarz.
Że niby argumenty znajdziesz później?
Już je mam.

A gdzie kostka? Pies zjadł. Nie no. Od razu wybieram sobie napad aniołów zastępu na moją postać, także nie paraduję tu sobie bezkarnie. Możecie spać spokojnie.

Dwubarwne tęczówki z uwagą przyglądały się posłanemu na ziemię aniołowi. Nie poczuł wyrzutów sumienia na widok przerażonego spojrzenia. Zdawał sobie sprawę, że niejedna osoba w tej sytuacji obrałaby ścieżkę natychmiastowego odwetu, a brak gniewu był tu nie na miejscu. Powinien czuć się źle z racji tego, że zaatakował Bogu ducha winnego cywila, myląc go z aniołem zastępu, ale szczerze mówiąc, miał za złe każdemu skrzydlatemu to, co właśnie wyprawiało się dookoła. Żadne z nich nie zrobiło nic, by zapobiec masowej rzezi, której od lat się sprzeciwiali. Zachowywali się, jakby tymi ulicami wcale nie przeprowadzono masy wymordowanych, zaciągając ich na dobrowolny sąd. Pogarda w oczach blondyna była na tyle wyraźna, że tylko ślepy mógłby ją przeoczyć. Nie było wątpliwości co do tego, że potrafiłby zadać mu jeszcze jeden cios i kolejny. Doprowadzić go do jebanej nieprzytomności, a potem ruszyć na kolejnego sługę Bożego od siedmiu boleści. Teraz jednak miał wątpliwości co do tego, czyimi sługami się stali.
Bez poruszenia rozmasował obolałą dłoń, kątem oka dostrzegając, że ktoś zbliżał się ku centrum tego małego zamieszania, które jednak bez większego trudu wstrząsnęło mieszkańcami Edenu. Żyło im się tu za dobrze, by odpowiednio radzili sobie z zagrożeniami. Zwrócił twarz ku zbliżającej się trójce aniołów, hamując przy tym niesmak, który uparcie próbował wykrzywić jego usta, by dać im świadomość, jak bardzo gorszyła go ich obecność.
„Jesteś aniołem.”
Pojedyncze parsknięcie wyrwało się z ust Lesliego, jakby właśnie było mu dane wysłuchać nie na tyle dobrego żartu, by wybuchnąć gromkim śmiechem, ale jednak zawsze warto było z grzeczności wynagrodzić trud autora.
Nagle jestem dla nich aniołem.
Na pewno nadal mają cię za odmieńca. Widziałeś, jak na ciebie patrzyli.
― Byłem ― uściślił, niechętnie przyznając się do tej marnej przeszłości. Ukradkiem przesunął spojrzeniem po dwójce pozostałych aniołów, jakby oceniał, jak szybko zdołają wyciągnąć broń i wymierzyć nią w jego stronę. ― Sprawdzałem jakość tutejszych służb specjalnych, mistrzu Yoda. Egzamin zdany na celujący ― sarknął, unosząc brew, która zniknęła pod roztrzepaną grzywką, jakby dziwił się, że drugi blondyn jeszcze ma ochotę z nim dyskutować.
Nawet nie byłeś na ich liście.
Możliwe. Złapaliby mnie od razu.
Wciąż możesz skłamać.
Nie to miał w planach. Już od samego początku wiedział, co zamierza zrobić i teraz ostatnią rzeczą, na jaką by wpadł byłoby zrezygnowanie z tego. Gdzieś tam czekał na niego Growlithe i choć na samą myśl serce w klatce piersiowej Vessare'go tłukło się mocniej ze zdenerwowania, nie było nawet o tym, by zaczął przed nimi grać, udając poszkodowanego i szukającego wsparcia. Niczego od nich nie chciał. Nie. Chciał, żeby mu go oddali.
― Zero ― poprawił, gdy jego pełne nazwisko zostało wypowiedziane na głos. ― Zmiana? To ja powinienem spyt--
Pisk.
Ramiona Cilliana mimowolnie uniosły się wyżej, chcąc uchronić się przed nieprzyjemnym odgłosem. Zanim jednak zdołały wznieść się na odpowiednią odległość, skrzydlaty ugiął się pod nieznanym ciężarem, otwierając szerzej oczy. Pytanie ugrzęzło mu w gardle, stłumione przez nieznajomy i niechciany uścisk cudzych ramion. Zdołał dostrzec jedynie burzę czarnych włosów, poczuć zapach kwiatów. Wystarczyła mu dosłownie sekunda, by rysy twarzy widocznie stężały gdy zacisnął zęby, marszcząc przy tym brwi. Brakowało już tylko ostrzegawczych powarkiwań, by zaczął przypominać rozjuszonego kundla, zdolnego w każdej chwili rzucić się do gardła. Niechętnie ułożył dłoń na boku dziewczyny i naparł na niego, sugerując, by zostawiła go w spokoju. Na szczęście zrozumiała aluzję niemalże od razu, a stróż momentalnie wyprostował się, ścierając z karku i szyi niewidzialny brud, który musiał uczepić się też jego ubrań, o czym nie zapomniał, łypiąc nieprzyjaźnie na brunetkę.
― Aha ― mruknął, gdy anielica zakończyła swój wywód, najwidoczniej nadal nie wiedząc, z kim miał do czynienia i nie rozumiejąc, dlaczego ten ktoś wypowiadał się o nim, jakby go znał. Nigdy nie był blisko z żadnym aniołem i nie przypominał sobie, by ktoś oprócz Ourella odważył się wyciągnąć do niego pomocną dłoń. ― Nie znam cię. Nigdy więcej mnie nie dotykaj ― rzucił sucho, ignorując to niezrozumiałe uwielbienie. Nawet jeśli znała go za czasów, gdy tu mieszkał, choćby z widzenia, minęło już ponad siedem wieków.
Z jakiegoś powodu jej zachowanie tylko wzmagało jego irytację. Szczególnie w momencie, gdy zdecydowała się na stanięcie w jego obronie. Zero wywrócił oczami, nie mogąc zapanować nad tym zrezygnowanym odruchem. Przeszkadzała.
― Wracając ― zaczął, kompletnie ignorując przekomarzanki pozostałych aniołów. Zawiesił wzrok na przewodniczącym grupki Zastępu. ― Nie zmieniłem zdania. Powiedzmy, że poczułem się wręcz zaproszony, gdy dowiedziałem się, że urządzacie sobie bezkarne eskapady do Desperacji, by wyplenić grzeszników. Pomyślałem, że do najwyższy czas, by plugastwo przyszło do was.
Kwaśny uśmiech zagościł na jego ustach. Nie chodziło mu o pójście na posterunek i miłą pogawędkę. Żeby osiągnąć cel, musiał zostać potraktowany jak grzesznik, którego od razu wysłano by tam, gdzie całą resztę. Bez cienia wahania uniósł rękę, która zajęła się błękitno-fioletowym ogniem. Płomienie poruszały się niecierpliwie, jak wściekłe bestie, które tylko czekały na rzucenie im kawałka mięsa.
― Posterunek? Chyba nie sądziłeś, że po prostu tam pójdę? ― Przechylił głowę na bok i zamachnął się ręką, celując w twarz jasnowłosego, jakby to wcale nie była zabawa. Jedno uderzenie jeszcze nikogo nie zabiło.

― Całe szczęście, że sobie o tym przypomniałeś ― odparł kompletnie pozbawionym barwy głosem. Kpina drugiego anioła ani trochę go nie zraziła. Może paręset lat temu poczułby się dotknięty, dziś nie przejmował się opinią żadnego ze skrzydlatych. Wysnuwanie podobnych wniosków przez drugiego jasnowłosego było najczystszym pokazem hipokryzji, biorąc pod uwagę, że „cudownym dzieckiem” został właśnie dzięki nim. Z czasem zaczął być wdzięczny losowi za to, że brak czystości jego krwi był aż tak uderzający. Choć fizycznie stali ze sobą niemalże na równi, różnili się diametralnie.
Wywrócił mimowolnie oczami. Chociaż starał się nie patrzeć na broniącą go dziewczynę, sam fakt, że w ogóle się odzywała przyprawiał go o zrezygnowanie. Nie prosił o adwokata. Może gdzieś podświadomie czuł, że powinien docenić ten niecodzienny gest, ale to uczucie zostało zakopane na tyle głęboko, że nie wywarło na nim żadnego wpływu. Była niepotrzebnym dodatkiem do całości, który przeszkadzał mu w jego interesach i przedłużał czas dotarcia na miejsce. Odruchowo uciekł wzrokiem w bok, wspinając się wzdłuż Góry Babel, do momentu aż wiszące nad nimi chmury przysłoniły mu jej szczyt. Udanie się tam marszem byłoby samobójstwem, użycie jakiejkolwiek mocy byłoby marnotrawstwem energii, własne skrzydła były jego zgubą. Nie odczuł nawet najnędzniejszego ukłucia sumienia, kiedy potraktował szanowany w tych stronach Zastęp jako swój środek transportu, choć przez towarzystwo czarnowłosej rozważał udanie się tam na własną rękę.  
„Po prostu potraktuj go łagodnie, dobrze?”
Przełknął ślinę wraz z nieprzyjemnymi słowami, które nasuwały mu się na język. Tylko cudem powstrzymywał się od tego, by kazać jej, najprościej mówiąc, spierdalać. Z widocznym zniecierpliwieniem zahaczył zębami o dolną wargę i lekko ją przygryzł, powracając wzrokiem do blondyna, który koniec końców uporał się z jego fanką.
Kto normalny pamięta o kimś, z kim nawet nie zamienił słowa?
Czy to ważne? Lepiej się skup.
„Porozmawiamy po twojemu.”
Pięściami?
Taki rodzaj komunikacji najwyraźniej odpowiadał mu najbardziej, skoro posunął się do tak gwałtownego kroku. Zdawał sobie sprawę z obecności pozostałych członków armii, a mimo tego skupienie się na ich dowódcy wydało mu się najsensowniejszym rozwiązaniem. Nie spodziewał się, że chybi, ale rozczarowanie tym faktem nie zdążyło go dosięgnąć. Trzepnął ręką, jakby usiłował strzepnąć z niej nadmiar wody, ale dla odmiany to kolorowe płomienie zniknęły z jego skóry. Blondyn ze znużeniem przyjrzał się przeciwnikowi, który niekoniecznie podłapał aluzję, skoro nadal próbował negocjować. Głupotą ze strony Leslie'go byłoby przedstawienie pobudek, dla których się tu znalazł. Wątpił, by którekolwiek z nich było pozytywnie nastawione do wszelkich akcji ratunkowych. Vessare wolał też uniknąć ewentualnej możliwości oddzielenia go od Syona.
Ciche parsknięcie opuściło jego usta, kiedy zadarł głowę wyżej, spoglądając na anioła z góry. Niekonsekwentny, powtórzył w myślach z nutą rozbawienia. To nie on zaciągał tu niewiernych, by w imię Boga dokonywać masowej rzezi. Ojciec na pewno tego chciał.
― Jesteś do niczego. ― Grunt to bezpośredniość. ― Innych też pytaliście o zdanie w tej kwestii? ― Uniósł brew, wyobrażając sobie, jak skrzydlata armia przepytuje grzeszników, czy mają ochotę pójść na posterunek, czy może bardziej odpowiada im zakaz wstępu do Edenu. ― Nie zamierzam uciekać, panie władzo. Od kiedy macie tu jebany posterunek?  
Bezceremonialnie zmierzył go spojrzeniem od stóp do głowy i poruszył się niespokojnie, zdradzając, że niewiele brakowało, by znów rzucił się do ataku. A raczej chcąc, by tak to odebrano.

Właściwie to był jego pierwszy wypad do Edenu. Nigdy przedtem nigdzie nie był. Jedynym miejscem, który zwiedzał była Desperacja. Skulił się nieco, czując naturalną potrzebę ucieczki. Nieznane oznaczało niebezpieczeństwo, a Shion był tchórzem. Wiedział jednak, że nie może sobie na to pozwolić. Na jego barkach spoczywała ogromną odpowiedzialność zorientowania się w którym miejscu znajduje się Growlithe. Wiedział, że gdzieś na Górze Babel.
Wsunął palce na kark i podrapał się po bandażu, który okalał jego skórę. Rana, którą zadał mu Wilczur miała dopiero tydzień. Goiła się i nie babrała, ale wciąż bolała, a Matylda poraziła mu nosić nadal bandaż, by uchronić to miejsce przed nietypowym syfem. O nic nie pytała, kiedy Shion wreszcie zjawił się u jej drzwi po tygodniowej nieobecności. Wiedział, że zrobił źle, ale bał się stanąć twarzą w twarz z Growem. A teraz go szukał.
Oby nic mu nie było. Błagam. Tylko nie to.
Poprawił skórzaną torbę, w której miał dwie puste, plastikowe butelki i kawałek starego sera. Nic więcej. Żołądek zaczął się kurczyć i burczeć, oznajmiając, że chłopak nie miał niczego w ustach od praktycznie dwóch dni. Pociągnął lekko nosem i przetarł wierzchem dłoni po czole, czując dziwne dygotanie swojego ciała. Wyglądał jak siedem nieszczęść, co tylko mu pomoże. Nie wyglądał na kogoś, kto należy do gangu a jak ktoś, kto przyszedł do Edenu po jałmużnę. Idealny wygląd do takiego zadania. Parę kłamstw, łez, roztrzęsienia – i anioły powinny kupić jego bajeczkę. Oczywiście, jeśli zostanie przyuważony. Nie zamierzał też uciekać. Podchodził do tego w realny sposób. Ucieczka oznaczała winę w tym przypadku, a anioły bez problemu pochwyciłyby go. Shion nie mógł marnować więcej czasu. Musiał odnaleźć Growa jak najszybciej. Kolejne pociągnięcie nosa towarzyszyło przyspieszonemu krokowi chłopaka.

Kiedy tylko dosłyszał trzepot skrzydeł, momentalnie zatrzymał się, zaciskając mocniej palce na skórzanym pasku torby. Czyli został zauważony. Niedobrze. Bardzo niedobrze. Serce załomotało w drobnej klatce piersiowej a spojrzenie rozbiegło się na boki. Nie, nie miał szans na ucieczkę. Raz, że posiadali moce. Dwa, to silne anioły. Trzy, Shion w ogóle nie znał ego terenu. Nie wiedział, gdzie mógłby się schronić a wieść o uciekinierze z pewnością rozniosłaby się po Edenie w ekspresowym tempie. Nie pozostało mu nic innego jak konfrontacja z nimi. I odegranie roli poszkodowanego wymordowanego, który ucieka przed złem Desperacji. Odwrócił się powoli w ich stronę i wbił wystraszone spojrzenie w swoje rozpadające się buty. Pociągnął lekko nosem, kiedy do jego oczu napłynęły łzy.
- Ja… nie jadłem nic od dwóch dni. – to akurat była prawda I na samą myśl o jakimś posiłku, jego żołądek wydał zawodzący dźwięk. - Jestem z Desperacji. Słyszałem, że tutaj, w Edenie, znajdę pomoc. Jedzenie, coś ciepłego do ubrania, miejsce, gdzie mogę się porządnie wyspać bez obawy, że w nocy ktoś mnie zaatakuje. – znowu pociągnął lekko nosem przybierając postawę typowej ofiary. W końcu uniósł spojrzenie na nich.
- Pomożecie mi? Proszę… – nie powinny mu odmówić, to w końcu anioły. A anioły zawsze wszystkim pomagały.

Spojrzał dość sceptycznie na anioła, który stwierdził, że nie jest wygłodniały. Aż chciał się złapać za poły materiału i unieść je, aby pokazać skrajne wychudzenie oraz wystające żebra. Ale konie końców zrezygnował z tego, dochodząc do wniosku, że nie ma sensu. Że też ze wszystkich niebezpieczeństw musiał trafić akurat na nich. Jakby nie mogła to być jakaś bestia, przed którą mógłby bardzo szybko uciec. W milczeniu przyglądał im się, zastanawiając, co teraz. Z drugiej strony jakby go pojmali, zawsze istniała szansa, że uda mu się trafić do Growa… Aczkolwiek wolał tego uniknąć. Musiał działać według planu…. Planu, którego nie miał. Kiedy anioł wyciągnął rękę w jego stronę, chłopak gwałtownie odskoczył do tyłu i zakrył się rękoma, tak, jak robią to ofiary przemocy, które ten gest kojarzą jedynie z agresją i biciem, jednocześnie kuląc się i drżąc ze strachu.
- P… przepraszam… – zająkał się cicho, czując, jak dolna warga zaczyna drżeć. - Ale jestem prostym wymordowanym i nie… nie znam… nie rozumiem waszego dziwnego języka. Co chcecie mi zrobić? Zbić? Zawsze wszyscy mnie biją… wy też chcecie? Przepraszam, jeśli zrobiłem coś złego! – uniósł niepewny wzrok i spojrzał na nich zaszklonymi oczami.