― Całe szczęście, że sobie o tym przypomniałeś ― odparł kompletnie pozbawionym barwy głosem. Kpina drugiego anioła ani trochę go nie zraziła. Może paręset lat temu poczułby się dotknięty, dziś nie przejmował się opinią żadnego ze skrzydlatych. Wysnuwanie podobnych wniosków przez drugiego jasnowłosego było najczystszym pokazem hipokryzji, biorąc pod uwagę, że „cudownym dzieckiem” został właśnie dzięki nim. Z czasem zaczął być wdzięczny losowi za to, że brak czystości jego krwi był aż tak uderzający. Choć fizycznie stali ze sobą niemalże na równi, różnili się diametralnie.
Wywrócił mimowolnie oczami. Chociaż starał się nie patrzeć na broniącą go dziewczynę, sam fakt, że w ogóle się odzywała przyprawiał go o zrezygnowanie. Nie prosił o adwokata. Może gdzieś podświadomie czuł, że powinien docenić ten niecodzienny gest, ale to uczucie zostało zakopane na tyle głęboko, że nie wywarło na nim żadnego wpływu. Była niepotrzebnym dodatkiem do całości, który przeszkadzał mu w jego interesach i przedłużał czas dotarcia na miejsce. Odruchowo uciekł wzrokiem w bok, wspinając się wzdłuż Góry Babel, do momentu aż wiszące nad nimi chmury przysłoniły mu jej szczyt. Udanie się tam marszem byłoby samobójstwem, użycie jakiejkolwiek mocy byłoby marnotrawstwem energii, własne skrzydła były jego zgubą. Nie odczuł nawet najnędzniejszego ukłucia sumienia, kiedy potraktował szanowany w tych stronach Zastęp jako swój środek transportu, choć przez towarzystwo czarnowłosej rozważał udanie się tam na własną rękę.  
„Po prostu potraktuj go łagodnie, dobrze?”
Przełknął ślinę wraz z nieprzyjemnymi słowami, które nasuwały mu się na język. Tylko cudem powstrzymywał się od tego, by kazać jej, najprościej mówiąc, spierdalać. Z widocznym zniecierpliwieniem zahaczył zębami o dolną wargę i lekko ją przygryzł, powracając wzrokiem do blondyna, który koniec końców uporał się z jego fanką.
Kto normalny pamięta o kimś, z kim nawet nie zamienił słowa?
Czy to ważne? Lepiej się skup.
„Porozmawiamy po twojemu.”
Pięściami?
Taki rodzaj komunikacji najwyraźniej odpowiadał mu najbardziej, skoro posunął się do tak gwałtownego kroku. Zdawał sobie sprawę z obecności pozostałych członków armii, a mimo tego skupienie się na ich dowódcy wydało mu się najsensowniejszym rozwiązaniem. Nie spodziewał się, że chybi, ale rozczarowanie tym faktem nie zdążyło go dosięgnąć. Trzepnął ręką, jakby usiłował strzepnąć z niej nadmiar wody, ale dla odmiany to kolorowe płomienie zniknęły z jego skóry. Blondyn ze znużeniem przyjrzał się przeciwnikowi, który niekoniecznie podłapał aluzję, skoro nadal próbował negocjować. Głupotą ze strony Leslie'go byłoby przedstawienie pobudek, dla których się tu znalazł. Wątpił, by którekolwiek z nich było pozytywnie nastawione do wszelkich akcji ratunkowych. Vessare wolał też uniknąć ewentualnej możliwości oddzielenia go od Syona.
Ciche parsknięcie opuściło jego usta, kiedy zadarł głowę wyżej, spoglądając na anioła z góry. Niekonsekwentny, powtórzył w myślach z nutą rozbawienia. To nie on zaciągał tu niewiernych, by w imię Boga dokonywać masowej rzezi. Ojciec na pewno tego chciał.
― Jesteś do niczego. ― Grunt to bezpośredniość. ― Innych też pytaliście o zdanie w tej kwestii? ― Uniósł brew, wyobrażając sobie, jak skrzydlata armia przepytuje grzeszników, czy mają ochotę pójść na posterunek, czy może bardziej odpowiada im zakaz wstępu do Edenu. ― Nie zamierzam uciekać, panie władzo. Od kiedy macie tu jebany posterunek?  
Bezceremonialnie zmierzył go spojrzeniem od stóp do głowy i poruszył się niespokojnie, zdradzając, że niewiele brakowało, by znów rzucił się do ataku. A raczej chcąc, by tak to odebrano.

Właściwie to był jego pierwszy wypad do Edenu. Nigdy przedtem nigdzie nie był. Jedynym miejscem, który zwiedzał była Desperacja. Skulił się nieco, czując naturalną potrzebę ucieczki. Nieznane oznaczało niebezpieczeństwo, a Shion był tchórzem. Wiedział jednak, że nie może sobie na to pozwolić. Na jego barkach spoczywała ogromną odpowiedzialność zorientowania się w którym miejscu znajduje się Growlithe. Wiedział, że gdzieś na Górze Babel.
Wsunął palce na kark i podrapał się po bandażu, który okalał jego skórę. Rana, którą zadał mu Wilczur miała dopiero tydzień. Goiła się i nie babrała, ale wciąż bolała, a Matylda poraziła mu nosić nadal bandaż, by uchronić to miejsce przed nietypowym syfem. O nic nie pytała, kiedy Shion wreszcie zjawił się u jej drzwi po tygodniowej nieobecności. Wiedział, że zrobił źle, ale bał się stanąć twarzą w twarz z Growem. A teraz go szukał.
Oby nic mu nie było. Błagam. Tylko nie to.
Poprawił skórzaną torbę, w której miał dwie puste, plastikowe butelki i kawałek starego sera. Nic więcej. Żołądek zaczął się kurczyć i burczeć, oznajmiając, że chłopak nie miał niczego w ustach od praktycznie dwóch dni. Pociągnął lekko nosem i przetarł wierzchem dłoni po czole, czując dziwne dygotanie swojego ciała. Wyglądał jak siedem nieszczęść, co tylko mu pomoże. Nie wyglądał na kogoś, kto należy do gangu a jak ktoś, kto przyszedł do Edenu po jałmużnę. Idealny wygląd do takiego zadania. Parę kłamstw, łez, roztrzęsienia – i anioły powinny kupić jego bajeczkę. Oczywiście, jeśli zostanie przyuważony. Nie zamierzał też uciekać. Podchodził do tego w realny sposób. Ucieczka oznaczała winę w tym przypadku, a anioły bez problemu pochwyciłyby go. Shion nie mógł marnować więcej czasu. Musiał odnaleźć Growa jak najszybciej. Kolejne pociągnięcie nosa towarzyszyło przyspieszonemu krokowi chłopaka.

Kiedy tylko dosłyszał trzepot skrzydeł, momentalnie zatrzymał się, zaciskając mocniej palce na skórzanym pasku torby. Czyli został zauważony. Niedobrze. Bardzo niedobrze. Serce załomotało w drobnej klatce piersiowej a spojrzenie rozbiegło się na boki. Nie, nie miał szans na ucieczkę. Raz, że posiadali moce. Dwa, to silne anioły. Trzy, Shion w ogóle nie znał ego terenu. Nie wiedział, gdzie mógłby się schronić a wieść o uciekinierze z pewnością rozniosłaby się po Edenie w ekspresowym tempie. Nie pozostało mu nic innego jak konfrontacja z nimi. I odegranie roli poszkodowanego wymordowanego, który ucieka przed złem Desperacji. Odwrócił się powoli w ich stronę i wbił wystraszone spojrzenie w swoje rozpadające się buty. Pociągnął lekko nosem, kiedy do jego oczu napłynęły łzy.
- Ja… nie jadłem nic od dwóch dni. – to akurat była prawda I na samą myśl o jakimś posiłku, jego żołądek wydał zawodzący dźwięk. - Jestem z Desperacji. Słyszałem, że tutaj, w Edenie, znajdę pomoc. Jedzenie, coś ciepłego do ubrania, miejsce, gdzie mogę się porządnie wyspać bez obawy, że w nocy ktoś mnie zaatakuje. – znowu pociągnął lekko nosem przybierając postawę typowej ofiary. W końcu uniósł spojrzenie na nich.
- Pomożecie mi? Proszę… – nie powinny mu odmówić, to w końcu anioły. A anioły zawsze wszystkim pomagały.

Spojrzał dość sceptycznie na anioła, który stwierdził, że nie jest wygłodniały. Aż chciał się złapać za poły materiału i unieść je, aby pokazać skrajne wychudzenie oraz wystające żebra. Ale konie końców zrezygnował z tego, dochodząc do wniosku, że nie ma sensu. Że też ze wszystkich niebezpieczeństw musiał trafić akurat na nich. Jakby nie mogła to być jakaś bestia, przed którą mógłby bardzo szybko uciec. W milczeniu przyglądał im się, zastanawiając, co teraz. Z drugiej strony jakby go pojmali, zawsze istniała szansa, że uda mu się trafić do Growa… Aczkolwiek wolał tego uniknąć. Musiał działać według planu…. Planu, którego nie miał. Kiedy anioł wyciągnął rękę w jego stronę, chłopak gwałtownie odskoczył do tyłu i zakrył się rękoma, tak, jak robią to ofiary przemocy, które ten gest kojarzą jedynie z agresją i biciem, jednocześnie kuląc się i drżąc ze strachu.
- P… przepraszam… – zająkał się cicho, czując, jak dolna warga zaczyna drżeć. - Ale jestem prostym wymordowanym i nie… nie znam… nie rozumiem waszego dziwnego języka. Co chcecie mi zrobić? Zbić? Zawsze wszyscy mnie biją… wy też chcecie? Przepraszam, jeśli zrobiłem coś złego! – uniósł niepewny wzrok i spojrzał na nich zaszklonymi oczami.

Zignorował mało pochlebne słowa odnośnie jego osoby. Nic nie mógł na to poradzić, że tak się zachowywał. Musiał odgrywać biednego i zagubionego osobnika, bo tylko tak mógł uniknąć niepotrzebnego starcia, z którego z pewnością nie wyszedłby cało. Zresztą, nie ma co oszukiwać. Mężczyzną nie był. Wciąż był po prostu dzieckiem, które zostało za szybko pozbawione dachu nad głową i bliskich osób, rzucony w pazury Desperacji, gdzie trzeba było walczyć o każdy nowy dzień.
Spuścił nieco głowę na pytanie odnośnie grzechów. Jasne, że miał ich nieco na sumieniu. Ale kto tak naprawdę z Desperacji ich nie miał? Jeżeli powie, że jest czysty jak łza – nie uwierzą mu. Nikt, kto przychodzi za granic Desperacji nie był czysty. Koniec kropka. Pytanie teraz co musi powiedzieć, aby wyjść obronną ręką z tej całej sytuacji.
- Racja, zgrzeszyłem. – powiedział cichutko łapiąc drżącymi dłońmi za skrawek swojej bluzy, którą zaczął ugniatać.
- Parę dni temu byłem bardzo głodny. Nie jadłem od kilku dni i myślałem, że umrę. Ale wtedy zobaczyłem tego pana. Miał całą skrzynię jabłek. Pomyślałem, że nic się nie stanie jak wezmę jedno. W końcu miał ich sporo… No i zabrałem je. Ale to dlatego, że naprawdę nie miałem innego wyboru! – zadarł wyżej głowę i spojrzał na anioły.
- Następnego dnia wróciłem do niego i przeprosiłem. Chciałem odpracować skradzione jabłko, ale zdzielił mnie kijem. – wzruszył lekko ramionami.
- Ale przysięgam, że tego nie chciałem! Po prostu byłem bardzo głodny i nie wiedziałem co zrobić. Przepraszam. – westchnął cicho, czując nieprzyjemne mrowienie w okolicach skroni. Cóż, decyzja należała do nich. Oby była pozytywna dla Shiona, bo Grow czekał. I musiał się pospieszyć do niego.

W sumie nie spodziewał się takiego obrotu sprawy. Trzeba przyznać, że poszło dość szybko. No i łatwo. Jeszcze przez chwilę, ściskając w dłoniach trzy jabłka, obserwował horyzont, gdzie zniknęły anioły jakby w każdej chwili mieli zawrócić i go złapać, uważając to za wyborny żart. Ale nic takiego się nie stało. Mimo wszystko uśmiechnął się do samego siebie, czując dziwną satysfakcję i dumę, które wypełniło go od środka.
Kiedy wreszcie upewnił się, że anioły nie wracają, ruszył biegiem w stronę Góry Babel, po drodze wypełniając żołądek podarowanymi jabłkami. Był tak blisko celu. Tak blisko Growa. Ta myśl dodawała mu skrzydeł i napawała dziwną radością.