Eden... miejsce do którego łowczyni rzadko się udawała. Nie tylko ze względu na trudności z samą wyprawą, ale także przez jego mieszkańców. Czy nie lubiła aniołów? Trudno powiedzieć. Na pewno nie pałała do nich nadmierną miłością, można by powiedzieć, że odnosiła się do nich neutralnie, oczywiście dopóki trzymały się na odległość. Może to przez te skrzydła i dziwnego pochodzenia moce? No tak, prawie jakby ona była w zupełności normalna.
Tym razem jednak nie wybrała się, by zwiedzać czy zapoznawać z pierzakami, ale w bardzo konkretnym celu. Trupi jad, tak właśnie nazywała się rzecz którą musiała zdobyć. A właściwie roślina, o której wiadomo jej było tylko tyle, że można ją znaleźć gdzieś w tej okolicy. Co do wyglądu, z tym było już nieco gorzej. Słyszała co prawda plotki, jakieś chaotyczne opisy, ale nigdy takowej nie widziała na żywo. Każdy wie, że nawet najdoskonalsze rysunki czy zdjęcia z zielników nie oddają prawdziwej natury rośliny, którą przedstawiają. Do tego dochodziły takie detale jak zapach, tolerancja zielska względem innych roślin, jakieś charakterystyczne elementy jak malutkie kolce, czy inne mniej ważne z punktu widzenia łowczyni rzeczy.
Jednego nie można było odmówić temu miejscu, zapierało dech w piersiach różnorodnością form życia, od najdziwniejszych i najpiękniejszych roślin po najbrzydsze robale jakie w życiu udało się spotkać jednookiej. Wzięła głęboki oddech napawając się wszystkimi zapachami, a także wykonując tą czynność w innym celu – zapach, mocny czy słaby, czasami zbyt duszący mógł ostrzec ją przed potencjalnym zagrożeniem. Nawet jeżeli udała się tu tylko po kilka roślinek, była także uzbrojona. Katana kołysała się leniwie obok jej nogi, gdy Yuu stąpała powoli po miękkiej ściółce. Od czego by tu zacząć? Z tego co słyszała, był to rodzaj krzewu, a te z zasady nie lubią za ciemnych miejsc, gdzie nie docierało by do nich słońce. Gęste zagajniki więc odpadały. Maszerując cały czas do przodu rozglądała się bacznie, za przecinkami i rzadszymi partiami ogrodów, gdzie wypłaszczenia zastępowały imponujących rozmiarów drzewa.

Najlepiej było by gdyby żadne stworzenie nie odkryło jej małego wypadu. Stworzenie, mniej lub bardziej inteligentne i wchodziły w to także wszelkiej maści humanoidy. Nie dało się oczywiście jednak tego ot tak wymodlić, dlatego Yuu na miarę swoich możliwości przemieszczała się cicho i ostrożnie, a jednocześnie jak dzikie zwierze na polowaniu rozglądała się chłonąc łapczywie otoczenie. Uroda tego miejsca była w jej mniemaniu tym, na co powinna najmniej zwracać uwagę, w końcu spodziewała się, że tam gdzie najpiękniej, na pewno nie znajdzie swojego celu. Nazwa rośliny sugerowała jej, żeby szukać terenów które na pierwszy rzut oka odpychały swoim wyglądem, dlatego umyślnie zignorowała wielkie drzewo, które majaczyło w oddali. Bardziej zainteresowała się nagłym obniżeniem terenu, które zapewne świadczyło o jakimś źródle wody, które przez tysiące lat żłobiło obniżenie. Z ostrożnością porównywalną do zwierzęcia zbliżyła się do krawędzi, obawiając się, że teren może bez ostrzeżenia urywać się i tworzyć niebezpieczną szczelinę. Jeżeli jednak kąt zejścia będzie na tyle łagodny, by nie zwalić się z niego z gracją jednonogiego flaminga, to na pewno skorzysta z okazji i zejdzie niżej. Jeżeli jej myślenie jest dobre, to w okolicach bardziej nawodnionych miała większe szanse, by napotkać różnorodne rośliny, a może także i tą, o której zdobycie starała się podczas tego wypadu.
Jeśli jednak brak zejścia w dół przekreśli jej ambitne plany udania się na niższe tereny, zapewne wybierze jakąś okrężną drogę. Póki co zbliżała się jednak do uskoku, stawiając nogi tak, by odginana trawa nie zostawiała wyraźnych śladów jej obecności. Chwilami zastanawiała się też, jakiego rodzaju zwierzęta żyją w tej okolicy, póki co, nie miała okazji spotkać żadnego osobiście, a wszelkie opowieści innych łowców zawsze pozbawione były tych najbardziej istotnych szczegółów.

Tak długo jak buty nie zapadały się zanadto mogła maszerować bez problemu. Gorzej gdyby przypadkiem trafiła na jakieś nieoznaczone torfowisko wraz z całą swoją złowieszczą roślinnością. Czujnym okiem przyglądała się od czasu do czasu temu, po czym stąpała i starała się mimo wszystko wybierać drogę, która wydawała się względnie najsuchsza i najbezpieczniejsza. Woda jednak była dobrym tropem, bo roślina o nazwie Trupi Jad mimowolnie kojarzyła jej się z czymś brzydkim, nadgniłym i rozmokłym, a nawet jeżeli żadne z tych skojarzeń nie miało związku z jej celem zawsze było lepiej przyczepić się nikłego tropu niż błądzić bezsensownie z brakiem pomysłów.
Głośne cmokanie wydobywające się przy wyciąganiu buta z błota brzmiało zabawnie, a na twarzy łowczyni zawitał lekki uśmiech. Cóż, była daleko od kogokolwiek kto był jej znany, na łonie natury, dlaczego więc miała by nie zaznać odrobiny rozluźnienia?
Oddychała głęboko w dalszym ciągu analizując na miarę swoich możliwości skład powietrza, które ją otaczało i przez chwile obserwowała puchate zwierzątko, które umykało w popłochu. Wtem jej uwagę przykuły majaczące w pewnej odległości rośliny, a nawet dokładniej krzewy. Z braku lepszego śladu udała się tam, gdzie niósł ją wzrok, a więc do znaleziska.

Oczywiście, że coś musiało się zdarzyć. Gdyby ot tak po prostu wpadła nagle na wielkie zbiorowisko poszukiwanych roślin pomyślałaby, że wpadła w pułapkę. Uspokoiło ją to pod pewnym względem, a jednocześnie nie do końca wiedziała jak ma zareagować, na drzewo-podobną istotę. Po pierwsze zareagowało jej ciało, zatrzymało się w półkroku pomiędzy kępką trawy a miększą ziemią z której usilnie starała się zejść. Utkwiła wzrok w tajemniczym stworzeniu i nie wiedząc, czy to źle czy dobrze, wpatrywała się w niego nadal. Szybko oceniła odległość... biorąc pod uwagę jej szybkość i posturę w razie czego mogła uciec między zarośla, w które potężny drzewiec by się nie wcisnął. Tyle, że wcale nie postrzegała go w tej chwili w kategoriach zagrożenia. Wiedząc, że w razie czego jest w stanie puścić się szaleńczym biegiem wykonała powoli krok, potem kolejny i jeszcze jeden. Odrzucający kolor nieznanych jeszcze roślin na przekór wszystkiemu wzbudził jej zainteresowanie. Pasował idealnie do swojej nazwy, więc gdyby faktycznie teraz rozminęłaby się z celem swojej podróży, straciła by ochotę na kolejne. W tej chwili nawet pojawienie się nieznanej istoty nie powstrzymało jej przed zbliżeniem się do krzewów. Mimo wszystko spoglądała niepewnie w kierunku ruchomego drzewa. W myślach powtarzała słowa: Ja Ci nic nie zrobię, więc ty też nic nie rób.

Zabawne... nigdy nie miała okazji studiować zachowania leśnych istot, ale to co robił teraz drzewiec wydawało jej się w jakiś niewyjaśniony sposób naturalne. Jeżeli coś miało pasować do tego typu istoty to właśnie to, powolny krok, spokojne obserwowanie otoczenia... jednak ciągle czuła się dziwnie. Była obserwowana i nie mogła nic z tym zrobić na dłuższą metę. Nie wyciągała broni, tylko dalej przemieszczała się w stronę roślin. Dopadła wreszcie do nich i z nieukrywaną satysfakcją wyciągnęła łapczywie dłoń przed siebie mając nadzieję nazbierać trochę do jeden z fiolek w saszetce.
A co jeżeli drzewiec pilnuje, by nikt nie wynosił skarbów lasu poza jego obręb?
Na trzy, pomyślała.
Raz... przyglądała się stworzeniu ciągle z pewnej odległości gotowa zareagować w razie czego.
Dwa... sięgnęła dłonią pomiędzy liście krzewu.
Trzy.
Chwyciła kilka sztuk i zatrzymała się w połowie. Gdyby drzewiec zareagował gwałtownie, pewnie zaczęłaby uciekać, w innym przypadku spokojnie schowałaby swoje zdobycze do torebki.