- Wszyscy gotowi?
Nie czekał na odpowiedź. W jednym uchu słuchawka do komunikacji z resztą, w drugiej muzyka.
Jeżeli w jego życiu były momenty kiedy nie czuł się stary i zmęczony, to były to tego typu momenty.
Gnali na swoich mechanicznych rumakach, a on swoim na przedzie. Zabrali większość jednośladowców organizacji, ale cóż, jak robić wejście, to naprawdę dobre.
- Świetnie. Pamiętacie, my zaczynamy z zachodu, Yuu zaczyna od wschodu, a Ciro już się dostał tyłem do środka i zajmuje się swoim zadaniem. Kashuu, Saint, jedziecie metr za mną, Kashuu po lewej. Jak..otworzę bramę to strzelacie do wszystkiego co się rusza, na razie nie mamy co liczyć na pomoc a trzeba się pozbyć wszystkiego co się rusza i nie jest zamknięte w klatce. Cieszę się, że mnie zrozumieliście, dojeżdżamy więc się szykować. Pamiętajcie, szybka reakcja i stalowe nerwy.
Widział już miejsce docelowe. Jechali prosto na bramę z typowej blachy i kawałków drewna, wszyscy dobrze wiemy jakie materiały dostarcza Desperacja, zapewne służyła bardziej do ozdoby i po prostu bycia, niż chronienia przed czymkolwiek.
Nie zauważył nawet kiedy uśmiech wymalował się na jego twarzy i nie chciał zejść. Na tą akcję założył swój jedyny wzmocniony przed pociskami hełm, który kiedyś zerwał z truchła jednego z wojskowych i trochę poupiększał. Tu dał szybkę kuloodporną, tu wzmocnił, tam namalował jastrzębia, typowe.
Pierwsze strzały z wież strażniczych już leciały w ich stronę.
- Kashuu, są twoi. Przyśpieszamy i robimy lekki slalom, te debile nie potrafią myśleć, ale ze strzelaniem bywa różnie.
Wyciągał z maszyny co tylko się dało, a dało się wiele. Zamontowany karabin był już dawno odbezpieczony i załadowany, pas amunicji był pełen, a w skrzynce z tyłu znajdował się na wszelki wypadek drugi. Miał przy sobie cholernie spory asortyment, ale czemu się tu dziwić, sam był chodzącym czołgiem. Hełm kuloodporny, kamizelka kuloodporna, pięć granatów przy sobie (choć 3 ogłuszające, jeden zwykły (nie chciał w końcu niszczyć terenu) i jeden dymny..a resztę opiszę w spoilerze coby nie przedłużać.
Brama była wystarczająco blisko, żeby mógł ją namierzyć ze swojego podskakującego celownika.
trzysta metrów, odpalił salwę. Drzazgi pruły, blacha się wyginała i odłamywała.
dwieście metrów, coraz bliżej, coraz mniej efektywna brama.
sto metrów, to chyba czas obwieścić swoją głupotę.
Cały czas prując do zablokowanego wjazdu, powiadomił ekipę o swoich zamiarach.
- Panie i panowie, wjeżdżacie tuż za mną, dzisiaj są promocje na bilety do Walhalli.
Muzyka z pewnością przełączyła się w idealnym momencie, aż sam uśmiechnął się jeszcze szerzej i trzymając się mocno kierownicy wjechał w najbardziej rozbitą część bramy i spróbował przewalić ją do przodu swoją masą, masą motocykla i szczęściem idiotów.
Jak wjeżdżać do środka to z klasą.
Jeżeli mu się udało ponad setką pocisków używanych w broniach snajperskich to od razu chwycił za swoje dwie strzelby automatyczne AA-12 (magazynki po 32 naboje), odpalił płaszcz cienia i słał kule niczym żniwiarz.
Gówno go obchodziło to że był bezmyślny, czy też dawał idealny przykład "brawury bez myślenia".
W końcu co życie ma do zaoferowania tak staremu prykowi, który posłał więcej złych ludzi w zaświaty niż gangrena?
Plus, nie był sam przecież.

Odpowiedź na pytanie, czy wszyscy są gotowi, była w przypadku Sainta dość problematyczna. Dwie piąte jego wewnętrznej ekipy smacznie sobie spały, jedna w uważnym milczeniu obserwowała całą akcję, a kolejna nigdy nie była gotowa na nic, ale za to ze stoickim spokojem i niespodziewaną rezygnacją oczekiwała, że wszystko pójdzie w pizdu i wszyscy umrą.
Ostatnia część, na szczęście, siedziała za kierownicą. Gdyby Akira nie siedział teraz na swoim ukochanym Saturnie, pieszczotliwie zwanym przez niego Płotką, to z pewnością przebierałby nogami ze zniecierpliwienia.
Nie musiał tego jednak robić. Wszystko szło tak szybko, że nie zdążyłbyś nawet krzyknąć "anioły do rezerwatu", a oni już pruli prosto przed siebie. Choć może "prosto" nie jest tu najadekwatniejszym określeniem, bo zapierdalali po zakosach jak pijane zające.
Z twarzy Sainta ani na chwilę nie schodził szeroki uśmiech. Nawet w momencie, gdy brama, która w jego mniemaniu trzymała się tylko na słowo honoru, wciąż jeszcze stała na miejscu, mimo że Sleipnir ładował w nią kupę żelastwa. Miał nadzieję, że ostatecznie jednak uda się ją sforsować - w ten czy inny sposób. Dlatego na wszelki wypadek już się szykował mentalnie do sięgnięcia po spluwę. Już wcześniej stwierdził, że w tym przypadku Desert Eagle się raczej nie sprawdzi, bo raz, że narobiłby tyle hałasu co stado androidów tańczących na blaszanym dachu, a dwa, że jednak trochę niewygodnie było nim strzelać, kiedy liczyła się prędkość. A Akira, w przeciwieństwie do Nathana, lubił swoje życie i nie zamierzał nim szafować bez powodu. Choć trzeba przyznać, że podobał mu się sposób, w jaki ten stary trep z przodu prowadził akcję. W końcu wolna amerykanka pełna brawury prawie niczym się nie różniła od ulicznych bijatyk, których Saint był ogromnym fanem.
Białowłosy przezornie zerknął na umieszczonego w kaburze udowej glocka. Kiedy tylko dostaną się do środka, natychmiast zacznie się zabawa.

Użycie mocy aby zasiać chaos sprawdziło się idealnie. Kule świstały wszędzie, co chwila krzyki agonii wydobywały się z gardeł bandytów, a on sam postanowił przemieścić się dalej. Plus jest taki że nie był widoczny dla bandytów, minus za to taki, że nie widzieli go również Łowcy, więc zbłąkana kula szybko mogłaby go posłać do grobu.
Ruszył w stronę dachów aby stamtąd zdjąć ciężko ulokowanych zbirów i ewentualnie pozbyć się tych, którzy mieliby zamiar uciec żeby powiadomić innych o ataku z tej strony.
Wystrzelił ze strzelb dwadzieścia naboi, po dziesięć na każdą, dzięki czemu wciąż miał po 22 na każdą z nich.
Model AA-12 jak zawsze sprawdzał się idealnie w te warunki, prawdziwe AK-47 wśród strzelb automatycznych, duża penetracja, mały odrzut, zwłaszcza dla ponad stukilogramowego Łowcy, duża pojemność i niezacinający się mechanizm. Czy na Desperacji można spotkać lepszy rodzaj broni, gdzie liczy się prostota i efekt?
Próbował znaleźć jak najlepszą drogę na dachy i pozbyć się po drodze każdego z napotkanego zbirów. To nie miało być zwykłe przejęcie, to miała być anihilacja gangu przy jak najmniejszych szkodach w ich placówce, proste i logiczne.
Starał się nie oddalać za daleko od reszty, wolał mieć ich "pod ręką" żeby ewentualnie mógł szybko dostać się do swojego motocyklu i uzupełnić amunicję, która znajdowała się w torbach przyczepionych do maszyny. W końcu nie poszedłby na rzeź z kilkoma magazynkami i granatami, zadbał o swój arsenał.
- Wchodzę na dach, nie zauważycie mnie więc starajcie się tam nie słać kul.
Szybka instrukcja przez słuchawkę i jazda, trzeba dalej sprzątać.

Saint na swój sposób był dżentelmenem. Zgodnie z tą zasadą, po bardzo szybkiej, ale nie mniej dokładnej obserwacji otoczenia uznał, że prawdziwy facet kobiet nie bije ani do nich nie strzela (no chyba że już absolutnie musi). Gwałtownie skręcił w prawo, zdroworozsądkowo przyjmując, że skoro lewa i środek są kryte, a na górze gnieżdżą się snajperzy, to właśnie po prawej powinna się kryć jakaś urocza niespodzianka. I też nie pomylił się za bardzo. Od razu rzuciły mu się w oczy dwie masywne postacie.
- Przyjąłem. Zaklepuję wieprzowinę po prawej - mruknął w komunikator.
Lekkim slalomem, nieco już zwalniając, skierował się w stronę beczki, za którą wymordowany pieczołowicie opiekował się karabinem maszynowym. Ustrojstwo mogło narobić łowcom sporo kłopotów, lepiej było się nim zająć od razu.
Saint spróbował zajechać przeciwnika od tyłu. Jeśli schowany za rogiem budynku pancernik był stąd widoczny, to jeszcze jadąc wystrzelał w niego pół magazynka glocka, celując w jego głowę lub serce, w zależności od tego, co było bardziej odsłonięte. Następnie (lub jeśli pancernik był mocniej ukryty) zatrzymał się tuż za wymordowanym dzikiem, licząc na słabą mobilność kaemu. Stojąc pewnie na ziemi, wciąż z Saturnem między nogami, niemal z przyłożenia władował dwie kule w świński łeb i zszedł z motocykla.

Specjalnie przygotowała się na tą okazję. Przyłączyła w warsztacie do swojego ukochanego Mobiculluma porządny karabin. W końcu jak wjeżdżać to w wielkim stylu. Dzisiaj ubrana była dla odmiany ubrana w bardzo stary mundur z kamizelką kuloodporną i krótką spódniczką. Włosy przefarbowała na mocniejszy róż przechodzący w fiolet. Tym razem nie miała na sobie założonego swojego zwyczajowego szarego płaszcza z logiem Łowców. Obawiała się, że będzie raczej jej przeszkadzał. Zwykle raczej nie angażowała się w akcje jako jednostka walcząca, ale tym razem chciała się przyjrzeć na żywo jak radzą sobie Łowcy w walce. Dobrze to będzie w końcu wiedzieć na przyszłość. Tak czy siak w niedługim czasie zauważyła, że jadą wprost na bramę. "A więc atak od frontu tak? Można i tak." Nie miała żadnych komentarzy na temat tego wyboru. Po prostu wysłuchała co powiedział dowódca drużyny. Wjechała za resztą do środka i włączyła broń przymocowaną do wozu zamierzając rozstrzelać najbliżej znajdujących się przeciwników. Jej twarz wyrażała skupienie na swoim zadaniu. Zimnym spojrzeniem omiatała wzrokiem pole bitwy. Mimo wszystko nie była zadowolona. Nie lubiła przemocy i to bardzo. Nie było jednak wyjścia w obecnej sytuacji ani pory na narzekanie. Nie chciała zawadzać. Wkrótce szybko zeszła z swojego sprzętu i wyjęła dwa pistolety. Jej uwagę zaprzątnęły koto stworzenia trzymające kusze. To właśnie nimi postanowiła się zając w pierwszej kolejności zostawiając pozostałych reszcie swojej drużyny.
- Zrozumiałam. Zajmę się kusznikami, a topornik byłby przyjemnym deserem. - Powiedziała jedyne i poszukała jakiejś dobrej osłony zza której mogłaby strzelać. Natychmiast potem wycelowała w kociarzy po czym posłała po cztery strzały z każdego pistoletu na obu wrogów rozkładając wystrzały po równo. Jeśli udało się ich pokonać, zamierzała schować broń do kabur i wyjąć katanę po czym ruszyć szybko w kierunku osobnika z toporem aby się z nim zmierzyć. Przy okazji starała się jak mogła unikać kul i innych ataków ze stron nieprzyjaciela. W razie jak któryś posłał jakąś serie w jej stronę, zamierzała schować się za jakąś osłonę. Jeśli walka wręcz traciłaby sens, wróciłaby niechętnie do broni palnej.W razie jeśli kociarze byli jedynie mocno zranieni lub nietknięci, również pozostałaby przy broni palnej i nadal strzelała w ich stronę.

// One-man army. Saint wypadł na 100%, Konoe na 90, uznajmy ich za NPCów jesli to nie problem.

W tym momencie cieszył się, że wirus już go nie interesuje i ma jego odmianę w sobie, w innym przypadku pewnie by go złapał od tego paskudztwa.
W ostatniej chwili kiedy miał je odstrzelić, zawahał się. Do głowy wpadł mu genialny pomysł.
Chwycił wbitą w łydkę paskudę dziękując przy tym że ubrał wojskowe, grube odzienie i.. rzucił nim na dach do snajperów. To samo uczynił po kilku sekundach z pozostałą dwójką, która zapewne była nieźle zaskoczona, że ktoś chce je wziąć w objęcia.
Może nie były to skorpiony, ale nie dość, że nie jesteśmy w Egipcie to i czasy się zmieniły.
Wiedział, że moc płaszcza niedługo się wyczerpie i będzie musiał trochę poczekać zanim znowu będzie mógł jej użyć, więc zadbał o to aby zdjąć latającego pierzaka z niewiadomego dla niego i innych położenia.
Posłał po 5 naboi dla pewności z prawej strzelby, przymierzając się do strzałów z półklęczenia dla uzyskania lepszej celności.
Po oddanych strzałach od razu ruszył z powrotem do swoich ludzi i bandytów, próbując skorzystać z ostatnich chwil działania niewidzialności i posłać zabójcze strzały w pierwszego zauważonego zbira.
Kiedy otrzymał raport o stanie Lii, szybko wydał kolejne rozkazy.
- Saint, pakuj się na mobiculusa i zabieraj jak najszybciej do medyków Lie, medycy mają swój punkt niedaleko. Konoe, osłaniaj ich, a ty Kashuu dobij tego niedźwiedziego skurwysyna.
Jeżeli "niedźwiedzi skurwysyn" był tym który pierwszy pojawił się w polu widzenia Sleia i udało mu się go ściągnąć, to Kashuu miał się zająć najbliższym wrogiem.