- Może nie tyle zdenerwowaną, co znerwicowaną. - odpowiedział, wtrącając jej się nieco w słowo. Obserwował ją przez całą ich dotychczasową drogę i wiedział już, że może sobie czasem pozwolić na odrobinę gadulstwa, nieco ostrzejsze słowa, czy wtrącenie się w jej wypowiedź. Ford nie sprawiała bowiem wrażenia bezlitosnej kobiety, która zastrzeliłaby go za coś tak błahego. A przynajmniej taką miał nadzieję. Niestety Isao bywał całkiem naiwny w swoim przypisywaniu ludziom łatki tych o dobrych sercach. Czasem zdarzało mu się przez to sparzyć i wpaść w mniejsze, bądź większe tarapaty. Miał nadzieję, że to nie był ten moment.
Na dalsze słowa kobiety już nie odpowiedział. Nie było co się kłócić, skoro nie mierzyła już w jego głowę, a w stopy. Choć w stopy także dostać by nie chciał, postanowił nie dolewać oliwy do ognia i po prostu to przemilczeć, jednocześnie mając nadzieję, że owa broń rzeczywiście nie wystrzeli (czy to sama, czy to z pomocą). Zamiast tego postanowił odpowiedzieć na jej pytanie. Choć zapewne jego słowa nie koniecznie spodobały się Rachel, która chciała raczej usłyszeć coś innego. Prócz utwierdzenia jej w fakcie, że wcale nie jest wymordowanym, dorzucił także parę słów od siebie, by dostrzegła jaką głupotę zrobiła. Szybko zaczął dostrzegać na jej twarzy zmieszanie i coś jakby... poczucie winy? Nie był pewien. Nie był zbyt dobry w odczytywaniu informacji z twarzy innych osób. Zwłaszcza gdy ich nie znał. Podejrzewał jednak, że będą mieli okazję nieco się poznać. O ile Ford zgodzi się na to, by wyprowadził ich z pustyni i przestanie zachowywać się jak kobieta z okresem, której ktoś nacisnął na odcisk.
Zmarszczył nieco brwi i przyglądał się jej nieco zbity z tropu, gdy nagle wyraz jej twarzy uległ zmianie. Wyprostowała się, zaczesała włosy do tyłu... Zachowywała się tak, jak jeszcze do tej pory się nie zachowywała, dlatego anioł nie bardzo wiedział na co ma się szykować. Nie spodziewał się jednak tego, co nadeszło. Zamrugał kilkakrotnie, wyraźnie zszokowany tym, co zobaczył i usłyszał. Jego wyraz twarzy doprawdy musiał być ciekawy. Najpierw było to niedowierzanie, potem ewoluowało ono, aż ostatecznie blondas po prostu wybuchł głośny śmiechem.
- Nie wierzę. - wydukał po cichu, aż skłaniając się ze śmiechu. Uniósł obie ręce (ponieważ uniesienie jednej byłoby ciężkie w tej sytuacji) i otarł łezkę, która zagościła w kąciku jego oka. - Pomijając fakt w jaki sposób przebiegło nasze pierwsze spotkanie, uważam, że ciekawa z Ciebie osoba. Chyba Cię polubię. - dodał z rozbawieniem, podśmiewając się od czasu do czasu. Z dalej obecnym rozbawieniem słuchał tego, co kobieta miała mu do powiedzenia. A gdy skończyła, skłonił się kameralnie, jak to miał w zwyczaju. Wyraźnie miał lepszy humor niż jeszcze przed paroma chwilami.
- Tak więc miło mi poznać, Panno Rachel. - odparł, prostując się. On się już przedstawił, więc nie robił tego ponownie. Choć zdradził tylko swoje imię. Nazwiska wolał nie zdradzać, by przypadkiem nie okazało się, że kobieta ta słyszała o jego bracie (który jest wojskowym, swoją drogą). Nie chciał narobić Iseiowi niepotrzebnych kłopotów.
- Dobra. A teraz spójrz na mnie. - stanął prosto, siląc się na poważną minę. Nic z tego. Kąciki jego ust unosiły się same w lekkim rozbawieniu. Tak samo jak zrobiła to jedna z brwi. - Po pierwsze - czy wyglądam na takiego, który nie jest w stanie iść? Po drugie - czy wyglądam na osobę, która dałaby się nosić kobiecie? Po trzecie - jak to sobie wyobrażasz, kiedy mam prawie dwa metry wzrostu? - spytał spokojnie, a jego brew powędrowała jeszcze wyżej. Spokój nie był zresztą długi, bo już po chwili chłopak wybuchł śmiechem. - Jestem zmęczony, głodny i chce mi się pić, a poza tym ktoś na mnie bezczelnie napadł, ale jestem w stanie iść dalej. Nie jestem jednak w stanie obiecać Ci, że dotrzemy do miasta dzisiaj. Nie wiem jak daleko od murów jesteśmy, więc jeżeli złapie nas noc, będziemy musieli rozbić obóz. A wiedz, że noce tutaj są cholernie niebezpieczne. - dodał już całkiem poważnie. Westchnął głośno i rozejrzał się. Trwało to chwilę, aż w końcu stanął przodem w pewnym kierunku i kiwnął głową. - Tam musimy iść. - stwierdził. I zaczął iść. - Czy naprawdę te cholerne, niewygodne kajdanki są potrzebne? Czy dałem Ci jakikolwiek powód by uważać, że jestem niebezpieczny? Prędzej ja miałbym masę powodów by uznać, że niebezpieczna tu jesteś Ty i nie ufać Tobie. Co jeżeli coś nas zaatakuje? Będę łatwym celem, idealnym do pożarcia.

Nie potrafiła dłużej utrzymać powagi, odwróciła szybko głowę, by Blondyn nie widział jej wyrazu twarzy. Czarne włosy zasłoniły ją, ale i tak było widać, jak ciało kobiety lekko się trzęsie. Tego było już dla niej za wiele. Nie wierzyła w to co usłyszała. Próbowała przyjąć do wiadomości słowa Anioła ze stoickim spokojem i profesjonalnie podejść do sprawy, ale po prostu nie mogła. Nie mogła się już powstrzymać, jej struny głosowe zaczęły wibrować, po czym rozruszane bezgłośnym śmiechem wydobyły na zewnątrz dźwięk przypominający rechot, jak często mają osoby, które nie śmieją się dużo, jeżeli nie wcale. Już wiedziała, że za późno by się powstrzymywać. Dlatego wybuchła głośnym śmiechem, którym nie śmiała się już od czasu śmierci narzeczonego.
Isao powiedział poważnym głosem by na niego spojrzała. Więc odwróciła twarz w jego stronę i przestała się śmiać, ale patrzyła rozbawiona. Uniósł kąciki ust i jedna brew również powędrowała w górę. Dopiero teraz zauważyła, że jest naprawdę wysoki. Zaczęła się zastanawiać, czy przypadkiem nie dostała lekkiego udaru podczas pościgu za targetem, bo nie pamięta jak udało jej się przyłożyć mu broń do skroni. Może najpierw się na niego rzuciła, a potem przyłożyła broń? Za cholerę tego nie mogła sobie przypomnieć. Przecież mógł ją spacyfikować tak na dobrą sprawę. Ale jego postawa podczas ich błądzenia świadczyła, że naprawdę chciał dojść do jakiegoś porozumienia nie uciekając się do przemocy. Jej instynkt podpowiadał, że coś jest nie tak, że to całe „pojmanie” było z lekka nieporozumieniem.
-Taak, faktycznie mogłoby mi być trochę ciężko nieść Cię na plecach i wyglądałoby to absurdalnie.
Odpowiedziała na jego wyliczankę. Uniósł brew jeszcze wyżej i roześmiał się. To był koniec. Ford roześmiała się głośno i schowała powoli broń do kabury. A Blondyn ciągnął dalej.
-Fakt, też nie chcę by nas ktoś napadł i zgłodniałam trochę od tego błądzenia.- Odpowiedziała mu.
Ucieszyła się, że nastąpiło zawieszenie broni(chociaż to ona tylko dzierżyła broń), już widziała wizję oddalającej się papierkowej roboty. Nic nie wskazywała na to, że medyk pozwie ją za porwanie. Nagle zdała sobie sprawę, że Isao powiedział, ze mogą nie dotrzeć do miasta przed zmierzchem. Nigdy nie nocowała w desperacji, na dodatek na pustyni. Lekko przeraziła ją ta myśl, ale nie dała tego po sobie poznać. A już myślała, ze wszystko się ładnie i pięknie ułoży. Naiwna czasem jest ta Rachel. W tym czasie Anioł rozejrzał się i najwidoczniej odnalazł dobry kierunek, po czym kiwnął na nią głową. Odezwał się ponownie i ruszył. Ford poszła w ślad za nim. Po czym zrównała się z nim i powiedziała:
-No w tej sytacji, jak doszliśmy do porozumienia nic nie stoi na przeszkodzie bym Ci je zdjęła.
Wyjęła kluczyki z kieszeni i zaczęła zdejmować kajdanki Isao, mówiąc dalej:
-Spokojna twoja blond rozczochrana, postaram się, aby nic Ci się nie stało, w końcu Cię eskortuję Panie Kompas, nie?– pomachała kluczykami przed sobą, tak by Isao je zauważył.-A jak będziemy musieli rozbić obóz to potrafię zrobić dobry posiłek nawet z suszonego prowiantu.-dodała dzielnie, choć myśl nocowania na pustkowiu nadal powodowała gęsią skórkę.
Tak na prawdę nie chciała zdejmować mu tych kajdanek, jednakże nie miała już argumentów dzięki którym nie musiałaby mu ich zdejmować.
-Tylko pamiętaj Isao, założę je znowu, jeżeli zrobisz coś głupiego. Może się dogadaliśmy, ale tak jak powiedziałeś nie ufasz mi, natomiast ja w dalszym ciągu Tobie.- powiedziała spokojnie gdy już szli dalej, ale wyraz jej oczy na powrót stał się chłodny i nieufny.

Zauważył, że kobieta jest najwyraźniej rozbawiona, choć usilnie starała się to ukryć. Nic z tego. Jej próby spełzły na niczym, kiedy zaczęła trząść się ze śmiechu. Już w tym momencie blondyn dobrze wiedział, że już po chwili usłyszy śmiech Rachel. Tak też się stało. Co z tego, że z początku rzeczywiście przypominał on rechot żaby, bądź warkot umierającego silnika? Ważny był sam fakt! Isao lubił wywoływać na twarzach innych uśmiech. A jeszcze lepiej jak pojawiał się także śmiech! Mógł być z siebie dumny, bo udało mu się tego dokonać nawet z tą z pozoru zimną i złą kobietą. Z pozoru, bowiem sama Ford chyba chciała taką udawać. Ale anioł od początku miał przeczucie, że taka wcale nie była.
Tak, był od niej wyższy. Był wyższy od większości osób, które spotykał na swojej drodze. Nie był pewien czym mamusia karmiła go za życia, ale wiedział, że zapewne nie żałowała mu jedzenia. Owszem, mógł spacyfikować Ford i nie dać się jej złapać. Różnica sił była widoczna już na pierwszy rzut oka. On był facetem, w dodatku dużo wyższym od niej, więc zapewne był też od niej silniejszy. Jednak nie chciał tego wcale wypróbowywać. Nie lubił posuwać się do przemocy. Choć dużym argumentem był wtedy również fakt, że Ford posiadała pukawkę. Nie miał ochoty dostać kulki. Nawet jeżeli dostałby w "niegroźne" miejsce.
- Absurdalnie to chyba za słabe słowo. - dodał po czym roześmiał się. No i koniec. Teraz oboje śmiali się, zapominając chwilowo o ich beznadziejnej sytuacji. Zawieszenie broni chyba weszło w życie. Choć prawdziwą broń miała tylko Ford. I to od niej zależało jak to się potoczy, bowiem to właśnie ona nie ufała Iskowi, mierzyła do niego z pukawki, groziła, była niemiła i chciała go wsadzić do więzienia. Dobrze, że to już minęło.
Szybko jednak wrócili na ziemię. A ziemia dookoła nich pokryta była piaskiem. Okropnym, trzeszczącym pod butami piaskiem. Musieli się pospieszyć jeżeli chcieli dojść do miasta przed zmrokiem. Choć Isao miał przeczucie, że będzie to dość trudne i niestety może im sie to nie udać. Pech chciał, że jego przeczucia często się sprawdzały. Miał nadzieję, że to nie będzie ten przypadek. W każdym razie anioł rozejrzał się, starając się ustalić w którym kierunku powinni iść. I udało mu się to. Chyba. Nie był w stu procentach pewien, ale miał nadzieję, że wskazał dobrą stronę. Ruszył więc tam i wkrótce dołączyła do niego Rachel. Przystanął, gdy zgodziła się zdjąć mu kajdanki i wyciągnął w jej stronę dłonie, by jej to ułatwić. Chodzenie będąc zakutym w to żelastwo było dość upierdliwe.
- Bardziej się martwię o Ciebie. Nie wyglądasz na taką, która często bywa w Desperacji, mam rację? - odezwał się, patrząc na nią badawczo, kiedy ta mocowała się z zamkiem w kajdankach. - Poza tym... - na jego twarzy na nowo zagościł uśmiech. Cóż... Isao był tym typem, który lubił się uśmiechać i śmiać. Był naładowany optymizmem nawet w takiej sytuacji. - Kobieta eskortująca mnie? To trochę godzi w moją męską dumę. - przyznał i zachichotał krótko, rozbawiony ową sytuacją. Gdy kajdanki w końcu zostały zdjęte, odetchnął z wyraźną ulgą. Rozmasował zaczerwienione miejsca na nadgarstkach.
- Ależ ulga. Kawałek żelastwa a taki niewygodny. - zamarudził, jeżdżąc palcami po zaczerwienieniach. Jednak gdy usłyszał słowa Fard, natychmiast spojrzał w jej kierunku. Zamarł, a już po chwili jego oczy zaiskrzyły. Podszedł bliżej i spojrzał na nią z góry niczym szczeniaczek na swojego właściciela. - Masz suchy prowiant? Umieram z głodu, czemu nic nie mówisz?! Nie pamiętam kiedy ostatnio miałem coś w ustach.- zawołał. Rzeczywiście mógł wyglądać teraz niczym głodny szczeniak. A na domiar złego wydawać by się mogło, że jego żołądek też załapał o co chodzi, bo zaczął burczeć głośniej niż do tej pory. Wyszczerzył się z zakłopotaniem i zmierzwił swoje włosy z tyłu głowy.
Właściwie to już chciał ruszać dalej. Chciał dać w zapomnienie swoje zachowanie sprzed chwili i rozpocząć wędrówkę, lecz nie zrobił tego. Zrobił może krok, ale zatrzymał się i spojrzał na Rachel. Ostatecznie podszedł bliżej niej i sprzedał jej pstryczka w czoło.
- Głuuupia. Przestań już przeżywać i przejmować się głupotami. Dobrze, przeskrobię coś - znów mi je założysz. Ale zapewniam Cię, że nie zamierzam dawać Ci ku temu powodu. Ja również, tak jak i Ty, chcę się stąd po prostu wydostać. Jestem cholernie zmęczony i cholernie głodny. Marzę o tym, by wreszcie odpocząć i zjeść. Nie potrzebne mi dodatkowe kłopoty. - odezwał się poważnym tonem. Jednak poważny Isao to nie Isao. Wkrótce już kącik jego ust powędrował w górę. A on sam odwrócił się i zaczął iść. Wędrówkę czas zacząć!

Może i Isao jest dziwny, jego optymizm niezrozumiały, a sam fakt, że może polubić Ford absurdalny. Ale jest facetem. I kobieta zdawała sobie sprawę, że go uraziła, a raczej jego ego, mówiąc o noszeniu go na plerach i Anioł utwierdził ją w tym przekonaniu.
-Faceci i ich ego- burknęła pod nosem. Gdy patrzyła jak lekko rozmasowuje nadgarstki.
Na wspomnienie o prowiancie jego oczy zabłyszczały, a po chwili widziała wlepione w nią szczenięco proszące oczy patrzące z góry. Zaśmiała się cicho, chciała go poklepać po ramieniu, ale zatrzymała rękę w połowie drogi, przypominając sobie, że dopiero co go poznała. Zdziwiona swoją reakcją stała i nie zauważyła jak znowu się do niej zbliżył. Cofnęła się nagle nieufnie, ale nie zdążyła odtrącić ręki, która wysunęła się w jej stronę. Poczuła uderzenie jego palca w czoło. Spojrzała na niego lekko zdezorientowana. Po czym podparła się pod boki i słuchała gorących zapewnień Blondyna, że nie będzie sprawiał kłopotów i również chce się wydostać z tej piaszczystej paszczy.
Tak, jasne może takie typy jak on nie sprawiają kłopotów, ale Ford dobrze wiedziała, że to kłopoty przychodzą do nich, a to już wystarczający argument żeby się przy takich pilnować.
-Wiesz. Może nie mam tej przyjemność częstego zwiedzania Desperacji.– Mówiła wciąż podpierając się pod boki- Ale jak już się wybiorę to mam ze sobą jakiś prowiant i broń. To miłe, że się martwisz, nawet bardzo. Ale jeszcze jakiś czas temu nie martwiłbyś się o nic, bo po prostu byś nie żył.- Patrzyła lekko unosząc brew w górę i uśmiechając się krzywo. Udawała, że nie słyszała lekko obrażającego ją słowa „Głuupia”, bo wiedziała, że było ono, aż nader przyjacielskie.
Chociaż wierzyła w jego słowa i dobre intencję, wciąż mu nie ufała. Nawet nie dlatego, że spotkała go samego na pustkowiu, gdzie cywile nie mają wstępu bez pozwolenia, przez co wzięła go na początku za wroga. Ale dlatego, że jego uśmiech jest tak szczery, że potrafi się uśmiechać nawet w takich sytuacjach, gdzie dopiero co ktoś groził mu bronią, widoczny optymizm i pokojowe nastawienie aż rażą w oczy. Widziała jak tacy ludzie giną, z rąk choćby swoich pobratymców, pchanych zazdrością i chęcią zdobycia tego małego światełka, które pozwala inaczej spojrzeć na świat, zobaczyć jego barwy kolory, gdy dominuje szarość. Widziała jak ten optymizm załamuje się przy zderzeniu z brutalną rzeczywistością, a ci weseli ludzie stają się pustymi skorupami, bez nadziei, bez chęci do życia. Lub też giną, bo za bardzo przeliczyli się co do dobroci serca przeciwnika.
Ford już dawno przestała zawierać przyjaźnie z takimi osobami. Widziała jak giną, jak się staczają. Taki optymizm nie pozwala na przetrwanie. A przetrwanie to jedyna rzecz na której, tak na prawdę jej zależy. Nawet jeżeli musi się przez to otoczyć twardą, zimną skorupą. A otacza się tym murem tak długo, że sama nie pamięta, co tak naprawdę chroni, co takiego ukrywa przed światem. Więcej skorup?
A jednak gdy patrzyła na Isao, widziała, że jego życie nie było beztroskim spacerkiem, pewnie widział i przeżył pewne rzeczy. Jego wypowiedzi były przemyślane i nie wskazywały, że widzi świat tak kolorowo, jak to dużo optymistów ma w zwyczaju. Ale kto wie, może za miesiąc usłyszy, że zginął w jakieś ciemnej uliczce?
W każdym razie im bardziej starał się zrozumieć co pozwala Blondynowi kierować się instynktem i dobrym sercem jednocześnie, tym bardziej bolała ją głowa, bo to znajdowało się poza jej skalą jej pojmowania świata i ludzi w nim żyjących. To za trudne dla tej prostej kobiety. Jej motto życiowe brzmi raczej: Zabić, albo zostać zabitym, ale walczyć, walczyć do końca. A on starał się jej wyjaśnić, choć co chwilę do niego celowała, cały czas tak jakby chciał przemówić jej do rozsądku. A co jeżeli by go nie miała? I kto normalny stara się coś tłumaczyć wściekłej babie z pukawką?
-Jedna rzecz mnie zastanawia- zagadnęła Isao, gdy już zaczęli wędrówkę- Co tak właściwie robisz w takim miejscu? Nie powinieneś być w mieście, w szpitalu? Wspominałeś, że udzielałeś pomocy w pobliżu miejsca, w którym się spotkaliśmy. Tyle, że ja nie widziałam, żadnej osoby w pobliżu, a uwierz, że bardzo się rozglądałam szukając swojego targetu. Czyżbyś był lekarzem wymordowanych?- Zadawała pytania tonem beztroskiej pogawędki. Obserwując spod lekko przymrużonych powiek jego wyraz twarzy.- Spokojnie, nie zabiję Cię już. Nie mam w zwyczaju zabijać niewinnych. Tak, wymordowanego można ostatecznie zaliczyć do niewinnych, chyba, że jest przestępcą.- Mówiąc to Ford wyjęła ukrytą paczuszkę prowiantu i podała mu dwie suszone porcje mięsa, sobie wzięła jedną.
Spokojnie czekała na odpowiedź dwu metrowego apolla i obserwowała uważnie otoczenia Odwróciła lekko głowę w lewo potem w prawo, kiedy stwierdziła, że czysto, brak niezidentyfikowanych żyjących obiektów na horyzoncie, spojrzała z powrotem na dwu metrowego Apolla:
-Wiesz chyba Cię w jakimś sensie lubię, jesteś odważny i uparty. Cieszę się, że Cię nie zabiłam.– Dodała i wyjęła cygaro. Chociaż upał, chociaż skwar to ilość nikotyny w organizmie za bardzo już jej spadła.

Cóż... Męska duma była rzeczywiście czymś, na co trzeba było się oglądać. Była ważnym elementem męskiej natury, w tym także natury Iska. Chociaż w tamtym momencie, gdy o niej wspominał, tak naprawdę po prostu żartował. Prawdą jednak było, że nie zamierzał dać się nosić kobiecie. Ani bronić. Gdyby doszło do niebezpiecznej sytuacji, to on byłby tym broniącym. Nie chodziło tu już nawet o męskie ego. Isek taki po prostu już był. Stawiał dobro innych ponad swoje. Tak... naiwne, niebezpieczne i z pewnością kiedyś doprowadzi go do śmierci. Już raz doprowadziło.
Na słowa Rachel o jego ego, po prostu wyszczerzył się szeroko, ukazując rządek białych zębów. Jego nastrój dodatkowo poprawił fakt, że zdjęła mu kajdanki. Zbolałe nadgarstki mogły rozstać się z tym cholernym żelastwem i odpocząć. Ale to nie był koniec przyjemności! Dowiedział się bowiem, że Ford ma coś do jedzenia! Był tak cholernie głodny, że choć starał się to ukrywać, nie był pewien czy nie padnie z głodu gdzieś po drodze. Na szczęście kobieta okazała się nie być jego wrogiem, a ratunkiem. I miał nadzieję, że tak pozostanie. Najpierw jednak musiał dalej pozapewniać ją, że nie zamierza być jej wrogiem i robić nic podejrzanego. Zależało mu na ufności osoby, z którą miał spędzić resztę dnia, a może i noc. Chociaż jemu zależało na ufności i sympatii każdego, kogo napotykał na swojej drodze. Cholernie przyjacielskie było z niego stworzenie.
- Łoho! Czy ja wyczuwam tutaj zarzut skierowany do mnie?! - zawołał, kiedy Ford wspomniała o tym, że ma jedzenie i broń. Czyżby wypominała mu, że on tego nie posiadał? Prawdopodobnie. Blondas jednak nie zdenerwował się jej słowami. Zamiast tego jego kąciki uniosły się w zadziornym, ale również rozbawionym uśmieszku. Dla kontrastu uniósł dłonie w poddańczym geście. - Dobra, tu mnie masz. Zapewniam Cię jednak, że broń jest tutaj cholernie trudna do zdobycia a ja nie jestem zwolennikiem jej używania. Z jedzeniem jest podobnie. Przyzwyczaiłem się już do głodowania, ale czasami robię to zbyt długo. To jest chyba ten moment. - wyznał. Wzruszył ramionami i uśmiechnął się lekko. Właśnie się wygadał, dał Rachel trop na temat tego, że nie spędza on raczej czasu w mieście. Sam się o tym nie zorientował... ale czy Ford się zorientuje?
Niestety kobieta miała rację. Isao nie był niebezpiecznym typem. A przynajmniej nie niebezpiecznym sam w sobie. Miał cholernie dobre serce. Być może nawet zbyt dobre. Nie raz już zostawał przez to wykorzystywany i wpadał w tarapaty. Ale pod tym względem ten typ nigdy nie uczył się na błędach. Z pewnością przyciągał kłopoty. Życie słało mu kłody pod nogi, jakby chciało go złamać i sprawdzić, kiedy się zmieni, kiedy się załamie. Zdecydowanie był tym typem, który umiera szybko. Zresztą... raz już umarł, kończąc swe ludzkie życie. Czy anielskie skończy się równie szybko? Tego nie wiedział już chyba nikt, a z pewnością nie on. Jednak mimo tego, jakie wrażenie sprawiał, rzeczywiście jego życie nie było "beztroskim spacerkiem". Swoje już przeżył, zarówno jako człowiek, jak i jako anioł. Widział już nie jeden wypadek, nie jedną chorobę, nie jedną ranę. Nieraz ludzie i nieludzie umierali mu na rękach, a niektórzy wykorzystywali jego dobroć i prosili go o cholernie niewygodne i trudne przysługi. Przeżył wiele, ale mimo to parł dalej przed siebie. To było jego siłą. I to być może kiedyś go uratuje.
- Owszem, powiedziałem ,,w pobliżu", ale na pustyni to pojęcie jest cholernie względne. Wydaje Ci się, że w pobliżu, to znaczy o krok stąd, a okazuje się, że tych kroków było pięćdziesiąt. Nie jestem w stanie powiedzieć Ci jak daleko od miejsca mojego działania na siebie wpadliśmy. Może to było nie daleko, ale mój pacjent został zabrany? Zrobiłem co miałem zrobić i zamierzałem odejść z pustyni by odpocząć i znaleźć coś do jedzenia. - wyjaśnił, kiedy już szli, przemierzając pustynne piaski. - Nie lubię kłamać, nie mam tego w zwyczaju. Kłamstwa używam w ostateczności, często z jakiegoś ważnego powodu. Wolę czasem pominąć pewne fakty niż skłamać w związku z nimi. - dodał, gdy już zapewniła go, że nie zamierza posłać go do piachu. Uśmiechnął się lekko. - Nie pracuję w szpitalu w mieście. Właściwie rzadko tam bywam i nie jestem tam zbyt mile widziany, nie posiadam przepustki. Tak, leczę wymordowanych, ludzi i każdego, kto potrzebuje mojej pomocy po tej bardziej nieszczęśliwej stronie muru. Jestem raczej wolnym strzelcem niż pracownikiem jakiejś placówki, choć to być może niedługo się zmieni. - mówił dalej. Zwolnił nieco i uśmiechnął się do Ford. Nie wiedział czy to sprawka pustyni, ale polubił tą kobietę nawet, jeżeli wcześniej chciała odebrać mu życie. Uniósł dłoń i poklepał ją leciutko po czubku głowy. Wyszczerzył się do tego szeroko w ten charakterystyczny dla siebie sposób. - Ale mówiłem Ci już, że nie jestem wymordowanym. Nie kłamałem. - dodał.
I szli dalej... Kobieta słuchała go, rozglądała się. Czas płynął. I nagle przyniósł ze sobą wyznanie, którego chłopak się nie spodziewał. Najpierw spojrzał na Ford nieco zaskoczony jej słowami. Cóż... nie sprawiała wrażenia wylewnej. Nie sprawiała wrażenia takiej, która mogłaby powiedzieć coś takiego. A jednak ta pustynia miała coś w sobie. Nie mógł jednak nie poczuć się miło. Na jego twarzy najpierw zagościł przyjemny uśmiech, oczy zaświeciły jakimś blaskiem. Było mu miło, cholernie miło. Ale potem nadeszło rozbawienie i pojawił się śmiech, którego dźwięk rozszedł się dookoła.
- Miło mi to słyszeć. Ja również cieszę się, że mnie nie zabiłaś. - wypalił, śmiejąc się przy tym cicho. A gdy wyjęła cygaro, zaraz wyjął z kieszeni paczkę fajek. - No... to trochę tytoniu na umocnienie naszych pustynnych więzi.
I zapalił. Potowarzyszył jej w tej tytoniowej przyjemności.

Ford lubi wyzwania, ba! Uwielbia. Życie jest dla niej największym wyzwaniem. Nic dziwnego, w takiej pracy. Nie boi się wkroczyć sama nawet w najniebezpieczniejsze miejsca, doskonale mając świadomość, że może już z nich nie wrócić. Żyje chwilą bo wie, że każdy nowy dzień, może być tym ostatnim. Ktoś może powiedzieć, że nie zależy jej na życiu, nie boi się śmierci, jest jakimś kamikaze. I to jest prawda, ale nie cała. Swoje życie uznaje za stracone, nawet nie pamięta, kiedy doszła do takiego wniosku, śmierć uważa za stara znajomą, która niedługa znowu ją odwiedzi i tym razem weźmie ze sobą. Ale życie innych to już inna sprawa. Wskoczy choćby w ogień za kimś na kim jej zależy, za kimś za kogo życie jest odpowiedzialna. Na dowód czego ma nawet cztery podłużne pamiątki na klatce piersiowej, których obecność coraz bardziej odczuwała w takim upale.
Ford szanuje ludzi, którzy nie boja się narażać życia dla innych. Są odważni i wierzą w pewne wartości. Ford kiedyś usłyszała zarzuty, że w nic nie wierzy i nic ją nie obchodzi. To nieprawda, więc odpowiedziała delikwentowi, że wierzy w swój żelazny pistolet, pewną rękę i przetrwanie, które jest tak silnym bodźcem, że wyciąga ją niemal z każdej opresji, pytanie na jak długo?
Gdy Ford słuchała Isao, zaczęła się zastanawiać, jak to by było, gdyby zaczęła wierzyć w ludzi? W pewnym stopniu zaufała im i starała szukać tego dobra, które ponoć w każdym gdzieś tkwi. i kto wie? czerpać z tego siłę? Zaśmiała się cicho pod nosem. Prędzej kwiaty zaczną szczekać.
Ford lubi wyzwania, ba! Uwielbia. Życie jest dla niej największym wyzwaniem. Nic dziwnego, w takiej pracy. Nie boi się wkroczyć sama nawet w najniebezpieczniejsze miejsca, doskonale mając świadomość, że może już z nich nie wrócić. Żyje chwilą bo wie, że każdy nowy dzień, może być tym ostatnim. Ktoś może powiedzieć, że nie zależy jej na życiu, nie boi się śmierci, jest jakimś kamikaze. I to jest prawda, ale nie cała. Swoje życie uznaje za stracone, nawet nie pamięta, kiedy doszła do takiego wniosku, śmierć uważa za stara znajomą, która niedługa znowu ją odwiedzi i tym razem weźmie ze sobą. Ale życie innych to już inna sprawa. Wskoczy choćby w ogień za kimś na kim jej zależy, za kimś za kogo życie jest odpowiedzialna. Na dowód czego ma nawet cztery podłużne pamiątki na klatce piersiowej, których obecność coraz bardziej odczuwała w takim upale. Ford szanuje ludzi, którzy nie boja się narażać życia dla innych. Są odważni i wierzą w pewne wartości. Ford kiedyś usłyszała zarzuty, że w nic nie wierzy i nic ją nie obchodzi. To nieprawda, więc odpowiedziała delikwentowi, że wierzy w swój żelazny pistolet, pewną rękę i przetrwanie, które jest tak silnym bodźcem, że wyciąga ją niemal z każdej opresji, pytanie na jak długo?
Gdy Ford słuchała Isao, zaczęła się zastanawiać jak to by było, gdyby zaczęła wierzyć w ludzi? W pewnym stopniu zaufała im i starała szukać tego dobra, które ponoć w każdym gdzieś tkwi. I kto wie? Czerpać z tego siłę? Zaśmiała się cicho pod nosem. Prędzej kwiaty zaczną szczekać.
Poczuła lekkie pacniecie dłoń Isao w głowę. W odpowiedzi pokręciła głowa, a włosy fruwały w lewo i prawo, po czym zaczesała je do tyłu.
-W ramach "pustynnych więzi" powiadasz. Może być.- Powiedziała i wzięła bucha cygara, wypuściła trujący kłąb dymu w przestrzeń i słuchała jak się Blondyn się śmieje. Tak przyjemnie i niewymuszenie, z taka swobodą. No, ale ile się można śmiać? Ona to tyle co dzisiaj śmieje się zazwyczaj w ciągu tygodnia, a jak on to chyba w ciągu całego miesiąca. Natomiast Blondyn, w ciągu tych kilku godzin już tyle razy. a teraz to banan na twarzy schodzi na chwilę by znowu się pojawić i oślepiać chyba słońce. Postanowiła dać mu kuksańca w bok. Tak zrobiła to. mało delikatnie, jak na kobietę raczej nie przystało, ale Isao przekonał się zapewne, że delikatność w jej słowniku nie widnieje.
Nagle coś ją tknęło. szybko włożyła cygaro do ust, złapała Isao za ramię i...zaczęła macać z góry na dół, tu ścisnęła tu przejechała ręką, gdy upewniła się co do swojej nagłej myśli powiedziała.:
-Ten płaszcz, nie dopasowywałeś go sobie. Ktoś Ci go kupił, albo dał. Myślałam, że jesteś taki niedożywiony na początku. Ale szkapa to Ty nie jesteś, masz mięśnie, jakieś, no masz. Widziałam już taki gdzieś, kiedyś. Na pewno nie w pierwszym lepszym sklepie w mieście, gdzieś na terenie wojskowym, chociaż wiem że zaczęły się pojawiać w centrum handlowym. Tak nagle mnie tknęło. Ale wiesz, z twarzy to też mi kogoś przypominasz. Masz rodzeństwo?- Wyjęła cygaro z ust i jeszcze chwilę przypatrywała się to płaszczowi to twarzy Blondyna. Uświadomiła, że trzyma go za rękaw więc szybko go puściła.
-A mówiąc o niedożywieniu to powinieneś brać ze sobą jedzenie na takie tereny, w mieście się dobrze zaopatrz, znam fajne sklepy.- Skarciła Isao mentorskim tonem. Ale to nie był koniec wywodów Ford.-Rozumiem pomaganie innym, ale weź zadbaj też o siebie Doktorku. Skoro nie masz wstępu do miejskiego szpitala to musisz mieć prowiant i dla siebie i dla swoich pacjentów. Założę się, ze te okruszki co miałeś, to wszystkie rozdałeś i nic sobie nie zostawiłeś. tak jak powiedziałeś jedzenie jest tu trudne do zdobycia, już nie pytam nawet ile czasu tu spędzasz, bo nie wiem czy powinnam to wiedzieć.- Pogroziła mu palcem, patrząc nań z lekko zmarszczonymi brwiami. Zamilkła, bo taka wylewność w słowach nie bardzo do niej pasowała. Ale powiedziała, co miała powiedzieć. Popykała cygaro. Uniosła wysoko głowę, patrząc w niebo wypuściła wielki kłąb dymu i patrzyła cicho zamyślona w krwawiące powoli niebo, zwiastun zmierzchu.
-Ciekawe jak to jest tu mieszkać-powiedziała cicho do siebie. I odwróciła powoli głowę w stronę Isao by mu spojrzeć w oczy i...słuchała.

W tym świecie życie było wyzwaniem dla każdego. Choć nie, może nie dla każdego. Bo czemuż byłoby ono wyzwaniem dla wszystkich tych ludzi, którzy żyli w mieście niczym pod wielkim, ciepłym i przyjemnym kloszem? Dla tych, którzy żyli w dobrobycie, nie zastanawiając się skąd bierze się to, czym dysponuje M-3 i co dzieje się za kloszem, którego krawędzie wyznaczały mury miasta. Ci ludzie wiedli życie bez zmartwień, życie bez wyzwań. Choć nie wszyscy, bowiem nigdy nie można było wrzucać wszystkich do jednej, wielkiej beczki. Jednak dla tych, którzy wiedzieli jaki ten świat jest naprawdę, a zwłaszcza dla tych, którzy żyli poza murami M-3, życie rzeczywiście było wyzwaniem. Cholernie trudnym zresztą. I, niestety, wielu z nich nie dawało rady.
Uśmiechnął się, gdy kobieta zgodziła się na to, by zapalili razem. Isao zawsze miał przy sobie paczkę fajek i zapalniczkę. Nie palił jakoś szczególnie często. A przynajmniej tak sobie powtarzał. Palił niczym smok gdy był zdenerwowany i potrzebował się uspokoić. Było tak również wtedy, gdy miał jakiś problem i nie wiedział co zrobić. Zazwyczaj jednak sięgał po papierosy wtedy, gdy potrzebował chwili relaksu, odpoczynku. Tytoń wyciszał go, uspokajał. Ale najlepiej paliło się z kimś. I teraz miał towarzyszkę. Tak... Uśmiech niemal nie znikał z jego twarzy. Cieszyła go każda drobnostka, nawet w ciężkich sytuacjach. Śmiał się też dość często. Ale to było coś, co ludzie w nim lubili. Zaśmiał się w momencie, gdy dostał kuksańca w bok. Z jego ust wyrwało się coś a la ,,o żesz Ty" po czym nie pozwolił jej na odsunięcie się. Złapał ją za rękę zwinnym ruchem i równie szybko i zwinnie sprawił, że dziewczyna okręciła się wokół własnej osi. Niczym w tańcu. Zaśmiał się przy tym ponownie, bo zapewne Ford była tym nieco zaskoczona. Ale to przecież tylko żarty i zabawa, która nikomu nie robi krzywdy, prawda? Isek był lekkoduchem, co udowadniał na każdym kroku.
Ford jednak również była kobietą, która lubiła zaskakiwać. Choć z początku zaskakujące dla Iska było samo jej pojawienie się z bronią w ręku i skucie go. Teraz ich relacje były bardziej przyjacielskie. Niemniej jednak kobieta zaskoczyła go, gdy nagle zatrzymała się, by złapać go za ramię i zacząć macać. Chłopak zamrugał kilkakrotnie, z zagubieniem i niemym pytaniem w oczach przyglądając się jej poczynaniom. Czego szukała? Broni? Chciała sprawdzić czy jest nieuzbrojony? A może wyczuła Koi'a? Tyle, że ten nie chował się w płaszczu, bo było mu zbyt gorąco, a w torbie.
A potem słuchał jej słów, które sprawiały, że coraz bardziej mu się to wszystko nie podobało. W miarę im dłużej Ford mówiła, tym większy uścisk w żołądku czuł Isek. Czyżby kobieta znała Iseia? Nie... Gdyby tak było, raczej dałaby mu to do zrozumienia, zapewne biorąc go za niego. Może więc mniej więcej kojarzyła go. I tu, cholera, Isao miał zagwozdkę. Nie wiedział co robić. Jego twarz znacznie pobladła, a wyraz twarzy zmienił się. Zaciągnął się mocno, odwracając wzrok. Cóż... Isek kiepsko sobie radził w takich sytuacjach.
- Czemu pytasz mnie tak nagle o rodzeństwo? - mruknął cicho, nie odwracając twarzy. Patrzył gdzieś w dal. Miał nadzieję, że Ford porzuci ten temat i nigdy na Iseia nie wpadnie. Nie chciał robić bratu jakichkolwiek problemów. Nawet jeżeli doszli do porozumienia z Ford, nie wiedział co ta zrobi gdy spotka jego brata. Ostatnie czego chciał to bycie dla brata uciążliwym. Przymknął oczy i odwrócił się w stronę dziewczyny. Zmusił sie do uśmiechu. - Swoją drogą co to za macanie, co? Ja wiem, że jestem przystojny, ale bez przesady. - zażartował. Zaśmiał się, tym razem szczerze. Zwłaszcza, że dziewczyna zaraz puściła jego płaszcz. - Coś tam mięśni mam, ale i tak stają się coraz mizerniejsze. Tylko głupi sądzą, że mięśnie mogą rosnąć kiedy się jest chudym i niedożywionym. Jak to ktoś powiedział - najpierw masa, potem rzeźba. Ja tymczasem chudnę coraz bardziej, to i mięśnie spadają. - wyjaśnił. Ford zaraz podłapała temat i zaczęła mówić o pożywieniu na pustyni. Isek zaśmiał się z zakłopotaniem, mierzwiąc swoje włosy z tyłu głowy. Cóż... kobieta trafiła w sedno. Gdy już nieco spoważniał, popatrzył na nią z góry. Wciągnął dym do płuc, a potem wypuścił go.
- Wiesz... źle to ująłem. To nie tak, że nie mam wstępu do szpitala. Ja nie mam wstępu do miasta. Nie mam przepustki, którą posiada każdy mieszkaniec M-3 oraz osoby uprawnione do przebywania tam. Zdarza się więc, że ściga mnie wojsko. Ale mam nadzieję, że moja mała szczerość nie zmusi Cię do zmiany decyzji i ponownego zakucia mnie w kajdany. Nie zrobiłem nigdy nic złego. Po prostu, jakby to ując... jestem nietutejszy. - wyjaśnił. Trochę nie wiedział jakich słów powinien używać, więc w dużej części swojej wypowiedzi zacinał się, wodził wzrokiem gdzieś w oddali, szukając słów i mierzwiąc swoje jasne kosmyki. - Jak żyje się tutaj? Ciężko. Chociaż to też zależy, w którym miejscu się zatrzymasz. Panuje tutaj wszechobecny głód, bieda, niedożywienie. Choroby, rany i śmierć to tutaj chleb powszedni. Zdobycie jedzenia a co dopiero pieniędzy nie jest łatwą rzeczą. Nie wziąłem ze sobą jedzenia ponieważ go nie posiadałem. - wyjaśnił. Nie dodał już tego, że rzeczywiście to co miał, oddał innym. Nie musiała tego wiedzieć. Choć sama już o tym dobrze wiedziała.

Ford żyje w M-3 od zawsze. Tam się urodziła, tam urodzili się jej rodzice i praktycznie tam zmarli w kwiecie wieku. Nowoczesna architektura, kontrolowana zieleń, pilnowany rozrost populacji, jest dla niej czymś normalnym, zwyczajnym. Nikt nie jest anonimowy, każdy musi mieć przepustkę i podlegać identyfikacji niemal na każdym kroku. Szara masa, w szarych budynkach, w szarym świecie. W porównaniu do tego co dzieje się za murami, życie tych zamkniętych ludzi to sielanka, ale za jaką cenę. Czy ten sztuczny spokój i pozorna beztroskość dni nie została wywalczona zbyt wielkim kosztem? Anonimowość to pojęcie występujące jedynie w słownikach i encyklopediach. Ludzie to teraz chów klatkowy, czym tak naprawdę różnią się od zwierząt, które jedzą? Może rozumem. Ale na co rozum komuś, kto żyje w ciągłej nieświadomości. Komuś, żyjącemu w zamkniętym inwigilowanym świecie. Nie istnieje coś takiego jak własne zdanie, bo niby skąd. Nie ma czegoś takiego jak własna inicjatywa, skoro „wszystko” jest na wyciągnięcie ręki lub też palca. Nie ma wolności. Umarła razem z powstaniem świata, w którym ukrywają się ludzie.
Ford nie cierpi ograniczeń, może to też dlatego została żołnierzem, by móc chociaż przez chwilę wyłamać się z tego wyidealizowanego świata i liznąć wolności. Gorzko słonej poza murami, ale smacznej. Od za dużej ilości cukru, robi jej się nie dobrze. A M-3 potrafi za słodzić.
Ten ptaszek lubi sobie polatać za klatką, jak ma okazję. Najlepsze jest to, że za klatką może wydarzyć się wszystko. Może spotkać inne zwierzątka. Przypomina to trochę wycieczkę do zoo, z ta różnicą, że odwiedzającego nie oddziela beton i kraty od oglądanych okazów. Ptaszek może zostać zjedzony. Który drapieżnik nie zje ptaszka, przecież wyglądają tak smacznie. Może dlatego inne ptaszki lubią siedzieć w klatce, gdzie nic na nie, nie czyha. Przynajmniej nie otwarcie, bo matka zawsze, bezwzględnie, pilnuje swoich piskląt.
Wyruszając na swoją kolejną wyprawę za klatkę ptaszek-Ford napotkała zwierzątko, niegroźnie wyglądające i niczym jastrząb spikowała na obrana ofiarę. Gdy wlokła do miasta, zgubiła drogę. Złapane zwierzątko okazało się być mądrą, trochę bezmyślną Sową. I tak jakoś doszli do porozumienia. Ford jako ciekawska, nieufna i mało subtelna ptaszyna chciała się jak najwięcej dowiedzieć o Sowie, skorej do żartów i zabawnej. Słuchając jej doszła do wniosku, ze jest dużym kanarkiem z pazurkami jakich by się kruk nie powstydził. Kończąc ornitologiczne wywody, wywołane chyba udarem słonecznym i przegrzaniem w motocyklowej kurtce, Ford coraz bardziej chciała się dowiedzieć jak żyje Isao. Zamknięta na co dzień w szarym świecie, chciała poznać kolory świata w którym on żyje.
-Pytam o rodzeństwo bo mi się to nasunęło pierwsze na myśl, ale może się pomyliłam…ale twoja twarz brzmi znajomo. No nic nie będę drążyć tematu, póki co.- Powiedziała widząc minę Isao, która dała jej do myślenia, po czym odezwała się, słysząc ciąg dalszy:
-To nie było macanie tylko sprawdzanie,  w takim razie nie wiem jak byś nazwał przeszukanie, które powinnam Ci zrobić na samym początku. I tak tak, jesteś przystojny,  jak zresztą dwie piąte społeczeństwa. Ciesz się, bo pozostałe trzy piąte wygląda normalnie.- Mówiąc uśmiechnęła się kpiarskim uśmiechem i patrzyła lekko rozbawiona na Blondyna.
Słuchała jak opowiadał o swoich relacjach z M-3, i o życiu w desperacji. Obserwowała jego zmieszanie, zakłopotanie, powagę i staranność w dobieraniu słów. Tak została nauczona i czy tego chciała czy nie, korzystała z technik jakie używa się na przesłuchaniach by „odczytać” winnego.
Zaciągnęła się, w połowie już spalonym cygarem. Zamyśliła się. Zaczesała włosy do tyłu, co oznaczało, że doszła do swoich wniosków.
-W takim wypadku powinnam Cię zakuć i oddać żołnierzom przy bramie, według procedur. Mam nadzieję, że zdajesz sobie z tego sprawę.- powiedziała poważnie unosząc głowę by patrzeć mu prosto w oczy.-Hahaha, ale nie zrobię tego. Nikt mnie tak już dawno nie rozbawił i chociaż trochę gubisz się w zeznaniach wiem, że jesteś dobrą osobą. Jeżeli się mylę, to będę musiała dołączyć do strony ścigających Cię osób-  rzekła ubawiona wprost, nie owijając w bawełnę. –Żyję w świecie, w którym tak na prawdę nie ma dla mnie miejsca, albo po prostu nie mogę go w nim odnaleźć. Aresztuję i morduję gdy mi każą. Ale teraz mam chwilę wolnego. Nie będę jej marnować na ponowne wleczenie Cię w stronę miasta, którakolwiek by to strona była. Jestem teraz wolna. Nawet nie wiesz jak wspaniałe może być to uczucie.– Uśmiechnęła się do siebie i wzięła głęboki wdech suchego, pustynnego powietrza, tak dla niej orzeźwiającego. –I co teraz zrobisz Doktorku?-zapytała po chwili.-Gdy wiesz, że po tej chwili szczerości nadal jesteś wolny i żywy?

FABUŁA ZAWIESZONA.

/ Na razie zawieszam, by dać czas Isao, którego potrzebuje, poza tym mam misje, też na terenach desperacji i nie chcę wprowadzać takiej bilokacji. Ci, którzy chcecie tu zrobić sesje piszcie śmiało, to nie piaskownica, zmieścimy się.

Zatrzymał się na chwilę żeby złapać spokojniejszy oddech i spojrzał w niebo.
Jesień. W końcu jesień. Czuć było, że temperatura na tak pustynnych terenach w końcu jest znacznie bardziej znośna i nie przypali mu przewodów przy większej ilości ruchów.
Wracał właśnie od swojego zaufanego "mechanika", który żył niczym pustelnik na tychże terenach. Wcale mu to nie przeszkadzało, z takim ryjem też by do ludzi nie wychodził tylko się zamknął przed światem. No i nie mówiąc o tym, że nikt go nie nakryje na żadnym randez vous z Renią Rączkowską.
Wracał szczęśliwy z dobrze naoliwionymi kończynami i miał zamiar po drodze zahaczyć o bar aby poprawić sobie jeszcze bardziej humor. Bawił się przy tym sakiewką z monetami, które zdobył od ostatniego frajera, to właśnie te pieniądze gwarantowały mu dobrą zabawę na dzisiejszy wieczór.
Szedł tak zamyślony ze słuchawkami w uszach, z których jedna już i tak dawno wyzionęła ducha, ale używał jej dla niepoznaki.
Słuchając klasyków takich jak Iggy Pop, Animals czy klasyki gitary - Jimiego Hendrixa, uśmiechał się do samego siebie i to nie w psychopatyczny sposób.
Jednak po jakimś czasie zauważył na swojej drodze dziwnie wyglądającego typa. No, jak na realia Desperacji to wydawał się całkiem normalny, w końcu spotkał raz kolesia, któremu pióropusz wyrastał z pośladków, dużo go już tutaj nie zaskoczy.
Zjechał na plecaku z górki aby szybciej się do niego dostać i od razu czysto przyjacielsko do niego zagadał.
- No hej, co tam, futrzaku? - Zapytał z uśmiechem 12 latka, który dostał lizaka. Jedyne co ich różniło to uzębienie.
W pewnym momencie jednak coś przestało mu pasować. Czegoś brak mu w ręce.
Sakiewka. Poklepał się po kieszeniach i zaczął panicznie rozglądać wokół siebie.
- Pomóż mi stary! - Poprosił przejętym tonem nawet nie tłumacząc zbytnio o co mu chodzi.
Zaczął wspinać się po górze piachu w poszukiwaniu skórzanego woreczka wypełnionego złotą dobrocią świata, ale nadaremnie, jej zawartość jak i opakowanie przepadło w fałdach piachu.
Podniósł się bez słowa kiedy ponownie znalazł się na dole i z miną Cerbera (no dobra, psiska-ogniska coby mnie nikt nie posądził o trzy mimiki naraz) spojrzał na Apolyona.
- Tyyyy.. To twoja wina, pchlarzu! - Powiedział pierwszą część zdania pod nosem, drugą jednak wykrzyczał opluwając się przez przypadek na co nie zwrócił uwagi.
- Masz wpierdol!
Tyle było z dobrego humoru.

Jak raz jedyny Apolyon wybrał się gdzieś... ubrany jak człowiek.
Naprawdę, zamiast popierdzielać w swoich łachmankach, które to w sumie więcej odkrywały niż zakrywały, ubrał się w nawet porządne ciuchy. Jakieś tam jeansy, buty... o, nawet kurteczkę miał! Ładnie się wystroił, nie? No bo jakoś tak się składało, że generalnie obcy ludzie niezbyt lubili, kiedy się im pokazywało nago. Już się tego nauczył.
Kiedy więc wybierał się do miasta, wypadało się zakryć. Bardzo tego nie lubił, te wszystkie szwy i inne szmaty odrobinkę krępowały mu ruchy. Ale co zrobić, kiedy idziesz między wrony musisz krakać tak jak one, no nie?
Gdyby to od niego zależało, poszedł by do miasta pod postacią kociaczka. No byłby w swojej ulubionej, futrzakowej formie, może ktoś by się nawet nad nim ulitował i dał kawałeczek rybki? Nie żeby Apo głodował, co to to nie! Ale odciążenie wiernych kościoła leżało w jego interesie, jak najbardziej. A im więcej zjadłby z zewnętrznych zapasów, tym lepiej!
Oddalił się już od swoich ukochany gór, człapał więc sobie spokojnie przez pustkowie. Kawałek drogi miał przed sobą, ale jemu to nie przeszkadzało. Wykorzystywał takie chwile jak ta, by rozmyślać. Niczym fanatyk, którym przecież był, dziękował Ao za każdy kolejny dzień, wznosił modły za swoje owieczki, prosił o pomyślność i obiecał składać więcej krwawych ofiar. Ostatnio ołtarz dość rzadko spływał krwią niewiernych, Apolyon poświęcił uwagę również temu. Trzeba to będzie zmienić, zdecydowanie.
Jego ucho drgnęło, kiedy za sobą usłyszał kroki. Słyszał je w sumie już z pewnej odległości. Chociaż wiatr gonił po pustkowiach, świszcząc, czyjeś ciężkie buty skrzypiały o piach na tyle głośno że bez większego trudu czuły słuch Apolyona wyłapał ten dźwięk. Odwrócił się zaciekawiony akurat w momencie kiedy czyjeś dupsko zjechało z wydmy na plecaku, niczym na sankach. Uszy kotowatego były postawione na sztorc z zaciekawieniem. No, nie spodziewał się takiego powitania.
- Nie narzekam, przyjacielu.
Głos miał miękki, choć nie tracił czujności. W świecie w którym żyli czysta serdeczność to raczej towar deficytowy.
I czekał na rozwój wydarzeń. Czyżby nieznajomy coś od niego chciał? Nie mógł stwierdzić, wydawał się po prostu zaciekawiony kotowatym. Oczywiście do czasu aż coś mu zginęło, jak zrozumiał białowłosy. Wtedy sytuacja musiała się odwrócić o sto osiemdziesiąt stopni, prawda?
- Wiele rzeczy jest moją winą, ale chyba żadna z nich nie jest związana z tobą. - odpowiedział spokojnie. Może kiedy będzie grzeczny to nieznajomy da sobie spokój? W końcu Apo nawet nie wiedział co niby takiego było jego winą! Że coś tamtemu zginęło? Ale w sumie co?
- A może po prostu poszukamy tego, co ci zginęło? - zaproponował.

Załamany tym co się wydarzyło przetarł słuchawki i schował je do kieszeni, nie miał zamiaru uszkodzić jedynej działającej części więc dbał o takie pierdoły.
Zdjął z siebie ponczo ukazując mechaniczną łapę w całej okazałości, miał na sobie teraz jedynie podkoszulek i dół munduru.
Zbliżył się powoli do przerośniętego kocura i chwycił go za fraki, po czym podniósł do góry.
Niestety nie był to typ podniesienia jak w Dirty Dancing a w tle nie grało Time of my life, Apolyon po prostu dyndał kilkadziesiąt centymetrów nad ziemią.
- Chcesz mi pomóc tego szukać? Proszę bardzo! - Powiedział uśmiechnięty i rzucił nim w górę piachu tak aby się go trochę najadł.
Jeżeli za szybko się nie podniósł to oparł nogę na jego pośladkach i wbił go głębiej w piach.
- Wystarczająco duża kuweta dla ciebie, sierściuchu? - Zapytał szyderczo i wyciągnął katanę.
Nie wykonał nią jednak żadnego cięcia, zabrał on nogę z czterech liter starszyzny, ściągnął mu spodnie i zaczął go lać niczym matka mająca dosyć swojego nadpobudliwego dziecka.
- Zły sierściuch, zły! Pan cie nauczy żeby nie gubić czyichś rzeczy! - Powiedział klepiąc go bokiem katany po tyłku.
Jeżeli Apolyon jednak postanowił się postawić Fenrirowi, ten w takim wypadku próbował go zdzielić klasycznym prawym sierpowym, który złamał więcej szczęk niż jego boski charakter dziewiczych serc.
Po dłuższej chwili jednak zaprzestał karania wyznawcy Ao i pozwolił mu naciągnąć spodnie.
Schował katanę do pochwy i założył ręce na siebie. Wykorzystał różnicę wzrostu jaka była między nimi aby patrzeć na niego pogardliwie z góry i uśmiechnął się paskudnie.
- Wyskakuj z kasy mały, przez ciebie straciłem łup to muszę złupić ciebie.
Kto wie, może jednak powróci mu dobry humor.