Dostrzegałem, że Marcelina marznie. Może więc wybór dużej szklanki zimnej coli nie był najlepszy, aby ją przekonać do szybkiego wypicia zawartości? No ale przecież sama to chciała - mogła poprosić o gorącą kawę lub herbatę. Heh, kobieca logika. Marznie, ale mimo tego poprosi o colę. Niektóre tak miały. To dlatego może tak mało było naukowców wśród płci pięknej. I to mimo różnych genderów, które próbowana wdrażać.

Patrzyłem z napięciem, jak szklanka zbliża się do ust i poczułem ogromne rozczarowanie jak nagle się cofnęła. Cholera! Mogłem wybrać inny zawodów! Dlaczego tak zareagowała? Aż tak głębokie uprzedzenia w stosunku do stomatologów.
- Cóż, nikt nie lubi, co nie zmienia faktu, że są oni potrzebni. - stwierdziłem, udając że się bronię. Włożyłem w to stwierdzenie przesadne znudzenie, jak gdybym te słowa powtarzał setki razy, jak pewnie robi to każdy dentysta. Poczułem ogromną ulgę, gdy wreszcie spróbowała tę pieprzoną colę. Nareszcie! No ileż można! Gwałtownie się odwróciłem, słysząc uderzenie o szybę. Szybko się jednak uspokoiłem, biorąc głęboki oddech. To tylko jakaś gałązka czy ptak. Byłem stanowczo za bardzo spięty całą sytuacją. Należała mi się szklaneczka whisky na rozluźnienie.
- Tak, pewnie gołąb. - powiedziałem z radością, szeroko się uśmiechając na widok reakcji jej organizmu na środek nasenny.
- Coś Ci dolega? - stwierdziłem z bardzo kiepsko udawaną troską, ale w obecnym stanie Marceliny nie miało to chyba żadnego znaczenia. Podszedłem do szafy odsuwając szufladę i wyjmując z niej przygotowaną wcześniej strzykawkę z dodatkową dawką środku, ale jak się wkrótce przekonałem, nie była na potrzebna. Marcelina coraz mocniej bełkotała i traciła kontakt z rzeczywistością. Zaczęła hałasować, więc doskoczyłem do radia, włączając głośno muzykę, by nikt nie usłyszał, że dzieje się tutaj coś podejrzanego. Gdy całkiem odpłynęła lądując pod stołem, szybko wziąłem z drugiego pokoju przygotowany sprzęt i skułem dziewczynie kajdankami ręce za plecami. Do ust wepchnąłem jej knebel i ciasno zawiązałem go za jej głową, by nie była w stanie go wypluć. Na wszelki wypadek założyłem jej też odpowiednie kajdanki również na nogi, chociaż prawdę mówiąc uważałem to za przesadę. Ok, miałem spore obawy po tym, jak mi poprzedni Obiekt nawiał, ale przecież teraz to była zwykła dziewczyna a nie jakaś nieumarła z z Desperacji. Na koniec zatargałem Marcelinę do sąsiedniego pokoju, kładąc ją na łóżko i czekając aż się obudzi. Jeśliby się rzucała przez sen, to miałem przygotowane pasy, by ją ewentualnie przywiązać do łoża. Byłem tym wszystkim z jednej strony przerażony a z drugiej strony uradowany i dumny. Zdobyłem w końcu obiekt do badań! I co więcej, poradziłem sobie z tym sam!


/Jeszcze pogadam z Marceliną, ale ja osobiście wolałbym kontynuować obecny event. Możemy też dalej pisać bez Mistrza Gry. Dogadamy się i damy Ci znać.

Z powodu odejścia MGa postanowiliśmy zrezygnować z misji i kontynuować normalnie na fabule. Mamy zgodę Naczelnika Misji. Dalsza część: https://virus.forumpl.net/t2033-mieszkanie-mengeli