– Poważnie, ty japońska shlyukho? – zapytał po japońsku aż nazbyt pogodnym tonem lekarz wojskowy S.SPEC, a w tym słowach pobrzmiewało rosyjskie akcentowanie, którego jakoś szczególnie nie starał się opanować. Zwykle dbał o to, ale tym razem nie czuł nawet takiej potrzeby. Przy tym imbecylu – nie dbał o to zbytnio, bo i tak wiedział, że zrozumie wszystko, dosłownie. Co warto zauważyć były to ostatnie słowa, które powiedział w rodzimym języku trójki, bo kolejne nie zostaną przez obecnych i pozostałych dwóch jegomościów, którzy mogli się co najwyżej niemo przyglądać, nawet wyłapane. – Mam ci do jasnej cholery przypomnieć kto pierwszy cię pieprzył, kiedy miałeś jeszcze słabą główkę i okazało się, że jednak lecisz na chłopców? Poza tym tylko na tyle cię stać, słoneczko, po tych pierdolonych pięciu latach? – prychnął lekceważąco, odsuwając umyślnie niepewną rękę biomecha na bok, która wciąż była zaciśnięta na broni. 

Niewątpliwie ta japońska shlyukha nawet w najśmielszych snach takiego obrotu spraw nie oczekiwała. Zapewne już dawno założyła przy mocniejszym, otępiającym zaciągnięciu się suchym, pustynnym powietrzem wypełnionym drobinami piachu na rozgrzanej do granic możliwości Desperacji, że Ilya Antonowicz Morozov powrócił w swoje rodzinne strony, porzucając Trójkę daleko za sobą. Dr skierowałby się do Szóstki ku woli ścisłości i swojego russkiy rayon (ros. rosyjska dzielnica). Przez pięć lat nie próbował przecież odnowić ich jakże zażyłej niegdyś relacji, ba!, pozornie nie zrobił nic, by znaleźć tę blaszaną dupę na bezkresie. Pozory, ach, Morozov doskonale się nimi okrywał, wywołując takie wrażenie, jakiego oczekiwał. To spotkanie nie było jednak ani zbiegiem okoliczności ani przypadkiem. Przeczucie wcale nie oszukiwało Desperata. Można śmiało stwierdzić, że ze swoim przybyciem to lekarz wojskowy S.SPEC kpił sobie otwarcie z jego bystrości i zapobiegawczości z przeszłości, szczególnie pozwalając sobie na wiele jak uwieszenie się na szyi Kido. Ten pełnoetatowy marzyciel i kompletny tupitsa (ros. półgłówek/tępak) zasługiwał na kubeł zimnej wody. Całe szczęście, że za naiwne marzenia nie dostaje się w łeb, bo jasnowłosy Rosjanin bardzo chętnie przywaliłby temu zjebowi za godną pożałowania głupotę i porywczość w działaniu – jak na parszywą ironię – godną samego Morozova, szczególnie w trakcie akcji wojskowych. Teraz to podobieństwo wywoływało u Ilyi delikatną irytację..
– Cudownych, doprawdy, ale jak zbrzydłeś przez ten czas na wolności to się nie wypowiem. – zakpił wciąż tym samym przesłodzonym tonem. Kąciki ust Rosjanina wygięły się w znany sposób w doskonale wyzywającym, cwaniackim uśmieszku. Kolejne słowa tego zjeba były doprawdy zabawne. Nie dość, że domniemany geniusz myślał, że pozorując własną śmierć nabierze wszystkich wokół to jeszcze nadrabiał swoje występki jawną bezczelnością. – Oczywiście, że się stęskniłem, zjebie. Dawnośmy się nie widzieli, a przynajmniej nie z tak bliska. – Chashka wciąż sprawnie operował szczerością. Chwilę później roześmiał się cynicznie, acz wciąż dźwięcznie, jakby to blaszane dupsko opowiedziało cholernie zabawny żart. – Skarbeńku, chyba nie liczysz na wyznanie miłosne właśnie w tym momencie. Jeśli tak to wybacz, ale zapomniałem kwiatów i wódki, którą jakimś cudem nauczyłeś się pić bez przykrych skutków ubocznych... – Dr wzruszył ramionami niby to z kompletną obojętnością, a kącikowy uśmieszek pozostał wyraźny.
Jeśli poboczni obserwatorzy tego zdarzenia liczyli, że Dr Morozov jako cząstka S.SPEC pochwali się zdolnościami szybkiego odebrania broni delikwentowi naprzeciwko siebie, któremu uwiesił się umyślnie na szyi, to zdecydowanie się przeliczyli. Nie zamierzał tego uczynić, a co dopiero wycofać się wstecz, zamiast tego dał tej pokrace to co lubiła najbardziej – skrzyżowanie spojrzeń. Wbrew wszelkim pozorom Morozov czerpał satysfakcję z takich ryzykownych działań i kto jak kto, ale Kido powinien zdawać sobie z tego sprawę. Możliwe, że Dr nie odczuwał żadnego realnego zagrożenia ze strony szalonego Desperata, a może zwyczajnie nie miał nic do stracenia. Trudno jednoznacznie ocenić jego motywy. Istniała również szansa na to, że Ilya Antonowicz Morozov wykazywał pewne niepokojące cechy nawet jak na cholernie dokładnego lekarza z dokładnością golibrody. W związku z tym albo dumny Rosjanin nie wykazywał strachu przed niebezpieczeństwem, tudzież śmiercią albo… Ugh, próba rozpracowania go to przeprawa przez zarośla, a im bardziej się w nie włazi to grozi to szybkim upadkiem w przepaść. Bezpieczniej odpuścić – dla własnego dobra.
– Doprawdy? – rzucił z udawanym przejęciem dumny Rosjanin. Wcześniej słyszalna i doskonale podtrzymywana słodycz wyparowała na dobre. Wypadało, aby Morozov sięgnął po poważny ton głosu. – Obydwaj wiemy, że nie masz jaj i dostatecznej odwagi na to, żeby zaciągnąć mnie na bezkres Desperacji, więc w rzeczy samej – możesz sobie tylko wyobrażać, skarbeńku. Bardziej prawdopodobne jest to, że ja ruszę się na te pustkowia niż ty odwalisz coś podobnego. – skwitował z wyższością i widoczną w postawie dominacją Dr Morozov. Przechylił nieco głowę w bok, przyglądając się Kido uważniej, tak jakby w tej chwili zebrało mu się na szczegółowe oględziny tego typa.
Nie opierał się zbytnio, kiedy Kido uznał, że uwieszenie mu się na szyi i demonstrowanie obrączki to zdecydowanie zbyt wielkie upokorzenie dla byłego żołnierza. Kiedy to w dodatku nie jest w stanie pociągnąć za spust. Szeroki, cyniczny uśmiech Morozova mówił w tym przypadku sam za siebie. Mimo, że Dr podjął się próby zmniejszenia go poprzez przygryzienie dolnej wargi to nie odniosło to oczekiwanego rezulatatu.
– Pierdol, pierdol, ja posłucham twojego żałosnego tłumaczenia, Kido. – Chashka pierwszy raz podczas ich rozmowy rzucił fragmentem jego prawdziwej tożsamości prosto w twarz. Ton głosu Morozova był z kolei całkiem lekceważący. Machnął dla dopełnienia tej inscenizacji lekceważąco prawą dłonią, skupiając swoje uważne spojrzenie na rosyjskim, ręcznie malowanym kubku i jednocześnie cudzie rozwijającej się kultury rosyjskiej w Szóstce.
Zmarszczył nieco brwi, a lwia zmarszczą zdążyła się w tym czasie wyraźnie zarysować. Kradzież? Bezczel. Chyba zapomniał już kto zapierdzielił rosyjski artefakt sprzed nosa tego oto jasnowłosego nacjonalisty z russkiy rayon w Szóstce, a potem zuchwale postanowił go porzucić na pastwę tej konkretnej shlyukhy, której Ilya nie trawił od momentu zapoznania się ze sobą. Rosyjski doktor kilka razy przymierzał się do umyślnego ukrócenia jej życia, ale za każdym razem coś krzyżowało mu plany.
– Powinieneś być mi wdzięczny, że uratowałem go spod łapsk tej szmaty. – dodał z wyrzutem. Na twarzy Ilyi mimowolnie zawitał grymas niezadowolenia. Niedługo potem posłał wyzywające spojrzenie drugiemu kochasiowi. – Uwierzyłbym, ale zapomniałeś ją zostawić, jebaku. Łżesz zatem jak pies, skarbeńku, i nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości. Założę się, że znalazłbym w czasie krótszym niż ty zdążysz ruszyć to blaszane dupsko. – prychnął, by obdarować swojego kochanka czarującą ironią. Nie musiał się już przecież ograniczać w kwestii wypowiadania się miał pełną swobodę.
– Nie dziękuj za uratowanie skóry, zjebie. Przestań biadolić, tylko doceń. – odparł z niezachwianym spokojem Morozov, wlepiając powierzchowne spojrzenie w leżącego. Śmierć tragiczna, czyż nie? Jebak z Desperacji miał decydować o losie innych? Litości. Kto jak kto, ale Ilya Antonowicz Morozov, parając się taką, a nie inną profesją igrał z losem, wyrywając ze szponów śmierci upatrzone ofiary. Dr przyjrzał się uważniej swojemu pacjentowi, który w niedługim czasie miał przyjąć status tego „niedoszłego”. Niestety ów osobnik nie mógł mieć zbyt wiele szczęścia przy następującym obrocie spraw…
Ilya Antonowicz Morozov dopiero w tym momencie omiótł na powrót nieprzychylnym, zimnym niczym syberyjskie zimy wzrokiem chłopaka, który towarzyszył Kido. Zapewne jasnowłosy Rosjanin pozostałby spokojny i opanowany, jak zwykle, ale coś mu podpowiadało, że tego dnia zostanie wyjątkowo wyprowadzony z równowagi, a poziom jego samokontroli zostanie zatem wyprowadzony na niezwykle ciężką próbę.
– Nie zapominaj, cieciu, przez kogo zostałem tym psem i dlaczego w ogóle zawitałem w Trójce. – mruknął pogardliwie Morozov, wciąż płynnie posługując się rosyjskim. Nie dbał zbytnio o to, aby młodzieniec, który nie zdobył w żaden sposób uznania czy szacunku Ilyi, cokolwiek zrozumiał. Nie dawał mu na to najmniejszej szansy. – Wkurwiający popapraniec, jakaś przypadkowa maskotka i pechowiec w niewłaściwym miejscu. Pięknie... – burknął bardziej do siebie po polsku, aniżeli zebranych tutaj ludzi. Dr Morozov był znany z tego, że świadomie wykorzystywał nieznajomość języków. Znał aż cztery języki i sprytnie wykorzystywał niewiedzę innych, ale trudno powiedzieć czy to źle. Jeśli byli nieświadomi tego co mówił… Jak to się mawia – im mniej się wie, tym lepiej się śpi czy jakoś tak. Choć sam polski umiał doskonale to używał go rzadko, częściej udając, że nie rozumie. Wynikało to nie tylko z niezdrowej formy nacjonalizmu praktykowanej przez dumnego Rosjanina, ale wzmacniającej się z roku na rok rosyjskiej mniejszości i jej stałej rywalizacji z Polakami.
Kido miał to do siebie, że nawet po tych pięciu latach potrafił zagrać na odpowiednich nerwach u Chashki, mimo upływu czasu i długiej rozłąki. W pierwszej kolejności sprawiło to, że Rosjanin jedynie zacisnął szczęki. Zazwyczaj opanowany i skupiony na swoich obowiązkach lekarz wojskowy, który dbał o każdy najmniejszy detal i ponad przeciętną sterylność wykazywał się wyjątkową cierpliwością. Za każdym pieprzonym razem przy tym idiocie łapał się na tym, że jego samokontrola nie tylko stawała pod ogromnym znakiem zapytania, ale i zaliczała swoisty error. Oczywiście, że w grę wchodziła zazdrość Morozova, dzięki której dbał o to co było w domyśle „jego”. Trafniej mogło chodzić również o zaborczość Rosjanina na każdym dostępnym polu. Nienawidził się dzielić. Nikim i niczym. Nieważne czy chodziło o jego żółwia, podopiecznego, jedzone jabłko, miejsce pracy, a już tym bardziej takiego Chujowicza. Każdy kto ośmielił się przekroczyć tę niewidoczną gołym okiem granicę musiał bowiem cierpieć, a najlepiej konać w długich mękach.
W tym przypadku Ilya doskonale zdawał sobie sprawę, że ten głupi typ go testuje. Wiedział o tym aż nader dobrze, a jednak i tak poziom jego irytacji osiągnął poziom maksymalny całkiem szybko, by zdradził się uniesionym wyżej podbródkiem. Zimne, pogardliwe spojrzenie to jedyne na co liczyć mógł biedny student, który ucierpi na tej próbie kontrolnej ze strony Kido.
Morozov planował okazać się litościwy i oszczędzić tego nieszczęśnika narażonego umyślnie na niebezpieczeństwo ze strony Desperata, stosując technikę głębokiego oddychania i skupiając swoją uwagę na pacjencie. Ilya miał wąskie pole manewru ze względu wciąż trzymał w dłoni rosyjski kubek. O odstawieniu go w jakimś nieupoważnionym miejscu nie było nawet mowy. Wypadało wstępnie ocenić szkody zostały wyrządzone przez tego agresywnego idiotę. Po zakończonych początkowych oględzinach Dr podniósł się do pionu. Niedługo potem nagła demonstracja siły w postaci największego bałwana Desperacji zbiła Morozova z pantałyku, wprawiając w odrętwienie sytuacyjne. Przez to Ilya tępo wpatrywał się w to przedstawienie, nie mając zbytniej szansy na jakąkolwiek skuteczną reakcję.
Cierpliwość Chashki sięgnęła bowiem końca w momencie, kiedy ten zjeb postanowił jak gdyby nigdy nic zastrzelić tego mężczyznę, a chwilę później ich spojrzenia się ze sobą skrzyżowały. Nie to, żeby był nader wrażliwy na takie widoki, bo wykonywana profesja przyzwyczaja człowieka nie tylko do obecności krwi, otwartych ran, ale i samej śmierci. Dopiero na początku ścieżki wojskowego i lekarza, kiedy brakuje doświadczenia i obycia oglądanie ciepłych jeszcze ciał skutecznie paraliżuje, odbiera zdrowe myślenie i sprawia, że zjedzony posiłek nachalnie o sobie przypomina, kiedy żołądek zdaje się okręcać ósemki. Po kilku latach jest to czymś normalnym, znośnym i podchodzi się do tego zjawiska obojętnie. Jednakże głupota, którą zaprezentował Kido była co najmniej niewybaczalna i doprowadziła rosyjskiego lekarza do szału. Zazdrość Morozova wymieszana ze złością stanowiła bowiem mieszankę wybuchową i nigdy nie prowadziła do niczego dobrego. Skromnie rzecz ujmując – Kido przegiął pałę, a dodatkowe rosyjskie słowa podniosły mu ciśnienie i teraz wszystko co znalazło się w zasięgu dumnego Rosjanina miało za to zapłacić. Srogo.
Jeśli Ilya Antonowicz Morozov chwilę temu stał jeszcze w tym samym miejscu co wcześniej to biada każdemu kto znajdzie się teraz w jego zasięgu. Przynajmniej w pierwszej fazie, kiedy jego opanowanie wyskoczyło za burtę. Pierwszym co miało miejsce w tym szybkim przemieszczeniu się wojskowego lekarza S.SPEC to mocne złapanie studenta za szmaty i wbicie go w dość brutalny, nieznający litości sposób w pobliską ścianę. Wojskowy lekarz z przyjemnością oglądał jak głowa chłopaczka odbija się od twardej powierzchni. Intensywnie niebieskie tęczówki Morozova i jego groźne spojrzenie, w którym można było dostrzec pewne niezdrowe iskierki podekscytowania nie były niczym dobrym.
– Lepiej dla ciebie, abym nie musiał się powtarzać, chervie, więc słuchaj uważnie i rób co ci powiem. Wycofaj się stąd albo odejdź w stronę światła, zanim zrobię ci z dupy jesień średniowiecza, rebenoku, jak temu bezmózgowi gdy pierwszy raz go pieprzyłem. Nie będę się powtarzał. Jeśli nie posłuchasz to robię ci dotkliwą krzywdę fizyczną i to z największą przyjemnością, sprowadzając cię do parteru i obdarowując masą siniaków, a nawet złamań. Zbędnym będzie, żeby uprzedzać, że zginiesz, kiedy tylko trafisz mi następnym w ręce. Będę wówczas twoim ostatnim lekarzem. A na razie spieprzaj, póki masz jeszcze okazję. – śmiertelnie poważna i zimna japończyzna, bez śladów rosyjskiego akcentowania. Dominacja sytuacyjna bijąca od Rosjanina była niemalże namacalna w gęstniejącej atmosferze. Z jednej strony było to dla bezpieczeństwa chłopaczka, bo wpadnięcie w wir kłótni i agresji między Kido, a Chashką w praktyce kwalifikowało się na samobójstwo. Wszelkie próby interwencji i przerwania tego również były do tego zaliczane.
Ilya rozluźnił mocny ucisk i rosyjski kubek, który zatrzymał się na ubraniach nieszczęsnej maskotki Yury’ego. Niemalże od razu Morozov odwrócił się do tego kompletnego palanta i strzelł mu w łeb ich wspólnym kubkiem z rozmachu. Rosyjskie dzieło sztuki okazało się wytrzymałe w zetknięciu z pustym łbem japońskiej shlyukhy. Dumny Rosjanin przypuścił następnie zrozumiały, acz dotkliwy atak na klejnoty Desperata.
– Ty jebany bezmózgu, pieprzona kupo złomu, matole w dupę ranny, tępy drobnoustroju, pozbawiony wyobraźni ośle i typowa japońska dziwko. Najchętniej teraz wytarłbym twoją paskudną mordą bruk w całej Trójce. Popaprany zjebie, za każdym razem muszę ratować twoje dupsko. Tępy chuju, niech Ci jebana Desperacja lekką będzie i żebyś się wypierdolił na prostej. Może, kurwo, zmądrzejesz, wreszcie... Ja pierdolę. Niech cię szlag jasny trafi, popierdolcu! – Morozov warczał po polsku z równym jadem i wyczuwalną wściekłością podczas tworzenia tej jakże cudownej wiązanki, której ten skończony debil łamany na tymczasowe ścierwo nie mógł pojąć, rzecz jasna. Sypanie wyzwiskami w innym języku stanowiło swoisty sposób zapanować nad własną furią. Profilaktycznie postanowił ponownie przyjebać swojemu uroczemu kochankowi. Powody mógłby wyliczyć na palcach, a to i tak nie byłyby wszystkie przewinienia Kido. Różnica polegała na tym, że Ilya Antonowicz Morozov wykorzystał w tym celu prawy sierpowy, oszczędzając kubek tkwiący niezmiennie w lewej ręce. Podniesione ciśnienie, szybki oddech i przyspieszone tętno. Wzburzenie, wściekłość i wciąż obecna zazdrość wcale go nie opuściły. Morozov przejechał dłonią po twarzy, zerkając na krótko na wspaniały, święty kubek, który na szczęście w akcie nagłej agresji ocalał. To odrobinę ukoiło nerwy wojskowego lekarza. Wciągnął ze świstem powietrze do płuc, żeby chwilę później je wypuścić. I pomyśleć, że od wdania się w otwarty wpierdol powstrzymywało go jedynie to cudo ceramiki. – Kido, popaprany idioto, doprowadzasz mnie do kurwicy. Nie dość, że spierdoliłeś bez pożegnania pięć lat temu i upozorowałeś własną śmierć to wydawało ci się, że jesteś taki sprytny i każdego oszukałeś? Gratuluję popaprańcu naiwności. I co myślałeś, że będę sobie tak stał i tolerował twoje pojebane wybryki, a potem patrzył jak się kurwisz na prawo i lewo? Popierdoliło cię chyba do reszty... Może słońcu wypaliło ci doszczętnie mózg albo zostały z niego resztki, ale jesteś Trójce, a nie na bezkresie swojej Desperacji. Co ty odpierdalasz, jebaku? Ogarnij się. Nie uda mi się za każdym cholernym razem kryć twojego, blaszanego dupska, a już tym bardziej nie będę tolerował puszczania się. – wysyczał zimno, łapiąc dla odmiany Kido za szmaty. Nie było szans, aby przesunąć biomecha, dlatego Ilya musiał zadowolić się tym co miał.

______________________
Русский | 日本の | Polski

Dla odmiany staż Morozova na humorzastej Desperacji ograniczał się do niezbędnego minimum, zaś jego obecność na tych nieprzyjaznych człowiekowi terenach, pełnych wzbitego w powietrze rozżarzonego piachu i wiszącego wysoko nad głową jaskrawego słońca, tyczyła się przede wszystkim misji wojskowych S.SPEC, w których brał czynny udział. Rosjanin nigdy nie wybierał, a co równoznaczne temu – nie planował się tam zapuszczać w celu wycieczek krajoznawczych, a już tym bardziej w poszukiwaniach swojej własnej mierzącej prawie dwa metry słabości. Może i mniej wkurzającej niż na samym początku ich znajomości, rozpoczętej parszywą kradzieżą arcydzieła rosyjskiej ceramiki parę lat temu, ale nadal skutecznie potrafiącej, co zresztą widać na załączonym obrazku – wyprowadzić go nad wyraz owocnie z równowagi i wywołać przy tym wszelkie możliwe kombinacje emocji. Do tego ten pełnoetatowy kretyn miał wyjątkowe predyspozycje i można, by odnieść wrażenie, że posiada na to również niepodważalną i jedyną w swoim rodzaju licencję. Choć szansa na to, że Ilyi Antonowiczowi Morozovowi spodobałoby się na pustkowiach Desperacji mogła być według przewidywań Kido prawidłowa to jednak fakty prezentowały się tak, że Rosjanin wystarczająco się dla niego w ich zawiłej przeszłości poświęcił i do ostatecznego opuszczania Trójki nie było mu śpieszno dla nikogo ani niczego.
„Rosja będzie nasza” – ot, zwykłe brosatʹ slova na veter. Pomyśleć, że ta jakże kusząca obietnica padła z ust naćpanego prochami pacjenta i co najważniejsze nie brzmiała zbyt przekonująco, a przynajmniej nie na tyle, aby Morozov wziął ją wówczas pod uwagę. Nikt o zdrowych zmysłach, a szczególnie żaden szanujący się nacjonalista z Rosyjskiej Dzielnicy nie uwzględniałby słów obcokrajowca. Dopiero kiedy ta obietnica została powtórzona, jakby na potwierdzenie – już w stanie trzeźwym, przez młodego Aratę wówczas zyskały na realnym znaczeniu, a hasło „Rosja będzie nasza” stało się odtąd ich swoistą i niepodważalną dewizą, która dzisiaj w obliczu minionego czasu, a także dzielącej ich odległości została obdarta z jakiegokolwiek znaczenia. Sam Morozov zdawał się wypierać ze swojego umysłu fakt istnienia tego motywu w ich wspólnej przeszłości, a wszystko to w ramach terapii odwykowej i stosownego ucinania nici przywiązania, która stanowiła dość trwałe spoiwo. Mimo to przez te pięć lat Rosjanin wykonywał w tym kierunku coraz to śmielsze kroki.
Kto jak kto, ale to Desperat powinien spodziewać się tej prawie, że automatycznej, jakby wyuczonej przez poprzednie lata spędzone ze sobą reakcji Rosjanina. Pogrywanie z Morozovem, jego zazdrością i impulsywnością łamaną miejscami na agresję – mogło się skończyć o wiele większą tragedią. Dr bowiem nie przebierał w środkach. Na nieszczęście studenta Yury wróci na swoją Desperację, ale Trójka była obecnie domem właśnie dla Rosjanina, co w bardzo okrojonym skrócie znaczyło, że ten drugi bardzo chętnie wyrządzi mu krzywdę i sprowadzi na niego masę kłopotów. Może i Morozov powinien być bardziej wyrozumiały zważywszy na fakt, że chłopaczek był świadkiem morderstwa pierwszy raz i doznał prawdziwych, nieodwracalnych szkód, ale dla jasnowłosego nie miało to najmniejszego znaczenia. To zwykle Rosjanin wysuwał roszczenia i zmuszał do dostosowania się – nieważne jakim kosztem. A jeśli ktoś miał czelność ruszać maskotki Kido i wywalać je bezczelnie do śmieci – w najlżejszej z możliwych wersji – wraz z ich etykietkami to był to Ilya Antonowicz Morozov.
Jeśli ktoś miałby dostatecznie dużo odwagi, aby podjąć się próby analizy i oceny osobowości Morozova – przy optymistycznym założeniu, że takowy osobnik dysponowałby, choćby śladowym zaufaniem ze strony Rosjanina – byłoby to popołudniowym spacerem po polu minowym. Takowy petent, tudzież śmiałek musiałby również liczyć na owocną współpracę, czego nie dostałby nawet po trupie Dra. Jednakże sama diagnoza mogłaby być doprawdy przerażająca, bo i o czym świadczyłby taki upór, zimna logika czy pchanie się na pewną śmierć?
Choć ta desperacka ameba uchroniła się przed bliskim poznaniem z cudem ręcznie robionej ceramiki, to siarczystego policzka już nie przewidziała, a w czego odwecie Morozov został sprezentowany tępym, promieniującym bólem przez całą kość nosową aż po sam jej koniec. To wyjątkowo nieprzyjemne doznanie wybiło Rosjanina z rytmu, a on sam z automatu zrobił kwaśną minę. Nie da się jednak zaprzeczyć, że gdyby nie w porę przyblokowane ramię przez tego imbecyla w postaci piaskowego dziada to wisząca w powietrzu bójka nie zostałaby tak szybko uśpiona w zarodku, o czym świadczyła odruchowo zaciśnięta w pięść prawa dłoń wojskowego lekarza S.SPEC. Mimo to Morozov wierzchem lewej ręki zaciśniętej na uchwycie arcydzieła rosyjskiej kultury przesunął po skórze tuż pod nosem, ale na szczęście nie zastał tam ciepłej krwi, choć w zasadzie mógł równie dobrze oczekiwać krwotoku. W związku z tym nie zaliczył po drodze żadnego uszkodzenia mechanicznego – przynajmniej w tej kwestii miał fuksa. Widok cuda ceramiki jednak przypomniał mu o jednym, a mianowicie o tym, że przez tego kretyna jego bezpieczeństwo stanęło pod wielkim znakiem zapytania.
– Popierdoliło cię, japońska shlyukho? – warknął na chwilę, przestawiając się na japoński, którego jak na ironię losu uczył go ten pieprzony Desperat. Może i niekoniecznie chodziło już o sam kubek, który ze sobą dzielili, roszcząc sobie do niego równe prawa, ale i o tę zbytnią, a jak na gust Morozova zbędną bliskość jak na tak niesprzyjające okoliczności. Ta jakże delikatna zachęta do skrzyżowania spojrzeń wcale go nie zdziwiła – cóż, to zboczenie u Kido najwyraźniej wcale nie osłabło, a i była to dodatkowa sposobność do wymiany uprzejmości. Jedynym na co Desperat mógł liczyć to lekceważący wzrok posłany przez dumnego Rosjanina, który niezmiennie miał mu za złe.
– Nie bądź aż tak naiwny, pieprzona amebo. Takie marzenia lepiej wsadź sobie w ten swój blaszany tyłek i lepiej nie dziękuj – mruknął sarkastycznym tonem, dając mu szansę, by po znajomości pocieszył się dominacją lub załapał, że to stosowny moment, aby się wycofać i uciec – jak zwykle – na tę swoją Desperację i tym samym zagwarantować Rosjaninowi święty spokój. Z usprawnioną ręką nie było sensu się siłować, a próba takiego absurdalnego, niemającego racji bytu w rzeczywistości działania – sprawiłaby tylko ogromną radość temu idiocie i zapewne cieszyłby się teraz jak głupi do sera. Morozov nie zamierzał dawać mu takiej dodatkowej, acz zbędnej satysfakcji. Nie tyczyło się to jednak tej dłoni, która nadal była przyśnięta do jego ramienia. Z racji tego, że arcydzieła rosyjskiej kultury nie zamierzał rozbijać na tym pustym zakutym łbie Desperata, który siłą rzeczy zyskiwał na podziale sił. Jawne zgwałcenie przestrzeni osobistej Rosjanina przez nagłą potrzebę bliskości Desperata wywołało u Morozova odruchową próbę wycofania się na bok, przynajmniej na bezpieczną odległość, choćby takiej długości łokcia, ale niewielka przestrzeń skutecznie popsuła jego zamiary.
Słysząc jednak dalsze zawodzenie Kido Dr przewrócił oczami. Na twarzy Rosjanina wymalował się grymas jawnego niezadowolenia, kiedy w dalszym ciągu musiał wysłuchiwać tego domniemania i doszukiwania się drugiego dna przez tego rasowego tchórza. Nie dość, że spierdolił pięć lat temu bez pożegnania, aranżując własną śmierć to teraz miał jeszcze czelność cokolwiek insynuować. Jak widać myślenie u Araty nigdy nie było zbyt mocną stroną. Teraz nie miał do czynienia w stu procentach z tym samym Ilyą Antonowiczem Morozovem co pięć lat temu, a urażona duma Rosjanina nadal miała się dobrze, co oznaczało tylko tyle, że bliskość Desperata działała mu na nerwy i podnosiła coraz to bardziej ciśnienie. Samo przeświadczenie Morozova o tym, że jego były kochanek, a jak na ironię właściciel tej samej bliźniaczej obrączki puszcza się na prawo i lewo jedynie podgrzewało atmosferę, a także wzmacniało niechęć do niego. Przeświadczenie o tym, że Rosjanin żywił względem Desperata tylko negatywne emocje byłoby jednak błędne. Kido nie był obojętny lekarzowi wojskowemu S.SPEC i nadal rościł sobie do jego osoby pełne prawa, a jeśli ktokolwiek ocenił to w niewłaściwy sposób mógł skończyć marnie. Morozov prychnął w odpowiedzi, a w następstwie podważył swoją prawą ręką dłoń Smoka, pozbywając się tym samym zbędnego jak na jego gust uścisku unieruchamiającego przy ramieniu.
– Zawsze pierdoliłeś tak, jakbyś się szmat nażarł? – warknął z niekrytą jakoś szczególnie irytacją lekarz wojskowy, nie kwapiąc się również do podejmowania dyskusji w żadnym zakresie tych insynuacji. Niedługo potem policzek wojskowego lekarza zaliczył bliższe spotkanie z zimną ścianą tej parszywej uliczki i dodatkiem w postaci próby podduszania. Z niewidoczną dotąd agresją Morozov strącił rękę Kido, przerywając mu tym samym tę świetną formę rozrywki. Za to propozycja rzucona przez Kido szczerze rozbawiła Rosjanina i zarazem byłego mieszkańca Szóstki, bo parsknął głośnym, przesyconym do cna złośliwością śmiechem.
– Chyba cię popierdoliło do reszty albo doszczętnie wypaliło ci mózg na pustkowiach Desperacji. Nigdzie się stąd nie wybieram, a już tym bardziej nie z tobą. Dojdzie do tego najwcześniej po moim trupie. Nie masz zatem na co liczyć. – odparował oschłym, drwiącym tonem dumny Rosjanin. Nie przeszkadzały mu humorzaste tereny Desperacji, choć wysokie temperatury w zestawieniu z podniesioną temperaturą ciała wojskowego lekarza nie byłoby niczym przyjemnym. Nie zamierzał jednak urządzać dnia dziecka dla tego idioty. To nie koncert życzeń. – Otrzyj łzy i spieprzaj póki jeszcze masz na to szansę. Dobrze radzę. Marnujesz tylko swój, a przede wszystkim mój czas na pieprzenie tych bredni. – dodał z niekrytą jakoś szczególnie pogardą, jakby miało to stanowić wisienkę na torcie uwieńczającym całe dzieło. Nie da się ukryć, że sam Morozov tym konkretnym tonem zwracał się do pewnej specjalnej grupy ludzi, bo i o uznanie Rosjanina nie było łatwo. Z kolei nadszarpniętego zaufania nie dało się odzyskać.
Ta nagła zmiana tonacji i wykorzystanie imienia Rosjanina zbiło Morozova z tropu. Wydało się co prawda dziwnym odstępstwem od tego co dotychczas słyszał, ale i tak na końcu języka czaiła się cięta riposta na ten jakże łaskawy akt dobroci Desperata, która w ostatecznym rozrachunku nie została wykorzystana jako as mający za zadanie zamknąć buźkę Kido. Pustynny robak okazał się znacznie szybszy i zdążył w porę wpić się w usta Rosjanina, skutecznie uniemożliwiając mu ciąg dalszy zgryźliwości. Zamiast tego Morozov na chwilę zapomniał o swojej urażonej dumie, odwzajemniając z podobną zaciętością ten pocałunek – mniej lub bardziej świadomie. Jednakże co do tego kto kogo chciał mieć bliżej zgodnie z chwilową zachcianką byłoby zapewne kwestią sporną.
– Jesteś jeszcze bardziej powalony niż kiedyś – stwierdził takim tonem, jakby stawiał ostateczną diagnozę swojemu pacjentowi, kiedy tylko pocałunek został przerwany na dobre i zyskał czas na umowne wyrównanie oddechu. To, że Kido czy też Yury – sama nazwa stosowana nie miała dla Morozova najmniejszego znaczenia – był na swój sposób pokręcony to zdawał sobie doskonale sprawę. Co ciekawe niegdyś Arata mógł pochwalić się również wyjątkowym urokiem osobistym, czego dzisiaj stojący naprzeciwko biomech uczynić już nie mógł.
Oczywiście, że na powtórkę z rozrywki nie było co liczyć, a na pewno nie ze strony Morozova. Jeden namiętny pocałunek wynikający z odległości i być może tęsknoty powinien być wystarczający. Rosjanin nagle chwycił za poły ubrania Desperata, tak jakby wcześniej nie znajdowali się wystarczająco blisko siebie. Na twarzy lekarza wojskowego S.SPEC wymalowało się rozdrażnienie wymieszane z czymś na wzór złości.  
– Za kogo ty się do kurwy nędzy masz? Po pięciu latach po ucieczce bez żadnego pożegnania, nagle zebrało ci się na czułości w ciemnej uliczce i to jeszcze w takich popapranych okolicznościach? Wydaje ci się, że jestem kretynem, który w Trójce ciągle sobie na ciebie czeka czy jak? Pogrzało cię, Kido, a może po prostu od mniej gorącego powietrza pod kopułą kręci ci się zwyczajnie w głowie i tracisz kontakt z rzeczywistością? – rzucił drwiąco, a w kącikach ust Morozova zagościł typowy dla niego cwaniacki uśmieszek i tym razem to on wpatrywał się w oczy Yurowicza. W spojrzeniu Rosjanina płonęły niebezpieczne ogniki, a może i po części tkwiła w nich niechęć do jego własnej słabości. Ten kto tkwiącego w ciemnej uliczce lekarza wojskowego nie znał nie mógł wiedzieć, że strach przed stojącym naprzeciwko osobnikiem jest mu obcy, tak samo jak lęk przed śmiercią. Przewidywanie tej drugiej gwarantowała zazwyczaj zastrzyk adrenaliny i dreszczyk biegnący wzdłuż kręgosłupa porównywalny do jazdy motocyklem na zakręcie i towarzyszącemu temu nieodłącznie wrażeniu o nieuniknionym zderzeniu z asfaltem. – Wypieprzaj stąd, japońska dziwko, bo jak zawsze muszę sprzątnąć po tobie ten burdel, który zostawiasz. Wracaj do swojego małego świata na Desperacji, do puszczania się na prawo i lewo – to najlepiej ci zapewne wychodzi. Zabieraj swoją ciężką dupę i zejdź mi lepiej z oczu, Arata, bo szczerze wątpię, że byłoby warto. Bylebym tylko nie musiał się powtarzać. – wraz z kolejno wypowiadanymi słowami jego głos wydawał się coraz to zimniejszy i zbliżający się niebezpiecznie do Syberii, którą mu niegdyś Kido obiecywał. W następstwie tego puścił gwałtownie poły ubrań biomecha. Powiedzenie o odepchnięciu tego osobnika byłoby rzeczą ciężką do wykonania ze względu na jego wagę, ale sam fakt podjęcia się takowej próby miał już znaczenie czysto symboliczne.