Doktor przez chwilą patrzył jak właściciel ptasich genów radzi sobie w roli pielęgniarki, bo nieco wątpił w jego umiejętności na tej płaszczyźnie, ale takowe obiekcje szybko zostały rozwijane. Wbrew pozorom, Chris był dość zręczny, jeśli chodziło o pracę manualne; ręce służyły mu lepiej niż nogi i chętniej z nim współpracowały. Niemniej jednak nie pochwalił ani jego, ani kobiety; będąc oszczędnym w słowach, teatralnie potwierdził słowa niechcianego rozmówcy, badając stan uszu Kundla.
  — Faktycznie. Nie zwiędły mu od twojej nadprodukcji śliny. Najwidoczniej ostatnie wydarzenia go zahartowały — przyznał, nie kryjąc goryczy, którą był podszyty ton, jakim się posłużył, a miał wrażenie, że jej szala się przelała. Chciał jednie jak najszybciej opuścić ten pokój, a potem kryjówkę i zaszyć się gdzieś z dala od nich na dzień lub dwa. W pełni zasłużył na swoją dyskretną rekonwalescencje, z daleka od co ruszt irytującego puk puk w drzwi prywatnego zakwaterowania.
  Nie wyglądasz zbyt dobrze, Jekyll.
  Usta wygięły się w grymasie, który miał uchodzić za uśmiech, ale wyglądał bardziej na odruch wymiotny. Zanim uleciał z nich jakiekolwiek komentarz, ich właściciel przygryzł dolną wargę i dobrze zastanowił się nad takową, przeklinając się za pomył odwiedzenia rzekomego zdrajcy; teraz wydal mu się wręcz głupi, ale skąd mógł wiedzieć, że ten paplający co mu ślina na język przyniesie człek znajdzie w nim upust swojej rządy paplania od rzeczy? Black najwyraźniej nie znał dla niego litości i nawet obłożnie chorym się obrywało.
  — Widzisz, Christopherze, to przez ciebie. Nie dobrze mi się robi na twój widok — odparł, odnajdując na krótką chwilę twarz Pudla. Złapał z nim kontakt wzrokowy, by zyskać w jego oczach potrzebną do utrzymania pozorów wiarygodność. Ciągle powtarzane kłamstwo w końcu staje się prawdą, a Bernardyn nie chciał, aby Skoczek dowiedział się, że coś go dręczy, chociaż piętno udręki odcisnęło się na jego twarzy w postaci wielu odcieni. Sam fakt, że coś zauważył, był niczym zimny nuż wrzynający się wprost w bijące w piersi serce, ale do tego nie potrzebna była spostrzegawczość, ale Skoczek ją posiadał; nie można było mu odmówić ponad przeciętnego intelektu. Mimo swojej dogorywającej koordynacji i ruchowej, był aż zanadto przenikliwy i spostrzegawczy. Stąd też Jekyll wolał zejść mu z drogi; dzięki niewygodnemu splotowi wydarzeń w charakterze przegranego zakładu, miał ku temu wiarygodną wymówkę.
  Zrozumiał kierowaną do niego aluzję przez szczeniaka, ale nie miał zamiaru w nań obecnym stanie spełnić jego zachcianki. Niewykluczone, że później podejmie się zabiegu usunięcia wyrytych na jego skórze słów, ale w tej chwili było to niemal niemożliwe; ledwo co zszył rany, a takowe były jeszcze świeże, niezabliźnione. W innych okoliczności - gdyby smarkacz nie posiadał żółtej chusty - nie miałby ku temu żadnych oporów, ale nauczył się odróżniać pracę od przyjemności i nie mógł pozwolić sobie na to, by jego stan się pogorszył, a zapewne tak by było. Zmarniały organizm mógłby nie udźwignąć kolejnego obciążenia, a Bernardyn nie miał zamiaru borykać się ze złością Wilczura, gdyby ten dowiedział się, że kolejny Kundel zdechł w przeciągu paru miesięcy.
  — Jasne, zrobię to, ale potem. Jeśli nie chcesz wykitować, schowaj dumę do kieszeni, inaczej trud włożony w uratowanie ci tyłka spełznie na niczym. Byłeś już wystarczającą kulą u nogi — rzucił, lecz domyślał się, że nie powinien podchodzić do niego tak krytycznie, ale empatia nie była jego mocną stroną. Mimo iż domyślał się, że „CATS” na pośladach było dla niego czymś, czego nie potrafił znieść i wcale mu się nie dziwił; ówże napis poniżał go i degradował do rangi oznakowanej krowy na pastwisku, nie było innego wyjścia. Musiał to przytrzymać dopóty, dopóki nie zagoją się większe rany na jego ciele. —  I nie waż się przeprowadzać jakiekolwiek zamachu na ten napis, który nie byłby chirurgiczną interwencją. Jeśli zerwiesz szwy, sam sobie je ponownie założysz, a ja nie przyłożę ręki do jego usunięcia. Rozumiemy się? — Uniósł w górę prawą brew, coby się upewnić, że ma do czynienia z człowiekiem rozumnym (kreatywność Psów za zakresie usuwania niewygodnych rzeczy byłaby mu dobrze znana, dlatego też wolał uniknąć takich oznak i miał nadzieje, że do dzieciak weźmie sobie do serca tę groźbę), ale nie czekał na chociażby niewerbalne poświadczenie, bo oto Chris znów otworzył usta, adresując ku nie mu swoje słowa.
  — Spójrz na niego. Ledwo uszedł z życiem. Czy potrzebujesz potwierdzenia tego na piśmie? — Niemalże warknął i przewrócił rozdrażniony oczyma; nie miał zamiaru robić mu tej przyjemności i pisać raportu, zresztą jego pokraczny charakter pisma nijak zadowoliłby Chrisa. Już nie raz się zdarzało, że musiał się powtarzać, gdy Pudel, nie umiejąc się rozczytać, składał mu wizyty, a Jekyll na dodatek pisał głównie po angielsku. Japoński alfabet nadal był dla niego swego rodzaju wyzwaniem; dużo rozumiał, ale nie lubił  kreślić znaków. Był to zbyt czasochłonny proces; wolał spożytkować czas na innych czynnościach. — Masz pod ręką ołówek i kartkę? — zapytał po chwili. Coś mu mówiło, że Christopher nie da łatwo za wygraną, a doktor nie miał siły na prowadzenie z nim zimnej wojny. Przysunął sobie kulawe krzesło, bo w zasadzie ledwo trzymał się na nogach i usiadł na meblu; zaskrzypiał pod ciężarem jego wychudłego ciała, ale na szczęście się nie zapadł. Zerknął to na Christophera, to na Kundla i ciężkie westchnienie wydarło się spomiędzy jego warg. Ich samopoczucie jeszcze bardziej obciążyło niezbyt dobry stan, w którym się znajdował. Nawet pogrzeby niebywały takie przytłaczające jak ich towarzystwo.