Często bywa tak, że w walce musi się kierować głównie instynktem, mieć nadzieję, że zdoła przewidzieć atak i nie pomyli się. Jakieś ruchy bywają nieco pomocne - choć w ostatniej chwili Set lekko zwątpiła, czy Ciro wykona taki atak, czy jednak dała się nabrać. Udało jej się jednak go zablokować, co naprawdę ją ucieszyło. Zabawa w dzikusa z dziwną chorobą to jedno, ale nawet ona nie przejawiała chęci na zgarnięcie Bóg-wie-tylko jakich ran. To jedyne, co mogła zrobić, bo miała tylko ten miecz. I swoje odczucia, biorące się z głowy. Dlatego jednak czasem głowa pełna dzikich pomysłów się przydaje, nawet, jeżeli potem bedą cię oskarżać o schizofrenię i inne bzdury. To się jednak czas przydaje.
Co jak co, Set była dosyć młoda. 26 lat to nic przy niektórych mieszkańcach Desperacji. Nawet niektórzy Łowcy mogli się pochwalić dłuższym stażem na tej ziemi. To było do przewidzenia, że nadal popełnia tonę błędów i nie ma swojego całkowicie wypracowanego sposobu walki i odczytywania sygnałów, jakie w walce dochodzą od przeciwnika. Nadal się doskonaliła, uczyła. Człowiek zresztą uczy się całe życie, nawet, jeżeli to może w każdej chwili trysnąć jak mała bańka mydlana. A Eliminatorka była osobą, która lubiła z niego korzystać, póki ma na to czas. Co z tego, jeżeli padnie przed trzydziestką? Nie widziała siebie nawet w roli kobiety, która by się z kimś związała na stałe i założyła rodzinę, więc niech szarżuje, póki może. Kto wie, może zdoła się zarazić wirusem, zanim zginie? Bo aniołkiem nie zostanie. Nie była zbyt czysta.
- Choć za zabawę w mordowanie można mieć... Sporo problemów. - odpowiedziała, kiedy na chwilę zdołała wrócić do panowania nad sobą - No chyba, że masz odpowiednie zabezpieczenia.
Na upartego można powiedzieć, że ona taka była. Póki uśmierca Łowców i nazbyt aktywnych Wymordowanych w mieście, to może nawet zostanie pochwalona, że ładnie ich sprząta, czy coś. Zdołała jeszcze chwilę przed atakiem zauważyć, że Łowca szykował się do obrony, ale na dalszą drogę nic z tym nie zrobiła. Po prostu. Nie miała jak, bo zauważyła to zbyt późno, aby nieco "urozmaicić" atak. W dodatku jej ciało nie do końca się jej słuchało. I umysł też. Jakaś nowa istotka w jej głowie pragnęła krwi... Przemocy, bólu, krwi, cierpienia, czego się tylko dało. Łowca jednak omal jej nie wybił broni z ręki - nawet chwilowo nie czuła, aby ją trzymała. Złapała jednak ostrze w ostatniej chwili prawą ręką. Może to nawet lepiej, bo Ciro znalazł się niebezpiecznie blisko niej. Wyglądał na naprawdę wściekłego.
Na twarzy Sette pojawił się zadziwiająco szeroki uśmiech.
- Witaj, kochanie. Mam nadzieję, że niedługo będziemy mogli się nacieszyć jakimś szkarłatem.
Wykonała tylko nieporadny wymach ostrzem, który raczej nie miał jak w niego trafić, bo Ciro się obrócił - i Set również spróbowała się nieco odwrócić, bo bała się, że zaraz zaatakuje ją od tyłu. Złapała szybko ostrze w lewą rękę, ale nie zdołała zablokować ataku Łowcy. Jego ostrze nie trafiło aż tak w plecy, bardziej jednak pojechał (i to mocno) po jej prawej ręce. Eliminatorka zacisnęła zęby i ponownie wykonała mocny zamach prosto w niego. Może nawet ostrze zdoła przejechać po jego łapach. A przy łucie szczęścia - może nawet jakoś trafi w klatkę piersiową. Bo raczej bardziej poważnej rany mu nie zada. Po tym Laura szybko wycofała się i spojrzała na prawą rękę - prawie cała długość. Czuła to ciepło. Rozcięła nieco materiał, który już mocno zabarwił się na czerwień i zawiązała go nieco wyżej, aby nieco ogarnąć krwawienie. Chwilę potem tez przejechała palcem, zgarniając nieco krwi i jak gdyby nigdy nic zlizała go z palca.
Dziwne, ale nagle jej własna krew wydawała się całkiem dobra...

Post pojawi się dzisiaj lub jutro!