< tutaj była akcja z ugryzieniem, której nie będę opisywać, bo nie ma sensu, skoro nie było możliwej obrony >
Obrzucił go krytycznym spojrzeniem, strosząc sierść i kładąc po sobie czarne uszy. Nie wiadomo z jakich przyczyn nie zareagował, ale bynajmniej nie było to spowodowane brakiem chęci przetrwania, bo intuicja zawsze brała nad nim górę, a w ruch szły kły i pazury ― jego niepodważalny atut. Może wiedział, że dzieciak nie zrobi nic ponad to? Przekonany o swojej nieomylności nawet nie drgnął, chwycony za kark, na którym już wcześniej pojawiła się rana. Najwidoczniej przyszedł czas na jej poprawiny.
Nie zareagował na przepraszające spojrzenie, choć to faktycznie nie umknęło jego uwadze. Odwrócił bezceremonialnie wzrok, jakby stracił resztki jakiegokolwiek zainteresowania. Bo i tak przecież było, co, Grow? Wystarczył ten jeden niepohamowany gest, aby zaprzepaścić każdą drobinkę zaufania, jakim mógł go darzyć. Nie było wyjątków, choć i jemu do ideału tybetańskiego mnicha było daleko. Niestety. Growlithe to ten typ, który twierdził, że wszystkich obowiązują zasady ― prawne i moralne ― a on sam może je łamać w zależności od potrzeb sytuacyjnych.
Huki.
Gdy te rozbrzmiały, białowłosy był już w swojej prawowitej formie i kucał przy klatce roztrzęsionego nieszczęśnika. Zadarł wtedy głowę do góry, kierując nieprzychylne spojrzenie na pękający sufit. Wystarczył ułamek sekundy, w którym wyłapał ulatniający się gaz, aby skupił się ponownie na znajdzie.
Odblokował zasuwkę.
― Idziesz ze mną, mały ― przywitał szczeniaka, wsuwając pod niego poharatane dłonie. Skronie wciąż lekko dudniły, dając znać o zamieszkach sprzed chwili, ale starał się to ignorować na tyle, na ile tylko był w stanie. Ledwie chwycił czekoladowego psiaka w objęcia, a już wybiegał z pomieszczenia, czując pod butami ostre odłamki szkła i słysząc ich chrzęst. Gdyby nie faktyczne rozmiary holu, prawdopodobnie ani myślał o zmianie w tę przykrą, słabą wersję siebie, zbyt podatną na strzały i ostrza, wolniejszą i kruchszą. Przycisnął do siebie szczeniaka jedną ręką, drugą na moment kierując na rozgryziony kark, jakby dopiero teraz przypomniał sobie o pulsowaniu, rozpromieniającym się naokoło rany.
Mało dziś miał rewelacji?
I co z tymi cholernymi wyjaśnieniami? Gdzie spis przyczyn? Gdzie popełnione błędy? Growlithe warknął pod nosem, ogarniając sylwetkę blondyna wrogim spojrzeniem. Przy najbliższej okazji miał zamiar odciąć się od jego towarzystwa. Jeśli droga nagle umożliwi mu korzystne wyjście – skorzysta z niego bez mrugnięcia okiem. Miał dość tego bachora.

Problemem Growlithe'a od zawsze była twarda dupa i miękkie serce. Sceptycznie podchodząc do ludzkości i wytworów ludzio-podobnych całe jego zainteresowanie kumulowało się gdzieś głęboko w środku. Wiedząc przy tym, że niezdrowe dawki zastałego zaangażowania mogą rozsadzić go od środka, postanowił przełożyć to na coś innego. A skoro od dzieciaka bawił się glistami i dokarmiał uliczne kocięta... to czemu nie ulokować tego w zwierzętach? Czuł młode ciało drżące jak leszczynowa różdżka nad żyłą wodną, ale był świadom, że trzyma je na tyle delikatnie, by nie zrobić krzywdy, a jednocześnie mocno, aby nie upuścić w najgłupszym momencie.
Jak ten.
„ANI KROKU DALEJ!”
Nogi Growlithe'a zrobiły gościa w chuja, bo białowłosy przeszedł jeszcze ze dwa czy trzy kroki, nim faktycznie  się zatrzymał. Dzięki temu nie wyłonił się specjalnie zza rogu, choć skrawek jego ramienia i twarzy wychynęła, dzięki temu mógł ujrzeć groźnego pana, który przecież z bronią miał do czynienia niemalże dwadzieścia cztery ha.
Czy to nie byłoby łatwe rozwiązanie problemu, Growlithe? Co o tym sądzisz? Zrób coś, jak zawsze robisz. Niech frajer strzeli. Niech osłabi dzieciaka. Może cudem wyceluje w serce? Albo w grdykę? W skroń? Zostanie tylko ten idiota. A on nie stanowi przeszkody. Prędko się wydostaniesz. Pomogę ci.
Splamione własną krwią palce zacisnęły się, tworząc silną pięść, wokół której zatańczyły czarne iskry. Wystrzeliwały znikąd i właśnie tam też wędrowały ― donikąd.
„B-będzie...”
Głowa opadła lekko na bok, aż coś strzeliło w poharatanym karku.
„... wrócicie...”
Z bransoletki zaczęła wyciekać gęsta maź. Spływała po dłoni, zaznaczała swoje drogi między palcami, aż docierała do ich czubków i skapywała na ziemię. Kałuża rosła w zastraszającym tempie. Krople wielkości grochu napełniały galaretowatą substancję, która nagle zaczęła sunąć przed siebie. Wydłużony kształt  (niby wąż) zaczął pełznąć w kierunku uzbrojonego mężczyzny.

Warknięcie.
Jak trzask łamanego na pół badyla.
Ale nie wydobyło się z gardła Growlithe'a, ani drugiego chłopaka. Dźwięk był autorstwa nowego przybysza. Smukły pysk, wychudła sylwetka, dostojny, prosty krok. Shatarai pojawiła się nagle, ocierając się bokiem o udo irytującego chłopaka, przy okazji swoją rosłą piersią wchodząc w linię strzału. Wszystko to trwało ledwie ułamki sekund.

Teraz, wydał rozkaz Jace, a pełznący pod ścianą wąż zaatakował. Gruby sznur czerni wystrzelił w kierunku nogi mężczyzny, z zamiarem wbicia się igłami zębów w jego nogę, dokładnie na wysokości zgięcia kolana, po wewnętrznej stronie w szczególności. W tej samej chwili wilczyca rozwarła paszczę, wybijając się naprzód, chcąc dorwać się do ręki oponenta, by zmiażdżyć kości nadgarstka szczękami.

― Nazwę cię Olivier, szczeniaku.
Aha.

Jeśli wężowi uda się ukąsić mężczyznę w nogę, zaatakuje szyję. Tak samo jak Shatarai.