Najwyraźniej kobieta nie przepadała za aniołami, ale czy powinna ją za to winić? Do niedawna także nie znała ich uprzejmości, żaden jej nie pomógł, nie odział i nie nakarmił. Teraz jej zdanie na ich temat powoli zaczynało się zmieniać. Ale, właśnie, została także przez jednego oszukana i był to sam archanioł. Wraz z powrotem przytomności i zdrowego rozsądku, w jej głowie zaczynały się kłębić wątpliwości. Świadomość, że teraz ona jako Prorok będzie decydowała o przyszłości Kościoła oraz zasadach jakie będą tam panować. O ile Starszyzna się na nie zgodzi. O ile po raz kolejny jej nie zgładzi, by pozbyć się swoich przeciwników i zagrabić to, co teraz należało do niej.
Najpierw jednak musiała odzyskać siły. Właśnie dlatego, gdy pocałunek już rozbrzmiał, a jego echo nadal pozostawało na kobiecych wargach, przyjęła swoją porcję jedzenia i ostrożnie zaczęła się posilać. Kęs, przerwa, oddech, kolejny kęs. Przełyk z każdym razem się buntował, zęby zaś nie chciały gryźć. Zmuszała żołądek do wysiłku, mimo że najchętniej wszystko by zwrócił, pozostając nieskalanym żadnym pożywieniem. Musiała jeść, bo droga do świątyni nadal była dość daleka i wymagająca, nawet jeśli uda się jej w jakiś wyjątkowy sposób przekonać Soro by z nią wyruszyła w dalszą drogę.
Właśnie dlatego pozwoliła jej wyrazić swoją opinię na wszystkie tematy, które poruszyła. Słuchała uważnie, wpatrując się w swój skrawek kory i dmuchając na gorące jedzenie by zyskać nieco czasu przed kolejnym kęsem. W końcu jednak, kątem oka zauważyła jak wymordowana sięga także po swój posiłek, na co Taihen pokiwała mądrze głową.
- Jeśli uzależnisz mnie od siebie, to zapewne będę za tobą szła jak szczeniak. Będziesz musiała się jednak martwić dodatkowymi racjami żywności, o które przecież w Desperacji trudno. Pewnie jedynie szczęściem odnalazłaś giczankę. Dlatego rozsądniej byłoby mi poderżnąć gardło. Nadal możesz to zrobić, nie czuję się w pełni sił by walczyć.
Uniosła lekko głowę, odsłaniając bladą skórę szyi. Jej słowa nie były przepełnione żadnymi emocjami, mówiła spokojnie, dokładnie ważąc wszystkie słowa. Kolejny drobny kęs potrawy zniknął w jej ustach.
- Jesteś ode mnie starsza i zapewne widziałaś więcej, ale życie we wspólnocie ma ten plus, że ponownie zaczynasz wierzyć w bliźniego. Nawet jeśli czasem znajdzie się jakiś degenerat, to razem o wiele łatwiej się go pozbyć. Zaś sama ufność, często karana, może także przynieść większe korzyści niż unikanie innych. Spójrz, zamiast uciekać gdy tylko odzyskałam siły, nadal tutaj siedzę i cieszę się miłym towarzystwem pięknej kobiety.
Uniosła spojrzenie znad skrawka kory i spojrzała na twarz lisełka. Puściła jej perskie oczko, uśmiechając się do niej znacząco. Teraz zapewne powinna wspomnieć także o Kościele, który kobietę tak bardzo zainteresował, ale sama nie wiedziała od czego zacząć. Nie miała pojęcia co Soro już słyszała, ani jakie plotki krążą po Desperacji na ich temat. Może nie były a bardzo pochlebne. Przecież byli bandą szaleńców mordujących anioły, nic więcej.
- Aonizm... Tak się składa, że należę do Kościoła. Przez długi czas byłam tam kapłanką i składałam moje ciało w ofierze Nowemu Bogu. - Ciche westchnienie wyrwało się z jej piersi. Odłożyła prowizoryczny talerz i potarła ramię. Chyba trochę zmarzła. - Jak już mówiłam, to jeden z bezpieczniejszych sposobów na przetrwanie na tych wrogich ziemiach. A nasz bóg, cóż, opiekuje się nami. Uczy nas, by nie odchodzić i nie opuszczać potrzebujących jako i on robi. Nie to co Bóg, który zgotował nam to wszystko.  
Uniosła głowę i ogarnęła spojrzeniem góry i pustynię, które je otaczały. Jeszcze jakiś czas temu zapewne pyszniły się tutaj pola ryżowe, bądź pastwiska. Teraz wszystko poumierało, nawet rzeki nie chciały tak chętnie płynąć jak wcześniej, kurcząc się do rozmiaru strumieni.
Nic nie bolało Taihen tak bardzo jak fakt, że byt, któremu wszyscy ślepo wierzyli, ot tak po prostu sobie poszedł, zostawiając ich z całym bałaganem oraz garstką aniołów, które były zbyt zapatrzone w dobro wewnątrz siebie. Nie zauważały, że dookoła dzieje się źle i zamiast pomóc, zamiast od nowa zalesić tereny Japonii, zamknęły się w swojej maleńkiej krainie, którą stworzyli dla siebie. Przytyk ze strony Soro, że rudowłosa była jedynie kaprysem, nijak się równał z ogromem bólu, jaki sprowadził na nich wszystkich Bóg.
- Będę zaszczycona jak ze mną pójdziesz. Nie musisz zostawać na stałe, po prostu zobacz czy ci się tam spodoba. Nie jestem mężczyzną, który będzie chciał jedynie zaspokoić swoje potrzeby. To twoje życie i twoja decyzja, nic na siłę.

//Soro nie ma, uwalniam Taihen.


Taihen nie poczuła zmęczenia, po prostu osunęła się na ziemię, zemdlała.
Być może było to spowodowane wyniszczeniem organizmu spowodowanym chorobą, kto tak wie, mało było zawodowych lekarzy internistów na tej cholernej pustyni.
Ocucił ją intensywny całkowicie niepasujący do Desperacji zapach, olejku kokosowego wymieszanego z tanimi jaśminowymi kadzidełkami, jakie można było kupić w M-3 i waniliowymi papierosami. Czuła, że się porusza, nie sama z siebie, ale miękkie podłoże, na którym leżała drgało jakby płynęło pod nią.
Ktoś ją perfidnie uprowadził kiedy była nieprzytomna i ułożył na tym wygodnym, obitym pomarańczowym pluszem tylnym siedzeniu jakiegoś wyglądającego jak hinduski pchli targ wozu. Jej uszu dobiegał szum pracującego na w chuj wysokich obrotach silnika spalinowego.

Musztardowy chevrolet camaro ss z 64 roku łapczywie pochłaniał pustynię przed sobą, podskakując na wybojach i gładko wchodząc w nieistniejące na płaskiej powierzchni bezdrożnego pustkowia zakręty. Za kierownicą siedziała filigranowa blondyneczka, z włosami spiętymi w luźny kok na czubku głowy. Miała przyjazną, odrobinę umorusaną smarem na lewym policzku, twarz. W pokrytych bezbarwnym błyszczykiem ustach trzymała tlącą się cygaretkę. Ubrana była w kremowy podkoszulek i poprzecierany, granatowy, bawełniany dres ze ściągaczami. Spodnie, miały dziurę na prawym kolanie, nie błyskała przez nią skóra, lecz chłodna matowa stal, dziewczyna miała protezę, jebany cyborg.

Obudziłaś się?! Zajebiście! Jestem Impakt, twój kierowca! Powiedziała, a właściwie wypluwała każde kolejne słowo z prędkością pędzącego pocisku. Głos miała lekko piskliwy, acz życzliwy.

Wraw, wraw! Odezwał się z oburzeniem szary mops siedzący z przodu, na miejscu pasażera.

Taaaak, a to jest Bazyl, nie przejmuj się nim, to straszny snob. Dodała, chwytając papierosa pomiędzy palec wskazujący, a środkowy prawej dłoni i wskazując psa, który odwrócił się i wpatrywał w Tai błyszczącymi, wielkimi jak szklane spodki oczyma.

Czekała na odpowiedź lisicy gdy... cholera. Znów ciemność. Kiedy to się skończy?

A później było znów to uczucie, które już kiedyś przeżyła. Deja vu. Unosiła się i podskakiwała na wybojach. Pojazd kołowy. Silnikowy. Słyszała silnik. Czuła też wiele dziwnych zapachów, które nijak kojarzyły się jej z desperacją. I dym, choć słodki, nadal wyjątkowo duszący. Zakaszlała, czując jak ostatni posiłek przewraca się jej w pokaleczonym żołądku. Skuliła się, wypluwając na tapicerkę spienioną ślinę zmieszaną z krwią. Niedobrze.
Dopiero po chwili udało jej się podnieść do pozycji siedzącej. Nie obyło się bez potknięć i przerw na oddech, ale w końcu opadła plecami na pluszowym oparciu i zaczerpnęła powietrza. Błąd, im wyżej, tym waniliowy dym był gęstszy. Ponownie zakaszlała, tym razem jednak bez poważniejszych konsekwencji. Spojrzała na koczek kierowcy i zmarszczyła zabawnie nosek. To nie była Soro, a jej dom zdecydowanie nie znajdował się tam gdzie jechali. Zdecydowanie, bo już niemal była na miejscu, teraz musiała była go już ominąć, bądź jechać w przeciwnym kierunku. Zaklęła pod nosem w czasie gdy Wyścigówa miotała sylabami równie szybko co jechała.
- Przepraszam, czy możesz po... - Przerwał jej pies i ponownie jego właścicielka. Zapatrzyła się w załzawione oczy mopsa i nawet uśmiechnęła się lekko. Dawno nie widziała zwykłego zwierzaka w Desperacji. - Dokąd jedziemy? I co się stało z moją towarzyszką? Ja... ugh.
Brzuch po raz kolejny zaburczał, powodując nieprzyjemne skurcze w okolicy żołądka. Nie miała pojęcia, która była godzina, ale zdecydowanie czas na kolejną dawkę lekarstwa, którego oczywiście nie miała przy sobie. Kurwa mać, mimo że jebany cyborg wydawał się miły, to i tak zdechnie mu na tylnym siedzeniu jeśli sprawy się potoczą tak jak myśli.

Spojrzała po raz kolejny w boczną szybę, zastanawiając się dlaczego Ao tak ją karał. Przecież była dobra, starała się wypełniać jego polecenia, przejęła na siebie pełną odpowiedzialność za grzechy swoich wiernych. A teraz o mało nie zaczęła rzygać krwią na obcą tapicerkę. Za to pewnie by jeszcze szybciej skonała, ale może to i lepiej?
Leżałaś przy wypalonym ognisku. Super, czyli jednak lisica dobrze mówiła twierdząc, że wyleczy ją i sobie pójdzie. Na nic prośby prorokini czy inne metody przekonywujące. Westchnęła żałośnie i na tym skończyła się jej odpowiedź. Nie wiedziała kim byli komuniści ani dlaczego siedziała w tym wozie. Ani też dokąd tak uparcie jechały. Widziała tylko psa kierowcę i nadpobudliwą dziewczynę. Zaraz. Co. Pies kierowca? Zrobiła pełną zdziwienia minę.
Później były już tylko wystrzały i nagle wszystko przyspieszyło tempa. Pies przejął kontrolę nad wozem, Wyścigówa już wyciągała ciężki sprzęt. Skąd ona miała zamiar strzelać? I w ogóle dlaczego do nich celowano?
- Co się tutaj do cholery dzieje?
Lecz raczej nie uzyska informacji których potrzebowała. Nie do czasu aż pozbędą się tych co im depczą po piętach. Żeby tylko pies potrafił dobrze jeździć i żeby ta kupa metalu wytrzymała.
Na pytanie dziewczyny pokręciła głową, patrząc niepewnie na to co trzymała w rękach. Jej specjalnością była walka w zwarciu, na stal, skąd mogła wiedzieć jak trzymać i strzelać te głośne patyki szatana? Chociaż przecież pociąganie za spust nie może być takie trudne. Dałaby radę. Kunszt zabójcy idzie poznać nawet gdy nie dzierży akurat preferowanej przez siebie broni. Tu powinno być podobnie. Bo przecież była dobrym zabójcą jeszcze kilka lat temu.
Czy była przejęta? Jasne, bała się jak cholera, ale na szczęście cholera nadal utrzymywała nad nią lekką mgiełkę nierealności, a spokój Wyścigówy w jakiś sposób się jej udzielał. Tak samo jak snobistyczny entuzjazm mopsa.

Ciężko było się jej skupić gdy kule szalały na prawo i lewo, odbijając się od karoserii i wydając nieprzyjemne dźwięki. Skrzywiła się, słysząc kolejny zgrzyt i tylko cudem powstrzymała się przed zakryciem głowy ramionami. Gdyby nie ów cudowny samochód, to teraz zapewne leżałaby martwa. Musiała im pomóc. Musiała się zebrać w sobie.
Spojrzała niepewnie na dziewczynę i wysłuchała tłumaczeń. Zadanie nie wyglądało na skomplikowane, ale, oczywiście, najpierw musiała stanąć na nogi i w trakcie szaleńczej jazdy wycelować, to już nie będzie aż tak banalne. Była tego pewna. Na szczęście Wyścigówa ponownie jej pomogła, a Taihen nie pozostało nic innego jak poddać się jej popychaniu i podnoszeniu. Stanęła, mocno zapierając się łokciami o ściany osłony i ułożyła karabin tak, jak czasem widywała gdzieś na pustyni. Desperaci, gdy tylko udało im się dorwać jakiegoś zardzewiałego gnata, ustawiali sobie puszki na resztce jakiegoś murka i marnotrawili amunicję ucząc się strzelać do celu. Sama nigdy nie próbowała, ale od czasu do czasu zerkała kątem oka podczas swoich codziennych ćwiczeń kalistenicznych i szermierczych.
W końcu nadszedł czas prawdy. Chwila prawdy. Oparła kolbę o ramię, lufę zaś o lukę w płytach pancernych. Przymknęła jedno oko, starając się namierzyć cel. To tam, palec tu i strzelasz. Strzeliła, chyba.
Tataratatach!
Czy trafi nie wiedziała, ale może przynajmniej się przestraszą.

Ała. Zasyczała, gdy kolba wbiła się jej w ramię. Jeszcze chwila, a wybije je całkowicie - była tego pewna. Kto jej opowiadał o nastawieniu wybitego barku? Zapewne był to Mentor, on zazwyczaj lubił tego typu opowieści, idealne do rozpoczęcia rozmowy z nieznajomym. Zapewne sama myśl o tym, że mięśnie klatki piersiowej ściągnęłyby całą kończynę do środka i przy nastawianiu nie obyłoby się bez środka rozkurczowego, sprawiła, że Taihen puściła język spustowy. Koniec, więcej nie zrobi.
Opadła na siedzenie jak zwykła szmata, zwieszając wszystkie kończyny. Nie miała siły. Równie dobrze mogli ich już zastrzelić, szczędząc cierpień. Najwyraźniej nie zauważyła, że strzały ustały, nie słychać też było szumu pozostałych silników. Spojrzała przez szybę za siebie - pusto. Przed siebie - góry. Shi. Dom.
To było coś!
Jasne, przecież była Fechmistrzynią. A strzelanie wcale nie było takie trudne jak by się wydawało. Tylko cholernie bolało. Uśmiechnęła się pod nosem, przymykając ślepia.
W sumie nie miała pojęcia czy pod naporem adrenaliny i bólu przysnęła czy też straciła przytomność. Faktem jednak było, że odpłynęła i zapewne nie obudzi się zbyt szybko jeśli Wyścigówa nic nie zrobi. Może ją nawet wozić po całej zasranej Desperacji, joł.

Nadszedł. Nie wiadomo skąd, wszak nikt nie widział jego sylwetki powiększającej się na linii horyzontu. A nadszedł z Edenu, gdzie spędził ostatnie dwie dekady. Szedł wiedziony plotkami o dziecku, nie już nie dziecku po tylu latach była już kobietą. Tą jedną, której szukał, której był winien przeprosiny.

Pod pachą trzymał czarny, plastikowy worek na śmieci. Szedł niespiesznie, tak jak to anioły mają w zwyczaju. Kiedy całe swoje dotychczasowe istnienie żyło się poza upływem czasu, nie zna się pojęcia pośpiechu, jest ono obce i nieswoje.

Sługa zatrzymał się i spojrzał na dziecię leżące pod skałą. Czyżby?
Bez wątpienia, nie ważne jakby się zestarzała, jak bardzo zmieniła bystre oczy byłej woli trójgłosu widziały w niej nadal rumianego, zasmarkanego niemowlaka, który łapczywie walczy o swój pierwszy w życiu oddech.

Witaj dziecię, oto jestem. wyszeptał nad nieprzytomną Taihen.
Położył worek na ziemi i zdjął z jej czoła kartkę.
Niedbale nakreślone litery stanowiły wyzwanie, zrozumiał sens zapisanych słów. Przykucnął przed nią i przyłożył dłonie do twarzy. Pomasował policzki i strapionym wzrokiem spojrzał raz jeszcze na dziecko. Było chore, nie bardzo chore, ale musiało cierpieć. Cierpiało bo on je zawiódł i pozwolił dorastać poza swoim czujnym wzrokiem.

Przepraszam, dziecko. Wyszeptał, przykładając prawą dłoń do jej czoła, ta zabłysła, nieśmiałym, białym światłem o przedziwnej mocy, kojącym ból i odganiającym złe sny. Nie mógł przecież zabrać jej póki się nie obudzi, ale mógł odegnać przykre sny, i tak też uczynił.