Wysłuchał co prawda słów Shiona i przytaknął lekko na znak, że zakodował informacje, ale nie ulegało pewnie wątpliwościom, że mijało się to z prawdą szerokim łukiem — nie miał może szczególnie słabej pamięci, ale natłok słów i konkretów, jakie zaserwował młodszy wymordowany, mogłyby zbić z tropu samego Holmesa. Zdał się więc po prostu na plan, który uznawał, że Shion będzie ich przewodnikiem, a oni wyłącznie supportem.
 Co w takich warunkach mogło pójść nie tak?
 Wszystko?
 Zwłaszcza, że już teraz wyczuł spięcie pod palcami, gdy oparł rękę o ramię Christophera, ale nic go to nie obchodziło. Żaden mięsień na twarzy nie drgnął, szczęki się nie zacisnęły w rozdrażnieniu albo zrezygnowaniu — mógł go dotykać kiedy miał na to ochotę, a już tym bardziej, gdy Pudel potrafił odebrać zaszczytny tytuł pierwszej (i kto wie, czy nie jedynej) osoby, będącej w stanie wyrżnąć się na prostym asfalcie. Kto, jak nie Wilczur, złapie go i uchroni przed upadkiem? Shion?
 Śmiechu warte.
 Mimo tego odsunął się, zrywając kontakt fizyczny. Niech będzie. Jak sobie chcesz. Jak sobie, kurwa, wymarzyłeś, księżniczko. Przez głowę przepływała mu rzeka kwaśnych myśli, ale zamiast skupić się na wyławianiu kolejnych, w milczeniu ruszył naprzód. Kroki stawiał stosunkowo normalnie, ale robił to przede wszystkim wolniej — aby przypadkiem nie nadepnąć na jakąś nadwyrężoną czasem kość albo chrupki kawałek skały, który mógłby zachrzęścić pod podeszwą buta. Nawet oddech starał się wyrównywać, jednocześnie korzystając z najbardziej wyczulonego zmysłu, który posiadał.
 Skoro Shion postanowił kierować się słuchem i wzrokiem, Grow przejął inicjatywę w kwestii powonienia — węszył jak pies myśliwski, co rusz marszcząc lekko brwi, choć przed nosem nie widział praktycznie niczego. Liczył za to, że jeśli wróg pojawi się w pobliżu, stąpając równie ostrożnie jak oni sami, będzie w stanie zaalarmować o tym resztę.

Jericho leżał na dachu budynku i czuł, że żar lejący się z nieba stawał się powoli nieznośny. Niemniej jednak, starał się skupić na powierzonym zadaniu. Był od osłaniania tyłów, był snajperem. W dużej mierze to dzięki jego spostrzegawczości i umiejętnościom zależało życie jego towarzyszy. Nikt z osób biorących udział w misji nie miał w tym momencie takiego pola widzenia na miejsce przyszłej walki jak on. Jedynie kruk, który usiadł na murku obok, mógł się pod tym względem z nim równać. Ptaszysko wyczuwało w powietrzu, że niedługo może się tutaj polać krew. I to dużo, chociaż miał nadzieję, że jego asysta nie będzie w tym momencie potrzebna.
W pewnym momencie dostrzegł, jak Hemofilia oddaliła się nieco. Przeczucie podpowiadało mu, by zwrócić na nią uwagę. A Han ufał swoim przeczuciom, gdyż nie raz uratowały mu życie. Raz, gdy wyszedł na misję ze swoim oddziałem i przeczuł, iż konkretny dach budynku jest nieodpowiedni. Wybrał ten obok. I dobrze, jak się później okazało, gdyż na ten budynek, na dachu którego miał leżeć, został bombą zrównany z ziemią. Drugim razem, gdy czuł to dziwne mrowienie na plecach, okazało się, iż kilku przeciwników zmierzało w stronę jego lokalizacji na dachu, dzięki czemu mógł się przygotować, wybrać odpowiednią pozycję.
I wystrzelać ich wszystkich. Jak kaczki.
Tym razem, ten znajomy dreszcz podpowiadał mu, by podążać celownikiem za Hemofilią, chociaż nie przestał się, chociaż odrobinę, rozglądać po reszcie placu. Czy jego decyzja okaże się słuszna? To miało się okazać niebawem. Mokugawa chciał również poznać odpowiedź na pytanie: gdzie podziali się wszyscy członkowie gangu CATS? Przecież brak patroli w ich kryjówce był, delikatnie mówiąc, mocno podejrzany. Wszystko miało się jednak rozstrzygnąć przed końcem tego dnia, który już teraz dawał mu się tak bardzo we znaki. A on głupi nie zabrał żadnej ochrony przed słońcem. Bywał jednak już w gorszych sytuacjach. Działał w bardzo nieprzyjaznych warunkach atmosferycznych. Jericho mógł znieść bardzo wiele. W końcu do tego był szkolony.

........Aktualne warunki ewidentnie nie były specjalnie sprzyjające dla Chrisa. Nie dość, że w normalnych okolicznościach jego zmysł równowagi pozostawiał dużo do życzenia, to jeszcze w dodatku nie mógł skorzystać ze swojego najlepiej rozwiniętego zmysłu - wzroku. Co prawda, wąskich przestrzeni również nie lubił, ale ostatnie lata w DOGS skutecznie wytrzebiły go z klaustrofobii. Póki mógł się poruszać, zachowywał całkowity spokój.
No, a przynajmniej spokój na miarę własnych możliwości. Fakt, że był raczej nerwowym osobnikiem nikomu pewnie nie uszedł uwadze. Na razie jednak Chris postanowił zacisnąć zęby i iść przed siebie, próbując narzucić sobie pewny rytm. Przynajmniej raz zachwiał się i musnął ręką plecy Wilczura, ale zaraz cofnął ją, zupełnie jakby się poparzył.
Zgrzyt.
Pudel nerwowo wypuścił powietrze, starając się nie myśleć, w jak bardzo katastrofalnej sytuacji mogliby się znaleźć, gdyby teraz jego zmysł równowagi pokazał mu środkowego palca i wysłał kopniakiem w dół. W aktualnym momencie raczej nie był specjalnie przydatnym dodatkiem, a raczej obciążeniem, ale to akurat najmniej go obchodziło. Otrzymał rozkaz, więc go wykonywał. Nawet jeśli miał po tym dostać opieprz od Ourell'a. Zresztą nie tylko on.
Trzy rozgałęzienia, tak? A więc są cztery drogi dla pogłosu, bądź też echa. Plus ewentualne kombinacje. Niby nieprzydatna informacja, ale Pudel musiał czymś zająć się swój mózg. Gdy za bardzo koncentrował się na krokach - przywalał o coś głową, a gdy za mało - potykał. Dość niebezpieczna kombinacja.
Jego głos nieco zmartwił, podobnie jak piski.
Szczury, Chris. Na pewno. W gościnie u Kotów.
Cholera. To mu się naprawdę nie podobało, a resztki instynktu samozachowawczego pukały się w głowę. Ale będzie zabawa z pisaniem raportu. Zakładając, że przeżyją. No, ale przecież w życiu należy zachować nieco optymizmu, nieprawda? I skupić się na tym, że przed nimi najcięższa część imprezy, czyli odbicie Gavrana.

Już myślał, że jego pomysł spotkał się z aprobatą dziewcząt, gdy…
„Nie pójdziesz sam.”
Przekręcił pytająco głowę w bok.
„W ogóle nie pójdziesz.”
Spojrzał na nią z lekko zmarszczonym nosem, czekając na uzasadnienie. Niemniej to, które otrzymał w żadnym razie go nie usatysfakcjonowało. Niestety nie należał do osób, które znały historię rodzinną dziewczyny, toteż miał w głębokim poważaniu jej przestrogę o siostrze, a informacja o zmianie planów, polegającej na tym, że ma nie robić nic, tylko go zirytowała. Hemofilia właśnie go zlekceważyła? Być może nie miała tego w zamyśle, jednak chłopak odebrał to jak obrazę.
- W dupie mam twoją siostrę! Przecież nie możesz w pełni korzystać z jednej ręki, nie możesz iść sama! – ale dziewczyna zniknęła gdzieś za ruinami. Palce Charta dotknęły naznaczoną bliznami twarz w zrezygnowanym geście, a z ust wyrwał mu się niezbyt uprzejmy epitet. Uważał, że nie było to dobrą opcją. Hemofilia wbiła mu się w pamięć podczas ostatniej akcji, jako ta, która próbowała uśmiercić mu najlepszego przyjaciela, a przecież grał w tej samej drużynie, co ona. Jednak nie to najbardziej go martwiło. Jak zamierzała robić hałas? Czy na pewno dobrze się ukryje? Chyba nie zamierzała wyrywać sobie z gardła krzyków, byleby tylko zdradzić własną lokalizację? Wolałby, żeby obyło się bez walk… przecież akcja miała być cicha. Do jasnej cholery, mogłaś nam powiedzieć coś więcej, niż „zostańcie”…
Zwrócił się do Loser.
- Nie powinna iść sama, ale niech jej będzie. Nie jesteśmy dziećmi. Jeśli chcesz, możesz pójść ją osłaniać, chyba znacie się lepiej. – dał dziewczynie wolną rękę. Albo pójdzie za kobietą, albo za nim, albo wymyśli sobie coś innego. Miał na uwadze, że Jericho osłania ich z góry, ale niby ostrożności nigdy za wiele. Zresztą… byli Psami. Spuszczone ze smyczy niech biegają, gdzie chcą. Byle w tym wypadku nie dać się podrapać.
Zagwizdał na dobermana i ruszył realizować wcześniej mówiony plan – dając o tym naprędce do zrozumienia pozostałej przy niej Pitbullce. Zaczął obchodzić kryjówkę z przeciwnej strony, w którą udała się Hemofilia. Skoro by Chartem, to na razie przyda się do patrolowania terenu. Szukał wzrokiem idealnego miejsca, w którym mógłby się usadowić i zacząć wprowadzać w życie swój plan: hałas. Jeżeli nic takiego nie rzuci mu się w oczy, pozostanie przy zwykłej, acz wyjątkowo ostrożne przechadzce.
Wciąż nie wierzył, żeby to miejsce było aż tak spokojne.

Z każdym kolejnym krokiem oddech stawał się nieco bardziej ciężki, a serce głośniejsze.
I czego tak się boisz?
Drżące palce zacisnęły się mocniej na skałach pokrytych mokrym śluzem, czy czymś innym, równie obrzydliwym od wilgoci. Ciężkie wspomnienia uderzały w niego z każdym kolejnym krokiem i coraz więcej wątpliwości zaczęło mącić w głowie. A co jeśli zamiast wykazać się, to zawiedzie? I znów ujrzy w oczach Wilczura rozczarowanie? Albo co gorsza, ponownie zostanie wzięty za zdrajcę i Kota? Był już Psem. Nie miał nic wspólnego z gangiem Cats. Prawda?
Potrząsnął mocno głową, jednocześnie przyspieszając. To nie był najlepszy czas na tego typu rozmyślenia. Mieli zadanie do wykonania. I na tym musiał się w pełni skupić. Musiał bezbłędnie doprowadzić ich do celu.
W przeciwieństwo do Growa, Shion miał o tyle łatwiej, że przez większość szczelin prześlizgiwał się raczej bez problemów, dzięki swoim mniejszym gabarytom, chociaż i on musiał niejednokrotnie wciągnąć brzuch czy też schylić głowę. Ale szło im całkiem dobrze. Aż podejrzanie dobrze. Do momentu, kiedy pod nogami chlupnęło, a ciało ogarnął nieprzyjemny chłód lodowatej wody. Całe szczęście, że sięgała zaledwie kolan, chociaż i tak ten znikomy poziom sprawił, że chłopak zauważalnie zwolnił, jakby bał się iść dalej.
Ale coś było nie tak.
Uniósł dłoń i przycisnął rękaw bluzy do zmarszczonego nosa. Coś było nie tak.
To na pewno woda?
Przystanął i zaczął się rozglądać, jednocześnie nasłuchując, by wychwycić jakieś nieprawidłowości.
Śmierdziało śmiercią. Nie zapamiętał tego zapachu w tym miejscu. Zdecydowanie nie.

Zignorowała słowa Aliena, tak samo jak i całą resztę jego wypowiedzi. Machnęła tylko zdrową ręką na niego. Nie bardzo ją obchodziło, co miał do powiedzenia, bowiem była dłużej w tej grupie i szkoda byłoby stracić kogoś o wiele młodszego, który mógł się jeszcze rozwinąć. A ona? Żyła już tyle lat, tyle osób życzyło jej śmierci, że zginąć powinna już dawno.
Już nie wiedziała, co się działo z całą resztą. Od momentu, kiedy weszła w dalszą część ruiny, nie słyszała ich za dobrze. Jeśli będzie to w ogóle możliwe, prawdopodobnie zareaguje w momencie, kiedy usłyszy jakiś głośniejszy wrzask. A jak na razie całą swoją uwagę poświęciła tajemniczym śladom i okolicy, która ją otaczała. Na jej szczęście póki co nie trafiła na nieprzyjaciela, ale wiedziała, że im dalej szła, tym większe prawdopodobieństwo było, że trafi na wroga, z którym będzie musiała walczyć. Z jej ranną ręką może być to utrudnione, ale jak nie ona, to kto? Sama będzie musiała siebie bronić.
W ten sposób dotarła do budynku. W zainteresowaniu, weszła do niego, ciągle idąc za powiększającymi się śladami krwi. Czuła, że jest coraz bliżej celu - sugerowały to coraz większe plamy krwi, które nawet zaczynała powoli czuć. Zapach był tak intensywnie świeży, że tylko zastanawiała się, kto mógł paść ofiarą tej cichej zbrodni.
Dotarcie do celu świadczyło o triumfie dziewczyny. Ale czy na długo? Widok, jaki tutaj zastała wcale jej nie przerażał, ani tym bardziej nie obrzydził. Mogło jej się zrobić jedynie odrobinę żal na widok tego młodzieńca. Czy on w ogóle żył? Unosząca się klata piersiowa o tym świadczyła. Podeszła więc do niego, najciszej jak potrafiła, ale nawet najcichszy krok powodował głośne echo pośród tej głuchej ciszy. Złapał go za głowę, unosząc ją nieznacznie, aby przyjrzeć się jego twarzy. Może go skądś znała?
- Że Ty jeszcze żyjesz... - mruknęła, mlaskając do siebie pod nosem i puściła jego głowę, nie spodziewając się od niego żadnego ataku. Mógł być już martwy, a nawet jeśli nie, nie chciała wierzyć w to, że będzie wstanie dokonać jakiegoś ruchu. Przy takim stanie byłoby to fizycznie niemożliwe.
Odsuwając się od niego, spojrzała się na filar, przy której zniknęła cieknąca krew. Zmrużyła nieznacznie oczy, podążając w tamte miejsce, zostawiając mężczyznę na pastwę losów, jeśli nie wydał się jej jakoś szczególnie ważny.
Ofiarę już znalazła, ale gdzie był zbrodniarz? Właśnie jego pragnęła znaleźć.

 Oczywiście, zdawał sobie sprawę, że tunele kociej kryjówki nie oznaczają królewskich korytarzy z czerwonym dywanem i sufitem pięć metrów nad głową, jednak kiedy zaczął szurać łbem po sklepieniu i nabił sobie kolejnego guza zwyczajnie znienawidził to miejsce — do tego stopnia, że zmarszczył się jak wysuszona śliwka i z miną pełną rozdrażnienia starał się nie tyle dotrzymać kroku swoim towarzyszom, co w ogóle się przemieszczać.
 O ile początkowo wystarczyło, że nieco pochylił brodę do przodu i przygarbił ramiona, tak w późniejszych etapach los postanowił dolać oliwy do ognia i z bezpiecznej odległości przyglądać się, jak „wielkogabarytowy” wymordowany stawia czoła serii przeciwności — w tym nie tylko niższej wysokości, ale również coraz węższym korytarzom. Opatrzność musiała mieć niezły ubaw, kiedy Grow wcisnął się bokiem w szczelinę i nagle poczuł jak biodra, ściśnięte z przodu i z tyłu, przestają szurać po chropowatej powierzchni. Z dłońmi opartymi o ścianę uniósł brwi i pchnął mocniej bokiem w prawo... ale nie tyle nie prześlizgnął się dalej, co nawet się nie cofnął. Jego twarz natychmiast przybrała adekwatny do sytuacji wyraz, kiedy tylko zdał sobie sprawę z tego, co musiało się stać.
 — Zak- — zaczął szeptem, ale reszta zdania utonęła w cichym charknięciu; problem zniknął jeszcze zanim się pojawił. Grow poczuł, jak coś z impetem uderza go w ramię, a potem sam przesunął się o kilka milimetrów, które najwidoczniej wystarczyły, aby natrafił na szerszą część przejścia. Od razu wciągnął brzuch i naparł na pustkę, robiąc zbawienne... chluszczące... kroki...
 Usta od razu się wykrzywiły, a nos poruszył w paru charakterystycznych pociągnięciach — wyglądał jak ktoś, komu podetknięto przed twarz fluorescencyjną papkę, która wygląda bardzo źle, ale ponoć jest zjadliwa.
 Przemierzanie nawet krótkiego odcinka w wodzie było jak wyjście w sam środek zgromadzenia wroga i pokazanie im środkowego palca, jednocześnie wrzeszcząc; po prostu dostrzegalne. Gdyby wróg znajdował się niedaleko i nie był głuchy, ślepy i obdarzony IQ porównywalnym do rozjechanego tirem rosomaka... to kto wie? Może już zawołałby posiłki? Może czekał na nich z bronią gotową do użytku?
 Grow wysunął rękę, natrafiając palcami na coś miękkiego; odgadł, że to włosy Shiona, dlatego zsunął przedramię niżej i wtedy ponownie dotknął go dłonią. Uderzył opuszkami w bok szyi i bark młodszego wymordowanego, by dać mu sygnał, że może oświetlić im drogę pod warunkiem, że Shion — teraz mianowany tytułem znawcy i przewodnika — uzna, że jest to zwyczajnie bezpieczne.
 Rzecz jasna, przechodzenie takimi tunelami byłoby o wiele lepsze, gdyby droga była widoczna (może oszczędziłoby to Growowi paru zadrapań, guza na środku czoła i tego przeklętego draśnięcia, którego nabawił się, gdy Chris postanowił się potknąć i pchnąć go na jeden ze zwisających z góry nacieków jaskiniowych), jednak zagrożenie było mniejsze, gdy mieli pewność, że są niewidoczni.
 Ale teraz?
 Teraz zajeżdżało martwym trupem i Grow miał nieodparte wrażenie, że jeśli szybko nie wydostaną się z tego miejsca, to ich problemem nie będą tylko ewentualne bunty żołądków.

.......W aktualnej chwili Chris miał najmniej do powiedzenia. Szedł na samym końcu, w dodatku zmysł węchu, czy też słuchu miał mniej wyczulony niż towarzysze. Jednak gdy Grow zatrzymał się, on sam również przystanął. Tylko jedną stopą dotykał nieprzyjemniej cieczy. Woń ewidentnie mu się nie podobała, jednak po chwili wypuścił powoli powietrze przez usta, po czym powstrzymując odruch wymiotny kucnął. Wyciągnął dłoń, by dotknąć powierzchni i przesunął dłonią kawałek do przodu, jakby sprawdzając głębokość. Musnął nogę Wilczura, po czym zamarł. Drugą ręką podsunął nieprzyjemnie pachnącą ciecz pod nos. Niechętnie, bo niechętnie wysunął język, by spróbować mieszanki, ale zaraz później wzdrygnął się krótko, wypluwając ją na bok. Korzystając z bezruchu towarzyszy przytrzymał chwilę dłoń w płynnej mieszance, czekając.
Czekając, aż coś się ruszy w wodzie, wywoła jej poruszenie. Niby powinni to słyszeć, ale nie znali terenu, poza tym było mnóstwo czynników, przez które ewentualny ruch mógł zostać niezauważony. Czekał też, czy coś nie drgnie. Równie dobrze opadnięcie terenu mogło być chwilowe. Jednak zbieranie się wody oraz resztek substancji wymagało odpowiedniego ułożenia tunelu. Pewnego kąta, lub ustępu. Jak długi był? Ile trwał?
Z punktu widzenia Wilczura zabieg Chris'a mógł wydawać się bezcelowy. Przecież mogli wyczuć zagrożenie albo usłyszeć. Ale co, jeśli ktoś wcześniej zanurzył się w cieczy albo co ważniejsze, co, jeśli dalej robiło się głębiej i coś zostało wpuszczone? Wolał dmuchać na zimno. Jeśli ruszą dalej - w porządku. Ale póki stali, Pudel wolał upewnić się, że nic nagle nie owinie mu się wokół kostki.
Poza tym...
Coś mu nie pasowało. Zaleganie krwi, nawet mieszanej z wodą, czy czymkolwiek innym oznaczałoby albo krwawą jatkę w pobliżu albo uczynienie z tego tunelu rury ściekowej. Żadna z tych opcji nie pasowała sekretarzowi. Każda miała swoje konsekwencje. Pomijając setki innych możliwości.

| *wzrusz* No Chris na więcej w tym poście się nie przyda.

Jericho śledził Hemofilię trzymając ją na celowniku. W razie problemów mógł błyskawicznie zareagować na ewentualne niebezpieczeństwo i zastrzelić nieproszonego gościa. Mężczyzna bacznie obserwował wymordowaną aż do momentu, w którym ta zniknęła mu z pola widzenia. Uważał, iż działanie tej kobiety było nierozsądne. Odłączyła się od grupy, a dodatkowo znalazła się w miejscu, w którym nie mógł jej osłaniać.
Wtem poczuł lekkie uderzenie w czaszkę, poczuł jak coś ostrego przesuwa mu się po karku, a potem ze skrzekiem ląduje obok pierwszego ptaka. Jericho musiał przyznać, że serce na chwilę mu się zatrzymało ze strachu, że dał się podejść przez wroga. Na szczęście to były jedynie te przeklęte ptaszyska. Mężczyzna próbował je odgonić, by przeniosły się na inny budynek, by dały mu pracować. Te jednak uparte co odleciały to wracały z powrotem.
"Przysięgam, że obedrę z piór te ptaszyska, jak nie odlecą" - pomyślał, po czym ostatni raz machnął ręką. Robił to dosyć dyskretnie, więc raczej nie było możliwości, by ktoś go zobaczył. Kruki wtedy, prawdopodobnie poderwały się do lotu i dołączyły do stada.
Stada?
Stado kruków krążące nad polem zwiastowało jedynie śmierć. Niepokój Hana jedynie się wzmógł, gdy uświadomił sobie, iż kruki czekają na padlinę. Zatem albo mogą zdradzić plan DOGS, albo stało się coś strasznego. I to zanim oni przybyli. A może to było tylko przewrażliwienie Mokugawy? Oby tak właśnie się stało.
Mężczyzna wrócił do obserwacji terenu. Wciąż było podejrzanie za cicho. Postanowił nie skupiać się na szukaniu Hemofilii, bo tracił tylko czas. Znacznie wyższy priorytet miało teraz utrzymanie reszty grupy przy życiu.