Biegł przed siebie, nie zatrzymując się ani na chwilę. W jego głowie aż roiło się od wielu różnych myśli, a wszystkie skupiały się ku jednemu celu; lokalizacji. Rozbiegane brązowe ślepia zahaczały co chwila o roślinność czy polne ścieżki, próbując jakoś umiejętnie rozeznać się w otoczeniu. Zwiedził kawał świata i naprawdę nie potrzebował wiele, aby się zorientować, jednak w tym przypadku sytuacja miała się z goła inaczej. Po pierwsze, był mocno otumaniony całym zdarzeniem, jakiego został zmuszony być świadkiem. Ba, nawet nie świadkiem, a jednym z głównych przedstawicieli tek okropnej okoliczności. Choć wiedział, że walczy o życie, czuł jednocześnie, że jego ucieczka i szybkie, nienawistne spojrzenia, obłapiające mijane przez niego drzewa, służą tylko jakiejś cholernej rozrywce, dla opasłego knura, wylegującego się w bogato ozdobionym pałacu, wśród zniewieściałych służb, którzy wkrótce mogli stać się jego kolegami z pracy. Wieczna uległość takiemu obrzydliwemu grubasowi? Kusząca propozycja. Bardzo.
Przeskakiwał zręcznie z jednej gałęzi na drugą, podświadomie uznając, że na wysokości będzie mu trochę lepiej. Od lat miał manię pchania się ku górze i właśnie teraz jest ona doskonale widoczna. Ailen miał – a to ci niespodzianka – kocią zręczność, która w normalnych sytuacjach była wręcz niezawodną umiejętnością, jeśli chodzi o takie wspinaczki, więc także w tej beznadziejnej sytuacji, pokusił się o te dwa, trzy metry różnicy. Czy słusznie? Póki co, uważał, że jak najbardziej, choć martwił się, że straci Growlithe’a z oczu. Nie miał czasu, aby co chwila odwracać łeb w jego stronę. Komunikacja z nim również była kompletnie niemożliwa, zważywszy na to, że obojgu odebrana została możliwość wyksztuszenia z siebie jakiegokolwiek dźwięku. Grubas chyba specjalnie pozbawił ich mowy, bojąc się kąśliwych uwag na temat swojego wyglądu. Może słusznie? Zapewne ani Chart, ani Wilczur nie powstrzymywaliby się od przykrzejszych określeń na temat jego twarzy, mordy czy samego faktu wciąż rosnącej chęci uśmiercenia go za pomocą tępego noża. Tak czy siak, obecność przybranego brata dawała od siebie tylko jeden, złudny znak. Szum liści i gałęzi, które poza informowaniem Ailena o położeniu białowłosego, przy okazji całkiem pokaźnie cięły go po stopach i rękach, nie oszczędzając nawet jego bujnych loków, gdzie też wkradły się jakieś leśne śmieci. Gdyby tylko potrafił mówić z pewnością syknąłby kilka razy, czując coraz to nowsze rany… jednak póki taka ewentualność została mu odebrana, skupił się na wytężaniu słuchu…
… i nosa.
Smród.
Zapach momentalnie podrażnił jego nos, jasno informując o zmieniającej się sytuacji – jakby nie było dość nudno. Odór szybko nabrał nowego wyrazu, kiedy Ailen doszukał się w nim nuty krwi, która początkowo niezbyt go zdziwiła. Mało to bestii już standardowo przyodziewa się w takie aromaty? Mimo wszystko jakaś nieznana siła okazała mu na chwilę przystanąć i spojrzeć w stronę Growlithe’a, orientując się, że szelest gałęzi, który cały czas za nim gonił, nagle gdzieś się rozwiał.
To wszystko trwało sekundy.
Nim zdążył się połapać, że źródłem nagłego zatrzymania się Wilczura była nie tylko obecność ich nowych przeciwników, jedna z bestii ruszyła ku niemu, niemal natychmiastowo wymuszając na nim kolejny skok na sąsiednie drzewo. Jeśli tylko unik by mu się udał, z pewnością pognałby w stronę białowłosego i orientując się, że został on poważnie ranny, postarałby się skupić całą uwagę potworów na swojej osobie, rzucając w nich na szybko urywanymi gałęziami. Mądre w cholerę, ale czego się nie robi dla prawie rodziny? Jemu mimo wszystko łatwiej będzie później uciekać, a Grow z rozwaloną nogą nie wiele może zdziałać.

Chujowość… gomen…
Tak się motywuje ludzi do pisania. ~ Take.

Sukces.
Przynajmniej jedna z jego umiejętności okazała się przydatna w życiu.
Skok.
Usłyszał kłapnięcie ostrych jak brzytwa zębisk za swoimi plecami. Gdyby nie to, że miał jasno określony cel, z pewnością jego głowę przebiłyby myśli, dotyczące brutalnej amputacji jego biednej, dolnej kończyny. Gdyby tylko się zawahał i odbił od gałęzi, choćby o pół sekundy później.. z pewnością teraz nie mógłby tak z gracją przeskakiwać z jednego konaru na drugi, ciesząc oczy nie tylko wygłodniałych bestii, ale i też szerokiego tłumu obserwatorów, składającego się na jedną osobę niewątpliwie zajętego własnymi problemami Growlithe’a. Och przepraszam.. cyrk przecznicę dalej? To doskonale się składa, bo Ailen widocznie i tak nie pasowałby do roli kolorowej, akrobatycznej pchełki w wielkim, nadmuchiwanym namiocie. Dlaczego? Bo choć odbija się ładnie, to lądowanie ma tragiczne. Czemu? Bo teoretycznie tego lądowania po prostu nie ma…
Ile razy nieuwaga prawie pozbawiła go życia? Nie sposób zliczyć, choć w tym przypadku można mu to wybaczyć. Wpatrzony w przyjaciela, który niewątpliwie potrzebował jakiejkolwiek ingerencji w jego wcześniej wspomniane „problemy”, Ai kompletnie nie skupił się na otoczeniu. Wiedział, że w każdej chwili może pokąsać go przebrzydły, cuchnący pies, jednak żadnego „niewidzialnego” ataku się nie spodziewał. Żyłki przecież nie sposób tak po prostu ogarnąć wzrokiem… szczególnie, gdy przed oczami miało się ponurą wizję pożarcia jedynego „brata” przez bandę brzydkich kreatur. Nagle…
Ból.
Przeraźliwy ból połączony z beznadziejnym niezrozumieniem całej sytuacji, przebrnął przez całe jego ciało, kumulując się w jednym, całkiem oczywistym punkcie. Cienka, niebezpieczna nić oplotła się wokół jego szyi, a Kurt nie mógł zrobić nic innego, jak tylko ulec jej brutalnemu działaniu i tak jak było wcześniej wspomniane – po prostu nie wylądować. A przynajmniej nie na całych stopach. Zakasłał okrutnie, czując, że zaczyna się dusić. Szamotanina, która była jego pierwszym odruchem, okazała się karygodnym błędem, bo żyłka coraz mocniej się zaciskała, skutecznie odcinając chłopca od tlenu. Rozpaczliwie ulokował koniuszki palców na gałęzi, która – chwała Kreatorowi – znalazła się pod nim, tym samym mając nadzieję na zmniejszeniu prawdopodobieństwa szybkiego uduszenia się.
I co on biedny mógł zrobić?
Jako, że się dusił, nie do końca wiedząc z jakiego dokładniej powodu, wstrząsnął nim szok, który uniemożliwiał jakiekolwiek precyzyjne ruchy. Mimo to, próbował majstrować przy żyłce rękoma, w beznadziejnym akcie uwolnienia się z jej śmiercionośnych sideł.
Sytuacja beznadziejna.

Nie móc dobrze operować bronią to jedno, ale niemożność wykrzyczenia tego całemu światu... tego Growlithe nie mógł zrozumieć. Choć przekleństwa, groźby, nawet pretensje do każdego wymyślonego boga cisnęły mu się na usta, nie opuściły krtani, unicestwione jakimś tajemniczym, drażniącym „czymś”. Może drzwiami, które zatrzaskiwały się tuż przed nosem gości albo czymś podobnym, co swoją solidnością zatrzymywało dźwięki.
Zmutowana hiena wgryzła się w jego ramię, a on tylko otworzył usta, nie wydając z siebie choćby mruknięcia. Powietrze uciekło z płuc, gdy uderzył o pień drzewa, przygnieciony przez bestię. Druga ręka omal nie wypuściła kija (trzymaj badyla, Psie!), którym najwidoczniej solidnie zainteresował się drugi z monstrów. Mocowanie się i z jednym, i z drugim wrogiem okazało się zbyt przytłaczające dla białowłosego, tym bardziej, że pulsowanie kostki i ramienia wcale nie przechodziło, w zamian rosnąc w siłę. I kiedy już myślał, że bestia zaraz wpakuje się z kłami na jego twarz, rozległ się gwizd.
W pierwszej chwili ciężko mu było ogarnąć co się dzieje. Nagłe zrzucenie balastu owocowało ciężkim osunięciem się Growithe'a na ziemię. Choć może lepiej napisać, że się na nią po prostu wyrąbał, upuszczając nie tylko badyl, ale i resztki energii. Nie zdążył jednak odpocząć. Cały się zjeżył, nie mogąc znaleźć Ailena, a gdy wreszcie zawiesił na nim wzrok... cóż. Brew mu lekko drgnęła. Z deszczu pod rynnę, ale nie narzekał. Wszystko było lepsze, od użerania się z bandą wygłodniałych bestii.
Podniósł się.
Każdy krok przypominał o żelaznych szczękach, jakie niedawno wgryzały się w kostkę. Ignorowanie tego było równie możliwe, co policzenie uderzeń jesiennych kropel deszczu o metalowy parapet okna, ale mimo lekkiego skrzywienia jakie ozdobiło twarz, Growlithe przesunął się naprzód, pokonując dzielące go do Ailena centymetry. Przecięcie linki nie było możliwe z jednego, gruntownego powodu: nie miał czym jej przeciąć. Odziany w sukienkę, mógł co najwyżej zatańczyć taniec hula, a wątpił, że to cudem uratuje przyjaciela. Rzucić ostrym kamieniem? Nie ma mowy. Pociągnąć Kota w dół? Udusi się, jeśli prędzej żyłka nie odetnie mu głowy. Nie pozostało mu więc nic innego jak...
Ailen mógł poczuć jak jego stopy nie muszą już desperacko szukać oparcia w niższej gałęzi. Ciało przestało tak ciążyć, gdy jego nogi zostały ulokowane na barkach białowłosego. Growlithe sapnął niemo, po czym zacisnął zęby, prostując się i podnosząc niższego chłopaka, do tego stopnia, aby jego waga nie okazała się zgubna. Problematycznie drżąca noga Jace'a dawała znać Kotu o niestabilności tego pomysłu, a przesiąkająca w materiał krew z pewnością nie dodawała pozytywów scenerii, ale jednocześnie nic nie wskazywało na to, że Grow ma zamiar puścić ciemnowłosego przy pierwszej okazji. Jedną ręką wsparł się o pień drzewa, aby zachować resztki równowagi, drugą delikatnie położył na wysokości kostki Sullivana, na wypadek, gdyby dzieciak miał zamiar niespodziewanie zachwiać się i runąć w którąś stronę.
Mina Growlithe'a nie wydawała się szczególnie ujmująca. Może więc dobrze, że Ailen nie musiał jej oglądać.

Wiedział, że musi się spieszyć.
Jego umiejętności obserwatorskie były w tej sytuacji beznadziejnie bezużyteczne. Ze względu na swój dosyć poważny problem z żyłką, nie był w stanie dokładnie ogarnąć, co dzieje się w jego otoczeniu. Rozpaczliwie próbował zaczerpnąć jakikolwiek haust powietrza, wierzgając opętańczo nogami, nieświadomie dobijając ostatnie gwoździe do swojej trumny. Jedyne co udało mu się wychwycić wzrokiem, to co, że Growlithe chwiejnym, cierpiętniczym krokiem powoli się do niego zbliżał. Kurt nie był w stanie rozluźnić się i zaobserwować w jakiej odległości od niego znajduje się Wilczur, więc przestał fikać nogami w powietrzu, jak ujarzmiany dziki koń, dopiero gdy wyczuł pod stopami wątpliwej stabilności ciało białowłosego. Z niewyobrażalną ulgą oparł się o niego i choć świeża rana na szyi tragicznie go piekła, nie zważał na wszelkie niedogodności i zaczął majstrować przy żyłce, w końcu zdejmując ją sobie ze łba, raniąc sobie przy tym wszystkie palce. Kaszlnął przeraźliwie, oczywiście tracąc równowagę. Runął na ziemię, grzmocąc odzianym w piękną suknię tyłkiem w twarde podłoże. Mimo asekuracji Wilczura, zdecydowanie posiniaczył sobie tę partię ciała, jednak w gruncie rzeczy cholernie się cieszył, że nie stracił głowy.
Choć niebezpieczeństwo zdecydowanie jeszcze nie minęło, Ailen potrzebował chwili wytchnienia, aby wyjść z szoku i rozwiać ciężką mgłę niedoszłej śmierci, która jeszcze przez moment przesłaniała mu całą widoczność. Kaszlnął raz jeszcze, z trudem próbując uspokoić niebezpiecznie szybki oddech. Spojrzał lekko załzawionymi oczami na Growlithe’a i choć nie był w stanie nic powiedzieć, jego pełne wdzięczności, dalej trochę spanikowane spojrzenie, wyrażało więcej, niż zawrzeć by się mogło w stu słowach.
Otarł wierzchem dłoni mokre oczy i starając się nie zważać na piekący ból palców i szyi, dźwignął się trochę niepewnie na nogi i chwiejnie podszedł do białowłosego, uznając, że teraz wypadałoby pomóc i jemu. Szlachetna myśl to zdecydowanie plus. Gdzie minus? Nie wiedział jak.
Z bolesnym grymasem uświadomił sobie, że okoliczności stają się dla nich coraz bardziej niesprzyjające. Zupełnie tak, jakby grubas z sali balowej załatwił sobie u Boga, aby w ten jeden jedyny dzień, zapiździało deszczem jak w tropikalnej dżungli, przysłaniając im cały piękny świat. Nie czuł się bezpiecznie, więc w żadnym razie nie chciał stać jak kołek w miejscu, czekając aż hieny wrócą sobie po kolejną dawkę wrażeń. Podszedł do Wilczura i jeśli tylko okazałoby się to możliwe, rozerwałby rękaw jego imponującej sukni ze zdrowego ramienia i obwiązał nim jakkolwiek ranę na nodze, by choć w najmniejszy stopniu zminimalizować krwawienie. Gdyby mu się udało, najpewniej zrobiłby to dosyć koślawo i niezbyt dokładnie, ponieważ tak szybko, jak szybko wszystko przemokło, tak też Ailen zaczął odczuwać uporczywie gryzący go chłód, który w tercecie z piekącym bólem i zmęczeniem, sprawiał, że niejednokrotnie zatrzęsły mu się ręce. Nawet jeśli po drodze uznałby, że wykonanie tego beznadziejnego opatrunku jest niemożliwe, z pewnością stanąłby obok Wilczura, niemo każąc mu się o niego oprzeć. Miał poharatane ręce i dość głęboko poranione gardło, jednak w przeciwieństwie do Growlithe’a, nie miał większych problemów z chodzeniem. Uznał, że będzie dla niego podporą… czy małą samonapędzająca się pułeczką na buty, która nie znała się na udzielaniu pierwszej pomocy, ale za to była święcie przekonana, że musi czym prędzej przetransportować stąd zarówno swój, jak i Wilczura tyłek.

tak

EDIT:
Ramiona podnosiły się i opadały w rytm kolejnych wdechów i wydechów. Czuł się potwornie, choć nigdy nie narzekał na brak siły czy ciężar Ailena. Tym razem jego waga wydawała się przesadnie ograniczona, więc gdy już się uwolnił, ostatecznie i tak lądując na ziemi, Growlithe poczuł niewypowiedzianą ulgę. Uznawszy, że Kurt jest cały, nabierał więcej powietrza do rozpalonych płuc, ale gdy wreszcie uchylił powieki i wrócił spojrzeniem do chłopaka...

…

Brew mu drgnęła.
Kącik ust drgnął.
Drgnęła mu zdrowa ręka.

Odrętwiałym, mechanicznym ruchem odwrócił głowę na bok, jak stetoskop, odrywając brutalnie wzrok od ścierającego łzy Ailena. Drzewo stęknęło marudnie, czując uderzenie pięścią. I choć nie było to uderzenie herosa, kora i tak cicho zgrzytnęła, buntując się przed nierównym traktowaniem.
Już.
Pozbieraj się.
Zajebię skurwysyna. Będzie mnie błagał, szorując ryjem po swojej wypucowanej rezydencji, z wyrwanymi nogami, połamanymi rękoma, z językiem w...
Growlithe poruszył się zaskoczony, przerywając wszystkie tłoczące się myśli. Po łzach Sullivana nie było już śladu większego, niż zaczerwienione oczy i policzki, ale mimo to i tak czuł się z tym źle. Pewnie tylko dlatego w ogóle dał mu się dotknąć, wiedząc, że nie wyniknie z tego nic rewelacyjnego.
Cienie pod oczami nakreśliły się mocniejszą kredką, ukazując zmęczenie Growlithe'a w całej swej okazałości; jego niesmak, zrezygnowane, irytację, w końcu politowanie. W pewien sposób przeszkadzała mu decyzja Ailena, ale nie kłócił się z jasnego powodu: nie miał na to siły. Pozwolił rozedrzeć rękaw swojej sukni (- TO MOJA ULUBIONA. | - To twoja JEDYNA. | - Podkreślała moją talię. ;___;) i przyglądał się w milczeniu, jak Kurt kuca i obwiązuje nieporadnie materiał wokół zranionej kostki. Czegokolwiek by teraz nie zrobił, jakichkolwiek leków mu nie podał, jak świetnie nie opatrzył; Jace nie przestanie utykać, skutecznie ich przy tym spowalniając.
Kurt powinien iść sam. Przodem. Zważywszy na fakt, że miał sprawne nogi, był mały i zwinny, prawdopodobieństwo, że mu się uda, było całkiem wysokie. Wyższe, niż gdyby miał zwalniać, zatrzymywany przez kulejącego towarzysza. Mimo tego, gdy tylko Sullivan podniósł się, Growlithe pochylił się nad nim, nie dając w zasadzie żadnego pola manewru. Zdrowa dłoń wylądowała na ramieniu Kota, w pewien sposób dając mu znak, aby się nie odsuwał, a głowa Growlithe'a pochyliła ku niemu. Jak głupi pies przesunął nosem po skrawku odkrytego ramienia Ailena, szyi, aż w końcu otarł się policzkiem o jego polik, chuchnął gorącym powietrzem w ucho i odsunął, kończąc ten krótki akt podziękowania.
Resztę załatwił sam: oderwał drugi rękaw, zaciskając zęby i sycząc, choć z gardła nie wydobył się żaden dźwięk. Każda z nut widoczna była jednak na jego twarzy, gdy kolejny mięsień drgał, sugerując zdenerwowanie i ból. Przerzucił materiał parę razy przy ranie i pociągnął, jedną z końcówek wsuwając wcześniej między kły. Ścisnął mocno opatrunek, zawiązując finalnie swój prowizoryczny bandaż na supeł. Wykrwawienie się rzeczywiście było teraz ostatnią rzeczą, o jaką zabiegał, tym bardziej, że chciał dopiec spasłej świni, rozkładającej się na tronie.
Ruszyli, czy może raczej Ailen ruszył, a Grow pokuśtykał tuż za nim, co jakiś czas zmuszony, by oprzeć się ramieniem o pień drzewa. Coraz płytsze wydechy wydzierały z jego obolałych płuc ostatnie resztki powietrza i choć lodowaty deszcz powinien go ostudzić, wciąż było mu zbyt gorąco. Nic więc dziwnego, że gdy tylko dostrzegł jaskinię, bez zastanowienia skierował się ku niej, ciągnąc za sobą przemokniętego Kurta.
Potrzebowali teraz przede wszystkim odpoczynku. Growlithe ledwo nastąpił na ziemię znajdującą się pod dachem groty, a już runął na pobliski głaz. Westchnął, zadowolony, że jego szanowne kościste pięć liter znalazło oparcie.

Naprawdę nie znał się na udzielaniu pierwszej pomocy, ale z pewnością chciał jakkolwiek pomóc swojemu - notabene – prawie bratu. Nigdy nie była z niego żadna seksowna pielęgniareczka, ani chociażby marny chłystek po pierwszym lepszym kursie, jednak chęci było mu nie brak. Doskonale zdawał sobie sprawę, że z drżącymi łapami, deszczem przysłaniającym mu widok i obecnym stanem wiedzy, zrobienie dobrego opatrunku było niemalże niemożliwe, ale i tak założył, że lepsze jest to marne coś, niż jeszcze marniejsze nic.
Wyraz podziękowania przyjął z lekkim zaskoczeniem. Po Growilithe’cie można było spodziewać się niespodziewanego, acz w chwili zagrożenia życia, a nawet niedawnego momentu uściśnięcia sobie ze śmiercią ręki, dało się zapomnieć, iż mogą się zdarzyć pewne niecodzienne zachowania. Mimo wszystko Ailenowi bynajmniej to nie przeszkadzało, a nawet wręcz przeciwnie. Z niewyobrażalnym szczęściem przyjął do siebie tę subtelną chwilę jego bliskości, na ułamek sekundy przenosząc się w miejsce, w którym żadna z błoniastych hien nie groziła mu zębiskami. Ciepły oddech dodał mu trochę otuchy, na moment nawet rozgrzewając. Deszczowa pogoda jest czymś strasznym dla kogoś, kto był chowany pod piecem. Choć Ai swojej radości nie okazał, jednak poczuł pewną nutę motywacji. Szczególnie, że teraz musiał uważać już nie tylko na siebie. Ba. Miał poczucie, że na Growa musiał patrzeć dwa razy uważniej, będąc absolutnie świadomym, że takie myśli na bank nie spodobałyby się białowłosemu.
Przez całą drogę starał się iść równie wolnym krokiem, co Jonathan, by w razie czego stać się dla niego podporą. W gruncie rzeczy okazało się, że jednak po czasie starać się przestał. Wolny chód okazał się niemal powinnością przy tak ciężkim terenie. Jego naderwana, kompletnie przemoczona suknia umorusała się w błocie, a on sam naderwał materiał w jeszcze kilku miejscach przy nieco cięższych zakrętach. Nawet nie zauważył kiedy zaczął tak ciężko dyszeć. Spowiła go niewyobrażalna ulga, gdy jego oczom ukazała się jaskinia. Cichutki głosić rozsądku podpowiadał mu, że może nie okazać się to zbyt dobrym pomysłem (w końcu walczą o życie i nie powinni ufać niczemu), jednak musiał on zejść z drogi donośnemu okrzykowi zmęczenia.
Padł jak zabity na ziemię, tuż obok białowłosego. Standardowo wtulił w niego nos, uważając, aby przypadkiem nie zawadzić o którąś z jego ran. Z początku planował stać na straży i walecznie pilnować swojego brata, acz szybko okazało się, że żadnych herosem nie był. Przeżycia dzisiejszego dnia z łatwością zwaliły go z nóg, przez co usnął niemal od razu. Umorusana błotem twarz, lekko rozchylone usta, kompletnie przemoczone ubrania i wolno unosząca się i na przemian opadająca klatka piersiowa, która ledwo co uspokajała się po wyczerpującym marszu. A najgorsze jest to, że choć zmorzył go sen, absolutnie nie czuł się zrelaksowany. Jedynym przyjemnym aspektem całej sytuacji, było delektowanie się ciepłem Wilka.
Klekotanie.
Rozchylił leniwie powieki, niemal od razu doznając nieprzyjemnego, rażącego odczucia. Jaskrawe światło natychmiast przysłoniło mu pole widzenia, zmuszając do kilkusekundowego mrugania, by jakoś się do nowej sytuacji przyzwyczaić. Gdy tylko był w stanie odróżnić od siebie większe szczegóły, jego głowa zawędrowała ku górze…
… oblał go zimny pot.
Dopiero teraz jego oczy natychmiastowo się rozszerzyły, a sam Ailen zorientował się, że po raz kolejny wpadli w tarapaty. Ogarnął wzrokiem bydle pożerające właśnie jakąś istotę i o mało co nie zemdlał, uświadamiając sobie, że mógłby to być Grow. Już zaczęło ściskać go z żalu i strachu, gdy kątem oka przyuważył swojego dowódcę, walającego się gdzieś pośród.. całkiem pokaźnego cmentarzyska. Ai z pewnością nie nosił na swojej twarzy zbyt wielu kolorów…
Oczywiście zaczął się szamotać, byleby tylko jakimś cudem wydostać się z kokonu. Mimo wszystko starał się nie narobić zbyt wiele hałasu, by przypadkiem nie skupić uwagi pająka na sobie. I oto nadeszła chwila, gdy brak mowy stał się dla niego przydatny… gdyby nie niemożność wyrażenia własnego zdania, na pewno jaskinię dopełniłoby dźwięczne „kurwa”, niosące się po zimnych, skalistych korytarzach.
EDIT: Gdyby tylko mu się udało wyjść z tego piekielnego kokonu, to najpewniej pognałby w stronę Growa - oczywiście jak najciszej, żeby nie zwrócić na siebie uwagi pajęczaka - i spróbowałby uwolnić swojego brata. Gdyby i tego udało mu się dokonać, z pewnością pociągnąłby słabego jak oceny z fizyki Wilka w miejsce jak najdalej osadzone od monstrum. Możliwe, że rozglądałby się za jakimś wyjściem.

OMIŃCIE MNIE.
Skoro ranny Grow może sobie co najwyżej zacząć walić łbem o podłogę, to chyba niewiele zdziała. Oczywiście, gdy tylko się ocknął starał się wyjść z kokonu, szarpiąc się nieco lub próbując rozerwać go od środka, ale potem przestał, gdy zrozumiał, że jeszcze chwila, a zostanie pięknym motylem.