I jak wrażenia po jednym i drugim?


✓ Wojownicy. Tajemnica Żółtego Kła, Erin Hunter

Aaah, to chyba dotychczas najlepsza z wydanych w Polsce książek z uniwersum Wojowników. Obszerna, ale historii zawarta w tej superedycji chyba nie dałoby się ująć w krótszym formacie. Wiele ważnych zwrotów akcji i puzzli, które cudownie dopełniają fabułę z pierwszej serii. Nawet te z pozoru luźne przygody przyjemnie budowały obrazu głównej postaci. A jednocześnie to chyba jedna z tragiczniejszych historii opowiadająca o równie tragicznej bohaterce. Nie wszystkie zrzędliwe baby takimi się urodziły.

Do „Chłopaków...” długo nie mogłem się przekonać, chyba dlatego, że Gaimana uwielbiam, a tu akcja mnie nie wciągnęła od pierwszej linijki. Jak już się jednak przebrnęło przez kilka rozdziałów i przysiadło na poważnie – to miodnie. I to zakończenie... //w// Cenię sobie tego autora, bo rewelacyjnie rozwija postacie, czasami o sto osiemdziesiąt stopni. I robi to jak najbardziej naturalnie, bez żadnych pytajników wykwitających nad głową czytelnika.

Jeżeli zaś chodzi o „Felixa, Neta i Nikę” – to to taka typowa młodzieżówka, ale na pograniczu szkoła podstawowa/gimnazjum, co mnie boli, bo chciałem sięgnąć po coś niewymagającego... ale chyba nie aż tak. *kaszl*

Teraz z kolei się wziąłem za Erin Hunter; „Wojownicy: Ucieczka w Dzicz”.

Gdybym miał więcej czasu na czytanie i mniej się rozpraszał...

✓ Królestwo kanciarzy, Leigh Bardugo.

Kontynuacja Szóstki wron, satysfakcjonujące zakończenie, aaah.

Macie jakiś challenge na ten miesiąc? Ja wziąłem się za odświeżenie sagi wiedźmińskiej i mam zamiar ją skończyć w tym miesiącu. Czytam aktualne Wieżę Jaskółki, więc trzymajcie kciuki za powodzenie tej misji.

O. W sumie dawno zrezygnowałem z challengów (marne są, gdy szarpiesz się sam ze sobą). Trochę mi więc padło tempo, ale jak ktoś ma jakieś wyzwania, w których chce wziąć udział w dwójkę (albo więcej) to ja się piszę.

Biorę się aktualnie za próbę doczytania pozaczynanych pozycji. Wreszcie nadrobiłem „Dziewczyny, które zabiły Chloe”; jestem w połowie i całkiem się wciągnąłem. Na liście mam jeszcze „Lśnienie” Kinga i „Wojowników” Hunter, ale tak naprawdę to chciałbym przycisnąć jakąś wielotomową serię; chociaż dziesięcio-. ;w; Myślę o Christie, brakuje mi jej intryg.

Jedną z rzeczy, którą lubię na Virusie, jest właśnie ten temat.

W tym miesiącu przeczytałam Trupią Farmę Billa Bassa, która zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Dużo ciekawych informacji, szczególnie dla mnie, bo interesuje się m.in. antropologią sądową. Kwestia owadów nie dawała mi spokoju od czasów nałogowego oglądania Kości w TV, a to również zostało ładnie wplecione.

Obecnie odhaczam kolejnego klasyka, czyli Profil Mordercy Paula Brittona.

✓ Lśnienie, Stephen King
Miało swoje lepsze i gorsze momenty, ale koniec końców jakoś przebrnąłem przez kieszonkowe wydanie z tekstem ubitym tak, że strona wydawała się wiecznością. Swoją drogą, chyba już dawno zostawiłem Koi w tyle z czytaniem tego, bo pewnego pochmurnego dnia rzuciłem mu wyzwanie, które oczywiście przyjął. Mówię to, żeby wszyscy wiedzieli i żeby odczuwał wewnętrzny szejm, że nie postarał się bardziej.
W każdym razie po przeczytaniu książki obejrzałem nawet film. Gra aktorska dzieciaka na poziomie ziemniaka, całe mnóstwo pozmienianych rzeczy, okrojone sceny. Chociaż nie robiłem sobie nadziei.


Tak.

✓ Szeptacz, Alex North
Jeśli drzwi nie zamkniesz w porę, szeptać zacznie ktoś wieczorem. Książkę dostałem od Koiusza i od razu urzekła mnie jej okładka. Nic dziwnego, że postanowiłem zabrać ją ze sobą do pociągu i w jeden wieczór pochłonąłem ponad 100 stron na dobry początek. Potem zmartwiłem się, że mogę przeczytać to za szybko. Ogółem książkę czytało się bardzo przyjemnie – szczególnie jej początki. Później narodził się niedosyt, bo mam wrażenie, że autor bardzo spieszył się, żeby ją skończyć, przez co końcówka toczy się w zastraszającym tempie i sceny wydają się być mocno skrócone. Szkoda, bo motyw książki jest naprawdę świetny. Mimo wszystko, gdyby postanowiono dołożyć do niej kolejne kilka tomów, czytałbym je z przyjemnością.
Poza tym ludzie, którzy zajmowali się Avengersami, zawarli umowę na ekranizację. Więc jeśli taka powstanie, to ja lecę do kina.

W każdym razie po przeczytaniu książki obejrzałem nawet film. Gra aktorska dzieciaka na poziomie ziemniaka, całe mnóstwo pozmienianych rzeczy, okrojone sceny. Chociaż nie robiłem sobie nadziei.

Mam wrażenie, że w większości produkcji filmowych tak właśnie jest. Co nie obejrzę ekranizacji to się zawodzę, bo połowy ważnych scen nie ma, a druga połowa jest zmieniona tak, że nic już nie trzyma się sensu. Przy Kingu to szczególnie. Choć w pełni rozumiem, że trudno zawrzeć każdą pojedynczą myśl w dwóch godzinach.

I prawda, nie udało mi się skończyć „Lśnienia”... nie umiem się zmotywować do czytania, hlep me. ;_;

PS Cieszę się, że książka zestroiła się z gustem. //w//

No wiadomo, że ciężko to jakoś zmieścić, ale w tym przypadku film skupiał się na jakichś pierdołach. W dodatku pozmienianie motywów w taki sposób, w jaki zrobili to akurat tam, nie miało sensu pod kątem fabularnym. Poza tym nawet jak ktoś przeczytał TO, może uznać zakończenie dwójki za rozczarowujące. Chociaż może to ja, może to moja Schauma, ale do tej pory uważam, że skoro już był motyw pierdolnięcia, to w filmie też powinno być pierdolnięcie z klasą.

I prawda, nie udało mi się skończyć „Lśnienia”... nie umiem się zmotywować do czytania, hlep me. ;_;

Musisz być po prostu dzielny! Albo przejedź się gdzieś pociągiem (do mnie, tak) i nie miej nic innego do czytania. To działa.

O tak.
O ile pierwsza część „Tego” była jeszcze całkiem fajna, prawdopodobnie przez to, że człowiek zakładał, że druga wszystko powyjaśnia, tak kolejna... nie, zdecydowanie nie. Byłem strasznie zawiedziony tym, jak wiele zmieniono; zwłaszcza w końcówce. Nie oceniam, czy była lepsza niż książkowa, ale chodzi o sam fakt.
Chyba jedynym – na razie – tytułem od Kinga, którego ekranizacja mi się podobała, to „Zielona Mila”. I może „Mgła”; mimo beznadziejnych efektów specjalnych. Finał był jednak miodny.

Musisz być po prostu dzielny! Albo przejedź się gdzieś pociągiem (do mnie, tak) i nie miej nic innego do czytania. To działa.

Znów pozaczynałem tyle pozycji, że w tym tempie nie skończę żadnej. Tak naprawdę czytanie szło mi dobrze tylko wtedy, gdy brałem udział w challengu odhaczania minimum dwóch książek miesięcznie.

O, dobrze wiedzieć, że nie tylko mnie zawiodła tamta końcówka. A była takim dobrym motywem do efektów specjalnych. Chociaż na to może im brakło już kasy, co nie zmienia faktu, że znowu przez ogólny motyw, taka końcówka bez pazura się nie sprawdziła.

No to jaki z tego wniosek? Musisz znów wziąć udział w tym challengu. Ja nie wiem na co jeszcze czekasz.