Cesarz Ośmiu Wysp i jego kontynuacja są bardzo specyficzne xD Mi przypominają trochę próby odtworzenia historycznych tekstów z dorzuconą magią. Ale mimo to podobało mi się, mam oba tomy i lubię je od czasu do czasu na wyrywki czytać. Chociaż co do postaci muszę się chyba zgodzić, nie było ani jednej, która szczególnie przypadła by mi do gustu... może tylko Takaakira.
Na pewno nie zmieni twojego światopoglądu ta lektura, ale jest dość oryginalna na tle większości polskich wydań pod względem tematyki.

Zaprosiłam już ciebie do znajomych na lubimyczytac, raczej się skapniesz *parsk*

O. Cesarz Ośmiu Wysp. Mam, ale jeszcze nieprzeczytane, jakoś tak zawsze mi się trafi coś innego do poczytania, poza tym mam tą książkę w domu, a nie w pokoju w Warszawie, nah, nah.
Za Wiedźmina wzięłam się od początku, tom po tomie, ale osobiście średnio lubię warsztat Sapkowskiego. Pomysł miał ekstra, ale w kwestii stylu, to tak nie bardzo mogę się do niego przekonać, ale kiedyś to nadrobię.

Przeczytałam w końcu coś od Kinga! "Czarna bezgwiezdna noc" w wydaniu z czterema opowiadaniami + jednym bardzo krótkim na tle reszty. Podobała mi się. Moje psychologiczne rozważania sprawiły, że mogłam sobie trochę pomyśleć, a w pierwszej historii potrafiłam nawet współczuć głównemu bohaterowi, choć to, co zrobił było... cóż, karygodne i ogólnie wydarzyć się nie powinno. Chociaż to może była kwestia poznawczej empatii, którą szlifuję biorąc pod uwagę przyszły zawód *parsk*. Ogółem naprawdę bardzo dobre, dające do myślenia, język w pewnych momentach był bardzo opisowy i dosadny, aż mi mimowolnie powieka kilka razy drgnęła z powodu swego rodzaju... niesmaku? To taki specyficzny pozytywno-negatywny afekt xD No cóż, znowu przestałam lubić szczury.

Jednak pod wpływem jednej grupy od fantastyki na facebooku zdecydowałam się sięgnąć po debiut polskiej autorki "Zemsta pachnie wilkiem" i... to był BŁĄD. Nie licząc tytułu, cała reszta to tragedia. I okej, fakt, ja jestem wybredna, jeśli chodzi o paranormalne/urbanfatasy romanse (gdy już zdecyduję się po nie sięgnąć), ale tutaj to już nie jest kwestia mojej wybredności, a faktu, że ta książka po prostu jest płytka i prosta jak konstrukcja cepa :/ Sporo wypowiadających się pań wysoko ją ocenia, a ja mam ochotę wstawić 3/10, bo papierowe, przezroczyste postacie (nie oceniam zachowania głównej bohaterki, bo mogłabym ją umieścić w pewnych wymiarach temperamentu, które by je tłumaczyły, ale i tak ciężko było ją znieść), bo opisy (pomarańczowowłosa wyłożyła mnie na łopatki, tym bardziej pisane wielką literą w którymś momencie i nie, to tylko jedna z drobniejszych uwag, nie z tych większych, natomiast ilość powtórzeń nieziemsko przystojny sprawiła, że zaczęłam ziewać, bo atrakcyjność to dość mocno subiektywna kwestia, nawet przy pewnych ogólnych uśrednionych standardach), bo antagonista z dupy, bo kwestia związana z gwałtem też opisana bardzo słabo (absolutnie nie chodzi mi o to, jak kto przeżywa takie traumatyczne wydarzenie, bo tutaj nie ma jednej miary, ale w zestawieniu z faktem, że w jednym z opowiadań Kinga

Spoiler:

, to wypada to tutaj słabo) i bo sam styl też nie jest porywający.
Zmęczyłam to, dosłownie zmęczyłam. Niby przeczytałam szybko, ale to raczej dlatego, że chciałam mieć to za sobą, poza tym nie oszukujmy się, myśleć nie musiałam w ogóle, ewentualnie mogłam przypuszczać, jak głupio zachowa się bohaterka albo jak sprzecznie ze swoim niby silnym charakterem. A, właśnie. Nie polubiłam jej za grosz. Już nie chodzi o impulsywność, durne decyzje, niby siłę, miotanie się, ale stereotypów płciowych (oczywiście dotyczących mężczyzn), a nie kobiet, nie trawię. Niby rozumiałam, dlaczego się wścieka na tych pierwszych stronach, ale mojej sympatii... cóż, nie zdobyła w ogóle.
Tak wiele rzeczy było tu po prostu złe... i niby wiem, że po samym opisie powinnam wiedzieć, że nie będzie to coś wysokiego lotu, że to jakieś wilcze czary-mary etc., ale z drugiej strony dałam się po prostu skusić... i źle. Do cyklu o Anicie Blake tego nawet nie należy porównywać, zresztą do serii z Kate Daniels też nie, skoro już chodzi o tego typu gatunek. MEH.

Yū ✿ napisał:Cesarz Ośmiu Wysp i jego kontynuacja są bardzo specyficzne xD Mi przypominają trochę próby odtworzenia historycznych tekstów z dorzuconą magią. Ale mimo to podobało mi się, mam oba tomy i lubię je od czasu do czasu na wyrywki czytać. Chociaż co do postaci muszę się chyba zgodzić, nie było ani jednej, która szczególnie przypadła by mi do gustu... może tylko Takaakira.
Na pewno nie zmieni twojego światopoglądu ta lektura, ale jest dość oryginalna na tle większości polskich wydań pod względem tematyki.

Oryginalna w jakim znaczeniu? Bo może źle na nią patrzę.

Dla mnie przypomina raport spisany z naturalną suchością. Postacie po prostu coś robią cały czas, ale zero w tym głębi. Nawet ciężko mi się wczuć w samo tło; nie ma tu żadnych z japońska brzmiących broni albo przedmiotów codziennego użytku, żadnych strojów albo opisów obrzędów. Jest za to pięćdziesięciu płaskich bohaterów i wojny między rodami, które tak naprawdę niczym się nie charakteryzują. Jestem w połowie póki co i na ten moment nie zdarzyło się nic, co jakkolwiek by zaintrygowało. A zginęło chyba pół Japonii, także XDD

@Mysza, jak to nie przypasował ci Sapkowski. ): Chociaż mi na samym początku też nie. Przymierzałem się chyba trzy razy, rezygnowałem na początku. A teraz jakoś poszło bez oporów, łyknąłem na raz. Zacząłem nawet drugi tom, ale na razie odpoczywa, bo próbuję wymęczyć „Cesarza...”. Akurat do tej pozycji i do tego stylu musiałem prawdopodobnie dojrzeć emocjonalnie.

A wspomniałam, że pod względem tematyki.
Przynajmniej ja nie natknęłam się jeszcze nigdy na książkę traktującą o historycznej Japonii z domieszką fantastyki tutaj u nas w Polsce.

Paradoksalnie, jak byłam młodsza, to Wiedźmin mi się bardziej podobał, z tego co pamiętam. Po kilku latach chciałam odświeżyć cykl, bo już ledwo go pamiętałam (generalnie większość swoich pozycji książkowych czytam przynajmniej dwa razy) i teraz warsztat Sapkowskiego średnio mi odpowiada. Może jak wejdę w jakiś rytm i zabiorę się za kilka jego pozycji pod rząd to mi to przejdzie, ale na razie idzie mi to dość opornie.

Ja czytam od roku wiedźmińską Panią Jeziora i nie mogę skończyć. Jezu, tam są takie przypadkowe wydarzenia, że aż mnie nosi na widok tej książki leżącej na biurku. Pozostałe tomy tak fajnie się czytało, ale to... to to jest jakaś czarna owca w rodzinie.

Nie znam niestety zbyt dobrze twórczości Sapkowskiego. Mam za sobą ledwie jedną przeczytaną książkę i następną zaczętą, dopiero co. Ale w sumie każdy autor ma lepsze i gorsze pozycje.

Pomijając Gaimana.
On póki co ma tylko lepsze. /:

Przeczytałem „Ocean na końcu drogi” i jestem pod wrażeniem tego, jak dziwnie spójne się to wydaje, choć cała historia jest absurdalna. Najźlej, bo ci bohaterowie żyli; mieli swoje role, słabości, autentyczność odruchów i emocji. Tego mi brakowało po ostatnim katowaniu się „Cesarzem”.

... nie jest dobrze. |:

Nie poddam się.

Co teraz czytacie?

"Pokonać mur" Mariny Abramović. Kończę.

Spoiler:

Zna ktoś może fajne książki z górami w tle?
Najlepiej fantastykę lub horror?

(-﹏-｡)

edit: okay, mam.
Tyr mi polecił „Zjawę”.