Egipskie ciemności, jakie panowały we wnętrzu pomieszczenia, skutecznie utrudniały dojrzenie czegokolwiek, nie wspominając o zebraniu jakichkolwiek informacji na temat pokoju. Nawet strumienie światła z latarek niewiele pomagały. Bez większej lampy, która dałaby lepsze światło, nie było sensu próbować coś dojrzeć. Jedynym rozwiązaniem było porzucenie dalszej eksploatacji tego miejsca, albo powrót do bazy i zabrania jednej z lamp, które służyły do oświetlania obozowiska. Choć i tu pojawiał się problem, a mianowicie - waga. Jedna taka lampa ważyła ponad 80 kilogramów. I gdy zdawało się, że czas najwyższy, aby się wycofać, czujne oko Majora dostrzegło coś na zakurzonym biurku. Mianowicie pendrive. Coś, czego współcześnie nie używało się zbyt często z racji rozwoju technologicznego miasta, choć całkiem możliwe, że wojsko było w posiadaniu sprzętu, dzięki którego da się odczytać dane z małego urządzenia.
Tymczasem Tanaka, stojący obok mężczyzny, przesuwał latarką po ścianach, na których widniała stara tapeta w kwiaty, już wyblakła i zdarta w wielu miejscach. Aż nagle wiązka światła najechała na... coś. Coś, co ułudnie przypominała znanego wszystkim pająka. Stworzenie na oko było wielkości dorosłego człowieka, choć to głównie odnóża były najdłuższe. W aktualnych warunkach ciężko było dostrzec jego barwy, ale to, co miało na odwłoku każdy w pomieszczeniu mógł dojrzeć. Wielkie, czerwone oko, które pokrywało praktycznie całą powierzchnię stworzenia.
- Co do kur- - wykrzywił się Tanaka na wydechu, a kiedy źrenica zwęziła się od światła, i stworzenie pospiesznie poruszyło się znikając w ciemnościach, Tanaka wydał z siebie zduszony jęk, i odskoczył do tyłu. Na nieszczęście Coral, którą pchnął swoim ciałem. Mimo, że dziewczyna rozpaczliwie próbowała złapać równowagę, poleciała wprost na łóżko. Mebel zaskrzypiał niebezpiecznie pod jej niewielkim ciężarem, wzbijając jednocześnie tumany kurzu w powietrze. Ale to nie mebel powinien zmartwić dziewczynę, a to, na czym wylądowała. Były to zwłoki. Wysuszone, łamiące się pod każdym naciskiem.
W tej samej chwili, wszyscy w chatce dosłyszeli coś jeszcze. Stłumiony krzyk dochodzący najpewniej z głębi lasu, jakieś dwa kilometry od was. Trwało to jednak zaledwie chwilę, a potem na powrót zapanowała cisza. Cisza, którą przerwał krzyk Spears.
- Słyszeliście?!



1. Jeżeli chcecie jeszcze raz spróbować z percepcją - próg ponownie wynosi 70. Jednakże wszystkie osoby w pomieszczeniu muszą rzucić wtedy również na refleks, którego próg wynosi 40.
2. Przepraszam za tak późny odpis. Mam nieobecność, z różnych powodów, ale postaram się szybciej odpisywać, bo powoli wracam do pisania c:
3. ART pająka.
4. KRZYK, który usłyszeliście.

Sytuacja, chcąc czy też nie, stała się wyjątkowo napięta. Zbyt wiele niewiadomych nasunęło się na siebie w tym samym czasie, a niezidentyfikowane dźwięki dochodzące z głębi lasu nakładały dodatkową presję. Na którą chwilę w pomieszczeniu zapadła wręcz nienaturalna cisza, która skutecznie powstrzymała Majora przed pomocą dla Coral, która miała bliskie spotkanie z dawną mieszkanką chaty, w której aktualnie się znajdowali.
- Przepraszam! - szepnął Tanaka, przerywając tym samym zgęstniałą ciszę, kierując swe kroki do kobiety, wyciągając w jej stronę dłoń, by pomóc jej wstać. Na całe szczęście dla Coral, oprócz szoku i delikatnego obicia nic takiego się nie stało. Może jedynie zapach śmierci na moment ją otulił, pozostawiając po sobie nieprzyjemne wspomnienie. Gdy Tanaka pokierował kobietę w stronę wyjścia z ciemnego pomieszczenia, Major zdążył już wydać kolejne rozkazy. Mężczyzna skinął głową i wyciągnął z tylnej kieszeni krótkofalówkę, a następnie oddalił się na kilka metrów od nich, aby powiadomić o bazę o zaistniałej sytuacji.
W tym samym czasie Hisashi podjęła próbę odczytania danych z pendrive'a, jednakże na ich nieszczęście, okazało się to niemożliwe. Dane, najwyraźniej dość ważne, były chronione przez hasło. Nim jednak android mógł podjąć próbę złamania nieszczęsnego kodu, do chatki wleciał Spears.
- Nie mamy pojęcia co to takiego. - skierował swe słowa do Majora, chcąc jak najszybciej zdać raport z tego, co działo się na zewnątrz. I choć w tonacji jego głosu pobrzmiewała nuta niepewności, to cała jego postawa wykazywała spokój i gotowość do działania.  Wystarczył jedynie rozkaz Majora.
Pierwsza dwójka powoli i z uwagą wyszła z chatki, nim jednak zdołali zrobić kolejny krok na przód, Nanashi bezszelestnie uniósł dłoń i wskazał palcem na lewo od was. Pomiędzy drzewami nieruchomo stało dziwne stworzenie. Prawdę powiedziawszy gdyby nie Nanashi, to istniało małe prawdopodobieństwo, aby je dostrzec. Przypominało pozostałości znanego wam jelenia. Składało się w głównej mierze z samych kości obrośniętych mchem i pnączami. Innym elementem, który z pewnością przykuł uwagę, to głowa, która karykaturalnie przypominała ludzką czaszkę. Stworzenie nie poruszało się, a jedynie przyglądało wam z odległości kilkunastu metrów. Po krótkiej chwili dołączyła do was Coral w asyście Tanaki.
Stworzenie w końcu poruszyło się, robiąc kilka kroków w waszą stronę, wyraźnie zaintrygowane obecnością nieznanych jej istot. Gdy jednak z oddali, z prawej strony, ponownie rozległ się wcześniej usłyszany krzyk, stworzenie przystanęło i poruszyło głową na boki, jakby nasłuchując, niepewne, czy dalej kierować się w waszą stronę.
- Co robimy? - szepnął Tanaka, kierując spojrzenie na Majora. - Uciekamy? Podchodzimy? Czy sprawdzamy co to za krzyki?





1. ART stworzenia.

I choć wydawać się mogło, że w zaistniałej sytuacji rozdzielenie się było ostatnią rzeczą jaką powinni zrobić, biorąc pod uwagę liczebność ich małej grupy, to ostatecznie wszyscy byli zmuszeni dostosować się do rozkazu wydanego przez Majora. Wyłoniona trójka spośród całej szóstki powoli ruszyła w stronę lasu, kierując swe kroki, jak się wydawało, do źródła dziwnego dźwięku, który to roznosił się pomiędzy drzewami.
Ściółka trzaskała pod ich ciężkimi krokami, gałęzie drzew zdawały się falować w zapraszającym geście, choć to niewątpliwie była jedynie iluzja podszeptywana przez zestresowany umysł.
Otoczenie właściwie w ogóle się nie zmieniało, gdy grupa Majora zapuszczała się głębiej i głębiej. Co gorsza - nawet dźwięk wydawany przez niezidentyfikowane stworzenie ustało, a cały las zamarł, wstrzymując oddech, gdy obce istoty wkraczały coraz głębiej na ich terytorium. Pozostawało jedynie uczucie, że ktoś, albo coś, obserwuje ich z daleka, z bliżej nieokreślonego kierunku.
Tymczasem pozostała trójka, która została przy samochodzie w towarzystwie dziwnego jeleniowatego, mogła obserwować spokojne zwierzę, które nadal stało w miejscu, najwidoczniej nie zamierzając podejść bliżej. Jakby zamarło, wpatrując się w ludzkie istoty.
- Myślicie, że jest agresywne? - w końcu ciszę przerwał Nanashi, spoglądając na Spearsa oraz Coral z lekkim niepokojem.
- Nie wiem, i nie zamierzam  się przekonać. - parsknął Spears, trzymając się bardziej z tyłu, bliżej kobiety.
- Wygląda jak zwykłe sarny. - dodał Nanashi, odwracając się bokiem do stworzenia i opuścił delikatnie broń.
- Durniu! - warknął Spears, momentalnie celując w istotę, która jakby wyczuła brak uwagi jednego z nich, i podeszła na odległość zaledwie paru centymetrów. Z jej pyska wysunął się czerwony język długości około dwudziestu centymetrów, przypominający cienką glizdę. Niczym wijący się wąż, uniósł język a następnie zaczął przesuwać nim po ramieniu drżącego Nanashiego.
- C-co to r-robi? - wyszeptał mężczyzna, starając się nie robić żadnych gwałtownych ruchów.
- Nie wiem, nie ruszaj się do chuja! Odstrzelę to, tylko się nie ruszaj! - powiedział Spears unosząc wyżej broń, by ją odbezpieczyć.





1. Major i Hisashi rzucacie na:
Percepcję. Próg powodzenia wynosi 60
Refleks. Próg powodzenia wynosi 75