Trudno było mu uwierzyć w słowa, które przeciskały się przez gardło kierowcy. Im dłużej ten mówił, tym bardziej bernardynowi wydawało się, że plecie bzdury, ale nie ukazał mu swoich emocji pod postacią żadnego grymas. Starał się w zasadzie odzyskać spokój. Kiedy drżały mu ręce, a w głowie kłębiło się tyle nieprzychylnych myśli niczym chmur na firmamencie, był jedynie bezużytecznym, emocjonalnym tworem skonstruowanym z komórek, tkanek, ścięgien, mięśni, kości i skóry, niczym ponadto i nawet jego jakże wygórowane ego nie zniekształcało obrazu owej przykrej rzeczywistości.
  — Skurwiele.
   Ocenił w końcu zachowaniu niedawnych towarzyszy, ale przed tym nie obeszło się bez burzliwej debaty całej listy "za" i "przeciw". Nie chciał się zastanawiać, co skłoniło do tych uzbrojonych po zęby tępych osiłków do ostrzału prowizorycznego ambulansu i jaki dureń wydał im taki, a nie inny rozkaz.  
  Edenward bełkotał coś o tajnych konszachtach tych niewdzięczników, wojaży od siedmiu boleści, psiakrew! Zwykli przebierańcy, którzy sądzili, ze jak pochwycą w swoje uwalone desperackim brudem ręcę ciężką broń, staną się nagle użyteczni. A co z tym dobermanem? Też sczeźnie w piekle, czy może jakoś się wykaraska, a potem naopowiada Wilczurowi kolejną setkę łgarstw na temat rzekomej, jekyllowej zdrady?  Mitoman! Jekyll, nie przybierając w przekleństwach  własnych, okrytych fantazjach na temat cudzej śmierci, życzył mu wszystkiego, co najgorsze, lecz czynił to jedynie w obrębie własnego umysłu. Nie chciał, by wyszły na jaw i wywołały u kierowcy dziką satysfakcje.
  — Owszem, był ze mną, ale jak widzisz wychylanie się przed szereg na nic się zdało. Lala nie żyje, a on... zaginął gdzieś w tej przeklętej mgle, kurwa mać — orzekł najspokojniej na świecie, głosem na pokaz pozbawionym emocji, lecz „kurwa mać” świadczyła o czymś innym.
  Po prawdzie aż się w nim gotowało, bo co miał jej niby powiedzieć? Że jej ojciec zemdlał? Że nie udział mu pomocy? Że ten chłystek za kierownicą odmówił mu prawo do oddechu brutalną siłą? – Jesteśmy tylko my dwoje. I oni. Razem, po szyi w tym gównie – zreflektował, wysyłając ku niej na pozór kojący uśmiech, ale czy jakikolwiek grymas występujący na wargi był w stanie pokrzepić kogoś po podwójnej stracie? A w życiu! Jekyll wiedział o tym najlepiej.
  — Pływać? Chyba rozum ci odjęło. Nie możesz płynąć w takim stanie. Sam słyszałeś. Ona tylko wzmocniła twój organizm. To efekt tymczasowy. Przygotowała mi jedynie podłoże pod leczenie. Zawrzyj gębę, a ty, panie kierowco od siedmiu boleści, wybierz inną drogę.
  Potem, nie strzępiąc więcej języka na bezwartościowe pogaduszki, zabrał się do roboty. Przede wszystkim użył rentgena w oko, by przejrzeć na wylot obrażenia wykrwawiającego się. Był już jedną drogą w grobie. Toksyczna woda mogła jedynie pogorszyć jego stan. Kula utkwiła kilka centymetrów nad sercem. Pieprzony łut szczęścia.
  — Urodziłeś się pod szczęśliwą gwiazdą  — skomentował oschle, bo ten fakt wcale a wcale nie przypadł mu do gustu. Akurat, czemu pośród ich czwórki, szczęście leżało akurat po stronie tych uciekinierów?
  Westchnął przeciągle. Zdjął plecak. Wpierw, wyciągnąwszy z niego potrzebne narzędzie, pociągnął kilka łyków wody, potem poddał bukłak ptaku i sam nachylił się nad jego raną, uprzednio prosząc go o zdjęcie zakrwawionej koszulki.


Użycie artefaktu przerwane po zbadaniu obrażeń na ciele ptaka.