Atmosfera panująca wśród członków ekspedycji udzieliła się także jemu, jednak nie była mowy o odwrocie po pokonaniu tylu mil. Idąc kilka kroków za medykiem, rozglądał się na wszystkie strony, ale wszechobecna mgła nie odkrywała przed nim nawet skrawka wyspy. Nie przerywał przejmującej ciszy, która zapadła pomiędzy nim a mężczyzną. Walczył natomiast z chłodem coraz skuteczniej wdzierającym się pod poły ubrań, a także lekkim napadem paniki, z sekundy na sekundę zwiększającym swoją objętość, wobec tego zdarzał, kiedy do jego uszu doleciały pierwsze słowa. Otworzył usta, by coś powiedzieć, ale w obawie, że struny głosowe odmówią mu posłuszeństwa, wciągnął do ust gwałtownie powietrze i zaraz je wypuścił. Nawet one było inne – gęste, przesiąknięte zapachem siarki, a może to jedynie jego wyobraźnia płata mu figla?
  — Może port wcześniej został zburzony? — zasugerował, aczkolwiek nie znał się na architekturze, niemniej jednak wszędzie walały się ślady dawnej cywilizacji. Czuł je pod podeszwami butów - odłamki szkła, kawałki asfaltu i ścian szeleczce pod naporem ciał. — A może jego brak to celowy zabieg? Ta wyspa jest zbyt starannie ukryta przed wzrokiem intruzów. Kto wie, co tutaj przechowywano. Może Japończycy niegdyś budowali tutaj własny arsenał, chcąc dorównać Staną czy też Rosji? — wymamrotał te słowa pod nosem, bardziej do siebie niż właściwie do swojego rozmówcy. Nie wiedział, z której epoki był mężczyzna. Mimo wieku średniego, równie dobrze mógł być dużo młodszy od lekarza, bo kto by powiedział, że Kyle ma na karku już ponad tysiąc lat? Pewnie żadne pospólstwo zamieszkujące odratowane, chronione przez mur kolebkę cywilizacji.
  Przystanął nagle, kiedy rzucił ukradkowe spojrzenie za swoje plecy i oprócz mgły nie dostrzegł żadnych znajomych kształtów, które jeszcze niedawno majaczyły za ich oddalających się coraz bardziej od brzegu sylwetkami.
— Wracajmy. — Głos miał stanowczy, pozbawiony charakterystycznego dla zdenerwowania drżenia. Doktor nie był tchórzem, ale przeżył wystarczająco wiele, żeby wyposażyć się w zdrowy rozsądek, który podpowiadał mu powrót na plażę, zanim ich buty na dobre skonfrontują się z innym, bardziej płaskim podłożem. — Mam wrażenie, że mgła jest tu jest jeszcze gęstsza, a ty? — skonsultował swoje spostrzeżenie z towarzyszem, jednak bez żadnej pewności, czy mężczyzna w ogóle usłyszał dźwięk, który wydobył się z jego garda.
  Skrzek ptaka zabrzęczał w uszach mężczyzn, zaraz po tym, jak z ust doktora uleciały pierwsze słowa. Potem obok butów bernardyna wylądował jakiś przedmiot swoim kształtem przypominający nóż. Ręka Jekylla mimowolnie powędrowała do kieszeni. Zacisnął palce na pokrowcu, w którym przechowywał skalpel właśnie na takie okazje, jak ta. Spojrzał wprost w oblicze ptasiego wymordowanego, ale nie był w stanie dojrzeć rysów jego twarzy.
  — Czego od nas chcesz? Nie mam przy sobie niczego wartościowego. Wszystko zostało przy samochodach — rzucił na jednym wydechu. Jego ślepia przesunęły się po szyi złapanego mężczyzny, na której zaciskały się obce palce. Usta doktora wykrzywiły się w nerwowym uśmiechu. Nigdy nie odebrał lekcji pokory. Nie miał zamiaru ratować tyłek swojemu towarzyszowi kosztem własnego zdrowia - uważał, że jego życie było znacznie cenniejsze. — Czego od nas chcesz? — powtórzył, głównie po to, by uśpić czujność oprawcy, które mógł wyłapać w jego głosie strach - udawany. Nogi już szykowały się do ucieczki, a on dla niepoznaki cofnął się kilka kroków w tył, chociaż wiedział, że musi uciekać w drugą stronę - w kierunku morza.

Racjonalizm nakazywał bernardynowi spojrzeć prawdziwe w oczy. Stał przed nim znacznie silniejszy osobnik, który przez walory fizyczne z powodzeniem mógł dyktował warunki i w zasadzie lekarz powinien potulnie przystać na jego Prowadź do miejsca, z którego przyszliście, bowiem powrót na plaże kwantował mu niewielkie, ale przynajmniej godny do rozpatrzenia szanse na przeżycie. I mieściło się w zakresie jego obecnie ograniczonych możliwości, niemiej jednak dwa czynniki w charakterze zmęczenia oraz może nikły, ale nadal odczuwalnego przez doktora niepokoju mąciły mu w umyśle, podsycając w nim tą najbardziej absurdalną stronę jego osobowości - ciekawości. Ile razy powtarzano mu, że wykopie sobie nią grób? Cholera jasna, przeczcież to ona zaprowadziła go na brzeg tej przeklętej wyspy. Chociaż ciekawość chodziła w parze z ambicjami. One były znacznie gorsze. Jak bakterie pożerające organizm, pożerały w doktorze instynkt samozachowawczy.
  — Po wszystkim? O czym ty chrzanisz? — spytał, przenosząc spojrzenie to na jednego, to na drugie, całkowicie ignorując obecność ptaka, mimo iż czuł jego małe, paciorkowate ślepia na swoim karku.
  Trafiła mu się w okazja jeden na milion. Mógł zostawić tutaj Edenwada, skonfiskować wszelkie dobra, które zgromadził i przywlekł ze sobą na wyspę, a córką wcisnąć kit, że bernardyn stracił go z oczu w tej mgle, a potem usłyszał mrożący krew w żyłach krzyk, więc spanikował i uciekł, ale jak wytłumaczyć obecność tego człowieka, który niekoniecznie musiał potwierdzić jego wersje wydarzeń? Dojrzał w nim oznaki choroby, aczkolwiek nie miał pewności, czy to jakiś nowy szczep grypy czy innego paskudztwa, czy może konsekwencje braku higieny. Jednego był pewny - napastnik wyglądał i poruszał się jak człowiek, posługiwał się mową ludzką, a więc być może myślał całkiem trzeźwo. Być może, ale Jekyll stopniowo odrzucał tą możliwość, bo niby czemu zaczął ich znajomości jak neandertalczyk, od tak drastycznego akcentu? Co go skłoniło do takiego aktu agresji? Ból? Napad szału? Strach? Brak cywilizowanych odruchów?
  Bernardyn w obliczu tego gradu pytań zbliżył się to agresora, i ofiary, ale ciężko było wyczytać z jego zaciętej twarzy jakikolwiek zamiary. Toksycznie zielone oczy były natomiast skierowane głównie na górującego wzrostem mężczyznę, ale po chwili je spuścił – wpierw na własne, ledwie widoczne w mgle obuwie (uchwycił kątem oka nóż), potem na stękającego poszkodowanego.
  — Jak go tutaj zostawimy, nie puszczą nam tego płazem — rzucił, kucając przed niemogącym złapać tchu mężczyzną; zrobił się purpurowy na twarzy, cały pośniał od własnej niemocy. Incydent, który odprowadził go do takiego stanu, nie tylko zakłócił proces oddychania, ale przede wszystkim podniósł mu ciśnienie. Jekyll przyłożył palec do szyi, aby zbadać tętno. Po chwili poczuł pod opuszkami puls – był znaczniej podwyższony. Z niezbyt imponującymi zasobami tkwiących w nich sił, podniósł się lekko na ugiętych w stawach nogach, próbując ułożyć towarzysza podróży w bardziej dogodnej pozycji, która umożliwiłaby swobodniejsze oddychanie, ale znowu bez chcianych efektów. — Co tak stoisz, pomóż mi! — krzyknął ku oprawcy. Rzucił mu jeszcze pojedyncze, stylizowane na wrogie spojrzenia, ale nadal nie otrząsnął się z pierwszego szoku po ich kontakcie wzrokowym. Poza tym nie wiedział, co go podkusiło, by aż tak narazić swoje życie i przyjść z pomocą bliźniemu. Mógł o tutaj zostawić i wyspa mu świadkiem, że cokolwiek powiedziałby jego córką, czy ludziom z obozu, uwierzyliby mu na słowo, jednakże istniał cień szansy, że kilka sztuk muskulatury nieobleczonej w rozum ruszyłoby medykowi na ratunek i co wtedy? Cały misterny plan Jekylla ułożony w całe dziesięć sekund ległby w gruzach. Znowu spróbował dźwignąć cielsko brodacza – z marnym wynikiem 2:0 dla ledwie dyszącego.  — Rusz się!  To szycha nad szychami. Ich as w rękawie. Najlepszy medyk, za wyjątkiem mnie, jakiego mają w swoich szeregach, lecz nie wiem czy jesteś w stanie objąć tego swoim prymitywnym rozumem, neandertalczyku, ale przynajmniej spróbuj!
  Mniej mnie w opiece, medycyno!, mruknął w myślach, łudząc się,  że Edenwad był człowiekiem honoru i spłaci właśnie zaciągnięty u Jekylla dług wdzięczności z niemałą nawiązką. Bo to zmęczenie odebrało mu rozum!

rzut

Zachowanie jegomościa z nożem było osobliwe. Bernardym, obecnie skoncentrowany na obserwacji jego iście masochistycznych czynów, jedynie kontrolnie zerkał na purpurowego na twarzy walczącego z oddechem medyka.
  — Powiedz mi, czego nie wiem, kapitanie oczywistości — rzucił coraz bardziej zirytowany enigmatycznym stylem wypowiedzi nieznajomego, który utwierdzał Jekylla w przekonaniu, że ta wyspa śmierdziała przekrętem na kilometr i zdecydowanie nie powinien się tutaj zapuszczać, nawet owładnięty ambicjami.
  Cień strachu, który na niego padł, znacznie się pogłębił, kiedy Edenward z powodu niedotlenienie zemdlał. Jekyll poczuł jak po ciele prześlizguje się kolejna dawka zimnych dreszczy. Uderzył go dwukrotnie w oba policzku, ale ten czyn nie przyniósł żadnego rezultatu. Już sięgał dłonią do plecaka, by wyjąć z niej bukłak z wodą i w ramach ocucenia wylać ją na starcze oblicze, jednakże wówczas jedyna niepozbawiona przytomności, w miarę rozumna (ale przy tym niepoczytalna!) jednostka z jego najbliższego otoczenia zniknęła mu z oczu, nurkując w gęstej mgle.
  — Niech cię piekło pochłonie, starcze — warknął nieprzytomnemu mężczyźnie prosto w twarz.
  Wstał i uczynił dokładnie to samo, co jego towarzysz niedoli, z coraz większą, rosnącą w oka mgnieniu pewnością, że zaraz dokonana żywota na tej ziemi niczyjej, z dala od ulotnej, desperackiej cywilizacji.
  Medycyno, królowo nauk, ty co ludzkie życia trzymasz w objęciach, mniej mnie, wiernego sługę, w swej matczynej opiece, powtarzał w myślach z coraz mniejszą gorliwością. Ptak skrzeczący nad jego głową  utwierdzał go w tym przekonaniu. Był jak symbol śmierci. Kojarzył mu się ze sępem, a to zdecydowanie nie przynosiło żadnej otuchy, a  jedynie pogłębiało strach.
  — Kim jesteś do cholery?! — wykrzyczał w enter, w mglistą przestrzeń przed sobą, sapiąc i dysząc na zmianę. — Czemu uciekasz?! — W biegu spróbował złapać oddech, ale w połączeniu z dźwiękami, które wypadały spomiędzy warg, rezultat nie był obiecujący, wręcz karkołomny. — Kim jest ten pieprzony ptak, który lata nad naszymi głowami? Żądam wyjaśnień! — krzyczał na wydechu bez pewności, czy owe dźwięki dolatywały do uszu znajdującego przed nim mężczyzną mającego nad nim przewagę w formie kilku pokonanych metrów. Nawet nie był w stanie dojrzeć jego pleców, chociaż po prawdziwe i tak był skupiony na śladach, które pozostawiły na piasku podeszwy jego obuwia. Szedł w dobrym kierunku, ale im szybciej przebierał nogami, tym bardziej ogarniało go zmęczenie. Doigrał się, tym razem naprawdę się doigrał!

Mgła chyba posiadała złowrogie właściwości. Szedł i szedł, ledwo łapiąc oddech. Wzrok ledwie przebijał się przez ową mlecznobiałą zasłonę, utkaną chyba z jego najgorszych wyobrażeń o śmierci. Błądził, jak zagubione dzieci, chociaż przecież wiedział, gdzie iść. Wzdłuż plaży, kilka metrów dalej powinno znajdować się obóz, ciężarówka przepełniona rozmaitymi skrzyniami ze sprzętem medycznym i dwoma urodziwymi anielicami.
  Po pokonaniu znacznego dystansu już nie miał siły krzyczeć, czy nawet biec. Stawiając krok za krokiem, potykał się zarazem przez pokraczny, nastarczający mu coraz więcej trudności. Czuł jak krople potu spływają mu skórze, aż w końcu opadł z sił zupełnie. Dość miał już przygód jak na jeden dzień.  
  Umęczony, z opóźnieniem zarejestrował zbliżające się ku niemu zagrożenie. Ptak uderzył w niego z impetem, co poskutkowało utratą równowagi i konfrontacją z piaszczystym podłożem. Poczuł jak granulki wdzierają mu się pod ubrania, do ust, nosa i uszu. Zakaszlał, nasłuchując niepokojących odgłosów raz po raz przeszywających cisze. To piekło, nie raj, najprawdziwsze piekło!
 Pojawienie się ciężarówki nie wywołało na bernardynie wrażenie. Już wiedział, jak mógłby czuł się popękany kubek, gdyby posiadał uczucia. On się tak czuł. Potłuczony na milion odłamków. Dopiero bodziec w postaci krzyku ostrego jak wcześniejsze odgłosy wystrzałów zmusiły go do reakcji, bo - do cholery! - nie zjawił się na tej przeklętej wyspie, aby w proch się obrócić.
  — Kurwa, kurwa, kurwa — przeklinał pod nosem, po cichu, nie zdolny do wytwarzania mocniejszych dźwięków.
  Umysł miał otumaniony, spętany zmęczeniem, zatrutym myślami, które niczym trucizna przelewały w nim fale goryczy, jednakże obezwładniający strach paraliżujące mięśnie, wkrótce wyparował zupełnie na rzecz adrenaliny sprowokowanej przez podniesione tętno, szybsze bicie serca i przede wszystkim usilną chęć przetrwania. Mimo bólu, które osiadł się niemalże na wszystkich komórkach w jekyllowym ciele, bernardyn zmusił swój organizm do wysiłku. Uchwycił w palce skalpel, który dotychczas spoczywał bezpiecznie w futerale, w kieszeni. Chciał dożyć do kolejnego spotkania z Yunem i nikt, NIKT nie miał prawa zaburzyć namiastki szczęścia, która pojawiła się niespodziewanie na horyzoncie. Było tak delikatne, tak ulotne, jak prymulka kwitnąca przed samym nadejściem wiosny, ale pierwszy raz w jego zasięgu!
  Zaszedł krwawiącego młodzieńca od tyłu i przyłożył mu do szyi ciążące mu w dłoni ostrze. Poniekąd, podrzynając mu gardło, wyświadczyłby mu jedynie przysługę, ale ranny wymordowany był jego kartą przetargową. Być może jedyną opcją na przeżycie!
  — On umrze, jeśli mu nie pomogę, a nie pomogę mu, jeśli nie zabierzecie mnie z dala od tego szaleństwa! — warknął z nieskrywaną już nerwowością, która zakradła się do ulatujący z spomiędzy warg słów w formie drżenia i chrypy, ale pobrzmiewała w nich pewność, podkreślona przez, choć obolałe, ale chłodne spojrzenie. Rana postrzałowa wymagała konsultacji z lekarzem. O jej głębokości świadczyła choćby ubywające z niej szybko, bardzo szybko krew, ciemnymi plamami kąpiące na piaszczyste podłoże.
  Wsiadł do ciężarówki wraz z idącym przodem młodzieńcem. Miał nadzieje, że jego obecna ocena sytuacja była słuszna. Daj medycyno! Młodziak w aktualnym stanie powinien mieć jeszcze mniej siły niż całkiem zdrowy Jekylll! Lekarz nie marzył o gwiazdce z nieba. Chciał jedynie jak najprędzej wydostać się z tych głębokich odmętów piekła!

Głupi? Odważny? Co to paskuda potwarz! Jeszcze nikt nigdy go tak nie obraził! Z wrażenia aż splunął na podłoże. Musiał im jednak przyznać racje. Zaiste, głupota często chodziła w parze z odwagą, często też jedno z drugim było tym samym.
  Wsiadł do samochodu, wykorzystując tymczasowo niedyspozycje kierowcy, ale w dalszym ciągu nie miał zamiaru dać za wygraną, o czym poświadczyły jadowicie zielone tęczówki skupione na jednym punkcie - wpatrywały się w tył głowy mężczyzny, który siedział za kierownicą. Niepotrzebnie zresztą ponosiły go emocje. Owy był zbyt zaoferowanym kierowaniem pojazdu. Co go obchodziły humory pasażerów? Pewnie tyle, co zeszłoroczny śnieg. W jekyllowej głowie tliła się świadomości, że każdy jego obecny czyn śmierdział z kilometra niczym innym jak desperacją, ale czy nie przesiąkł tym smrodem na wylot, mieszkając wśród Desperatów i sam nim będąc?
  Nabrał do ust powietrza, oddychając ciężko.
  —  Wyjaśnicie mi w końcu łaskawie czemu wyglądacie jak z krzyża zdjęci? — warknął, wycofując rękę ze skalpem, choć miał nieprzemożoną ochotę przycisnąć jej do gardła tego cholernego ptaka i odebrać mu ostatnie tchnienie, lecz ostatecznie, nie chcąc nadużywać gościnności agresorów, zachował odrobinę zdrowego rozsądku i pozwolił mu na trochę swobody. Sam też nie miał już na nic siły. Wszystko się w nim skumulowało. Wysiłek fizyczny. Prawie bezsenna noc. Odczuwalne zmęczenie. Chciał spać, ale wiedział, że zasnąć w takich warunkach mu się nie uda. Nie w otoczeniu dwóch wrogich mord, które zapewne myślał tylko, jakby się go tutaj pozbyć. Poza tym jego ciekawość nadal nie została zaspokojona. Był lekarzem, naukowcem, do cholery, gromadzenie wiedzy to jego zakichany obowiązek wobec przepełnionego parszywością świata!  — Co u licha się tu wyprawia?
  Po wyduszenie z siebie kolejnego pytania, w końcu zainteresował się wystrojem pojazdu. W tym celu omiótł spojrzeniem jego wnętrze, żeby przede wszystkim zorientować się w swojej podbramkowej sytuacji. Wzrok skierował wpierw na skrzynie z ciemnego drewna oznaczoną medycznym symbolem, a potem po krótkiej, niecierpliwej wędrówce, zatrzymał go na pochylonej nad zwłokami anielicy. Zmarszczył brwi. Z deszczu pod rynnę. Kiedy jego pech się wyczerpie i czy to w ogóle kiedyś nadejdzie?
 — Musieliście koniecznie skrzywdzić jej siostrę? Przecież one dwie były potulne jak baranki — warknął nieuprzejmie, acz głownie posłużył się charknięciem, nadmiar wszystkiego niebrzmiącym jak ludzka mowa. Odchrząknął i przełknął ślinę, by nawilżyć suche gardło. — Co tu się stało? — Zbliżył się do szlochającej w kącie kobiety, szeptem próbując wymusić na niej jakiekolwiek zeznania. — Napadał na was ten społeczny degenerat?
  Waszego ojca też prawie ubił.
  Przyłożył palec do tętnicy szyjnej (chyba) trupa, ale nie wyczuł pod opuszkami palców pulsu. Nie było już dla niej ratunku, ale dla tej drugiej... Nie życzył jej źle, ale gdyby miał do wybór własne życie lub jej… Nie miał zamiaru pójść w stronę światła.
  — Słuchaj — zacisnął dłoń na drobnym ramieniu, mocno, wbijając palce w jej ciało — twoja siostra nie żyje, ale tamten sukinsyn jeszcze dycha i to od nas zależy poprawa jego stanu, ale nie ma nic za dramo — szeptał jej wprost w ucho. Jekyll nie miał zamiaru zawierzać im swojego życia, niedoczekanie! Wykorzystać też się nie da. Tamtemu hultajowi źle z oczu patrzy, a ten ciągnący już na jednym nie był zapewne od niego lepszy. Potrzebował sojusznika, a zmarnowany anioł był jednym nadającym się materiałem na takowego. Nie wiedział tylko czy dobro zakodowane w jego genach nie pokrzyżuje mu planów. — Jak już mówiłem, możemy odratować ptaka, ale jaka gwarancja, że głos z głowy nami nie spadnie i bezpiecznie wróćmy na Desperacje? Wasze plany pewnie nie pokrywają się z naszymi.