Jekyll, chyba pierwszy raz odkąd dołączył do gangu, odczuł radość na wieść o nowej misji uszykowanej przez Wilczura. Był wniebowzięty pobytem na wyspie o wątpliwym poziomie reputacji. Mimo iż niebezpieczeństwo wywołane nieznajomością fauny i flory nie przekonywało go ani trochę (instynkt nie wybiegał przed zdrowy rozsądek, który nadal miał się na baczności), to jednak medyczny aspekt - konfrontacja z dotychczas nieznanymi mu chorobami – stał się dla niego nazbyt kuszący. Od kiedy ostatni eksperyment dotyczący wirusa x okazał się niemal całkowitą klęską, jego zapał nieco osłabł i potrzebował nowego wyzwania, zajęcia, które doszczętnie przyćmi wcześniejszą porażkę. Z początku myślał o następnym spotkaniu z Yunem; mężczyzna skutecznie zapełniał mu myśli, zwłaszcza w trakcie bezsennych nocy albo podczas bolesnego starcia z paraliżem sennym, kiedy oddech zamierał mu w piersi, a mięśnie poddawały się paraliżowi, ale zanim podjął decyzje, pojawiła się inna, całkiem atrakcyjna perspektywa.
  Bernardyn, idąc tuż obok towarzyszącego mu przy okazji tej wyprawy dobermana, z nietypowym jak dla siebie zaangażowaniem pochłaniał wzrokiem skrawki mijanego krajobrazu, mimo iż ten nie układał się w żadne obce pejzaże, a oczy sunęły po znajomym, pustynnym pustkowiu. Jadowicie zielone oczy tym razem nie wyrażały pogardy do najbliższej przestrzeni, a zblazowanie wywietrzała jak alkohol, którego nie pił od miesiąca. W zasadzie nie wiedział skąd u niego ten nagły zastrzyk energii. Przez kilka miesięcy był w najprawdziwszej rozsypce. Toczył nierówną walką z nałogiem. Czuł na sobie nieprzychylne spojrzenia pobratymców. Wzdrygał się słysząc kroki na korytarzu. Drżał przed własnym cieniem. Odczuwalny przezeń irracjonalny lęk postanowił na nogi układ nerwowy i nie pozwalał się skupić, a teraz było inaczej. Teraz strach przerodził się w zalążek ekscytacji, choć nadal panował nad emocjami i ukazywał je w oszczędnej wersji, ale fakt, że w rolę jego towarzysza wcielił się nieznany, w zasadzie bezimienny, milczący odkąd wyruszyli mężczyzna sporo ułatwiał.
  Lekarz, mając na sobie kurtkę z głębokim kapturem, przetarte, czarne, lecz wyblakłe spodnie, zieloną bluzę, szary podkoszulek, żółtą chustę z wizerunkiem bernardyna przywiązaną do nadgarstka i ciężkie buty za kostkę z nieco podniszczoną podeszwą, przemierzał kolejne metry kwadratowe, niemal nie czując zmęczenie. Nie przeszkadzało mu nawet to, że szelki plecaka wżynały mu się w chude ramiona, ani słońce muskające odsłonięte skrawki skóry. W końcu w bagażu miał swój cały ekwipunek, składający się z apteczki pierwszej pomocy o ulepszonym składzie, wzbogaconym, o igłę, nić, skalpel i kilka innych medycznych usprawnień, drobiazgów, trzydniową porcje jedzenia i picia, bandaże, podręczną latarkę i kilka małych szklanych buteleczek na próbki.
  Gdy jego oczom ukazało się w końcu najmniej atrakcyjna dzielnica w Apogeum nazywana Slumsami, schował dłonie do kieszeni, zaciskając palce prawej na etui, w którym spoczywał skalpel. Na wszelki wypadek. Pogrążony we własnych myślach, nawet nie zauważył, kiedy w końcu odezwało się zmęczenie. W chwili, której teren zaczął się układać w fasadę budynków, spokojny oddech przekształcił w zadyszkę, razem z tętnem przyśpieszyła praca serca. Zwolnił, ale ta czynność nie umknęło uwadze dobermana. Growlera, tak chirurg nazwał go w myślach.
  — Pośpiesz się — rzucił gardłowo. — Spóźnimy się — dodał oschle i jak na złość przyspieszył. Sielanka dobiegła końca.


Oprócz wspomnianego w poście ekwipunku Jekyll ma przy sobie fiołkę z wodą ze Styksu i nóż w cholewce buta.

Odkąd spotkał w Slumsach Yume, unikał tej części Apogeum. Chyba nadal nie dotarło do niego co zaszło pomiędzy nimi nad ranem. Chyba nadal miałby problem, by zerknąć mu prosto w oczy, mimo iż ten chyba faktycznie nie miał względem lekarza złych intencji. Naprawdę chciał się z nim znowu spotkać, ale jednocześnie obawiał się - nie mężczyzny, a własnych uczyć. Jeszcze niedawno nie był świadomy, że jest w stanie czuć cokolwiek poza zawiścią.
  Objął wzrokiem tętniący życiem plac, instynktownie zmniejszając dystans, który dzielił go od mrukliwego dobermana. Ujrzawszy na jego twarzy zarys złości, skierował swoje zainteresowane na inne obiekty - głownie pojazdy. Ich widok sprawił, że w Bernardynie zakiełkowała porcja wątpliwości. Kiedy ostatnio był pasażerem ciężarówki bądź jednego czterokołowca? W zmierzłych czasach, ale może takie rozwiązanie było najlepsze? Czuł na prawej pięcie odcisk. Jazda po nierównym terenie na pewno przysłuży się kondycji jego nóg.
  Chirurg nie odwzajemnił entuzjazmu mężczyzny, ale mimo to na jego ustach ukształtował się grymas w formie wymuszonego uśmiechu. Chyba miał już dojść pozostawienie na swoich rozmówcach złego wrażenia. Uścisnął mu dłoń, po czym skierował swój krok ku pojazdom.
  Po pobieżnym rozeznaniu się w terenie, wybór Jekylla padł na pierwszą ciężarówkę oznaczoną w biały krzyż. Sprzęt medyczny na niej zaważył i w zasadzie wydał mu się najbardziej racjonalnych. Wobec tego podszedł do mężczyzny palącego skręta. Choć dolatujący do jego nozdrzy dym tytoniowy podrażniał zmysł węchu wymordowanego, nie dał tego po sobie poznać.
  — Macie chociaż jedno wolne miejsce? - zagadnął, tym razem wykrzesując z siebie więcej entuzjazmu. Na ustach powstał wiarygodny uśmiech. — Mogę się wam przydać. Jestem lekarzem — sprecyzował, ignorując obecność swojego towarzysza. Nie miał nic przeciwko temu, aby się rozdzieli, on najprawdopodobniej też. Nie wywiązała się pomiędzy nimi żadna nić porozumienia.

Jekyll pokiwał w podzięce głową i wszedł do samochodu, zajmując jedno z wolnych miejsc. Doberman najwidoczniej nie miał nic przeciwko obecności Bernardyna (a może miał go faktycznie nie spuszczać z oczu), bo usiadł tuż obok, lecz wzrok wbił w szybę. Kiedy do uszu lekarza doleciał ryk ślinka, Anglik sunął z ramion plecak i rozejrzał się po wnętrzu pojazdu, a potem poświecił trochę uwagi pozostałym pasażerom.
  — Wiecie, czy mają jakiś plan działania? — zapytał po chwili, nie utkwiwszy wzrok w żadnego z nich. Jego spojrzenie ostatecznie spoczęło na krajobrazie, który przesuwał się za oknem, coraz szybciej i szybciej, tworząc mozaikę zamazanych kształtów i smugi pustynnych barw. Kierowca nie miał zamiaru przejmować się ewentualną chorobą lokomocyjną pasażerów. Jechał szybko, czasem skręcał gwałtownie, by uniknąć pojawiających się na drodze przeszkód. Doktor czuł nieprzyjemny uścisk w żołądku i kręciło mu się w głowie, ale jednak nie zrezygnował z rozmowy. — Słyszałem, że jak dotąd nikomu nie udało się stamtąd wrócić. Myślicie, że to prawda, a może tylko plotki?
  Ale Jekyll nie otrzymał odpowiedzi od żadnej z rozmawiających między sobą kobiet, do rozmowy natomiast włączył się brodacz.
  — Ja. Ja jestem lekarzem. Specjalizuję się w chirurgii. O co chodzi? — Mężczyzna sprawiał wrażenie kogoś, kto znał się na fachu. Biła od niego aura profesjonalizmu, więc tym bardziej rozbudził ciekawość w Bernardynie. Chyba dlatego postanowił wykrzesać z siebie więcej kultury osobistej. — Mówią mi Kyle. — Podał mu dłoń, kątem oka zerkając na skrzynie, które leżały na siedzeniach za barczystymi plecami, a na jego usta wstąpił uśmiech. Mógł się jedynie domyśleć, co kryło się za ich drewnianą powierzchnią i nie miałby nic przeciwko, gdyby stał się właścicielem takiego bogatego asortymentu...

Nie chcą się dzielić?
  Prychnął w ramach odpowiedzi, bowiem wątpił, że taki sekret mógłby długo zostać utrzymany tajemnicy Prędzej czy później ktoś puściłby parę ust. Pochwaliłby się, że na wyspie są dobrodziejstwa, bo właśnie taka była mentalność ludzka. Nie chciał jednak kłócić się z potencjalnymi sprzymierzeńcami, ale też nie miał zamiaru im zaufać, bo czymże było namiastka zaufania w obliczu niebezpieczeństwa? Niczym. Prędzej poczuje nóż na gardle niżeli któryś z jego nowych towarzyszy stanie w jego obronie czy podoba mu dłoń w potrzebie. Nikt nie chciał narażać swojego życia dla kogoś niemalże obecnego. I Jekyll nie stanowił żadnego wyjątku potwierdzającego tę regułę. Wypowiedział mężczyzny zaszczepiła w nim jednak ziarno niepewności. Zetknął wzrok z jego twarzą, łapiąc z nim kontakt wzrokowy.
  — Skąd to znam — mruknął pod nosem, zerkając ku pozornie uśpionej sylwetce drugiego posiadacza żółtej chusty. — Niestety większa część społeczeństwa, głównie ci silni, ale przy tym niezbyt bystrzy, nadal nie doszli do jakże błyskotliwej konkluzji, że pomoc medyczna jest na wagę złota, a szkoda. Być może wtedy zaczęliby doceniać wartość medycyny — stwierdził, bo rozumiał rozgoryczanie pobrzmiewające w słowach mężczyzny. Sam wielokrotnie spotykał się z lekceważącym stosunkiem do swojej osoby, gdy powiedział jestem lekarzem. Nie dysponował zbyt zaawansowanych umiejętności bojowych, ale umiał stawiać na nogi tych, którzy jęczeli z bólu, krwawili, czy po prostu marnieli w oczach bezsilni w objęciach choroby. — Podoba mi się wasz plan. Nie jestem altruistą. Nie mam zamiaru nadstawiać karku za bandę nieznanych mi z imienia ludzi. Może to zabrzmi zbyt arogancko z mojej strony, ale cenię swoje życie bardziej niż ich — orzekł w końcu w stuprocentach podzielając stanowisko swojego rozmówcy. Na jego ustach zastygł nawet delikatny uśmiech - nie oznaka sarkazmu, a oznaka skrawka sympatii, którą wzbudził w nim Edenward. Toteż, by ją okazać, nie odsunął się, kiedy mężczyzna skonfrontował dłoń z jego plecami, chociaż w tym niewielkim metrażu nawet nie miałby jak wykonać uniku przed tym iście przyjacielskim gestem. — Taki mam zamiar. Dziękuję.
  Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić. Bernardyn zawsze miał problem z zasypianiem w obcych miejscach i tym razem nie było inaczej, a kolejny i wszelkiego rodzaju zawirowania z nimi związane, które miotały jego ciałem to w prawo, to w lewo, nie pozwalały mu zmrużyć oczu więcej niż na góra półgodziny, w efekcie czego rano obudził się cały obalały z piaskiem pod powiekami, bólem w skroniach, żałujący, że nie miał przy sobie niczego mocniejszego, na dzień dobry ziewając, a jednak przytomność powróciła do niego znacznie wcześniej niż Edeward miał zamiar ich obudzić. Kilka minut po piątej.
  Przeleciał wzrokiem po pasażerach. Najpierw na milczącego członka gangu, który spał twardo, pochrapując cicho, potem na dwie córki mężczyzny, którym również udało się zasnąć.
  — Podziwiam ich za ten głęboki sen — odezwał się szeptem w kierunku czuwającego mężczyzny, zgarniając z twarzy zabłąkane kosmyki, po czym sięgnął do swojego plecaka.
  Zaczerpnął kilka łyków wody, zjadł konserwę rybną z dodatkiem czerstwego chleba (w akcie dobrej woli zaproponował koledze po fachu poczęstunek), rzadko spuszczając wzroku z okna. Krajobraz uległ znacznemu przekształceniu, a donośne zbliżamy się, sprawiło, że doktor wręcz przykleił twarz do brudnej szyby, by uchwycić wzrokiem jak najwięcej szczegółów. Mgła unosząca się nad wyspą jednak przeszkadzała w ujrzeniu takowych. Dopiero po chwili uświadomił sobie, że jego oddech utworzył na szybie mgiełkę, a serce wybijało znacznie szybszy rytm niż dotychczas.
   — Uda nam się przekroczyć granice przed przypływem? — spytał, powracając do ich poprzedniej rozmowy, zduszając w sobie ekscytacje. Eksploracja wyspy wydawało mu się znowu niezwykle kusząca.

Huk wystrzału zabrzęczał mu w obojgu uszu. Zadrżał mimowolnie, wracając wspomnieniami wstecz, do odległych, bardzo odległych zakamarków swojej przeszłości. Tuż po pożarze w Londynie, kiedy ludzkość próbowała za wszelką cenę przeżyć, nie zdając sobie jeszcze sprawy z istnienia nowej formy życia - wymordowanych. Z tłumu szybko wynurzył się dowódca, chcący na własną rękę dysponować ostatnim zapasami żywności i nietkniętymi przez pożogę budynkami, ale żeby utrzymać porządek potrzebował rzecz jasna kogoś, kto mu takowy zagwarantuje - zwerbował kilku policjantów mających do dyspozycji pistolety. Z początku wszystko szło zgodnie z planem. Mało kto miał odwagę, czy nawet siłę się sprzeciwić, schody zaczęły się dopiero wtedy, kiedy pojawiły się pierwsze zachorowania i zgony, kiedy zaczęło brakować jedzenia. Ludzkość ukazała swoje oblicze. Pierwsze bunty. Pierwsze napaści. Pierwsze barbarzyńskie podrygi. I odgłos wystrzałów, które prześladowały go po dziś dzień, mimo iż dopiero co działo się później, zamroziło mu krew w żyłach i doprowadziło do zaniku ludzkich odruchów.
  Fałszywy alarm brzmiał jak nieprzemyślany żart. Jekyllowi trudno było uwierzyć, że ktoś omyłkowo pociągnął za spust. Czuł różnice w powietrzu; było gęstsze, a wokół unosiło się napięcie i teoretycznie komuś mogły puścić nerwy w takiej atmosferze, ale wcześniejsze słowa Edenward zbyt mocno zakorzeniły w nim niepewność, co do intencji i wiarygodności innych członków wyprawy.
  — Skoro już tu jestem, też nie mam zamiaru siedzieć w samochodzie i kulić się ze strachu — zdecydował, rzucając ukradkowe spojrzenie dobermanowi, który świdrował wzrokiem  widok za oknem.
  — Idę sprawdzić co to było — rzucił gburowato pod nosem. Otworzywszy drzwi, wysiadł i odszedł, zabierając swój cały ekwipunek.
  — Szybko nie wróci — mruknął pod nosem lekarz, ale uczynił w zasadzie to samo, co swój towarzysz, choć przeciwieństwie do drugiego posiadacza żółtej chusty podszedł do starego mężczyzna. Jak miał tutaj utracić życie, to jednak wolał to uczynić w obecności kogoś, kto miał głowę na karku, a Edenward właśnie takie sprawiał wrażenie. — Pójdę z tobą. Twoje córki popilnuję ekwipunku — zasugerował, ale sam na wszelki wypadek zabrał plecach. Nie wiedział, co ich spotka, gdy będę się kręcić przy plaży.
  Nie oczekując odpowiedzi, poszedł krok za nim, czując jak buty zapadają się w podmokłym piasku. Cieszył się, że trapery miały twarde podeszwy, ale obawiał się, że jedna - ta popękana - nie wytrzyma takiej ilości wilgoci i w końcu przepuści wody. Wśród zbierającego się tłumu ludzi ujrzał znajomą sylwetkę dobermana.