Gdy latała sobie w formie szerszenia, zawsze wydawał z siebie najgłośniejsze, najgroźniejsze dźwięki jakie tego typu owad mógł z siebie wydawać. Buczała groźnie ostrzegając wszystkie inne podobne wielkością stworzenia u wypatrywała zagrożenia w postaci ptaków, które mogłyby spróbować ją zjeść. Nie raz trafiła na zwierzęta na tyle odważne, by próbować ją pożreć jednym kłapnięciem dzioba czy innej paszczy, ale wtedy albo truła je od środka zanim wpadły na pomysł pogryzienia owada, albo kąsała je natychmiast i uciekała z uścisku oblepiona jedynie odrobiną paskudnej śliny.
  Teraz dla bezpieczeństwa trzymała się nisko, przy trawie. Zostawiła wszystko za sobą, śmierdzącą rybami plażę, strzępki ubrań i ryboluda, który z nieuwagi mógłby ją również pochłonąć tą wielką paszczą, gdyby pomachał nią dookoła tak jak zrobił to w przypadku wyrzuconych za burtę ryb. Heika ceniła jedzenie, ale jeszcze bardziej doceniała własne życie. Gdyby była martwa, nie mogłaby dłużej jeść.
  Napełniła żołądek na tyle, by przez kilka najbliższych minut nie narzekać na głód. Mogła skupić się na tym, by ewakuacja wypadła pomyślnie. Odkryła już położenie ogromnego tankowca na którym mieszkał wymordowany-wędkarz, więc będzie mogła odwiedzać go i okradać częściej. Wątpiła w to, by stwór opuścił swoje gniazdo tylko dlatego, że jednego razu jakaś dziewczyna postanowiła nadszarpać większość jego zdobyczy. Może następnym razem będzie już lepiej przygotowany na taką ewentualność, ale nie wiedział o Heice wszystkiego. Teraz był pewnie zdezorientowany jej nagłym zniknięciem, albo uznał, że niebieskowłosa sama została zjedzona przez coś, co ukrywało się pod pokładem jego domu.
  Leciała na bezpieczniejsze tereny bucząc głośno ociężała. Pomimo niewielkiego wzrostu potrafiła pokonywać kolejne metry w niesamowitym tempie, bez problemu zostawiła majaczący statek za sobą zapamiętując trasę, którą przyszło jej pokonać. W końcu poczuła się na tyle bezpieczna by wzlecieć nieco wyżej i przysiąść na gałęzi jednego z suchych, nadmorskich krzaków.
  Usłyszała też coś niepokojącego w okolicy. Jakiś ruch, który wychwyciły jej wrażliwe czułki. Rozszczepiona wizja owada była niewygodna do śledzenia nieznajomego źródła hałasów, ale teraz dużo trudniej byłoby ją zobaczyć. Przysiadła za zbrązowiałym listkiem czekając na to, aż coś, co stawia tak ciężkie kroki wyłoni się w końcu na horyzoncie.
  Szykowała żądło na wszelki wypadek, bo spodziewała się nowego zagrożenia, ale nie osoby, jaka ukazała się jej owadzim oczom.
  Zabzyczała głośno, co było zastępstwem dla wykrzyczenia imienia Papieża. Zerwała się z gałęzi i zapikowała prosto na jego ramię siadając na skraju, by mógł ją dostrzec, zanim z przyzwyczajenia postanowi trzepnąć otwartą dłonią robala, który na nim usiadł. Podskakiwała na boki trącając go owadzimi łapkami.
  Co ty tu robisz?! I jak ja mam się teraz przemienić?! Mam nadzieję, że masz dla mnie jakieś ubrania, bo inaczej będziesz musiał napatrzyć się na to boskie ciało! Emocjonowała się w myślach mając nadzieję, że ich znajomość wystarczy Fauxowi do zrozumienia podskakującego szerszenia.
  Chodźmy stąd! Jestem głodna!

 Ręka mężczyzny opadła tak bezwiednie, jakby nagle stracił nad nią panowanie. Dłoń plasnęła głucho o udo, ale wątpił, by Heikala na ten dźwięk przybiegła jak ucieszony szczeniak. Gdyby miał dla niej coś do jedzenia, to może wtedy wizja zyskałaby na prawdopodobieństwie. Niestety nie miał przy sobie ani okrucha chleba.
 Ruszył dalej. Odetchnął wyjątkowo ciężko, mierząc okolicę znużonym spojrzeniem. Drzewo numer dwa, krzak numer pięć, badyl numer czterdzieści... ani jednej znajomej sylwetki. Mimo uważnego wypatrywania nie dostrzegł ani jednego, zagubionego w podróży niebieskiego włosa, który mógłby go naprowadzić na właściwy trop. Czy ta dziewczyna nigdy nie czytała Jasia i Małgosi? Z drugiej strony im dłużej o tym myślał, zaczynał dochodzić do wniosku, że zamiast okruszków, Heikala mogła zostawiać za sobą części garderoby.
 Czując na ramieniu łaskotanie w pierwszej chwili chciał strzepnąć zaczepiony o koszulkę liść, czy cokolwiek tam było. Nie zrobił tego tylko dlatego, że umysł nagle tchnęło przeświadczenie, że po prostu nie powinien.
 Dostrzegając na tle czarnej koszulki jasne kolory szerszenia, zmarszczył nieco brwi. Nie spodziewał się jej zastać akurat w takim stanie. Zsunął ciemną, nieco zakurzoną bluzę z ramion, licząc, że pani Generał załapie przekaz. Komentarz o zdmuchnięciu przez mocniejszy powiew wiatru cisnął mu się na usta, ale najwyraźniej dysfunkcja miała więcej zdrowego rozsądku niż sam Papież, bo wargi drgnęły niemal niewidocznie w początku słowa i zamarły, wracając do poprzedniego stanu. To nie był czas odpowiedni na wypruwanie siódmych potów tylko dla jednej, złośliwej odpowiedzi.
 Nieco sfrustrowany wypuścił powietrze przez zaciśnięte zęby i cmoknął niezadowolony.
 Poczekał na decyzje towarzyszki z cierpliwością godną podziwu. Później już nic nie powstrzymywało wymordowanego przed obraniem powrotnego kierunku.

z/t

Nie miał pewności, czy do rany aby na pewno nie wkradło się zakażenie. Przecież ten gównojad osmarkany tarzał się w piasku jak dziesięciolatek. I lekarz nie miał nic przeciwko tężcowi lub innemu cholerstwo, jeżeli takowe wlałoby nieco oleju do głowy tego głupka. Toć on nie miał za grosz wyobraźni i pojęcia o medycynie!
  Ani słowem się nie odezwał, kiedy anioł zwrócił się bezpośredniego do niego. Anielica, anioł... Jeden pies. Słyszał, że w zasadzie klasyfikacja płciowo u nich nie istniała. Kiedyś, tam w górze, w niebie, choć Jekyll nie dawał temu wiary. Wiara w Bogu dawno temu wyemigrowało z jego światopoglądu, wcześniej niż nadal tlące się w nim człowieczeństwo. Wierzył tylko w to, co realne, a niewidzialne. Czort wie, co było odpowiedzialne za wirusa X. Obstawiał nielegalne eksperymenty - może Rosji, może Korei albo USA - nad bronią biologiczną. A może to wina tych przeklętych Japończyków? Ta wyspa... mgła o narkotycznych właściwościach. Czemu był aż tak dobrze ukrywa przed światem zewnętrznym? Skurwiele na pewno mieli coś na sumieniu, choć teraz nie miało to już najmniejszego znaczenia. Teraz chciał jedynie wrócić do miejsca, którego umownie nazywał swoim domu i być może skontaktować się z Yunem, ale na pewno przespać się przynajmniej dziesięć godzin, o ile ci przeklęci hultaje mu na to pozwolą.
  — Unbefuckinglievable! — nie wytrzymał — Ręka? Do reszty zmysły postradałeś? — obruszył się, nawet nie zwróciwszy uwagi na rozkazujący ton, które zalegał w owych słowach prymitywnego ignoranta. Nieuk, a takich na Desperacji niestety po pęczki. — Złamana ręka nie zagraża twojemu życiu tak bardzo jak kula, która może w każdej chwili się przemieści. Powinieneś leżeć nieruchomo i nawet ograniczyć oddychanie, głupcze!
  Wszakże lekarz to nie cudotwórca, krucyfiks! Czego ten ograniczony umysł nie pojmował? Co sobie wyobrażał? Że rany zniknął jak ręką odjąć? Niedoczekanie jego! Jekyll nei posiadał magicznej różdżki, nie znał tez żadnych wyszukanych czarów-marów. Umrze, wykrwawi się na śmierć, jak dalej będzie zmieniał pozycje dwa razy na minutę, głupek jeden.
  W końcu oczyścił ranę, aczkolwiek nie wiedział, czy ilość użytej przezeń wody utlenionej była wystarczająca. Nie miał przy sobie więcej buteleczek, a ekwipunek medyczny w skrzyniach szlag trafił. Przy asyście anielicy, chociaż jej udział w owym przedsięwzięciu ograniczał się do stania z boku. Miał wręcz wrażenie, że patrzyła mu na to ręce i rozliczała go z każdego kroku. W końcu z trudem, bo z trudem, z wieloma turbulencjami, zabrał się do właściwego zabiegu, ale nie było to takie proste. Warunki nie sprzyjały wcale. Zmęczenie nie dokuczało na każdym kroku, a drżąca prawa dłoń niczego nie ułatwiała. Szło mu mozolnie. Z ledwością wyjął kulę, znowu wykorzystując rentgen w oku, by niczego nie uszkodzić i nie pogorszyć stanu pacjenta.
  —  Chcesz ją na pamiątkę? — zakpił, ale nie oczekiwał odpowiedzi. Nic a nic go nie obchodziła. Odłożył ją gdzieś na bok.
  W trakcie zszywania rany, rzucił ukradkowe spojrzenie na krajobraz za oknem, na pieniste fale uderzające o brzeg. Chyba udało im się jakimś cudem wrócić, ale co dalej?
  Prychnął, kiedy jedyna z ocalałych skrzyń zatrzeszczała i pod wpływem kolejnych wybojów przewaliła się na podłoże, czemu towarzyszył nieprzyjemny, brzęczący w uszach harmider. Z igłą wbitą w tkanki mężczyzny, przymknął na chwile powieki, słysząc w uszach nieznośny, wręcz uporczywy uszach pisk ciśnienia.
  —  Dokąd zmierzacie? Znacie topografię Desperacji? Jesteście w ogóle stąd? — spytał po chwili, z czystej ciekawości, by zagłuszyć pisk, jednak w dłużej mierze nadal koncentrował się głownie na ranie. Cholera jasna, czemu szło mu tak wolno, mozolnie? Wyszedł z wprawy? Dobre sobie! Nie był jakimś podrzędnym szarlatanem!

Urządzenie rentgenowskie - 2/2

— Ręka. Ręka. Ręka — przedrzeźniał go z wyraźnym rozbawieniem, które skutecznie przegnało chmury deszczowe z szmaragdowych ślepiów. —Ucisz się. Robię wszystko, by doprowadzić cię do stanu używalności, a twój jazgot mnie rozprasza i wystawia moją cierpliwość na próbę.
  Upomnienie owe miało na celu jedynie zagrać mężczyźnie na nerwach. Przywykł już do pacjentów, a raczej imbecyli stawiających sobie diagnozy samopas, roszczeniowych ponagleń, pogardliwych spojrzeń i lekceważącego stosunku do medycyny. Nie w takich warunkach pracował. Pełen doświadczeń lekarz, zamiast na  krzykach, koncentrował się przede wszystkim na odgłosach dolatujących z zewnątrz, a co się tam działo przechodziło ludzkie pojęcie. Fale coraz hardziej spychały pojazd ku brzegowi wyspy. Cud, że woda nie zalała silnika.
  Jekyll obiecał sobie, że jak przeżyje, przestanie patrzeć spode łba na herszta, a nawet wykrzesze z siebie odrobinę współczucie do tej łachudry, wszakże ta banda partaczy, którą dowodził, zapewne kiedyś wpędzi go do grobu. Wraz z tą myślał uspokoił się nieco, choć na jego zachowanie wpłynęła także zachowanie anielicy. W końcu wzięła się w garść i przestała płakać nad swą życiową tragedią. Chwała niech ci będzie, medycno!
  —  Co jest ten wyspie? Co tam widzieliście? — podjął po raz któryś ten sam temat. Szczątkowe informacje, które otrzymywał, go nie satysfakcjonowały ani trochę. Może powinien użyć bardziej radykalny środków przekazu? Oprócz uroku osobistego, posiadał w swoim asortymencie cały pakiet argumentów. Po chwili użył jednak z nich, a z pomocą przyszły mu kolejne niespodziewane - jak grom z jasnego nieba! – turbulencje, kiedy igła mocniej zatopiła się w ciele rannego. Uśmiechnął się wymuszenie, ciut złośliwie, a usta poruszyły w niemałym przekazie wyduś to z siebie, do cholery!. — Wybacz. Już kończę. Ten twój kompan to kiepski kierowca. W życiu takiego darmozjada nie widziałem.
  Dokończywszy swojego działa, przy pomocy kobiety, która w końcu ruszyła na ratunek strapionemu poszkodowanemu, obandażował klatkę piersiową mężczyzny. I dopiero teraz mógł zabrać się za to, co trapiło hultaja najbardziej. Za złamaną rękę. Ale, hola, nie tak szybko! Zerknął mu prosto w ślepia.
  — A  może nic tam nie ma, tylko tchórze  z was są, co? — podpuszczał z miną niewiniątka. — Wierzyć mi się nie chce w tej banialuki, które próbuje cię nam to wciskać. Kto was pogonił? Bazyliszek? Kelpie? A może weszliście do gniazda gryfów i dały wam popalić?
  Złośliwy uśmiech ukształtował się na ustach Jekylla, choć wcale nie było mu do śmiechu, kiedy zawarczał silnik i samochód nagle się zatrzymał. Ugrzązł w mule? Na mieliźnie? Cholera jasna, co ten wybryk natury za kierownicą wyprawiał?
  — Pamiętasz, jaka była umowa? Miałeś nas zabrać w bezpieczne miejsce, z dala od tej waszej wyspy, a mam wrażenie, że prowadzisz na śmierć — wypomniał, nastawiając w połowie żywej, w połowie martwej miernocie rękę. Któż by go posądzał o tyle siły? Nikt i on sam się sobie dziwił, że pomimo zmęczenia, był w stanie z siebie coś jeszcze wykrzesać, choć chyba to głownie zasługa adrenaliny i złość. Trzymała go w ryzach jak przyjaciółka w biedzie.

Jekyll wiedział, że leczenie nie przyniosłoby porządnych rezultatów. Nie był cudotwórcą, psiakrew! Nie uleczyłby złamania w kilka minut, a krótkotrwałą stabilizacją takowego nic by nie ugrał. Przemiana znacznie obciążała organizm, pogłębiała nabyte zranienia i nie sprzyjała rekonwalescencji.
  Kiedy rozległ się huk wystrzału, wzdrygnął się, aczkolwiek zaskoczenie nie ukształtowało się na jego twarzy. Bądź co bądź śmierć jednego z czwórki pasażerów dużo ułatwiała, a Jekyll oswoił się z podobnymi epizodami. Sam mordował.
  — Nigdzie nie polecisz. Przepadniesz jak kamień w wodę — zawyrokował, rzucając ukradkowe spojrzenie ptaku, który zapełnił niemalże całą przestrzeń w ciężarówce.
  Śmierć była już blisko. Napływa z każdej strony wraz z wodą.
  Rzucił kontrolne spojrzenie kobiecie, która upychała do plecaka wszystko, co wpadło w jej ręce. Czy powinien uczynić podobnie? Po napchaniu po brzegi tobołka, masa się zwiększy i wtedy ptak na pewno nie uleci nawet metra, a zewsząd otaczały ich uderzające raz po raz o wóz fale.
  Cholera jasna! Co robić?
  Zajrzał do skrzynki. Bandaże. Zestaw strzykawek - dużych, małych. Termometry. Respirator. Mnogość sprzętu medycznego dwoiło mu się w oczach, ale po co mu to wszystko? Jeżeli utonie, nie zrobi z tego żadnego użytku.
  — Jaka udało wam się zgromadzić tyle sprzętu? — spytał kobiety, tocząc walkę z własną chciwością, która wślizgiwała się do jego umysłu, zatruwając myśli jak trucizna. W tonie pobrzmiewał częściowo zachwyt, częściowo strach. Ten sam, który prześlizgiwał się po trzewiach.
  Śmierć. Tylko śmierć mogła go powstrzymać, a ona była blisko. Naprawdę blisko. Za blisko. Zapędzała go na krawędź ostateczności. On już raz umarł i wiedział, że kolejnej szansy nie będzie. Nie miał czasu. Musiał podjąć decyzje jak najszybciej, w zasadzie teraz! Samochód przechylił się pod kątem osiemdziesięciu stopni. Uchwycił się jednego z siedzeń, aby nie runąć w tył.
  — To be, or not to be, that is the question — mruknął pod nosem. Czemu akurat teraz pomyślał o klasyku angielskiej literatury?
  Nabrał do ust łapczywie powietrza. Podjął decyzje. Chciał żyć.  Te pragnienie nie wyparowało. Nigdy. Chciał nadal oddychać, zobaczyć się z Yunem i leczyć. Żyć. Po prostu żyć. Jak dotąd. A nawet bardziej niż dotąd. Być może może bardziej niż kiedykolwiek przedtem.
  — Lala… — wyszeptał imię anioła. Sięgnął po swój plecak. Wyjął z niego apteczkę pierwszej pomocy. Włożył do niej schowany w kieszeni skalpel i zawieszoną u szyi fiolkę z wodą ze Styksu. — Schowaj je do plecaka. A to… — zawahał się przez chwilę, rozwiązując z nadgarstka chustę DOGS — …zawiąż mi ją za chwilę na szyi. — Zebrał się w sobie i odszukał wzrokiem paciorkowatych ślepi ptaka. — Zmienię się tak, jak i ty. — W lisa. Małe, bezbronne stworzenie o czterech odnóżach, którym będziesz mógł się posilić, kiedy przyjdzie ci na to ochota, ale nie radzę. Gryzie. Jest chore. Wściekłe. Fałszywe. — Będę znacznie lżejszy.
  Nie wydusił z siebie już ani słowa. Mężczyzna, chociaż w gorącej wodzie kąpany, sprawiał wrażenie bystrego. Zmniejszenie obojętności ciała jednego z nich, nawet przy uszkodzonym skrzydle, nieco poprawi się jego mobilność i zdolność manewru w powietrzu. Przy wsparciu anioła ich szanse na przetrwanie wzrastały o pięć procent, a lepsze to niż równe zero. 
  Skoncentrował się na bólu, który pojawiał się podczas każdej przemiany, w niemal identycznym natężeniu, ale teraz przez wzgląd na przemęczenie, odczuł go dotkliwej niż zazwyczaj. Trzask wyłamanych przy stawach kości. Syk, a zaraz po tym jęk. Tylko chwila, ale jakby wieczność. Rudy lis wydostał się z małym trudem spod połów ubrań. żółtawe ślepia zatrzymawszy na kobiecym obliczu. Jednym susem zminimalizował dzielący ich od siebie dystans i rzucił wymowne spojrzenie chuście, którą trzymała w dłoni. Czekając cierpliwie aż zawiąże mu drżącymi palcami żółty materiał, nie spuszczał z oczu ptaka, a potem wydał z siebie dźwięk zbliżony do pisku, kiedy poczuł na zwierzęcym korpusie twarde szpony. Był pewny, że pożałuje tej decyzji...

Widział, jak ręka anioła na pół sekundy zamarła przy żółtym materiale, ale nie pochylił się  należycie nad tym problemem, zbyt skupiony na orle, który zajmował jego myśli skuteczniej od anielskich dylematów. Skąd u licha wzięło się u nich te całe współczucie, te niegasnące pragnienie szczęścia dla wszystkich istnień, ta irracjonalna dobroć, która w końcu doprowadzi ich gatunek na krawędź zagłady?
  Cichy pisk wydobył się z lisiego gardła, kiedy zwierzę poczuło na swoim niewielkim gabarycie orle szpony. Chwilę później, przymykając na chwile ślepia, wdychał do dróg oddechowy zapach morskiej bryzy, czując na pyszczku delikatną mgiełkę i słony smak na języku. Otworzył je dopiero wówczas, kiedy ptak poderwał się do lotu, ani razu nie zerknąwszy na znajdującą się pod nim toń. Wzrok wbił na horyzont, na słońce przebijające się przez chmury, na rozproszoną mgłę, pozostawiając tonący pojazd daleko w tyle.
  Z zapartym tchem, na upartego, z zapalczywością poszukiwał upragnionego lądu, ale tam gdzie sięgał okiem, była tylko pusta przestrzeń. Krajobraz, choć niezwykle urodziwy, przywodził na myśl bezdenną przepaść, w której coraz bardziej się zanurzali, wraz z kolejnym trzepotem wielkich skrzydeł.
  Lis skulił się i zaraz tego pożałował. Kilka cierpiętniczych pisków przetoczyło się przez jego gardło i jakby rozdarło na strzępy powietrze, bo oto targnął nim trudny do wytrzymania ból - najpierw pod postacią ostrego impulsu w mięśniach, potem jakby zachęcone do dalszego działania mierzwioną przez wiatr sierścią, przemieściło się ku dolnym partią organizmu, gdzie zostało zalkalizowane jego ognisko, po czym skutecznie zadomowiło się w trzewiach. I pojawiła się krew, coraz więcej krwi. Czując jak ciepłą konsystencję juchty spływa po tylnych łapach, przez jego ciało przeszło kilka dreszczy, a pysk znowu wydobyły się skowyt, zagłuszony jedynie przez szum brzęczącego w uszach wiatru, gdy zaczęli mknąć w dół, ku falom, tracąc wcześniejszą nienaganną rotacje.