Chwila ciszy i nagły chaos nastąpiły po sobie błyskawicznie i tak zaskakująco, że dłonie kobiety jeszcze przez długą chwilę zawisły w poprzedniej pozycji. Czaszka wyturlała się z nich z głuchym echem pustej tkanki kostnej obijającej się od kamiennej podłogi. Czerwony blask podkreślił nierówny kształt gruntu, gdy głowa utkwiła w końcu w jednym punkcie. Potem po raz kolejny wszystko się zatrzymało.
 Z nienaturalnego odrętwienia wyrwał ją krzyk Vettoriego. Mężczyzna spojrzał pod nogi, ale oczy pozbawione okularów dostrzegły wyłącznie mieszaninę czarny i białych smug. Przeraził się bardziej tego, że coś ciągnie go nagle ku dołowi, próbuje powalić i przepchnąć w inne miejsce niż samego faktu ożywionych magicznie szkieletów. Chociaż trudno zakładać, że taki rozwój sytuacji przewidywał od początku, sam wizja sali pełnej kości nie napawała optymizmem.
 Wzrok jednookiej powędrował za uciekającą z objęć czaszką bezwiednie. Nagły ból był zarówno psychiczny jak i fizyczny. Dotkliwie czuła utratę swojego najcenniejszego skarbu i gotowa była rzucić się za nim w morze szkieletów, gdyby tylko mogła. Ją również są złapało za kotkę, tyle że gdy obróciła się by odgonić kopnięciem trupa, dostrzegła wystającą z pośród kości rękę łowcy. Wyglądało na to, że tym razem postanowił trzymać ją z dala od kamienia siłą.
 — One chcą kryształu! — przypomniał jej, wykrzykując pomiędzy jękami wysiłku. Z trudem opierał się dziesiątkom martwych wojowników.
 — Mojego kryształu! — warknęła w odpowiedzi jednooka, ale kiedy spróbowała rzucić się do przodu, podtrzymywana stopa zabuksowała w miejscu i łowczyni w mało majestatyczny sposób wylądowała na brzuchu, ratując zęby i nos od złapania przypadkowo podłożonymi dłońmi.
 Poczuła, jak ziemia pod nią zaczyna się ruszać. I nie chodziło wcale o nagłe ruchy tektoniczne wiele kilometrów pod nią, ale ożywione szkielety, które znajdowały się teraz z każdej jej strony. Leżenie twarzą w twarz z bielusieńką czaszką wstrząsnęło jej poczuciem zagrożenia.
 — Dlaczego to zawsze muszą być szkielety?! — jęknęła i kopnęła skradającego się do niej od tyłu kostka.
 Może właśnie dlatego, że morze kości zalewało okolicę i wciągnęło do siebie przyozdobioną czerwonymi kamieniami głowę coś się zmieniło. Miała wrażenie, że przez ostatnie kilka chwil robiła coś bardzo głupiego, ale nie potrafiła sobie o tym przypomnieć. Jak znaleźli się na ziemi otoczeni armią martwych?
 Zebrała się na kolana, a potem gwałtownie wstała, odrzucając na boki wszystkie przypadkowe kościane kończyny. Nie miała ze sobą broni, ale nadal potrafiła walczyć używając wyłącznie wytrenowanego ciała. Poza tym walka z kostkami nie powinna być chyba zbyt trudna, racja?
 To również pozostało zagadką, jaką dało się rozwiązać wyłącznie próbując. Zwinęła dłonie w pięści i rzuciła się na szkielety otaczające Vettori'ego starając się oswobodzić jego nogi i pozwolić łowcy wstać.

Decyzja była łatwiejsza, niż mogło się wydawać. Nie mieli innego wyjścia, jeżeli nie planowali zakończyć żywota przygnieceniu tonami ziemi i skał walącymi się na nich z góry. Mimo to Vettori musiał na siłę zaciągać tam Yu, która zamarła zapatrzona na fale szkieletów rzucające się w dół dziury za jej skarbem. Dopiero gdy na dobre straciła go z pola widzenia, zrozumiała sensowność działać łowcy. Musieli uciekać.
 Drobne rany i wysiłek związany z szarpaniną to jedno, ale wcześniejsze rany dawały się we znaki wystarczająco, by zaraz po powstaniu na równe nogi jednooka poczuła jak świat wokół niej wiruje. Za dużo bodźców jednocześnie nie pozwalało jej na odzyskanie pełnej uwagi. Działała jak w amoku, poddając się instynktowi. A ten mówił wyraźnie, że wąskie przejście wyłamane w grubej ścianie jest ich jedynym ratunkiem.
 Dotychczas każde kolejne pomieszczenie czaiło się na nich z nową pułapką. Nie dziwne więc, że kiedy wreszcie wstąpili w mrok wyrwy, Kami rozejrzała się natychmiast dookoła gotowa do podjęcia kolejnej walki. Czuła krew w ustach i ból w miejscu usuniętego żebra, a Vettori nie prezentował się wcale lepiej. Mimo to oboje nie padli od razu po przejściu na ziemię. Łapiąc oddech gotowali się na dalszy rozwój sytuacji.
 — Trzymasz się? — zapytał łowca, pozbywając się sprzed oczu połamanych już doszczętnie oprawek.
 Na odpowiedź musiał czekać długo i nie otrzymał jej również w formie głosowej odpowiedzi. Yu kiwnęła ostrożnie głową nie wiedząc, czy w rzeczywistości wszystko jest z nią okej. Do teraz czuła w środku skręcające wnętrzności poczucie straty. Prawie jakby kamień, który przepadł w poprzedniej jaskini był jej bratem, którego właśnie pogrzebała.
 Z perspektywy minionej chwili zaczynała odczuwać absurd tej sytuacji. W przedmiocie niewątpliwie działał jakiś rodzaj magii, który kazał jej sądzić, że warto poświęcić wszystko, byle tylko go przy sobie zachować.
 Być może miała szczęście, że jeden z trupów postanowił wyrwać jej przyozdobioną czaszkę z objęć. Przerwany fizyczny kontakt był pierwszym, co w jakiś sposób dało jej możliwość otrzeźwienia. Zbyt łatwo wpadała w umysłowe pułapki tych korytarzy.