Zero.
Czuł się potwornie. Na tyle, by już samo otwarcie oczu stanowiło dla niego nie lada wyczyn. Nie pamiętał już, kiedy ostatnim razem było aż tak źle. Chociaż świadomość powracała do niego już na dzień dobry przytłaczając go urokami bolesnej rzeczywistości, blondyn jak na złość zacisnął mocniej powieki, jakby usiłował powrócić do wcześniejszego stanu nieświadomości, jednak towarzysząca mu niewygoda – choć to mało powiedziane – skutecznie mu to uniemożliwiała. Bolało, było gorąco, cuchnęło jak skurwysyn, a na dodatek czuł się, jakby niczego nie wypił od tygodnia albo niedawno nażarł się piachu. Pozycja, w której się znajdował zdecydowanie nie sprzyjała zaśnięciu, a grunt był niestabilny i to podskakiwał, to kołysał się na boki – zupełnie jak podczas jazdy po istnych wertepach. Jeszcze te głosy, które w pewnym momencie przeplotły się z końskim rżeniem.
Zero.
Daj mi spokój.
Coś jest nie tak.
O tym Vessare zdążył się już przekonać, a przynajmniej z każdą sekundą docierało to do niego ze wzmożoną siłą. Wysunął końcówkę języka, by zwilżyć nim spierzchnięte i popękane wargi, jednak był to bezcelowy trud. Potrzebował wody. Poruszył się niespokojnie, uchylając powieki i wyczuwając, że jakiekolwiek gwałtowniejsze manewry były niemożliwe, jednak mimo tego i tak szarpnął się instynktownie, na moment ignorując protest obolałego ciała.
― Szlag ― nawet krótkie przekleństwo brzmiało tak paskudnie, jakby ktoś właśnie przejeżdżał paznokciami po tablicy. Powoli uniósł wcześniej opuszczoną głowę, nie mogąc oprzeć się wrażeniu, że mózg obijał mu się o czaszkę. Powinien poczuć się pocieszony faktem, że nie był tu jedyny, ale nie potrafił wykrzesać z siebie nawet odrobiny entuzjazmu, gdy tkwił zamknięty w klatce jak jakieś zwierzę. W dodatku nie wiedział, gdzie się znajdował ani co tu robił. Nie pamiętał też, jak doszło do starcia, w którym został złapany przez ludzi, którzy prowadzili wóz, jak i jechali za nim.
Przemknął wzrokiem po nieznajomych twarzach więźniów, na dłużej zatrzymując go na mężczyźnie siedzącym obok, choć teraz nie miało już znaczenia, kim był, skoro śmierć odcisnęła na nim swoje piętno. Podczas wieków spędzonych w Desperacji zdążył przyzwyczaić się do podobnych widoków, nawet jeśli towarzystwo truchła nadal było w pewien sposób niekomfortowe, a do odoru rozkładającego się ciała nie sposób było przywyknąć mimo najszczerszych chęci. Nie żeby sam takie miał.
― Co tu się dzieje? ― wyrzęził, nie kierując tego pytania do nikogo konkretnego, mając jednak cień nikłej nadziei, że ktokolwiek z tu obecnych będzie wiedział coś więcej i podzieli się z nim tymi informacjami. W końcu jechali na jednym wózk-- wozie. O ironio.
Jasnowłosy poruszył nieznacznie rękami, sprawdzając stabilność krępujących go obręczy. Tym razem ruch ten był dyskretniejszy – może dlatego, że nie był jeszcze do końca pewien z kim się mierzył. Choć warunki nie pozwalały mu na pełną trzeźwość myślenia, próbował skupić się na pewnych detalach. Kątem oka spojrzał na oprawców jadących za wozem, dokładnie przesuwając wzrokiem po ich sylwetkach i sprawdzając, czy są uzbrojeni, następnie rozejrzał się po wozie, na którym ustawiono ich klatkę, choć nie sądził, by oprócz brudu mogło znaleźć się tam cokolwiek przydatnego.

Obcy. Uzbrojeni.
Jeszcze tego mu brakowało. Gdy tylko był w stanie myśleć nieco bardziej klarownie po tych kilkunastu sekundach, które upłynęły od brutalnego przebudzenia się, przysłuchał się uważniej rozmowom, które miały miejsce poza wozem. W pierwszej chwili wydawało mu się, że nie rozumie ich przez to, że inne dźwięki co chwilę stały mu na przeszkodzie – szczęk metalu, trzaski, które wydawał niezbyt stabilny pojazd, konie, jednak stopniowo docierało do niego, że to nie one były tu problemem. Nieznajomi posługiwali się kompletnie nieznanym mu językiem, a to zdecydowanie stawiało go w jeszcze gorszej sytuacji. Nawet jeżeli nie sądził, by miał szansę uciąć sobie miłą pogawędkę z kimś, kto przykuł go do pręta, jednak w tym biegu wydarzeń nie mógł liczyć nawet na niemiłą pogawędkę.
Co za porażka.
Pewnie ci, którzy byli z nim w środku, też nie zrozumieli ani słowa.
Nie szarpał się już, mając wrażenie, że obręcze wgryzały mu się w nadgarstki, a właściwie, że te już dawno zdążyły zedrzeć z nich całą skórę.
„Psst.”
Zero mimowolnie podążył wzrokiem za tym krótkim dźwiękiem, lokując go na wychudłym chłopaku. Co prawda, mógł się przesłyszeć, jednak utkwione z nim spojrzenie nieznajomego, uświadamiało mu, że nie było mowy o pomyłce. Wolał jednak usłyszeć bardziej optymistyczną – no, może nie do przesady – wersję wydarzeń, która nie zakładała, że powinien stulić pysk i czekać na to, co mieli z nim zrobić. Nie zdołał ukryć niezadowolonego wyrazu twarzy, który przybrał na sile, kiedy w ślad za gestem zerknął ku Hakato. Zacisnął zęby, choć w tym przypadku nie był to akt zgrozy – w zmęczonych oczach Vessare'go pojawił się gniewny błysk, który dobitnie oświadczał, że za nic w świecie nie dałby doprowadzić siebie do takiego stanu. Już prędzej sam powyrywałby im jaja.
Odważne stwierdzenie jak na kogoś, kto dał się złapać.
Po czyjej ty jesteś stronie?
― Milczeć. Zajebisty pomysł ― ledwo poruszył ustami, a wypowiedziane słowa były prawie że bezgłośne. Nie był pewien, czy jego beznadziejny rozmówca zdoła je usłyszeć, ale to już nie było ważne – trudno dyskutowało się z kimś, kto nawet nie próbował obmyślić żadnego planu. Skrzydlaty z kolei wolał nie tracić nadziei na to, że miał szansę się stąd wydostać, jednak ten jeden raz postanowił dostosować się do zasad. Opuścił nieznacznie głowę, by spod postrzępionej grzywki prześledzić otoczenie, w którym się znajdowali. Gdzie nie spojrzał, tam rozciągał się piasek, ale zawsze krajobraz mógł ulec zmianie – tym bardziej, że ciągle brnęli przed siebie.
Co powinien zrobić?
Słońce, które piekło go po nieosłoniętych ramionach coraz bardziej przekonywało go, że może nie dożyć końca tej podróży, ale może przez jakiś czas powinien poczekać na reakcję porywaczy? Może już niedługo mieli dotrzeć do punktu docelowego?

Droga do miejsca docelowego z każdą chwilą wydawała się nie mieć końca. Nie dość, że warunki nie sprzyjały takiej podróży, to jeszcze przyłapał się na tym, że w którymś momencie zwyczajnie zaczynał się nudzić. Nie było to uczucie, które powinno towarzyszyć porwanemu, jednak nikomu z nich nie wolno było robić niczego poza siedzeniem w ciszy i czekaniem na nieuniknione. Nie znosił bezczynności, nawet jeśli od czasu do czasu lubił spędzić czas na odpoczynku od wszystkiego. Ale na pewno nie wymuszonej, jak teraz.
Uniósł nieznacznie głowę, gdy nagle zrobiło się nieco ciemniej. Stało się oczywistym, że nagle znaleźli się w cieniu, chociaż ten nie był powszechnym zjawiskiem na skąpanej w słońcu pustyni. Jego poruszenie było ostrożne, jakby całym sobą chciał pokazać, że dostosował się do wcześniejszej rady, jednak ciekawość mimo wszystko wzięła górę i musiał przynajmniej zdawkowo zerknąć w stronę miasta, w którym się znaleźli. Nie było podobne do jakiegokolwiek terenu, który był mu już znany, a miał całkiem sporo czasu na zapoznanie się z Desperacją.
Wywózka niewolników?
Na to wygląda.
Może Desperacja ma jeszcze odleglejsze tereny? Mało kto przebyłby całą pustynię. Prawdopodobnie, gdy smacznie spałeś, minęliście niejednego trupa, Zero.
Pocieszające.
Ściągnął spierzchnięte usta w wąską linię dokładnie w chwili, gdy wóz niespodziewanie się zatrzymał. Nawet nie spojrzał w stronę mężczyzny, który w niedługim czasie zaczął odpinać go od metalowego pręta, choć w duchu liczył na to, że kajdany za chwilę spadną z jego nadgarstków i kostek, a wtedy przyjdzie doskonały moment na ucieczkę. Nic takiego się jednak nie stało, a Vessare musiał stłumić cisnące mu się do gardła warknięcie.
„Wy. Wyjść. Iść tam.”
Już na sam dźwięk kaleczonego języka miało się ochotę rzucić kilkoma nieprzyjemnymi słowami, choć świst bata prędko ukrócił te chęci. Wolał nie przekonać się o bólu wywołanym skórzanym pasem zderzającym się z impetem z poparzonymi słońcem plecami. Nie pozostało mu nic innego, jak tylko podnieść się – co przyszło mu z wyraźnym trudem – i udać w kierunku wskazanej szopy, gdzie czekała na nich woda. Choć Leslie nie zaczął pędzić na złamanie karku w stronę koryta, chcąc zachować resztki swojej dumy, chłodna ciecz wydała mu się teraz zachęcającą opcją. Już zamoczenie w niej samych rąk sprawiło, że poczuł się minimalnie lepiej, a kiedy wreszcie zwilżył nią usta, gardło, a potem całą zapoconą i brudną twarz oraz poparzone ramiona. Na koniec zdążył pociągnąć jeszcze jeden łyk, zanim jeden z niewolników nie przepchnął się bliżej, odsuwając go od źródła wody. Ostatnią rzeczą, której chciał, było skończenie jak banda tych nieudaczników, którzy dali zwabić się na to, jak wygłodniałe sępy na świeżą padlinę.
Nic dziwnego, że wycofał się kawałek, by znaleźć się jak najdalej od reszty i dwukolorowymi tęczówkami przebiegł po wnętrzu budynku. Może właśnie teraz nadszedł odpowiedni moment? Najpierw musiał jednak upewnić się, czy wszyscy byli wystarczająco zajęci wodą. Dopiero po tym zamierzał podjąć próbę zniknięcia im z oczu. Wystarczyło, by stał się czymś znacznie mniejszym i na jakiś czas ukrył się poza zasięgiem wzroku. Nie wiedział jednak, na jak długo miało wystarczyć mu sił, jeśli jednak było ich choć trochę, powoli wycofał się pod ścianę, przy której było najbezpieczniej, przymknął oczy, wziął głębszy oddech przez nos i...

✕ Użycie mocy: Próba zamiany w pająka.

Głupotą było myśleć, że wszystko pójdzie jak z płatka. Gwałtownie wstrzymał oddech, jak topielec, który za wszelką cenę chce zachować resztki tlenu w swoich płucach, zanim padł na kolana, wspierając się też rękami o usłaną sianem ziemię. Zacisnął pięści na całej masie wyschniętych źdźbeł i dopiero po chwili, zachłysnął się powietrzem , które wypełniał kurz. Tylko cudem nie rozkaszlał się na dobre, gdy drobinki podrażniły jego gardło. Zacisnął zęby i chociaż miał ochotę z całej siły uderzyć pięścią o ziemię, postanowił utrzymać swoje emocje na wodzy. Nie był tu sam, a już na pewno nie chciał ściągać na siebie niczyjej uwagi.
Historia zatacza koło.
Nic mi nie mów.
Gniewny błysk rozświetlił zmęczone oczy Vessare'go, gdy tylko opuścił wzrok na krępujące go kajdany. Już miał do czynienia z podobnymi cholerstwami, jednak teraz odnosił wrażenie, że wpadł z deszczu pod rynnę. Zabrzęczał metalowym łańcuchem i odbił się rękami od ziemi i nieco nieporadnie ułożył się w pozycji siedzącej, przylegając plecami do drewnianej ściany. Poparzona skóra dała o sobie znać, ale Leslie zignorował ten ból, choć kącik jego ust drgnął, jakby młodzieniec za moment miał skrzywić twarz w zbolałym wyrazie.
„Tsk. Tsk. Tsk.”
Uniósł wzrok na pochylonego nad nim chłopaka. Może w innych okolicznościach spokojniej przyjąłby do siebie jego obecność, ale aktualnie miał ochotę złapać go za gardło i ściskać tak mocno aż w końcu usłyszałby charakterystyczny trzask miażdżonej krtani. Prawdopodobnie gdyby nie krępujące go kajdany, nieznajomy już poczułby na swoich barkach ciężar jego poirytowania, a tymczasem miał sporo szczęścia, że Zero nie był na tyle narwany co niektórzy mieszkańcy Desperacji.
― Teraz już wolno nam rozmawiać? ― spytał, nie mogąc przełknąć sarkazmu, zanim ten ujrzał światło dzienne. Zaraz po tym zamilkł na chwilę, zamykając oczy i biorąc kolejny głębszy wdech – wym razem przez nos. Poirytowanie nie pozwalało mu na trzeźwe myślenie. Leslie wiedział to tak dobrze, jak wiedział to, że musiał się stąd wydostać. Cały czas starał się słuchać swojego rozmówcy, jednak jednocześnie mimowolnie odbiegał myślami gdzieś dalej, próbując odnaleźć w głowie jakiś plan B. ― Nie wiem czym są żywotrupy ― rzucił wymijająco, jednocześnie dając mu informację, że na pewno nie był jednym z nich, jednak nic bardziej konkretnego. Od Cilliana dało się wyczuć charakterystyczną rezerwę, ale było to całkiem naturalne zachowanie kogoś, kto został uprowadzony i na dobrą sprawę nie wiedział, komu powinien ufać.
Z drugiej strony istniała spora szansa, że nie było opcji, by sam się stąd wydostał.
― Nikt z nich nie wygląda, jakby nie akceptował tego, że się tu znalazł ― stwierdził, uchylając nieznacznie powieki i mimowolnie zerknął w stronę taplających się w wodzie porwanych. ― Nikt pewnie nie wie, po co nas tu zabrano. Nie wiem jak tobie, Rory, ale mi nie uśmiecha się bezczynne siedzenie. Ale najpierw przydałoby się jakoś pozbyć tego gówna ― ostatnie zdanie wypowiedział znacznie ciszej i w zamyśleniu spojrzał na swoje nadgarstki. Wtedy też nie zdjął ich sam.
Zapomniałeś o czymś.
― Zero.

Nie było mu do śmiechu ani też z pewnością nie zamierzał marnować energii na nerwy, gdy jego rozmówca wyraźnie się z nim droczył. Zdecydowanie bardziej od żartów wolał konkrety, a jego niezbyt przychylny wyraz twarzy wobec dowcipów Rory'ego tylko podkreślał to, że nie uważał, że był to odpowiedni czas na suszenie zębów – chociaż na pewno tak luźne nastawienie ułatwiało mu przetrwanie w tej kiepskiej sytuacji.
Podciągnął kolano bliżej klatki piersiowej i wsparł na nią łokieć, tyłem głowy lekko uderzając o drewnianą belkę – jedną z wielu, które tworzyły ściany szopy. Gdyby nie kajdany, byłby w stanie spowodować tu niemałe zamieszanie. Puściłby z dymem to miejsce i uciekł na tyle daleko, by straż za ścianą uznała, że podążanie za nim nie miało większego sensu. Tymczasem siedział tu skazany na paplaninę jakiegoś dzieciaka.
„(...) nie oznacza, że nikt inny nie wie.”
― Zamieniam się w słuch ― mruknął sceptycznie, jednak na tyle cicho, by rozmówca nie uznał, że zamierza nagle wciąć mu się w słowo. Gdy chłopak zaczął opisywać sytuację pojmanych, Zero przesunął po nich wzrokiem, gdy – „Ale ty...” – w momencie jego usta wykrzywiły się w zniesmaczonym wyrazie, ściągając przy tym brwi. Już na samą myśl robiło mu się niedobrze. ― Wybieram opcję z włócznią ― odparł bez zastanowienia, jakby chciał zakomunikować, że do takich rzeczy mogło dojść wyłącznie po jego trupie. Nie było mowy o tym, by ktokolwiek kładł na nim brudne łapska ani żeby to on kładł swoje ręce na czyimś spoconym cielsku.
Mimowolnie splunął w bok, chcąc pozbyć się paskudnego posmaku z ust.
― To nadal nie wyjaśnia, dlaczego odpowiada im ten stan rzeczy. Nie wmówisz mi, że w niewoli wiedzie im się lepiej, gdy są wykorzystywani tak długo aż wydają się użyteczni. ― Potarł palcami obolałą skroń i uniósł wzrok zaraz za wstającym z ziemi – jak przypuszczał – wymordowanym. Gardło Leslie'go ścisnęło się w momencie, w którym kajdany upadły na ziemię – nie był pewien czy była to kwestia zaskoczenia czy wściekłości, która poniekąd ogarnęła go, gdy zdał sobie sprawę, że ktoś, kto na pstryknięcie palcami mógł odzyskać wolność, wcale jej nie chciał.
Czekaj.
Wiedział, że to słowo nie zdołało opuścić jego ust, gdy odprowadzał go pod przeciwległą ścianę. Ale na razie nigdzie się nie wybierali, więc nie wszystko było stracone. Zacisnął palce w pięść, jakby właśnie próbował zmiażdżyć w nich całą swoją niechęć i przez te kilka sekund zastanawiał się, co powinien powiedzieć, by brzmiało to... jakoś.
To tylko jeden raz. Już więcej się nie zobaczycie.
Kajdany zabrzęczały, gdy poruszył sugestywnie rękami. Ten dźwięk nie brzmiał uspokajająco, ale świadomość, że mógł towarzyszyć mu po raz ostatni była pokrzepiająca.
― Zaczekaj ― zaczął i odchrząknął, chcąc, żeby jego głos przybrał na sile. ― Potrafisz otworzyć wszystkie? Dlaczego się stąd nie wyrwiesz?