Była na granicy snu i jawy. To, co majaczyło przed powiekami wyglądało jak kontynuacja marzeń sennych, chociaż była niemal pewna, że wcześniej, pozbawiona świadomości widziała jedynie monotonną czerń. Ktoś dobijał się do jej umysły przez zamgloną szybę, chociaż palce przebudzenia wślizgiwały się do wnętrza głowy bardzo powoli, chciałaby ocknąć się szybciej.
Łapała się najprostszych bodźców, byle tylko doprowadzić pobudkę do skutku. Zaczęła od bólu, naturalnego sposobu, by skupić się na jego źródle. Stara rana na żebrach czasami jej dokuczała, nawet jeśli już dobre dwa lata temu zamieniła się w paskudną bliznę po rozległym rozcięciu. Nie kojarzyła tego nowego bólu w ogóle, dlatego instynkt kazał jej natychmiast wzmożony czujność i zrezygnować z pomysłu zerwania się z twardego podłoża.
Rozwarła powiekę powoli, badała otoczenie. Kamienie i wszechobecna wilgoć kojarzyły jej się z jednym miejscem, ale w kryjówce nie dusiła się na samą myśl o tonach skał wiszących nad głową. Tym razem było inaczej, nie znała tego miejsca, więc przez nerwy przebiegł lekki dreszcz mobilizacji jak zawsze, gdy budziła się w innej pozycji, niż zasypiała. W zasięgu ręki nie miała noża, a brak broni mógł świadczyć chociażby o tym, że nie znalazła się w swoim obecnym miejscu z własnej woli.
Szybciej usłyszała słowa, niż dostrzegła nieznajomą osobę. Przekręcała głową niezwykle powoli, możliwie najdłużej chciałaby udawać śpiącą i rozeznać się w sytuacji, ale nagłe słowa upewniły ją, że tym razem nie osiągnie nic małym podstępem. Przeszła więc do drugiego planu.
Przesunęła dłoń na bok, szukając źródła bólu. Rana? Coś wbitego w ciało? Ukąszenie?
I nawet to, że dziwny mężczyzna wiedział kim jest nie sprawiało, iż czuła potrzebę odpowiedzenia mu. Nie chciała przytakiwać, ani zaprzeczać. Milczała, podpierając się na łokciu i lustrując najbliższe metry obcego miejsca. Mechaniczne zaczęła liczyć zebranych i jej szansę na podjęcie próby ucieczki. Nie wiedziała nadal gdzie się znajduje, dlatego musiała odrzucić pomysł szybciej, niż zaczęła go dopracowywać. Do tego pojawił się czynnik, przez który została natychmiast uziemiona.
Nie była tutaj sama.
Przesunęła wzrokiem po Vettorim, ale zrobiła to tak bardzo zobojętniała na jego los, jak tylko dała radę. Przede wszystkim nie mogła zdradzić porywaczom, bo tak ich określała w myślach, że szantażowanie go mogłoby w jakikolwiek sposób wpłynąć na jej słowa, działania i decyzje. Po kolejnych wypowiedziach była już niemal pewna, że jakimś cudem trafili otumanieni w ręce jakiejś sekty. Ale dlaczego ze wszystkich ludzi akurat ten człowiek musiał wpakować się w problemy razem z nią?
- Kim jesteście? - warknęła na wydechu i oblizała spierzchnięte usta. Nerwowość przemawiała przez jej głos, ale w żaden inny sposób poza tonem nie mogła pokazać, że się nie obawia przez tak wielką przewagą liczebną i nieznane położenie.

---
x. Yuu: [X] (bez broni). Plecak: apteczka, Lectra, zapas jedzenia i wody, lekka narzuta z kapturem, kompas, zapałki.
x. Vettori: [X]. AK 47. Plecak: amunicja, nóż, lina, lornetka, zapas jedzenia i wody.

Nie musiała chyba głośno wyrażać, że nie podobała jej się ta sytuacja. Niemal emanowała gniewem i drażliwością, dotknięcie jej mogło skończyć się jak w przy zabawie z węgorzem, nigdy nie wiadomo, kiedy kopnie prądem za mocno. Najchętniej opuściłaby to miejsce, bez pytania nieznajomych o ich cele, ale najwyraźniej miała słuchać nawet wtedy, gdy nie wyraziła chęci dowiedzenia się. Może odczytali jej gest jako niemą próbę zasięgnięcia pomocy z ich wiedzy, ale ona chciała jedynie przekonać się, czy będzie mogła w takim stanie biec.
Przy informacji o wyciętym żebrze zaciągnęła się wściekłym sykiem.
- Popierdoleńcy. - rzuciła do nieznajomego mężczyzny, gdy tylko zbliżył się na tyle, by mogła mu wycedzić to prosto w twarz. Odsunęła się natychmiast na bok, uciekając z poza zasięgu jego ręki, a mimo to trzasnęła dla bezpieczeństwa w dłoń, która celowała w jej ranę. - Łapy przy sobie.
Czuła się dziwnie ze swobodą, jaką jej ofiarowali. Prawie jakby mówili: nie boimy się Cię wypuścić, bo i tak nam nie zagrozisz. A ona doskonale o tym wiedziała. Dlatego zamiast szukać możliwości rozpoczęcia walki, ześlizgnęła się po drugiej stronie stołu ignorując całe zebrane towarzystwo i kobietę, która najwyraźniej miała pomóc jej wstać. Zdana chwilowo na łaskę i niełaskę sekty mogła próbować jedynie nadszarpywać ich gościnności.
Ból klatki piersiowej nie był jej nieznany, bardzo podobnie czuła się wtedy, gdy przez pół roku chodziła z bandażami na ciele, które miały zapobiec dalszym komplikacjom po uszkodzeniu całej lewej strony, łącznie nawet ze złamanymi żebrami. Wtedy wykaraskała się z nieprzyjemnej sytuacji, ale raczej nie ma co liczyć na powrót tego wyciętego na miejsce.
Mimowolnie przyszło jej na myśl kilka zdań z biblii, które miała okazję kiedyś przeczytać. Wówczas również wydawało jej się to cholernie głupie, a teraz mogła na własnej skórze przekonać się, jak chore i obsesyjne mogą być wierzenia. Wcale nie czuła się lepiej wiedząc, że to tylko tego typu zabieg.
- Naszym? - parsknęła - Czyli kogo?
Nie spuszczała wzroku z podejrzanego mężczyzny, ale przesuwała się powoli w stronę Vettoriego. Nie interesowało ją naczynie, nawet gdyby było z płynnym złotem leczącym wszelkie rany. Niczego od nich nie chciała, poza odebraniem tego, co należało do niej od początku.
- Nie dotykaj go. - zacisnęła dłoń w pięść gotowa mimo braku broni rzucić się na nieznajomych z gołymi rękami, gdyby tylko uznała, że któremukolwiek z ich dwójki coś zagraża.

Pierwsze, co przyszło jej na myśl po słowach mężczyzny, to rzucenie mu w odpowiedzi czegoś tak 'nieodpowiedniego' jak: jebie mnie to. Nie odpowiedziała jednak wcale, w niektórych chwilach milczenie było bardziej wymowne, no i oszczędzało komplikacji. Jeżeli za cenę wstrzymania gniewu mogła zyskać więcej swobody, to była w stanie się poświęcić. Przełknęła gorzkie słowa skupiona bardziej na zapewnieniu sobie i jasnowłosemu przetrwania.
Na szczęście nikomu nie zależało na tym, by uprzykrzać życie kobiecie swoimi łapami. Zgodnie z życzeniem cofnęli ręce i nie tykali jej, ani cennego towarzysza. Mimo to, Kami nadal wyglądała jak lis zapędzony w kąt, gotowa gryźć za jeden fałszywy ruch, a jednocześnie przesiąknięta niepokojem.
- Niby dlaczego mam wam cokolwiek udowadniać? - położyła dłoń na szyi Vettori'ego sprawdzając tętno. Nie ufała ocenie medycznej nieznajomego mężczyzny, dużo bardziej polegała na swojej własnej, niemałej przecież wiedzy z dziedziny. - Skoro ten wasz los spojrzał na mnie łaskawszym okiem, to może przyłóżcie się do wytłumaczenia mi, dlaczego mam niby tańczyć do waszej muzyki wbrew swojej woli.
Przykucnęła obok drugiego łowcy, obserwując go kątem oka. Spojrzenie skupione było cały czas mężczyźnie, ale musiała czuwać, czy przypadkiem kolejny z tej nieśmiertelnej sekty nie zbliżał się do niej od boku. Co prawda nie wiedziała na pewno, czy są nieśmiertelni, to wynikało z słów białowłosego, ale są różne rodzaje wiecznego życia.
- Wymordowani? - wyraziła na głos swoje zastanowienie. Może uda jej się wyciągnąć jeszcze trochę informacji od tych nieznajomych. Nie wyglądali jak mała armia, raczej rzeczywiście skupiali się na jakichś chorych obrzędach. Trudno powiedzieć, co w sytuacji jej położenia było gorsze. Wyglądało tak, jakby chcieli złożyć ją w jakiejś ofierze, albo chociaż jej wycięte żebro. I co niby z nim zrobili?
Jeszcze nie teraz, pomyślałam, dowiem się więcej, ale wszystko po kolei.
Jeżeli Vettori rzeczywiście miał niebawem się ocknąć, nie chciała pozostawiać go w towarzystwie nieznajomych, jak najszybciej nawiązać kontakt i może zdziałać coś we dwójkę. Poza tym, z jakiegoś powodu jej towarzysz był nieprzytomny, kiedy ona leżała na stole i obudziła się chwilę temu. Co mu zrobili? I dlaczego?

Mdliło ją od tej sekciarskiej paplaniny. Nie była żadną gwiazdą na żadnym niebie. Blisko jej było tylko do ścieków i podziemi, a tak raczej próżno szukać rzeczy cennych i błyszczących. Nie przemawiało to do niej w żaden sposób, ale musiała przytaknąć i udawać, że rozumie i przemawia to do niej. Cieszyła się po prostu, że żadne z nich nie czuje potrzeby pchania się do niej z łapami, teraz, kiedy obolała kucała już przy omdlałym łowcy. Oddech płytki przez duszący spływ opuchlizny nie pomagał, ani przy poruszaniu się, ani ze zwykłym oddechem. Dla oszczędzenia sobie cierpień oddychała szybciej, ale płytko, nie wiedziała ile czasu minęło od niefortunnego wydarzenia, jakim było wycięcie jej żebra, ale rana to rana, lepiej jej nie naruszać.
- W takim razie nieźle się opierdalacie. - powiedziała pod nosem, tonem niesłyszalnym dla nikogo innego.
Im dłużej tłumaczyli, tym bardziej nie miała pojęcia, o co chodzi. Jakimś cudem znalazła się nagle w jakimś obcym wymiarze, złapana przez obce istoty nie z tego świata?
Nie.
Jej oprawcy byli zwykłymi ludźmi, pierdołami większymi niż inne. Gdyby posiadali jakiś cudowne moce, nie musieliby wcale babrać się przy tym całym zabiegu, który dla niej nadal był jak paskudny sen. Nie potrafiła uwierzyć, że po tym świecie chodzą osoby zdolne wmówić samym sobie, że pojmanie kogokolwiek i wycięcie mu kawałka jego szkieletu dałoby się zaliczyć do określenia lekkiego poświęcenia. Jeszcze tego brakowało, by wszystkie sekty dookoła działały w podobny sposób. I co niby robią, budują sobie domki z wyciętych żeber?
- No dalej. Przecież i tak nie mam wyboru, racja? - mruknęła zgryźliwie do mężczyzny. Chociaż on wolał się przechadzać po jaskini, jednooka nie zamierzała pozwolić mu robić tego bez kontroli ze strony jej czujnego spojrzenia. Tylko to dawało jej jeszcze poczucie, że ma na cokolwiek wpływ.
Vettori pozostawał tymczasem poza zasięgiem tego wszystkiego. Może i jego umysł zasnuwała czarna mgła całkowitej niewiedzy. Wyraz twarzy miał bardzo spokojny, tyle że to niewiele różniło się od tego zwyczajowego. Dziwnie było jej jednak widzieć go pogrążonego w śnie, z którego nie jest w stanie go wyciągnąć. Zazwyczaj to on chadzał spać jako ostatni z całej organizacji, zawsze gotowy do działania, gdy ktoś tego potrzebował. Prawie nigdy nie widziała go w takim stanie, bo nie pozwalała mu walczyć. Nie był wojownikiem, cenny był jego mózg, a nie umiejętności bojowe.

Mylił się. To nie emocje, a instynkt samozachowawczy nią teraz kierowały. Dochodziła do tego jeszcze chęć utrzymania przy życiu osoby, która dla jej przetrwania okazywała się niemalże niezbędna. Chroniąc go, chroniła siebie i nie dochodziły w tej relacji do głosu żadne większe emocje. Niezależnie od tego, jak wyglądali z zewnątrz, w hierarchii Vettori zawsze pozostawał tym niżej usadowionym, jako część jej osobistej straży.
- Emocje są ludzkie, brak emocji krzywdzi człowieka. - odsapnęła mu w odpowiedzi. Nie lubiła tego, jak swobodnie porusza się po całej jaskini, kiedy ona przycupnięta czekała w skupieniu na jego ruch, który dałoby się odebrać jako zły.
Jak mysz w klatce, obserwowana była przez wiele par oczu, których intencji nie rozumiała. Nadal nie mogła wyrwać się z absurdu swojej obecnej sytuacji, tym bardziej, że każde kolejne słowa tylko mieszały w jej odbiorze otoczenia.
- Ah, zamierzacie sprawdzać mnie zagadkami. - odpowiedziała z drgającym kącikiem ust i nutą kpiny w głosie. Nie była ani najsilniejszym, ani najmądrzejszym z łowców, tego nie musiała nigdy ukrywać. Posiadała jednak inne cechy, które w pewnych warunkach pozwalały jej pełnić dobrze swoją rolę. Kontakty, strategiczne myślenie, szczera obojętność na to, co stanie się z nią, jeżeli tylko będzie to dla dobra organizacji. Nie przed sobą musiała jednak udowadniać o wartości swojego przywództwa, to Ci przed nią mieli jakiś problem. Niech będzie. Zobaczę, z kim mają do czynienia.
- To nielogiczne. Zbyt wiele odpowiedzi. - mruknęła na tyle głośno, by każdy mógł dosłyszeć jej skargę. - Moja odpowiedź to oddech. Jedna z wielu. Oddech, pierwszy haust powietrza, które nabiera dziecko, oddech, który możesz odebrać, by zabić kogokolwiek.
Oddech, którego jej samej zaczynało teraz brakować. Płytki oddech w niedotlenionej, zamkniętej jamie prowadził jedynie do niedotlenienia, a biorąc pod uwagę jej naturalną skłonność do napadów astmatycznych nie mogło się to skończyć zbyt dobrze. Oddech nie był pierwszą rzeczą, jaka przyszła jej na myśl, ale była tą, która w tym momencie wydawała się jej właściwa.
Kara niewiele ją obchodziła. Nie miała zamiaru zezwalać na jakąkolwiek karę, kiedy gra na zasadach, gdzie z góry skazana jest na przegraną. Nie wierzyła w sprawiedliwość tych bydlaków.

 — A może emocje to jedynie błąd ewolucji? — podsunął, wyjątkowo pozwalając sobie na delikatne uniesienie kącika ust. W końcu ludzie byli jedynym gatunkiem o tak szerokim wachlarzu uczuć, poza nimi niewiele zwierząt potrafiło wykazać się smutkiem czy empatią.
 — Bynajmniej. Wciąż nie zaczęłaś próby — zauważył spokojnie, a kiedy zatrzymał się w miejscu, nie tylko on pozostał w bezruchu. Także dźwięki, powietrze, materia zamarła w oczekiwaniu na odpowiedź. A kiedy ta nadeszła, nie spotkała się ani z aprobatą ani z dezaprobatą mężczyzny.
 Niezrozumiałe słowa zmaterializowały się między nimi, po czym jeden z zakapturzonych mężczyzn wystąpił naprzód i skierował się ku Vettoriemu krokiem tak pewnym i swobodnym, że nic nie byłoby w stanie go zatrzymać przed kolejnym działaniem. Nie musiała się jednak martwić; metalowy przedmiot zabłysnął w świetle paleniska, zbyt mały na broń, a chwilę później wsunął się w odpowiednią dziurę w więżących Łowcę kajdanach. Chłodna obręcz zsunęła się z jego rąk i została odsunięta na bok wraz z doczepionym do ściany łańcuchem. Teraz był wolny, a bodźce dobiegające z otoczenia powoli zaczęły wkradać się do umysłu, rozganiając głęboki sen.
 — Czeka Cię proste w istocie zadanie. — Białowłosy znów zabrał głos. — Musisz odnaleźć ciało poprzedniego szamana. Prowadzi do niego jedna droga. — Wyciągnął przed siebie rękę i zamaszystym ruchem wskazał na koniec pomieszczenia, gdzie znajdowała się szeroka szczelina. — Za życia bywał często dość spragniony. Zginął niesłusznie. Nie musisz jednak wiedzieć zbyt wiele. — Cofnął dłoń. — A co z waszym pragnieniem? Odwrócisz się od oferowanej pomocy przez dumę?



× Obrażenia:
Yuu — osłabienie; pragnienie; ostry ból po lewej stronie ciała spowodowany usunięciem żebra; trudność w oddychaniu.
Vettori — odzyskuje świadomość; osłabienie; pragnienie.
× Deadline: 11.03.