Nakładam deadline, bo się lenicie. Macie czas na odpis do 18 listopada. Brak ruchu ze strony usera będę nagradzał kalectwem. Pozdrawiam, wasz ukochany MG. c:

Wyszarpnął kolejny spory kawał mięsa z truchła nieżywego już wilka i odrzucił go gdzieś w bok. Był wkurwiony. Już nie tyle co ciągłymi atakami pchlarzy, ale faktem posiadania u swojego boku anioła, a i tak zdawało mu się, że sam odwala całą robotę. Rany zaczynały już mu doskwierać, coraz ciężej się oddychało a przed oczami biegały ciemne plamki. Wiedział, że to tylko kwestia czasu, kiedy wypruje się zupełnie z sił i energii, a wtedy zostanie bardzo łatwym celem dla wilków. Na pomoc dziewczyny i Ourella nie miał co liczyć. No cóż.
W zasadzie… przecież mógł to olać. Miał swoje kontakty. Pewnie mógłby bez większego problemu wynająć kogoś do tej brudnej roboty. Po co się przemęczać. Były Smoki, jakieś inne randomowe osoby, które będą sikać pod wiatr za miskę ciepłej zupy.
Warknął nieprzyjemnie, kiedy poczuł jak nowa sfora pchlarzy zaczęła go okrążać. Cztery? Nie, pięć. Nie było szans, żeby załatwił je w pojedynkę. Coraz gorzej się czuł.
Lekki przebłysk tej cholernej gęby o dwóch, ciemnych plamach dookoła bezbarwnych oczu wbiła się w jego umysł, wywołując nieprzyjemne dreszcze. Gdyby tylko mógł, to by pewnie się uśmiechnął.
Poświęcenie dla szczeniaka, co? Jakie to kurwa szlachetne.
Dzieciak nie pociągnie długo, jak nie dostanie swojego lekarstwa. Wiedział to.
Jinx charknął nieprzyjemnie dla ucha i rozstawił szerzej wszystkie łapy, wbijając paznokciami w podłoże. Obniżył nieco ciało, ale nie głowę – nie zamierzał odsłaniać ani szyi ani karku. Wykorzystaliby to do rozerwania go.
Wykrwawisz się, wiesz o tym?
Zdawał sobie sprawę z ryzyka.
Jeszcze chwila, niech się zbliżą….
A gdy wilki były na wyciągnięcie ręki, z cielska Sheby wystrzeliły zakrwawione kości, niczym sztywne kolce pomknęły ku swoim ofiarom. Z łap, grzbietu, boków… niemalże z każdej części ciała, by dosięgnąć jak największą ilość wilków. Jeżeli jakiś odskoczył – kostny kolec mknął w jego stronę tak długo, aż nie dorwał go z zamiarem rozerwania. Byle unieszkodliwić jak największą ich ilość. Czuł, jak ciepła i lepka krew zaczyna powoli spływać po jego ciele z nowo powstałych ran, jak schlapuje trawę i skleja resztki sierści. Ciążyło mu nawet oddychanie, a powieki powoli opadały. Reszta zależała od Ourella. Niech zaniosą tą jebaną łascię do Taihen, kurwa.

Zauważywszy agresywne stworzenie tuż pod sobą, zaniepokoiła się. Mało ją obchodził użerający się z całą resztą sfory Jinx, bo choć cieszyła się z jego przybycia i pomocy, to nadal gnoja nie lubiła. Przepraszam za nią. Jedynie o medyka się martwiła, jednak ten wydawał się mieć coś na kształt planu i ruda święcie wierzyła w jego możliwości.
A póki co musiała zająć się sobą, by wysiłek pozostałych nie poszedł na marne.
Pobieżnie zerknęła w dół i oceniła, jak duże mogą być szanse burego wilka na dosięgnięcie którejś z jej nóg; niestety, w pewnym stopniu mogło mu się to udać, stąd też wypadałoby dodatkowo zatroszczyć się o swoje bezpieczeństwo. Nie puszczając więc gałęzi, której się trzymała, spojrzała do góry w poszukiwaniu ewentualnie kolejnej drogi ucieczki. Może jakiś konar, na który mogłaby przejść, by znaleźć się jeszcze trochę wyżej? Z pewnością chętnie skorzystałaby z takiej okazji, gdyby się ona nadarzyła, ostrożnie przemieszczając się na lepszą pozycję. Gdyby jednak nie udało się odnaleźć takiej opcji, będzie zmuszona do ciągłego patrzenia na czające się w dole wilczysko i nieustanną czujność, w razie gdyby zwierzęciu udało się podskoczyć wystarczająco wysoko. Wtedy byłaby gotowa na czynienie uników, cały czas rzecz jasna znajdując jakieś oparcie w gałęziach drzewa.
Niestety, nic nigdy nie idzie zgodnie z planem. Kilka szyszek wylądowało na czubku głowy Vivian, jedna po drugiej stukając boleśnie w kość czaszki i spadając dalej swoją drogą. Skrzywiła się na to i odruchowo zacisnęła zęby, co choć było tylko reakcją na ból, okazało się być pomocne za niedługą chwilę. Za pająkami niestety nie przeszkadzała, a nawet jeżeli nie wywoływały u niej natychmiastowej paniki, to ich obecność na twarzy nie była niczym przyjemnym. Gwałtownie potrząsnęła głową, próbując pozbyć się intruzów, a jeżeli to by nie pomogło, jedną dłonią przejechała po twarzy, by wygonić wredne stworzenia z siebie. Wzdrygnęła się również na to niemiłe wydarzenie, które mogło do tego okazać się niebezpieczne. Starała się nie stracić równowagi, ale wszystko było możliwe, gdy na moment zmniejszyła czujność.

Ourell ponownie postąpił wbrew sobie.
A raczej postąpiłby, gdyby Los, czy jak Ourell zwykł sobie mawiać; Bóg nie miał wobec niego odmiennych planów. Doskonały ojciec z Tego-tam-na-górze. Wiedział, jak jego syna bolała śmierć innych istot, z jaką niechęcią dzierżył w dłoni scyzoryk i z jakim obrzydzeniem czuł cieknącą po palcach posokę. Przecież jako najlepszy opiekun na świecie nie mógł pozwolić, by tak karygodny czyn został po raz kolejny przypisany tak pacyfistycznej istocie, jak jeden z wiernych aniołów.
Chwalmy pana, bo jest dobry.
Co z tego, że koszty Jego decyzji były wysoce nieopłacalne-…
Nawet się nie spostrzegł kiedy wysoki pisk wilka, zmusił go, by i ten zaczął razem z nim śpiewać. Choć usilnie zagryzał zęby, by nie dopuścić do zdradzenia swojej pozycji, ostry ból wydarł z jego gardła wyraźnie tłumione, zbolałe sapnięcie, które nijak miało się do spektakularnego krzyku nękanych przez oprawców dziewic, ale wystarczyło, by je po prostu usłyszeć.
Choć ból wydawał się znacznie bardziej dokuczliwy, niż mógłby się tego po sobie spodziewać (Co, Ourell? Nie to samo, co zarobienie od Psa w nos, hm? Prawdziwe pchlarze są uciążliwsze, nie?), sceneria plasująca się nie tyle co tuż przed nim, a i naokoło, jasno nie pozwalała mu skupić się wyłącznie na tym, że boli. Adrenalina stłumiła ostre kłucie, natychmiast nakazując Ourellowi jakikolwiek ruch ręką, a właściwie samą dłonią, by nie nadziewać się na kły jeszcze bardziej. Był wprawiony w bandażowaniu, zszywaniu i innych pracach manualnych, więc o ile niedyspozycyjność w postaci zębiastego pyska uwieszonego na przedramieniu nie stępiłaby jego zdolności, powinien być całkiem wyrobiony. Starał się tak ruszyć ręką, by mimo wszystko okaleczyć zwierzę jak najbardziej się dało. Rozcinając pysk, szyję, uszy, oczy… cokolwiek, co tylko był w stanie przeciąć tym mizernym scyzorykiem, który miał u siebie za broń. Lub nawet wbić przedmiot na stałe, by pchlarz zajął się użeraniem z obcym przedmiotem sterczącym od ciała.
Wystarczyłoby, żeby wilk wyłącznie go puścił. Ourell natychmiast odbiłby się do góry, rozganiając sierść na pysku agresora potężnie odmuchniętym przez skrzydła powietrze. Złapałby się rozpaczliwie za wciąż krwawiącą rękę, jednak to nie ona stanowiłaby jego obiekt zainteresowania. Od chwili wzbicia się w powietrze, znów powinien był stać się dla przeciwnika czymś trudnym do zlokalizowania.
Scyzoryk był idealnie dopasowany pod umiejętności bitewne Ourella. Oba przypadki były po prostu do dupy. Zakładając scenariusz, że udałoby mu się wbić go na dobre w ciało zwierzęcia, stałby się zupełnie nagi.
Odleciał od epicentrum bitwy, by znaleźć się przy płynącej tuż przy nich rzece. A właściwie w samym jej środku. Liczył się z czasem za bardzo, by zwracać uwagę na czerwień rozpływającą się po pozornie spokojnej tafli wody czy choćby fakt, że sięgając tak zaciekle do dna po kolorowe kamienie, mógł pokaleczyć sobie dłonie bardziej, niż zrobiły to przed momentem wilki. Jedną ręką rozwarł torbę, którą non stop miał przewieszoną przez ramię, drugą szaleńczo pakował do niej tyle kamieni ile był w stanie. Jedna garść, dwie, trzy… czasu za mało, by bawić się w cokolwiek więcej. Zamoczył sobie dosłownie wszystko, ale nie miał teraz głowy, by płakać nad tym, że nowe bandaże uległy kompletnej destrukcji. Co prawda chyba tylko w jego pedantycznych oczach.
Definitywnie zaczynasz nosić pistolety i granaty w kieszeni… Kamienie? Kolejna broń do dupy, Ourell!
Innej nie ma!
Choć nie odczuwał tego wyraźnie, doskonale wiedział, że po całej akcji albo będzie martwy, albo poczuje się, jak martwy. Zmęczenie nie da mu podnieść palca…
Mimo to namiętnie wykorzystywał fakt, że potrafił latać. Pióra, choć niewidoczne dla oczu non stop cięły się w powietrze, unosząc ciało anioła w miejsca, które sobie zażyczył, a życzył ich sobie bardzo wiele. O ile byłby w stanie, podleciałby jak najbliżej okupowanego przez wilki Jinxa i nareszcie postąpiłby jakiekolwiek kroki w sprawie pomocy. Był oburęczny, więc do rzutów wykorzystywał naturalnie tę lewą, by lepiej wycelować w pyski zwierząt. Szanse na zabicie wilków choćby i większymi kamieniami były oczywiście żadne, jednak konsternacja zwierząt spowodowana deszczem kamieni „znikąd” powinna ułatwić Jinxowi trafienie w nie swoją mocą, pyskiem, łapą…
Choć nie wzbijał się w górę jakoś spektakularnie wysoko, starał się uważać, by żaden kieł go nie dosięgnął. O ile wszystkie wilki przy Jinxie padłyby martwe, a Ourell miałby możliwość dalszego manewrowania w powietrzu, nieważne czy pod osłoną niewidzialności czy nie, anioł natychmiast podleciałby do wilka polującego na Akane. Najprawdopodobniej tak żałosna broń, jak kamienie by mu się już dawno skończyły… więc podjąłby próby zakradnięcia się do wilka i wykorzystując jego nieuwagę… spróbowałby zadusić go jednym z wilgotnych bandaży, które miał w torbie.
Byleby to wszystko zakończyć.

Kiedy przesiadywał miesiącami pod ziemią, zszywając naderwane ubrania czy naklejając plastry na nosy poharatanych Psów, był święcie przekonany, że w taki sposób najlepiej oddaje się swojej robocie. Siedziba była epicentrum grupy, którą te kilkadziesiąt lat temu postanowił wziąć pod swoje skrzydła.
Nie pamiętał, kiedy naprawianie szkód stało się dla niego ważniejsze, niż zapobieganie im.
Rodzinę miał dużą, a jak wiele było w niej osób, tak też wiele sposobów na życie. Tych, którzy byli bardziej skorzy do podniesienia pięści, raczej nie zwykł poklepywać z dumą po ramieniu…
Mocne szarpnięcie ściągnęło go ostro w dół.
… ale teraz zaczął się mocno zastanawiać czy ograniczenie się do roli „lekarza” faktycznie miało tak szerokie zastosowanie w świecie, w którym żyli.
Po raz kolejny zawtórował wilkom nieudolnie dławionym jękiem. Spostrzegł, co się stało dopiero po kolejnym piorunie, który tym razem przedarł się boleśnie po upierzonej części jego ciała. Nie zastanawiając się długo, szybko spróbował poderwać się przynajmniej do siadu, z zaciśniętymi zębami wytrzymując rwące skrzydło czy wbijające się coraz mocniej kły. Żałował, że uprzednio miał tak duże opory; może teraz nie mieliby tak wielu kłopotów, gdyby się nie wahał. Natychmiast spróbował skopać uczepione go zwierzę, celując w sam pysk. Nos, oczy… cokolwiek. Prawe skrzydło nie nadawało się już do niczego, więc lewę rozpoczęło szamotaninę. Wzbiłby się w powietrze chyba tylko pod postacią ducha, by spojrzeć na swoje truchło u dołu, jednak lot nie był jego głównym celem. Chciał jakkolwiek odpędzić od siebie zwierzęta albo chociaż je zdekoncentrować mocno i żwawo wymachując jednym ze swoich anielskich atutów. Nie obyło się jednak bez zbolałych syków.
Jak ptak złapany w sieć.
Minusy wygrywały wojnę z plusami.
Kątem oka przypatrywał się walce Sheby, czując, jak wielki ciężar musiał na sobie nieść. Krew cieknąca po smolistym futrze momentami przykuwała jego uwagę bardziej, niż własna posoka spływająca między palcami. Pal licho, że właśnie poświecił białym piórem przed światem, skrzętnie niszcząc układane przez te wszystkie lata pozory. Jedynym plusem, który nieśmiało wysuwał się w walce z tymi wszystkimi minusami był fakt, że przynajmniej Akane była bezpieczna i wciąż miała szansę wyratować zidiociałego dzieciaka, dla którego upuszczają sobie krwi.
Boże, dopomóż… błagam.
Zacisnął mocno zęby, powieki ze wszystkich sił próbując zdjąć z ramienia torbę. Pochwyciwszy ją w ręce, zostałaby mu ona jedyną obronią, którą użyłby do grzmocenia zębatych pysków. Nie uważał się za kogoś, kto w ogóle ma płeć, choć przyjęło się, że był mężczyzną. Mimo tej męskości kobiecym elementem w jego bycie był chociażby fakt, że swoją torbę miał wypakowaną po brzegi, więc uderzenie nią nie powinno obejść się bez bólu.
Nie chciał leżeć w miejscu.
Nawet jeśli nie mógł stanąć na równe nogi, próbował doczołgać się do Sheby. Z racji tego, że miał nie tylko co dodatkowy balast, ale i zajętą jedną z rąk, najpewniej nie poszłoby mu to gładko jak po maśle… jednak gdyby jakimś cudem się doczłapał żywcem… pewnie porwałby się na własne zdrowie lub może i życie… i spróbował oddać Shebie trochę własnych sił, lecząc go z ran.

Wydał z siebie dziwny, charczący odgłos, kiedy kościste kolce odpadły, stanowiąc teraz jedynie pustą i martwą tkankę, kolejną ozdobę tego już i tak zdewastowanego krajobrazu. Złote ślepia łypnęły na ostatniego z wilków, który przymierzał się do ataku. Sheba rozchylił nieco mocniej pysk, czując, jak każdy oddech wymaga od niego coraz większych pokładów energii i resztek sił, jak wszystko wewnątrz go piecze i rozlewa się bolesnym kwasem. Nie mógł jednak pozwolić sobie na chwilę przerwy czy też spokoju. Musiał atakować. Wszystkim tym, co mu pozostało. Zębami i pazurami.
Ignorując huczący ból zaatakował pierwszy. Był w takim stanie, że nie mógł sobie pozwolić, by jego przeciwnik ruszył pierwszy. Wtedy nie miałby zbyt wielkim szans na wyjście z tego w jednym kawałku. Przeskakując truchła swoich ofiar, starał się doskoczyć do basiora i wgryźć się zębami w… cokolwiek. Kark, bok, pysk – wszędzie tam, za co mógłby go chwycić a potem zacisnąć szczęki tak mocno, na ile pozwalały mu resztki sił. Gryzł i szarpał, wykorzystując przy tym również masę swojego ciała, żeby przygnieść do ziemi oponenta a potem dobrać się do jego trzewi. Atakował zażarcie, a w głowie krew szumiała. Zignorował Akane. Zignorował Ourella, który gdzieś tam się czołgał.
Shebie zostało jeszcze jedno, czym mógł się wspomóc.
Ostatkami spróbował się skupić, próbując wyczuć jakikolwiek metal wokół. Broń, biżuteria, cokolwiek, co było metalowe. Mogła być to nawet pierdoła, ale za pomocą ostatniego ataku chciał wykorzystać ją jak nabój – by przebiła głowę, a tym samym mózg ostatniego wilka. Wystarczyło go pokonać, a potem wrócić do Taihen i wyleczyć Hirokiego. Ta myśl napędzała go do napierania i atakowania. Trzeba to już zakończyć.

W tej chwili dość mocno nienawidziła samej siebie.
Jak można być aż tak bezużytecznym, żeby kolejną już minutę przesiedzieć na drzewie z dala od ognia walk i nawet nie być w stanie pomóc? Nawet w najmniejszym stopniu? Chyba byłoby lepiej, gdyby wykonała brawurowy skok z gałęzi i zajęła na chwilę uwagę napastników. Bo co mogłaby zrobić poza tym? Smutne nic. Pozostawało więc stanie na grubym konarze drzewa i bierne przypatrywanie się wydarzeniom poniżej, tej przykrej krwawej jatce. Nie ryzykowała z dwóch powodów; po pierwsze, nikomu by to nie pomogło, bo nie była w stanie poprawić sytuacji walczących, a tylko sama postradałaby życie; po drugie, blond medyk nie po to kazał jej się schować, by ona teraz zignorowała jego prośbę. W końcu ryzykował życiem za dziewczynę i odrzucenie tego poświęcenia byłoby skrajnym chamstwem. W naturze Vivian nie leżało krygowanie się, gdy ktoś postanowił być dla niej miły - przecież to indywidualny wybór każdego, a rola damy w opresji póki co tylko wychodziła jej na dobre.
Gdy tylko zobaczyła, że wilki odpuszczają, chciała znaleźć się z powrotem na ziemi. Powstrzymało ją jednak coś, co zauważyła ponad sobą, na jednolitym tle nieba. Złota smuga przecięła mętną desperacką atmosferę, powodując u wymordowanej nagły przypływ radości. Nie miała wątpliwości, co ujrzała i co owa istota zamierzała. W kilku susach ruda zeskoczyła po gałęziach na stały grunt i rozejrzała się po pozostałych na polanie mężczyznach.
- Na wariactwa Iona... - wymamrotała pod nosem, widząc opłakany stan obojga. Żeby jeszcze chociaż znała się cokolwiek na pierwszej pomocy - niestety, nawet takiej umiejętności nie posiadała w wystarczającym zakresie. Nim jednak zdążyła odezwać się cokolwiek więcej, tuż obok pojawiła się majestatyczna, migocząca ciepłymi barwami bestia.
- Finn! No czas najwyższy! - zawołała na wpół radością i na wpół z wyrzutem, choć dominowało z pewnością to pierwsze. Słowom odpowiedział gardłowy skrzek feniksa, na co ruda rozpromieniła się od ucha do ucha. - No, panowie, macie transport za całkiem darmo.

Dziś wieczór podziękuje Bogu.
O ile będzie w stanie.

Gdy tylko zorientował się, że wilki wyzionęły ducha, nie zwracając uwagi na obwicie krwawiące kończyny, podniósł się na nogi i czym prędzej pognał w stronę Jinxa. O ile posoka spływała z jego palców żwawym ciurkiem, tak mężczyzna był nią niemal całkowicie wymalowany. W oczy rzuciła mu się przede wszystkim szyja poszkodowanego, która prezentowała się gorzej, niż fatalnie.
Stanął przed nim koślawo, próbując pochylić się bez upadku i zbędnego utożsamiania się z kołdrą wymordowanego. Ciszę przerywał tylko ledwie uspokajany oddech anioła oraz natarczywe popiskiwanie rannego wilka, który słaniał się gdzieś pod drzewem. Gdzieś na dnie czuł natychmiastową potrzebę ukrócenia jego cierpienia, jednak powinności związana ze stróżowaniem jasno wychylała się ponad szereg.
Szkoda tylko, że patrząc trzeźwiej na świat, zrozumiał, że nie miał prawa używać swojego ostatniego asa w rękawie i jak za odjęciem ręki rozmyć wszystkie obrażenia czarnowłosego. Był potrzebny.
- Staraj się nie odzywać i nie ruszać. – odparł ochryple, wyciągając z torby nie najświeższy bandaż, który wyraźnie odczuł na sobie obecność kamieni, które Ourell te kilka minut wcześniej pieczołowicie wrzucał sobie jako nadprogramowy bagaż. W tej chwili miał gdzieś zasady BHP, a priorytetem stało się zatamowaniu krwotoku.
Pozwolił sobie pokierować ciałem Jinxa, delikatnie i ostrożnie próbując przyłożyć jego rękę do szyi, by następnie owinąć ów miejsce bandażem, oczywiście zakładając, że mężczyzna dał mu do tego prawo. Dzięki wetkniętej dłoni, materiał powinien skutecznie tako mać krwotok z szyi, jednocześnie nie grożąc Jinxowi uduszeniem. Na mniejsze rany nie miał czasu, ponieważ…
„Finn!”
Ogromny feniks wleciał na polanę, a zdębiały przez chwilę Ourell, bystrym okiem zaczął niby to kalkować sobie coś w głowie. Zwężone źrenice, przemęczenie i poczucie obowiązku nie pozwalały mu wyrazić radości, choć w istocie, mógłby przyznać, że ją poczuł.
- Chwała Bogu... – głos wciąż miał zaciekle podarty przez chrypę, choć na tyle donośny, by Akane była w stanie go usłyszeć. Nawet jeśli nie brzmiało to wyjątkowo radośnie, Zachariel nie zastanawiał się długo i szybko podniósł nagiego, drżącego Jinxa, zakładając sobie jego ramię przez bark. Spróbował donieść go do feniksa, samemu mocno krzywiąc się przez naruszane, złamane skrzydło.
Po zapakowaniu siebie i mężczyzny na pokład, wymienił jeszcze krótszą wymianę zdań z rudą, nie potrafiąc ścierpieć fakty, że na grzbiecie Finn’a zabrakło miejsca i dla niej. Niestety kierując się logiką musiał przyznać, że lepszego wyboru nie miał.
- Uważaj na siebie i idź szybko. Wilki mogą pałętać się wszędzie… nie wspomniawszy o tym, który wciąż jeszcze oddycha. – zerknął krótko na wymęczonego scyzorykiem w pysku basiora. – I dziękuję.
Po upewnieniu się, że spakował tego przeklętego ryjowca do torby, okrył Jinxa swoim zacerowanym w setek miejscach płaszczem.
Odlecieli.



- hydrokineza: 3/3 {odpoczynek: 3/4}
- niewidzialność: 3/3 {odpoczynek: 2/4}

Zima na Desperacji co roku skrupulatnie zbierała swe żniwa, usypiając kolejne tysiące wymordowanych i nie budząc ich nigdy więcej. Wielu obawiało się mrozów i śnieżyc, śniegu, w którym grzęźnie się po same biodra i lodu, na którym nietrudno się połamać. Wyczekiwali lata, jakby akurat ta pora wiązała się z jakimś śmiesznym wybawieniem, a przecież była najgorszą z możliwych. Ukrop, który doprowadzał zmysły do szaleństwa, suchota w gardle, piach między zębami, ustami i powiekami, sypkie burze piaskowe i skrzek dryfujących po niebie sępów.
Jedno było pewne.
Gdyby Growlithe nie pozostał w Edenie, już teraz jeden z zakrzywionych dziobów próbowałby wyszarpać kawał mięsa z jego rozgryzionego brzucha. Tymczasem łapy powłóczystymi ruchami przesuwały ociężałe cielsko naprzód. Wieki temu opuścił Zero, ani razu nie oglądając się za siebie. Szedł tropem, z nosem nisko przy ziemi, ale po jakimś czasie pamięć zaczęła mu szwankować. Do głowy wpadały irracjonalne hasła, tłamsząc i zamazując główny cel wyprawy.
Miał wrócić do domu, po śladach swoich towarzyszy.
Tymczasem wyszedł spomiędzy ściśniętych drzew i ujrzał wstęgę strumienia.
W gardle zacisnęło się od pragnienia, którego żadne wody nie były w stanie ugasić. Już od kilku dłuższych chwil ciężej mu się oddychało, ale taki stan rzeczy będzie musiał utrzymać się jeszcze... jakiś czas. Może do momentu, aż wreszcie stanie na nogi, zebrawszy tyle siły, by upolować sarnę.
Albo lisa.
W każdym razie coś, co miało w sobie więcej czerwieni, niż którakolwiek z róż rosnących w edeńskim ogrodzie.
Czarne ucho drgnęło, gdy jakieś zwierzę czmychnęło prosto w krzaki, szumiąc wszystkimi jego gałęziami. Wilk nie podniósł łba, choć kusiło, by zobaczyć, czy węch go jeszcze nie mylił i w krzewie faktycznie znajdzie trop rudej cholery lasu. Zamiast tego przesunął się o kilka kroków w stronę strumienia, nim przednie łapy nie ugięły się, załamując całą równowagę.
Rosła sylwetka walnęła o ziemię. Wpierw padły barki, potem bok, długi ogon i na końcu łeb. Już się nie podniósł; tylko co jakiś czas z krtani wyrwało się przeciągłe mruknięcie niezadowolenia, świadczące jednak o tym, że bestia wciąż dycha.

|| Regeneracja mocy:
- Wampiryzm: 3/8.