Schował kamyk do kieszeni spodni. Drobny prezent powinien się spodobać Nayami. Nawet jeśli nie był wystarczającą rekompensatą za ozdobę, którą dziewczyna podarowała jemu, to uznał, że to dobry początek.
 – Wilki nie są złe. Znaczy... – zatrzymał się, myśląc o Wilczurze. – Zwykle nie są złe. Wystarczy ich nie denerwować – zaśmiał się pod nosem w dość łagodnych tonach. Posłał nawet Lysane zaczepne spojrzenie, jakby szukając u niej potwierdzenia dla swoich słów. Może nawet powiedziałby więcej, gdyby nie docierająca z lasu muzyka.
 Nadstawił uszy, wyłapując każdą pojedynczą nutę. Melodia nie wydawała się jakaś nadzwyczajna. Sam fakt, że znajdywali się na anielskich terenach, dawał usprawiedliwienie wszelkim dziwom, które na pustynnej Desperacji wymagałyby czujność i napinały mięśnie. Ale tu? Tu wydawało się to całkowicie na miejscu.
 Później dzieci wyskoczyły naprzód jak dwie torpedy.
 – Nie wydają się już takie przestraszone – skomentował krótko, może odrobinę sceptycznie. Z drugiej strony przypomniał sobie, z kim mają do czynienia i jak szybkimi zmianami nastroju wykazywała się ta grupa wiekowa.
 – Powinniśmy trochę przyspieszyć, jeśli nie chcemy ich zgubić – zerknął krótko ku Lysane, później podrapał Shirowa za uchem. I mimo iż sytuacja nie wyglądała na nadzwyczajną, to lata spędzone na ciężkich, desperackich terenach nakazywały zachować wzmożoną czujność.

Choć nie widziała, odruchowo odwróciła głowę w stronę dziewczynki i lekko się pochyliła. Słysząc pytanie na jej twarzy wykwitł bardzo ciepły uśmiech. Kiwnęła zgadzając się, choć już w tym momencie mogłaby zostać oskarżona o próbę uprowadzenia dziecka i zjedzenia go podstępnie w głębi lasu, ewentualnie o to, że porwie młodą anielicę w góry, gdzie prosiłaby o śmierć wiele dni, będąc katowaną w okrutny sposób. To już jednak nie były jej klimaty. I naprawdę miała nadzieję, że kiedyś przekona starszych skrzydlatych do swojej nędznej osoby. Nie dla odzyskania zmysłu wzroku, ale dla wewnętrznego spokoju.
- Gorzej z głodnymi - wtrąciła, co wcale nie było zbytnio uspokajające. Była miksem drapieżnika i zwierzyny łownej. Z jednej strony jako królik powinna bać się wilków, ale z drugiej sama jednego na swój sposób oswoiła. Choć tak naprawdę był psem, ale pies to taki mniej groźny wilk. W końcu ludzie je dawno, dawno temu udomowili i potem zrobili z nich abominacje sięgające łbem kostek, jak miała okazję raz widzieć.
Wcale nie podobała jej się muzyka. Nie w sensie, że melodia była brzydka czy fałszywa, ale skoro krążyły legendy o niewracających dzieciach to takie zjawisko dawało trochę do myślenia. Jak w legendzie o szczurołapie, który nie dostał zapłaty, więc zaczarował wszystkie dzieci w mieście i wywiódł je w las. Kiedy dziewczynka puściła jej rękę i oddaliła się, postanowiła skorzystać z mocy. Pozbawione źrenic białe oczy zabarwiły się powoli na błękit, nieprzenikniona czerń zmieniła się w z początku zamazane, ale szybko nabierające kształtu kontury lasu w odcieniach szarości. Wciągnęła powietrze nosem, starając się wyłapać zapachy.
- Nie podoba mi się to - powiedziała cicho do Rhetta, zwracając na niego wzrok. Zmrużyła lekko oczy, po czym dało się wywnioskować, że nie jest już taka ślepa i bezbronna jak wcześniej. Ślepia wciąż wyglądały upiornie i ciężko było określić na co patrzą, ale bieganie w ciemku między drzewami wcale jej się nie uśmiechało. Ruszyła szybkim krokiem w kierunku muzyki, ale rozważała zasłonięcie uszu. Co, jeśli ich to zahipnotyzuje? Nie zamierzała być pozbawionym rozumu zombie po raz kolejny.


Użycie mocy prawdziwego widzenia - z ograniczeniem tylko do samego wzroku (bez wykrywania krwiobiegów istot żywych)

 Skinął głową, przyznając kobiecie rację. Jemu również się to nie podobało, a stał się jeszcze bardziej sceptyczny, gdy w polu widzenia zamajaczyła ogromne drzewo. Dzieci wpatrywały się w nie jak w święty obrazek, więc i on błądził wzrokiem zarówno po pniu, jak i koronie, próbując zrozumieć fascynację aniołów. Nie ujrzał niczego prócz pożółkłych liści.
 Dopóki nie zerknął w dół.
 Nieruchoma postać z początku zatrzymała powietrze w płucach. Na desperacji podobny widok nie byłby żadnym wrażeniem. Ale tutaj? Będąc w Edenie chyba nie powinni trafić na zwłoki. Na szczęście szybko się okazało, że truchło nie było do końca martwe.
 Marshall spojrzał na sylwetkę dość skonsternowany. Natura podpowiadała, by podejść i pomóc; jednocześnie odzywał się również instynkt, który zalał mięśnie betonem. Młodzieniec stał w miejscu, niezdolny do jakiegokolwiek ruchu. Dopiero szczeknięcie Shirowa przywróciło ciału motorykę.
 Szybszym krokiem podszedł do dzieci. Złapał je za ramiona, zatrzymując w połowie drogi. Każda legenda ma ziarno prawdy, a skoro pogłoski mówiły, że w tym lesie zaginęło sporo osób, to Marshall wolał uniknąć momentu, w którym spotkałoby to również tę uroczą dwójkę.
 Spojrzał na Lysane.
 – I tak przyszliśmy po wodę, więc może... Przyniesiemy też trochę tutaj?

O mało nie przywaliła sobie jakąś odgiętą gałęzią w twarz, kiedy szybki chód przerodził się w trucht, żeby tylko dogonić dzieciaki. Wygięła się wtedy zręcznie w tył, unikając przeszkody niczym Neo pocisków. Ostatnie dostanie z liścia niezbyt było przyjemne i skończyło się prawie grillem urządzonym jej na czole. Rozwaliła sobie wtedy najlepszy płaszcz biokinezą, ehh. Niemniej jednak, zatrzymała się, gdy dostrzegła drzewo. Spojrzała na anioły, później na drzewo, od korzeni aż po górne gałęzie, powróciła do leżącej postaci, a potem skierowała wzrok na Rhetta poruszając ustami w nieme „co do kurwy”. Nie powstrzymywała towarzysza przed zatrzymaniem dwójki wyraźnie zahipnotyzowanych purchlątek. Zmrużyła niebezpiecznie ślepia, węsząc jakiś postęp. Zaraz wyjedzie ukryta kamera, całość sytuacji zwalą na nich i oberwą po głowach. Próbują uprowadzić w Góry Shi parę piskląt, zamordowali jakiś zwłok i są dodatkowo drzewomówcami.
– Skąd pewność, że nie poi się tego krwią? – zapytała raczej retorycznie, zniżając głos. Zagwizdała, przywołując do siebie lil'dragona, zwierzątko wspięło się jej na rękę, równo złączyło wszystkie łapki i przysiadło jak na komendę.
– Jedno z nas powinno zostać, żeby ich pilnować – posadziła żelkowate stworzenie na ramieniu Rhetta, delikatnie, zupełnie jakby było to jej własne dzieciątko. – W razie czego umie wytworzyć trochę wody. Nie wystarczyłoby dla całego drzewa, ale może się przyda. Ja poszukam, z powietrza łatwiej wypatrzę jakąś rzekę czy jezioro – dodała zaraz i podeszła do osoby u stóp drzewa, jeśli nic jej nie przeszkodziło, odgarnęła włosy z twarzy martwego tudzież nieprzytomnego stworzenia, spróbowała wyczuć puls w nadgarstku. Zerknęła na pień. To odejść czy żyć? Powinna to w ogóle napoić? Było tu podejrzanie za chłodno, nie dało się tego nie odczuć. I na pewno ciężko zrzucić winę na obecność dużego zagęszczenia drzew, bo wcześniej w lesie było cieplej.
Przywołała feniksa do siebie, odsuwając się od ciała. Zależnie od tego czy wykryła martwość czy jedynie nieprzytomność, zakomunikowała to drugiemu Psu. Przemieściła tak beczkę na grzbiecie ognistego ptaka, żeby mogła usadowić się na niej w wygodny i bezpieczny sposób. Nie chciała korzystać ze swojej formy, nie póki nie musiała.
– Spróbuj je jakoś oprzytomnić, dobra? Może któreś z nich włada wodą. Krzycz, jeśli będzie się coś działo – szturchnęła piętami ptaka, żeby wybić się w górę, zatoczyć krąg ponad koronami drzew i odnaleźć jakieś źródło. Próbowała też ocenić ile razy musiałaby wypełnić beczkę i przynieść ją do muzykalnej rośliny, musiała być mocno pozbawiona wody, skoro wyglądała na prawie zasuszoną.

Gdyby miała porwać te dzieciaki na rosół, to już dawno by to zrobiła zamiast wałęsać się z nimi po lesie. Zerknęła jeszcze przez ramię na anielicę starając się przybrać na twarz jak najbardziej neutralny wyraz. Pokręciła lekko głową ze zrezygnowaniem, woląc nawet nic nie mówić, bo jedynie by się bardziej pogrążyła. W końcu w Edenie nikt nie wiedział, że pisklęcie udka oraz anielskie skrzydełka w panierce dawno wypadły z jej diety, nie przychodziła się im chwalić, że płomienie w górach strawiły także jej wiarę. Później sobie utnie pogawędkę o tym, że bombelki były niewinne, najpierw musiała spróbować pomóc drzewu, dzieciakom i ledwo żywej kobiecie, pewnie ich matce. W końcu nic tak nie poprawia relacji z byłym wrogiem jak próba uratowania mu skóry. Obawiała się tylko, że i tak zostanie to odebrane w zupełnie inny sposób niż planowała.
Pokierowała wierzchowcem tak, by wylądować w pobliżu źródła. Szybko zeskoczyła z grzbietu Valli i złapała za beczułkę próbując ją napełnić. Od dawna nie widziała tak czystej, nieskażonej wody, jeszcze w takiej ilości. Nawet jeśli początek strumienia, jak to każde miejsce, gdzie wybijała woda z podziemi, nie był zbyt okazały. Pamiętała jednak zasadę, że im dalej z biegiem rzeki tym ciecz brudniejsza, więc chyba bardziej było warto spędzić nieco więcej czasu żeby zyskać lepszą jakość. Przytrzymując te spore, drewniane naczynie zerknęła w kierunku, z którego przyleciała. Ile razy będzie trzeba to zrobić. Jaka to była odległość. Czy nie łatwiej i szybciej byłoby zrobić niewielki rów nawadniający? Drzewo miałoby stały dostęp do źródła, ale z drugiej strony czy nie zaburzyłoby to całego strumienia. No i czas potrzebny na zrealizowanie planu. Biokineza dawała szersze pole manewru w wydrapywaniu dziur szponami, ale wciąż mógł to być beznadziejny pomysł.

 Trzymał anielską dwójkę mimo ich protestów. Grające drzewa i półmartwa kobieta wydawały mi się wystarczająco podejrzane, by nie puszczać w ich pobliże dzieci.
 Gdy kobieta przemówiła, nie mógł wyjść z szoku.
 – Oczywiście, że nic nie zrobiły – odparł, nieco bardziej skory do rozmów. – Właśnie dlatego trzymam je na dystans. Nie uważasz, że to podejrzane podchodzić do drzewa, z którego dochodzi muzyka? I pod którym leży ktoś, kto równie dobrze mógłby być zwłokami lub czymś niebezpiecznym?
 Mimo wzmianki o zagrożeniu nie wyglądał na przestraszonego. W zasadzie wydawał się bardziej... Obrażony o to, że sam został zakwalifikowany jako coś złego.
 Dość szybko się uspokoił. Usiadł na ziemi, wciąż trzymając dzieci za ręce, coby zwiększyć własny środek ciężkości na wypadek, gdyby zaczęły się bardziej szarpać.
 – Kim w ogóle jesteś i czego potrzebujesz? Może będziemy w stanie pomóc ci jakoś jeszcze oprócz podania wody – zaproponował, tym razem spokojnym i łagodnym tonem. Czarny ogon nieprzerwanie szurał po ziemi, uginając miękkie źdźbła trawy.
___
Wybaczcie...