Przeniosła wzrok do góry.
A przynajmniej tak chciałaby zrobić. Uniesiona wyżej głowa nie zmieniła niczego w jej wizji. Blask był tak samo delikatny, jak poświata nocnej lampki z drugiego końca korytarza. Ciemność była jak płynna czerń, która przykleiła się jej do oczu. Gdziekolwiek nie skierowała głowy, tam nadal mogła wpatrywać się jedynie w bezkresną, jednolitą plamę cienia.
Ślepota jest biała. Powtarzała sobie, doskonale świadoma, jak ogranicza ten zmysł choroba. Wydawać się może, że osoba z uszkodzonymi oczami będzie widzieć na czarno, ale to bujda. Chore gałki oczne pokrywają się mlecznobiałą mgłą, która jest jak wiecznie oddalająca się nadzieja na istnienie świata za kolejnym zakrętem labiryntu. Czerń była przytłaczająca, ale również naturalna. Tak samo czuło się po opuszczeniu powiek, w nocy, w korytarzach.
Zamknęła oczy i zdjęła dłoń z piersi, która znalazła się tam bez udziału jej umysłu. Zaciskała materiał nad sercem nieświadomie do czasu, aż zmusiła się do ponownego skupienia na przyciskach. Nie cztery i nie numer trzy. Pozostał jeszcze jeden, który wytypowała w swoich obliczeniach, ryzykowny.
Kliknęła językiem, jakby to nie ona musiała podejmować tak ważne decyzje, ale ktoś obok. Niemal z dezaprobatą spojrzała na swoje winne wszystkiemu dłonie. To one musiały wybrać kolejny rodzaj egzekucji. Spojrzała, czyli tak na prawdę po prostu dotknęła ich, palcami jednej przesuwając po drugiej.
Jeżeli będę zwlekać, to najpewniej zmienię zdanie. Stracę pewność
Powtarzała sobie i niby od niechcenia, na wydechu wycelowała w przycisk numer pięć, po czym wcisnęła go natychmiast i jeszcze w tej samej sekundzie przygotowała się na kolejny prywatny kataklizm.

Nie miała chwili by zastanowić się i jakoś zareagować. Nagły ciąg porwał ją ku górze, a myśli oczyściły się, jakby wraz z twardym podłożem pod stopami straciła także rozum. Nie wiedziała nic, a przede wszystkim nie widziała. Żadne tak wyraziste bodźce jak te wzrokowe nie mogły zrekompensować jej utraty wizji. Nie wiedziała gdzie sięgać i czy jest w ogóle po co. Musiała poddać się temu niecodziennemu wrażeniu i trwać w nim do skutku.
Kiedyś i to musi się zakończyć, pomyślała mimowolnie, chociaż to myśl jakby samodzielnie wpłynęła do jej lekkiego umysłu. Wkradła się tam i utknęła na dobre. Kami pozwoliła jednak pogrążyć się wrażeniu, że ma rację. Nie będzie spadać w nieskończoność, chociaż może to był lot? Lot... on również musi mieć jakiś cel.
Cel był. Nadszedł niespodziewanie, a jednocześnie gdy w końcu nadszedł nie była w ogóle zdziwiona. Zaakceptowała taki rozwój sytuacji, ze spokojem leżała zapatrzona w ciemność przed sobą. Palce rozłożonych na boki rąk zaginały się powoli w pięści, a potem pełna dłoń wsunęła się powoli na klatkę piersiową.
Zmusiła się do siadu, ale wraz z nim nadszedł mechaniczny odruch rozglądania się. Zniżyła brwi.
- Co teraz? - zapytała obojętnie kierując słowa w eter. Najpewniej to sześcian będzie łaskaw jej odpowiedzieć, ale wcale nie zadała pytania właśnie jemu. Nie mogła wiedzieć, czy nadal jest sama i jak wygląda to, co znajduje się dookoła.

/Przeprasza za marny post, ale w sumie nie mam za wiele do roboty...

 Przechyliła ciało na bok. Obie dłonie spoczęły płasko na podłodze. Szukała jakichś podpowiedzi, podziałów. Po raz kolejny miała mierzyć się w szachownicą pułapek? Jaka była w dotyku powierzchnia, na której się znalazła? Śliska, szorstka, chłodna, ciepła, gładka, chropowata? Płynnie, jak gdyby nigdy nie posiadała wzroku przeszła z badania otoczenia tym zmysłem, na testowanie go dotykiem. Niewątpliwie ogromny w tym udział miał brak jednej gałki ocznej jak i większość życia spędzonego pod ziemią, niemalże bez światła. Z wielu powodów to był jedyny zmysł, którego odebranie nie mogło nią wstrząsnąć tak wyraźnie, jak ktoś mógłby się spodziewać. Gdzieś wewnątrz siebie nadal drżała, ale panowała nad niepokojem, przekuła go w silniejsze niż wcześniej skupienie.
 Musiała być piekielnie dokładna, by przełożyć czucie na obraz.
 Jakie było powietrze i czym pachniało? Z jakiego powodu gęstniało, chociaż nie zdążyła nawet postać? Mechanizm musiał działać niezależnie od jej działań, jakby wyznaczał limit czasowy, którego musiała się bezwzględnie trzymać. Pomieszczenie się zmniejszało i dlatego paskudny dwutlenek aż tak się kumulował? A może to ona traciła swoje miniaturowe rozmiary i zaczynała dusić się w tej sześciennej klatce?
 Pozwoliła sobie wstać i wyciągnąć rękę ponad głowę. Nic poza tym. Czy sufit znowu jest poza zasięgiem, czy może tym razem pomieszczenie ma niski strop? Pytania pojawiały się jak szalone, a odpowiedzi mogły nadejść jedynie poprzez powolne badanie struktury otoczenia.
 Poza tym był jeszcze głos. Sześcian przeszedł przemianę, która pojawiła się dla kobiety naturalnie, prawie jak oślepnięcie. Gdzieś w duchu spodziewała się, że słowa dobywające się zewsząd nie są jej przyjacielem. Od początku nie otwierała się dla tego tonu, traktowała go jako zjawisko istniejące gdzieś obok całej wydarzenia, a jednocześnie integralną część więzienia.
 Nie było mowy o zdradzie. Sześcian nigdy nie był jej przyjacielem. Od samego startu był jedynie wrogiem, zbyt zadufanym w sobie, by przyznać inaczej. Zbyt nieświadomy własnej egzystencji? Nie zareagowała na jego słowa. Cały czas jej głównym celem było odnalezienie wyjścia.

— Który kierunek to przód? — zapytała i kliknęła językiem.
Od kiedy trafiła do tego pomieszczenia, obracała się już tyle razy, że określenie 'przodu' było niezwykle nieprecyzyjne. Szczególnie jak na sześcian, który dotychczas miał w zwyczaju mówić wszystko bardzo technicznie, jakby w obawie, że jakaś niekonkretna informacja podkopie jego pozycję w tym świecie, gdzie tylko on bytował. Nawet teraz próbowała sięgać wzrokiem gdzie tylko się dało, kręcąc ramionami wokół siebie. Nie wyprężała się za mocno, by nie uszkodzić wcześniejszych ran, ale kiedy okazało się, iż okolica nie skrywa ani jednego sekretu, zaczęła się powoli przemieszczać. Były to małe kroki, po których następowały po raz kolejny badanie wszystkiego w zasięgu.
Nie chciała być gwałtowna w swoich działaniach, a jednocześnie nie siedziała i nie płakała. Uznała, że będzie wszystko powoli, metodycznie sprawdzać, aż natrafi na jakiś ważny punkt w pomieszczeniu. Jeżeli sześcian miał wizję na jej położenie, to mógł ją pokierować, dobrze czy źle, ważne że nie będzie musiała kręcić się w kółko. Być może nawet by go posłuchała, gdyby nie zadane wcześniej pytanie i obawa z niego wynikająca.
Jednocześnie nie było większej możliwości, by wskazał jej sam z siebie położenie przodu, tyłu, czegokolwiek. W którymś momencie pozwoliła sobie stanąć w miejscu i niemal bez ruchu, oddychając spokojnie czekała na jego dalsze słowa. Może będzie chciał dodać coś jeszcze?

 — Gówno jest zazwyczaj zbyt ciężkie, by się kręcić przy spuszczaniu wody — odpowiedziała. — Sześciany potrafią się wypróżniać?
 Mimo to, stała od dłuższej chwili w jednym miejscu, dając kostce szansę na to, by wykazać się w kierowaniu ślepą osobą. Polecenia były proste, przynajmniej z początku. Obracała się lekko w lewo, bardzo powoli, by krzyknięte w odpowiednim momencie słowo: "stop!" rzeczywiście nakierowało ją w stronę, jaką początkowo okrzyknął nazwą: naprzód.
 Nie robiła tego oczywiście na złość głosom. Od samego początku kręciła się wokół własnej osi celem zbadania otaczającej ją ciemności. Trudno powiedzieć, w którym konkretnie momencie słowa sześcianu dotarły do jej uszu. Miała uznać przód za kierunek, który miała przed sobą, teraz, a może ten gdy zdanie dopiero się zaczynało? Czasami patrzyła na lewo i na prawo, zmieniając ustawienie, w którym front ciała mógł wskazywać odpowiednią drogę. Nie było sensu się złościć, ale kostka jak zwykle musiała czuć się górą. To dlatego w końcu zamarła w jednym miejscu i pozwoliła się nakierować.
 Przód.
 Nie widziała nic nowego na trasie obranej przez siebie drogi. Nie widziała, bo widzieć nie mogła, ale zmiany odkrywane dotykiem również pozostały dla niej nieosiągalne. Pomimo ponagleń utrzymywała swoje ostrożne tempo, które w żadnym wypadku nie nazwałaby szybkością ślepego kota. Ślepe koty kręciły się tylko w kojcu, łapane przez czujną matkę i zanoszone do jednego punktu do momentu, aż ich oczy utracą błękitną barwę i zyskają możliwość widzenia.
 — To rozkaz? Groźba? — zapytała cicho. — Od kiedy głosy próbują mnie zabić, nie ufam ich sugestiom tak bardzo, jak pewnie powinnam. Prowadzisz mnie do kolejnej pułapki, czy zagadki? A może to przejście na arenę do walki z lwem? — Poprawiła włosy, zabrała kosmyki z twarzy, co oczywiście nie poprawiło wizji w ogóle. — Cholera, przez twoje rozmowy o gównie zaczęło mnie kręcić w pęcherzu. Za dużo wody.
 Powoli, nadal badając wszystko co w zasięgu ręki poruszała się we wskazanym kierunku.

May the odds be ever in your favor