- Zastanawiam się... - zaczęła powoli, ale natychmiast pogrążyła się w niedostępnych dla swojego więzienia myślach. Chociaż tego jednego nie próbował jej odebrać, nie grzebał w umyśle kobiety, który w zależności od poziomu bolesnych bodźców z zewnątrz działał wolniej lub szybciej. Gdy pojawiła się chwila do nabrania oddechu, myśli przelewały się wolniej, musiała się skupić i pozbyć dzwonienia w głowie, jakie towarzyszyło jej od dłuższej chwili. Mechanicznie przesuwała wnętrzem dłoni po uszach starając się pozbyć tego, co miałoby blokować słuch, nawet jeżeli doskonale wiedziała, że w ten sposób nie pozbędzie się fizycznego uszkodzenia z wnętrza.
Gdy znalazła sobie zajęcia dla rąk, na moment zapomniała o nieprzyjemnym wrażeniu. Usiadła przed pudłami i tak jak wcześniej zajęła się przede wszystkim testowaniem. Wciągnięcie przez blask światła kawałka sznurka nie było szczególnie przełomowe. Nadal mogła spodziewać się dosłownie wszystkiego, ale przynajmniej nie musiała już sądzić, że nakazano jej upleść czapeczki i rękawiczek dla kostki. Opcji było sporo i po raz kolejny przy pomocy metody prób i błędów musiała wykluczyć niektóre możliwości, głównie te, które mogły zwiastować nieprzyjemne konsekwencje nieprzemyślanego działania.
Związała kilka sznurków ze sobą tak, by kawałek takiej liny mógł sięgnąć aż po sam sufit, bez wypuszczania go z uścisku dłoni tu na dole. Chciała sprawdzić co się stanie z kolorowym materiałem, który zetknął się z tajemniczym blaskiem. Po podrzuceniu go do źródła jasności powinien zostać wciągnięty wyżej, tak jak jego pojedynczy poprzednik. Mogła jednocześnie sprawdzić, jak mocny jest ciąg sprawiający, że niewielkie fragmenty są bezpowrotnie wsysane, a jednocześnie chciała po kilku minutach ściągnąć linkę znowu na ziemię i sprawdzić, co stało się z jej końcem.
Póki co nic więcej, bez zbadania otoczenia nie chciała robić zbyt wiele, dlatego rozmowa była jedyną alternatywą, by nie pogrążyć się w ciężkich myślach walki o wydostanie się z pułapki.
- Za dużo kręcisz. Zająłbyś drugie miejsce. - odpowiedziała na przydługie pytania kostki. - Beeeep~ - Imitowała odgłos błędu maszyny po czym podniosła głowę, po części czekając na wynik swojego eksperymentu, a we fragmencie po to, by zwrócić się do sześcianu. - W tym momencie tracisz rękę.

- Już nie. - zakpiła.
Wynik eksperymentu niezbyt ją zadowolił. Co z tego, że kawałek sznurka został wciągnięty do góry, skoro mogła go lekkim szarpnięciem sprowadzić znowu na ziemię? Ciąg był nijaki, chociaż trudno było się spodziewać oszałamiających wyników, kiedy chodziło jedynie o kawałek leciutkiej jak piórko linki. Kolory nie miały żadnego znaczenia, nie robiły na kobiecie wrażenia, niezależnie od barwy wynik był identyczny. Różniły się więc tylko i wyłącznie tym jednym aspektem, który w nieskazitelnie białej przestrzeni wnętrza kostki nie robił wielkiej różnicy. W tle nadal hałasowały uruchomione wcześniej pułapki, szumiący ogień, bulgocące paskudnie błoto i inne przyjemności, ale żadna z nich nie wyglądała tak abstrakcyjnie, jak zestaw podarowanych z nieba rzeczy. A przecież była pewna, że niewiele będzie w stanie ją już zaskoczyć.
Skoro zakończyli rozmowę, jednooka mogła skupić się na dalszej zabawie. Zabawa, bo inaczej nie mogła nazwać przypadkowego testowania właściwości przedmiotów i otoczenia, czego teraz dokonywała bez odwlekania. Z pomocą sznurków i jednego z obrusów zrobiła coś na przykład czary spadochronu, niewielkiej, bo wymiary materiału nie były imponujące, ale po raz kolejny chodziło jedynie o przetestowanie, czy taka konstrukcja da radę spowodować mocniejszy zryw siły wciągającej wszystko w świetle.
Nie trzymała swojego dzieła zbyt mocno, nie chciała poczuć nagłego szarpnięcia na obolałych ramionach, dlatego gdyby zadziało się coś niespodziewanego, puściłaby ku górze pierwszy z tworów.

Pokiwała głową. Zdecydowanie bardziej na wyniki swoich testów niż do głosu dobywającego się zewsząd. Dotychczas nie wyrażał wielkiej chęci udzielania pomocy, więc nawet jeżeli w tym momencie posiadał wiedzę, jakiej kobieta nie miała, najpewniej odburknąłby coś triumfalnie zaraz po oświadczeniu, że jej tego nie powie. Czy był więc jakikolwiek sens pytać?
Szczerze wątpiła.
Sznurka od początku nie trzymała mocno z zamiarem wypuszczenia go, jeżeli tylko odczuje ciąg, więc tarcie ją zdziwiło. Czyżby nie panowała już nad uściskiem władnych dłoni, które wyraźnie nastawiła na minimalny udział w utrzymywaniu konstrukcji w rękach? Zamiast więc od razu skupić się na tym, co zobaczyła, spojrzała najpierw badawczo na palce. Zaciskała je i rozluźniała delikatnie sprawdzając, czy zaszła jakaś zmiana w reakcjach ciała na sygnały wydawane przez mózg.
Nie było zmiany, więc skąd dziwne zachowanie nieposłusznych dłoni?
Westchnęła do samej siebie i opuściła rozluźniona ramiona. To byłoby całkiem normalne, gdyby zaczynała powoli tracić rozum z powodu tego miejsca, ale dotychczas odczuwała dyskomfort fizyczny dużo bardziej od psychicznego. Umysł poza lekkim zmieszaniem trzymał się całkiem nieźle, ale jednak nie była na tyle kreatywna, by z gwoździa i sznurówki zmontować samolot. Zdolności inżynierskich jej poskąpiono, ale skupiła się na tych odrobinę ważniejszych dla jej fachu.
Zabrała się do roboty.
Tym razem konstrukcja czaszy była większa, a zamiast przywiązać linki do siebie, związała ze sobą cztery obrusy i zrobiła z nich coś na zasadzie siatki, albo kosza, w jaki mogła się usadowić, zanim podrzuciła powierzchnię nośną ku ciągowi. Zobaczymy, co stanie się teraz.

Zagadki, zagadki, kolejne zagadki.
Jakby samo bycie wsyśniętym przez światło i pojawienie się w innym pomieszczeniu nie było wystarczająco dziwaczne. Głosy odezwały się zanim jeszcze zdołała zebrać się z ziemi. Robiła wszystko powoli, badając, czy bezpiecznie jest drgnąć ze swojej pozycji. Nie miała żadnej pewności, ale musiała zaryzykować, żeby podejść do stolika i widzieć o czym prawią cztery kobiety. Przycisków, tak jak obiecały, było siedem, żaden się nie wyróżniał, wielkością, kształtem, wzorem. Kusiło ją nacisnąć wszystkie na raz, uderzyć w bokiem ręki tak, by system tej cholernej kostki oszalał. Spodziewała się jednak, że rezultatem byłoby najpewniej pojawienie się wszystkich złych rzeczy na raz, a na to nie miała już siły.
Kostka zmusiła ją do zastanowienia się, najgorszej rzeczy jaką można było zlecić poirytowanej jednookiej. Chociaż zdała sobie sprawę, że wpadła po czubek głowy w tarapaty, nie potrafiła poddać się ślepej agresji, tłumiła w sobie cały gniew i wyżywała się po cichu na wszystkim, na co padał jej wzrok.
Głupia podłoga, głupi stolik, głupie głosy i tam mgła. Kręciła ustami nachylona ponad przyciskami, palcem wskazującym machając ponad nimi, jakby w myślach cytowała dziecięcą rymowankę. W prawdzie wybór w którymś momencie okazał się dla niej niemalże losowy, ale tym co miała teraz w głowie było nie desperackie ciągnięcie losu za nos, a próba odszyfrowania mechanizmu.
Wisiała tak przez dłuższą chwilę, wyglądało to tak, jakby usnęła na stojąco. Nieruchomo, z zamkniętymi oczami przesuwała w myślach klocki oznaczone niepożądanymi rozwiązaniami. Z grupy kilku na pewno wykluczyła tylko jeden, ale walka z resztą musiała pozostać loterią. Nie miała zamiaru oddawać niczego głosom, dlatego nie drgnęła nawet przy propozycji wymiany za podpowiedź. Musiała zaryzykować, zaczynając od możliwości, która dawała jej najwięcej szans na osiągniecie celu.
Dwie. Poprawiła się w myślach. Bezpieczniejsza, ale mniej prawdopodobna do odgadnięcia za pierwszym razem, oraz ta, która dawała jej jasny wynik - wygraną, albo natychmiastowe otrzeźwienie.
Otworzyła oczy i wcisnęła czwarty od lewej przycisk.

Zacisnęła wargi na odgłos gongu, który pojawił się znikąd, jak wszystko inne, czego doświadczała w pułapce kostki. Nie potrzebowała dodatkowych atrakcji, fajerwerków, efektów dźwiękowych i kolorystycznych. Wystarczyło, żeby głos powiedziały jej jasno, że spieprzyła sprawę.
I chociaż do końca zakładała, że jednak ma rację, wzrok został jej odebrany z pewnością swojej racji. Nie drgnęła, chociaż ciemność wypełniła cały obraz. Nachylona nad stołem czekała w bezruchu i dopiero po chwili sięgnęła ostrożnie do nasady nosa, delikatnie przesuwając palcem po powiece. Z zewnątrz nic się nie zmieniło, oko nie wyglądało na naruszone, nie bolało i reagowało na kontakt z dłonią. Jedyne, co zostało jej odebrane, to wizja.
Oblizała suche usta i wymacała dłonią pozostałe przyciski. Postanowiła zachować spokój, nawet jeśli wnętrze miała sparaliżowane. Niemoc chwytała ją w swoje macki jak demoniczne cienie ze zbyt przerysowanych horrorów. A mimo to czuła się teraz właśnie jak bohater, który musi trzymać klasę przed innymi, będąc jednocześnie pożeranym od środka przez jakieś robactwo.
Nie podjęła się rozmowy z głosami. Ich wierszowane wypowiedzi nie przemawiały do niej w kategoriach artystycznych doznań. Wielki rozrzut w możliwościach odpowiedzi ujmował im inteligencji, którą tak bardzo starały się zaprezentować swoimi przemowami. Nie sprezentowały jej zagadki, ale rosyjską ruletkę, z tym, że w magazynku było zbyt wiele pocisków, by uznać zabawę za wynagradzająca odważnych. Miała się po prostu poddać, ale póki co odebrały jej tylko wzrok, a nie wolę walki.
Korzystając z dotyku przekierowała dłoń na trzeci przycisk i uderzyła w niego z niezachwianą pewnością. Nie mogła już widzieć, ale słyszała i czuła, jak okrągły wcisk równa się z poziomem stolika. Pozostało jej oczekiwać na rozwój wypadków, nieco bardziej nerwowo niż przy poprzednim razie. Przymrużyła powieki. Brak wzroku mógł być kłopotliwy.