No dobra, najwyraźniej nie było dobrego wyjścia z tej sytuacji. Miała po prostu dać się grzecznie pokiereszować dla zabawy jakiegoś pieprzonego sześcianu. Nie wiedziała już, co boli ją bardziej. Niemożność reakcji, czy brak logiki tej chorej gry. W tym momencie powinna już przestać określać swoje położenie jakby była pionkiem na planszy, nie, była tylko zabawkę w szczęce jakiegoś perfidnie brutalnego kundla. Nie było możliwości, by wyszła z jakiejkolwiek sytuacji zwycięsko, każda kratka szykowała dla niej mordercze wyzwanie, a najlepiej dwa, albo trzy. Dziesięć na raz. Niedługo położy się plackiem na środku i da zjeść. To nie było nawet ciężkie czy wymagające, było po prostu pułapką na niedźwiedzie, która złapała mysz.
Nie dość, że nie udało jej się wydostać z błota, to jeszcze atakował ją sęp. Rany na rękach na dobre uniemożliwiły użycie ich w taki sposób, w jaki powinny być używane, krew trysnęła z ran zanim zalepiło je błoto. Mieszanka ulgi i bólu wykwitła na jej twarzy z nieokreślonym grymasie, a sęp nadal pikował. O ile dało się znaleźć jakiekolwiek szczęście w dnie, które się zatrzymało, to jednooka go nie dostrzegała. Jak niby miała się wydostać z tej dziury, skoro ręce były niemalże niesprawne?
Zapatrzyła się na ptaka zaciskając zęby w próbie zachowania jęknięcia w sobie. W momencie gdy widziała, że mechaniczna bestia zawraca i kieruje się znowu ku niej odczekała na właściwy moment i... nabrała powietrza w usta, zacisnęła powieki najmocniej jak to możliwe i schowała głowę w paskudnej mazi. Jeżeli kosztem zachowania głowy było wybrudzenie się w stu procentach, to była zdolna ją zapłacić. Tylko kilka wyliczonych sekund. Ptak był zbyt duży, by robić ciasne zakręty. Jeżeli uda jej się uniknąć jego pazurów, to będzie musiała unieść podbródek ponad poziom błota i wypluć go tyle, ile się da. Nie zakładała, że jest smaczne.

Uniosła głowę ponad poziom bagnistej pułapki, w pierwszy momencie wydusiła z siebie całe powietrze i oczyściła usta. Strzepała większość błota z dłoni i planowała od razu pozbyć się go z oczu. O ile zacisnęła je wystarczająco dobrze, powinna móc przez kilka krótkich chwil móc je otworzyć, zanim błoto z włosów ścieknie poniżej. Dźwięk był interesujący, przede wszystkim mógł sugerować rozwiązanie jej problemu - zderzenie ptaka z podłożem, ale równie dobrze mógł świadczyć o nowym zagrożeniu. W trybie natychmiastowym musiała odkryć co zwiastuje ten nieprzyjemny dźwięk.
W zależności od tego, co udało jej się odkryć, mogła spróbował wyczołgać się znowu na sąsiednią, uruchomioną ptasią kratkę, albo pozostać w swojej średnio bezpiecznej kryjówce i zanurkować jeszcze raz, jeżeli zajdzie taka potrzeba. Niewiele robiła sobie z błota, poza tym, że było oczywiście niezbyt zdrowe dla świeżych obrażeń. Tym jednak mogła zająć się dopiero wtedy, gdy sytuacja się nieco rozjaśni. Brud w obrażeniach częściowo jej także pomagał, krwawienie nie było tak intensywne, bo nacięcia się zalepiły, ale nadal czuła nieprzyjemne pulsowanie na ramionach, pojedyncze ślady po pazurach działały jak jedna, większa rana na każdym z boków. Z trudem walczyła w tych warunkach, ale działała przede wszystkim adrenalina i potrzeba przeżycia.
Nie miało to nic wspólnego z surwiwalem, bo ten opierał się na twardych, ale logicznych zasadach. Nie, tutaj po prostu przechodziła kolejne próby zabicia jej w najbardziej horrendalny sposób. Ale niech tak będzie, przeżyje i to.

Usiadła na skraju płyty, jako ostatnie wygramoliła z dołu nogi. Błotnista maź na całym ciele działała dodatkowym ciężarem, a przecież i tak była już zmęczona serią niecodziennych przygód. W pierwszym momencie nabrała kilku głębszych wdechów, a dopiero potem skupiła się na pozbyciu się grubej warstwy rozmokniętej ziemi. Ściągnęła koszulę i strzepała wszystko to, co nie zdążyło wsiąknąć w materiał, wewnętrzną, czystszą stroną starła brud z twarzy i ramion, przede wszystkim z nich. Rękawy śnieżnobiałej kiedyś górnej części ubioru oderwała od korpusu na szwach i potraktowała w ten sam sposób. Skoro i tak były poszarpane w kilku miejscach, to równie dobrze mogła wykorzystać je w bardziej użyteczny sposób. To, czym obiecała się zająć zaraz po uwolnieniu z dołka były świeże rany, teraz poruszone, pozbawione nacisku warstwy błota płonęły na nowo żywym ogniem. Już wcześniej zasmakowała w możliwościach metalicznych stworzeń, ale to było dużo większe od wróbli i proporcjonalnie bardziej niebezpieczne. Nie zrobiła im nic złego, a jednak próbowały ją zabić. Nigdy nie ufała za bardzo maszynom, a te tutaj przypomniały jej tylko dlaczego.
Materiał z rękawów przedarła wzdłuż szycia, a długie paski przerobiła na prowizoryczny opatrunek. Całości błota nie było szans się pozbyć, ale wytarła go tyle, by pokazała się świeża krew wzdłuż nacięć. Dopiero wtedy obwiązała ramiona by osłonić je przed kolejnymi uszkodzeniami. Niewiele, ale lepsze to niż pozostawienie uszkodzeń samym sobie. Westchnęła i spróbowała rozprostować ręce, przetestować ich możliwości w tym stanie.
Drugą ważną sprawą był los, który spotkał mechanicznego sępa. Zauważyła jak porusza się krzywo, aż w końcu przechyla 'martwy' na ziemi. Kratki pod wpływem jego ciała nie uruchomiły się, co było równocześnie ciekawe i denerwujące. Wcześniej miała wrażenie, że każde naruszenie przestrzeni płyty uruchomi pułapkę, ale potem rzucone fragmenty wróbli zaprzeczyły tej tezie.
- Nadal żyjesz? - rzuciła niechętnie w przestrzeń zastanawiając się, czy sześcian ma jej coś do powiedzenia. Jednocześnie postanowiła, że poświęci chwilę czasu by doprowadzić się do lepszego stanu. Pewnie nie zdziała wielkich cudów, ale spróbuje chociażby wyzbyć się małych kamyczków i tych niewielkich bruzd, jakie pozostawiły jej wróble.

/Brak ruchu w tej kolejce. Zostaje na 4B

Oblizała wargi i splunęła na bok. Piaskowy posmak i woń bagna należały do mniej ważnych, aczkolwiek nadal irytujących pamiątek po świeżej kąpieli błotnej. Uznała też, że nacięcia na ramionach funkcjonują na zasadzie zacięcia się papierem. Sporo krwi, ale mało poważnych konsekwencji poza uciążliwym pieczeniem. Przekręcała szyję i śledziła rozwój wypadków, materiał nasiąkający posoką i zaczerwienioną opuchliznę wokół każdej z podłużnych bruzd. Badała możliwości kończyn z delikatnością. Wiedziała już, że w razie czego może liczyć na swoje górne kończyny, ale wolała trzymać je blisko ciała nieużywane tak długo, jak to tylko możliwe. Niech odpoczywają, póki nie dzieje się nic tragicznego.
- Dzięki. - mruknęła na odczepne, bo słowa kostki wcale jej nie pocieszały. Brak mechanicznych, czy nawet żywych stworzeń nie wykluczał setek tysięcy innych zagrożeń, które pewnie na nią czyhały. Z nogami miękkimi od wysiłku i rękami obitymi w tak wielu miejscach, że nawet nie liczyła przetarła włosy oblepione nadal błotem i skierowała się na kolejną kratkę.
Może wreszcie trafi się coś, co będę mogła użyć na własną korzyść?
Stanęła wyprostowana na płycie, na której spędziła kilka ostatnich długich minut oczyszczania ciała. Każda kolejna wyglądała identycznie jak poprzednie, nie było nic szczególnego, co by je wyróżniało, dlatego po raz kolejny mogła wybierać na oślep wiedząc, że dłuższe zastanawianie się niewiele pomaga. Odszukała wzrokiem umierającego, mechanicznego ptaka i wybrała sąsiadującą z jego truchłem miejscówkę.
Wzięła kilka głębszych oddechów i uspokoiła ciało. Nabrała lekkie rozpędu i z rozbiegu skoczyła ku C2. Nastawiona od razu na walkę po wylądowaniu, o ile coś nie nie zapadło, nie spadło, nie zwaliło jej z nóg i tak dalej rozejrzała się szybko w celu zbadania sytuacji. Uniosła ramiona przed twarz oczekując ataku, albo kolejnego wybuchu żywiołu. Spodziewała się dosłownie wszystkiego.
Chociaż dla odmiany, zamiast metalowych bestii mogłoby napaść ją słodkie, jadalne myszki wykonane z żelek. To była chyba jedyna kategoria możliwości, których nie oczekiwała. Nie było tu za wiele przyjemnych zjawisk.

--> C2

I na staraniach się skończyło.
Gadanie do kostki działało jak obosieczny miecz, z jednej strony pomagało jej nie skupiać się na bólu, z drugiej samo w sobie było jak dążenie do gniazda szaleństwa. Kostka, rozmowa, absurd.
Udało jej się jednak wylądować na kratce, w którą celowała przy skoku. Nogi ugięły się pod wpływem zderzenia z ziemią i zamortyzowały większość energii, jednak ręce nadal emanowały rwącym bóle z każdym, nawet niewielkim ruchem. Skrzywiła się znacznie zanim na nowo wyprostowała ciała gotowa do obrony twarzy i ważnych członków.
Nic jednak się nie stało.
Niepokój był tak samo silny, nie traciła ostrożności. Delikatnie badała każdy kierunek, podłogę i sufit, nasłuchiwała najmniejszych szmerów, w pewnym momencie obejrzała nawet własne ciało w obawie, że coś może ją napaść od środka. Było jednak zadziwiająco spokojnie, przez krótką chwilę znowu miała ochotę poczekać kilka minut, by oczyścić także te mniejsze rany. Podeszła do sprawy powoli i spokojnie, zobaczyła panel przyczepiony do powierzchni krat i je same.
Odgrodziły dalszą drogę, ale same w sobie nie były wielkim zagrożeniem. Przyglądała im się, ostrożnie dotknęła metalu i sprawdziła przestrzeń między. Nie było szansy na to, by prześlizgnęła się przez tak wąskie szpary. Utkwiła więc spojrzenie na tablicy pełnej cyfr i kilku liter.
- 1590... Wenus zakrył Marsa, ale pewnie niewiele cię to obchodzi. - powiedziała pod nosem i przytknęła palec do do panelu. - MDXC - powtórzyła na głos ze swoich myśli i wybrała po kolei cyfry: 0, 5, 1, 9.
Odsunęła się od razu od tablicy i czekała na reakcję otoczenia.
- No dalej. O to ci chodziło? - zerkała kątem oka na diodę, która dotychczas została uśpiona. Podejrzewała, że jej kolor może wskazywać na dobre lub złe wpisanie kodu. Było jeszcze coś, te pięć pustych pół, które niewiele jej teraz mówiły. Może coś dopiero się w nich pojawi?

// 3, 91