Sytuacje tego typu były na porządku dziennym, nie bez powodu jako jedna z niewielu korytarze znała niemal do perfekcji. To lata przemieszczania się po nich dostarczały potrzebnego do płynnej komunikacji doświadczenia, lecz chociaż wizualna mapa podziemia widniała w jej umyśle jako wyrazisty obraz, nawet ona posiadała kilka niewielkich, lecz jednak, czarnych plam. Nie były to korytarze z punktu widzenia strategicznego ważne i potrzebne do pełnego funkcjonowania, niejednokrotnie i nimi się poruszała, lecz pozostały jako te nieoznakowane, zwykłe miejsca, niewarte zaznaczania nawet w głowie. Nie niosły ze sobą zagrożenia, ostatecznie też każdy centymetr kryjówki był przez te setki lat sprawdzony, jeżeli nie przez nią, to przez poprzedników.
 Jednego nie była w stanie jednak przewidzieć, a mianowicie działania czynników zewnętrznych, ironicznie nawet tych wewnętrznych, jak chociażby ten dziwny wyciek, który przecież musiał swoje źródło mieć w podziemnych zwojach rur, przylegających bezpośrednio do betonowej twierdzy kryjówki. No i w końcu są też takie zjawiska, których po prostu nie da się przewidzieć nie będąc śniącym na jawie. Wielki sześcian pojawiający się nagle na środku przejścia? Podejrzane, lecz nie na tyle, by zaniepokoić się ponad stan.
 Przeciągnęła wzrokiem niemego pytania po pudle, kostce, tym czymś, co urosło przed jej wzrokiem, nagle i z mroku. Zatrzymała się, ale nie miała zamiaru raczyć swoją osobę sześcianu nazbyt długo. Nie wyglądał jak coś, co mogłoby komukolwiek zagrozić, z drugiej strony... po cholerę ktoś to tu stawiał? Ciekawość brała górę, bo trudno posądzać przywódcę o jej brak. Jak chyba każdy, wiele rzeczy robiła ze zwykłego zaspokojenia swojego domagającego się nowości umysły. Podsunęła kawałek plastikowego patyczka pod usta i złapała zębami jego końcówkę miętosząc resztę w palcach.
 Gdyby miała kij, tknęłaby to coś kijem, ale kija, ani na dobrą sprawę nic pożytecznego ze sobą nie posiadała. Miała jedynie przejść z punktu A do punktu B, nawet średni czas przejścia miała w głowie policzony, a jednak na trasie pojawił się czynnik X. Westchnęła. Nie lubiła czynników X. Miały to do siebie, że wtłaczały w jej życie jakieś sytuacje x, wydarzenia y i ludzi z. Ludzi z też nie lubiła.
 Wysunęła patyczek z ust i dźgnęła w sześcian oczekując jakiejś reakcji.

Ekwipunek:

Sytuacja x prowadząca do wydarzenia y. Nieprzewidywalny wpływ czynnika, czyli dokładnie to, co przewidziała na widok dziwnego pudełka. I to nie tak, że nagły zwrot akcji w ogóle na nią nie zadziałał, wręcz przeciwnie. Gdyby nie to, że w korytarzu znajdowała się sama, jeszcze długo płoniłaby się przez krótki, wysoki okrzyk, jak wydała z siebie, kiedy niewidzialne macki, tudzież tajemna siła pudełka porwały ją w jego kierunku. Szybko jednak okazało się, że próba wyrwania się nie przynosi efektów, jest niemalże bezcelowa, poza utrzymaniem morali wewnątrz umysłu nie miała większego sensu. Próba pochwycenia tego czegoś natychmiast spaliła na panewce, nie było czego łapać, a ziemia uciekała spod nóg w zawrotnym tempie. Najpierw uniesiona przez pudełko, a potem wciągnięta do jego środka - taki los spotkał kobietę, która dźgnęła plastikowym patyczkiem tajemnicze zjawisko.
 Uderzyła o podłogę. Nie było to na tyle bolesne spotkanie, by wyniknęły z niego jakieś konsekwencje, ale Kami bynajmniej nie była przyzwyczajona do porwań w wykonaniu sześcianu, który za pomocą swoich niecodziennych umiejętności ciskał nią o parkiet swojego wnętrza. Tego też nie stwierdziła tak od razu. Widok był intrygujący, ale daleko jej było do zachwycania się swoim położeniem, była raczej zaciekawiona i czego nie dało się ukryć, porządnie przestraszona.
 Uniosła się z kolan, strzepując ubrania z ewentualnego brudu, bardziej w ramach nawyku niż faktycznej potrzeby zadbania o stan swoich spodni. To głos przejął teraz rolę najważniejszego punktu skupienia. Dochodzący zewsząd, obcy i zimny jak stal.
 - Trudno mi uwierzyć, ale wydaje mi się, że znalazłam się właśnie wewnątrz sześcianu... wewnątrz Ciebie? - zapytała. Nie miała większych oporów przed mówieniem z jednego powodu. Cała sytuacja prezentowała się już na tyle abstrakcyjnie, że wyrażenie na głos swojego dziwnego założenia nie wydawało jej się wcale mocno odbiegające od obecnych realiów. Z drugiej strony, zastanawiała się, czy jakimś cudem nie śni. Sny miały to do siebie, że człowiekowi wydawało się, iż wszystko ma sens. A więc nawet to, że mogła zasnąć, widniało w głowie kobiety jak bardzo sensowny pomysł na wyjaśnienie swojego położenia.
 Rozejrzała się dookoła, stojąc na jednym miejscu. Z jakiegoś powodu miała wrażenie, że zstąpienie z kratki, na której obecnie była, mogłoby wywołać jakieś dalsze wydarzenia y. Przynajmniej do momentu, kiedy nie uspokoi się i dowie czegoś więcej, nie miała ochoty testować swojego szczęścia. Tak idealny podział podłogi i sufitu na kratki wydawał jej się co najmniej podejrzany. W końcu nie straciła nagle pamięci, dobrze wiedziała, że coś wciągnęło ją do środka. Widziała to.

Kostka odpowiedziała jej swobodnie. Chęć przesunięcia otartą dłonią po twarzy była zbyt wielka, by ją powstrzymać, dlatego powoli przeciągnęła ją ku górze i zatrzymała na czole. Gorączka? Nie. Jeżeli czegoś się nauczyła przez lata życia w tym świecie to to, że gadające sześciany nie istniały przez dwa tysiące lat, ale po pewnym roku i pewnych zdarzeniach miały prawo powstać, jako integralny element absurdalnej egzystencji, jaką wszyscy obecnie prowadzili. O przeszłości mogła sobie gdybać, jej wiedza opierała się na książkach głównie, ale jedynie dział fantastyki i science-fiction mógłby prawić coś odnośnie żywych figur. Tych gatunków Kami tykała zbyt mało, by sięgnąć pamięcią i znaleźć chociaż fragment podobny do jej obecnej sytuacji.
- Nic takiego nie powiedziałam. - odparła wzdychając. Sześcian przejawiał nadmiar energii. - Nie znam się na kostkach i nie wiem jak u nich z prawem własności, ale leżałeś na mojej drodze. Mogłam Cię kopnąć, ale nie chciałam uszkodzić, może to doceń...
Naciągnęła palcami skórę pod oczami. Czy śniący może dostrzegać absurd swojego snu? Rozmowa toczyła się w najlepsze, a jednooka czuła się jak na jakimś spotkaniu rodzinnym z bardzo denerwującym wujkiem z obcego M. Taki wujek może nie wydawał się groźny, ale nie wiedziała czego się spodziewać po osobniku, który postanowił ją do siebie wciągnąć. Jak dziwaczne jest w ogóle rozmyślanie odnośnie przesiadywania w brzuchu kostki?
A potem jak gdyby nigdy nic, z boku wyrosła ręka, która trzymając idealną kopię patyczka pozwoliła posmakować czarnowłosej jej własnej zabawy. Siła tego dźgnięcie była taka sama, jak gdy ona robiła to kostce, a więc prawie żadna. Mimo to, kobieta spojrzała na przedmiot i delikatnie się od niego odsunęła.
- Oh nie. - mruknęła bez entuzjazmu unosząc lekko ręce w teatralnym geście poddania się, ale szybko wróciła do pozycji wyjściowej z rękami blisko przy ciele i głową uniesioną gdzieś... w niebo? Nie wiedziała w którą stronę mówić, żeby sześcian nie obraził się przypadkiem, że nie patrzy mu w twarz. - Przepraszam, nie wiedziałam, że jesteś żywą kostką. Nie znam innych żywych kostek. W sumie jesteś pierwszą jaką spotkałam.
Odprowadziła wzrokiem uciekającą, szarą rękę. Ciekawe. Wydaje się, że jej więzienie jest w stanie tworzyć z samego siebie różne rzeczy, może nawet na życzenie i bez widocznych konsekwencji, ani ceny. Całkiem niebezpieczne.

Patrząc do góry miała ochotę wzruszyć ramionami. Kostka sporo gadała, ale niewiele dało się z tego wyciągnąć, nawet jej charakter wydawał się niezwykle rozlazły. Jednooka nie miała doświadczenia w kontaktach z żywymi sześcianami, więc całość dyskusji traktowała jak luźne doświadczenie. Było w tym oczywiście dostatecznie dużo ostrożności, by nie rzucić czymś nieprzyjemnym, prowokacyjnym dla nieznanego przeciwnika, ale abstrakcyjność sytuacji nie pozwalała jej się skupić w stu procentach. Miała wrażenie, jakby znalazła się w jakiejś grze dla dzieci, od której zależało jej życie. Należało traktować wszystko poważnie, a jednocześnie to przecież tylko zabawa, co złego może się wydarzyć?
- Miałam ochotę porozmawiać, ale najpierw chciałam sprawdzić, czy mnie nie zjesz. Jak widać miałam rację, bo jestem teraz w twoim wnętrzu. Ostrożność przede wszystkim. Poza tym, zignorowałeś moje słowa. To ty znalazłeś się na mojej drodze. Powinnam otrzymać przeprosiny. - zwróciła się do kostki, obracając się na pięcie w miejscu. Nie pomógł jej zlokalizować swojego centrum, do którego mogłaby mówić, dlatego pozostało jej kręcenie się w miejscu.
Zabawa zabawą, nie miała teraz czasu na nielogiczne dyskusje z ożywionymi przedmiotami, dlatego wskazania przez sześcian wyjścia na początku odjęło odrobinę z jej czujności. Ta jednak wróciła ze zdwojoną siłą.
- Na górze? - zadarła głowę jeszcze wyżej. - Ludzie nie latają. Myślałam, że to wiesz. Poza tym... co znaczą te podziały na górze i na dole? Nie mów mi, że to takie ozdobniki. Zgaduję, że jeżeli stanę na zły, to stanie się coś nieprzyjemnego? - zmrużyła powieki. Mówiła odrobinę jak do dziecka, ale chwilowo taki poziom przedstawiała ich rozmowa.

- Jakoś musiałam zwrócić twoją uwagę, poza tym, cholera, słuchaj mnie. Mówiłam, że sprawdzałam czy mnie nie zjesz, dopiero potem chciałam gadać. No i dalej nie wiem, co twoje sześć ścian robiło na mojej drodze. Sam się chyba tu nie przytoczyłeś. Kostki raczej średnio dobrze się toczą, nie to co kule. - czuła narastająca irytację, ale to było niesamowicie głupie wściekać się przez gadający przedmiot.
Może nie powinna go w takich kategoriach odbierać, ale trudno było zmówić sobie, że coś co nie jest z wyglądu człowiekiem, zwierzęciem czy rośliną nawet, jest w stanie prowadzić normalną dyskusję. Normalną, to może nieco za wiele powiedziane, zderzali ze sobą dwa światy, badając niektóre sfery, które dla drugiego pozostawały zaciemnioną plamą. Dla jednookiej świat rozumnych sześcianów otworzył się w umyśle jako całkiem nowa zakładka. Szczęściarz, jego zdjęcie będzie widnieć na okładce jako ten pierwszy, na którego przyszło jej się natknąć.
- Świat sprzed apokalipsy. Sięgasz pamięcią aż tak daleko? - zaczęła, skoro już pytał ją o temat do rozmowy. Nie podał zakresu informacji, które w sobie gromadził, dlatego strzeliła na oślep, w pierwszy lepszy temat, jaki wpadł jej do głowy.
Kiedy opowiadał jej o swoim układzie, słuchała. Informacje to jedna z najcenniejszych walut, chłonęła je w ciszy, badała swoją sytuację. Wyglądało na to, że były trzy poziomy. Najniższa, środkowa i najwyższa. Gdzieś tutaj znajdowało się przejście niżej, ale co z drogą na sam szczyt? No i te rozrysowane kwadraty... nie mogła ich zignorować.
Nie skomentowała do razu, zastanowiła się przez moment. Przewróciła plastikowy patyczek między palcami i rzuciła go na jedną z kratek przed sobą. Może akurat zdarzy się coś, co da jej pojęcie o niespodziankach, jakie ktoś dał rade w nich ukryć? Przystanięcie od razu samym sobą wydawało jej się głupie. Za dużo razy czytała o jakichś średniowiecznych zapadniach, które zrzucały człowieka w dół, tylko po to, by nadział się na kolce i umierał z dodatkowymi dziurami.
Średniowiecze w jej książkach w ogóle prezentowało się jako okres niezwykle bogaty w wymyślne tortury. Ludzie w tych czasach musieli siedzieć na tyłkach i wymyślać jak by dokopać sąsiadowi.
Rzuciła patyczek i czekała.