Oczekiwała na rozwój wypadków, ale cisza pozostała niezmącona. Nawet dioda nie raczyła się zaświecić, głucha na próby jednookiej. Z jednej strony nie dziwiła się, pusta kratka nie powinna taka zostać, chociaż miała nadzieje, że wypełnienie chociaż części pól wywoła reakcję. Wyglądało na to, że niewiele się zadzieje, dopóki wszystkie pięć kratek nie zostanie zapełniona.
Spojrzała jeszcze raz na wpisany ciąg cyfr, ale ani liczby w okienkach, ani te powyżej niewiele jej mówiły. Wszelkie próby znalezienia zależności kończyły się w martwym punkcie, system zdawał się nie działać na zasadzie oczywistych skojarzeń, ale proste dodawanie dawało dokładnie takie sam wynik, a więc żaden.
- Szkoda - rzuciła do kostki - gdyby chodziło o astronomię, może mogłabym Ci powiedzieć coś więcej.
Nachyliła się znowu nad panelem. Dopóki nie pokona zagadki, albo nie popełni błędu otoczenie pozostanie najpewniej właśnie w takim stanie. Cisza i spokój były przyjemne, ale trwanie w miejscu nie leżało w naturze kobiety.
Palec powędrował powoli w stronę klawiatury, a opuszka zatrzymała się nad jedną z cyfr.
Kątem oka spojrzała na mechaniczne truchło przedziurawionego przez kraty sępa. Wyglądał mizernie w porównaniu do wcześniej, kiedy to wcześniej stwarzał największe zagrożenie w całym pomieszczeniu. Teraz, chociaż kraty pozostały proste i zimne, ich obecność niepokoiła kobietę najmocniej.
Palec uderzył w jedynkę, dodając cyfrę do pozostałych, zapisanych już chwilę wcześniej.

Tego zdążyła się domyśleć. W zamkniętej przestrzeni gdzie wpływ kosmosu nie miał żadnego znaczenia szukanie nawiązać do astronomii było stratą czasu. Pozostała czysta matematyka, ale nawet ta, kiedy kobieta zapatrzyła się dłuższą chwilę na panel licząc w głowie sumy kolejnych rzędów, niewiele pomagała. Wyglądało to bardziej na zgadywankę z gatunku: do skutku, niżeli mający przywodzić na myśl jakiś system konkretny układ. I chociaż jednooka nie grzeszyła talentem do matematyki, nie sądziła, że odnalezienie rozwiązania wykracza poza jej możliwości.
Przede wszystkim kolory, które pojawiły się pod cyframi potwierdziły jedną z jej teorii. Pamiętała takie zabawy z dzieciństwa, ale nawet wiele lat później trafiała niekiedy na zabawę tego typu. Barwa wskazuje najpewniej, które z okienek zostały wypełnione poprawieni, a które należy zmienić. Niestety jednak kolor czerwony pojawił się przy większości z odpowiedzi. Zapis rzymski pojawił się tam dla zmyłki?
Zignorowała sześcian i rozlegający się huk. Chociaż w pierwszej sekundzie nagłe pojawienie się dźwięku zaskoczyło ją, po chwili skupiła się na nowo na panelu. Żółty mógł sugerować dwie rzeczy. Gdyby trafiła, możliwe że dziewiątka zaświeciłaby się na zielono. Wywnioskowała, że trafiła z cyfrą, ale nie z jej położeniem. A reszta była zwyczajnie zła.
(Chociażby dlatego, że na klawiaturze 3x3 nie ma przecież zera, więc nie wiem jak je wpisałam... xD)
Tym razem zaryzykowała. Kolejny układ miał na celu przede wszystkim upewnienie się w kilku kwestiach.
9 - 3 - 7 - 6 - 2

Prawdę mówiąc, spodziewała się ponownego rozbrzmienia wszystkich syren zaraz po wpisaniu swojej odpowiedzi. Tym razem odgłos nie był zaskoczeniem, a to, że pojawi się w znacznie boleśniejszej dla bębenków usznych formie było do przewidzenia. Kostka karała kiedy tylko mogła, niezależnie od tego, czy błąd wynikał z jej strony, czy takowego nie było w ogóle. Spodziewała się raczej, że jeżeli wpiszę tylko częściowo odpowiedni wynik, system zapragnie ewoluować w coś, co zaprzepaści jej dotychczasowe osiągnięcia.
- Przypatrz się lepiej, co wpisuję. - Wymamrotała nie kryjąc małego triumfu na twarzy. W pierwszym momencie dźwięk ją oszołomił, ale uniosła dłonie do uszu i czekała, aż się całkowicie wyciszy. Dołożyła do tego kilka długich sekund oczekiwania w spokoju, aż wibracje przestaną świdrować wnętrze głowy, a serce odzyska własny rytm, niedyktowany wyraźnymi basami, które potrząsały wnętrznościami. W pewnym sensie huk przypominał nieco wymianę ognia, albo udział w paradzie od jej wnętrza. Wyraźne wibracje, ostre, przeszywające piski, zderzające się ze sobą fale, które rozbrzmiewały powielone echem jeszcze przez pewien czas. Ten miał na celu tylko i wyłącznie uświadomienie jej, że każda kolejna błędna odpowiedź zbliży ją do huku rozsadzającego bębenki. Potem dźwięk straci swoją siłę, tak jak Kami straci słuch.
Głos Kostki był jak brzęczenie muchy.
A wynik wyszedł mniej-więcej taki, jakiego się spodziewała. Uniosła kąciki ust do góry, kiedy żółty blask rozświetlił jej czerwone spojrzenie. Pomimo bólu rąk, uniosła je po raz kolejny nad panel i w ciszy celebrowała czas przed kolejnymi czynnościami. Nikt jej nie poganiał, dlatego nie śpieszyła się z kolejnym ruchem. Pozwoliła sobie ochłonąć, rzuciła jeszcze szybkie spojrzenie na metalowego sępa. Może znajdzie tam coś, co będzie mogła ze sobą zabrać?
- Widzisz? Tyle możliwości, a ludzie i tak mówią: do trzech razy sztuka.
7-2-3-3-9
Palce opadały na cztery z dziewięciu umieszczonych na klawiaturze przycisków w odpowiedniej sekwencji. Co teraz?

Nie musiałabym słuchać twojego ciągłego ględzenia.
Westchnęła i zgarbiła ramiona. Kolejne kliknięcia podczas wpisywania kodu dokładały odrobiny stresu. Chociaż była niemal pewna wyniki, była możliwość, że kostka po raz kolejny chce się jedynie zabawić w tortury, o tyle boleśniejsze, że dające nadzieję na ich ukrócenie. Kiedy jednak panel podświetlił się na zielono, a potem dioda dała sygnał mechanizmowi do otworzenia krat, poczuła się odrobinę lepiej.
Panująca dookoła cisza to było dokładnie to, czego potrzebowała by uspokoić myśli. Echo głośnych dźwięków buzowało wewnątrz umysłu, ból w skroni pulsował w rytmie odmiennym od boleści całego ciała. Kaleczona kawałek po kawałku mogłaby prędzej stracić ducha walki, niżeli zdrowie tak na poważnie, ale tego pierwszego zwykle jej nie brakowało.
Przejście do wnętrza klatki otwierało nowe możliwości, ale nie kusiło aż tak bardzo, jak mogłoby się wydawać. Przede wszystkim zamknięcie było niepokojące, samo pakowanie się do paszczy lwa, która zakleszczy się dokładnie wtedy, gdy uda jej się znaleźć się w środku w całości nie zachęcało. Nie ufała tej przestrzeni tak samo jak słowa pan Kostki brała zawsze w wątpliwość. Częściej był głosem, który gadał tylko i wyłącznie by zapełnić sobą puste przestrzenie rozległych sal, bo to co wychodziło z jego nieistniejących ust nie było szczególnie pomocne i motywujące.
Przetarła nasadą dłoni po uszach czując lekką zmianę w jakości odbieranego przez nie dźwięku. Domyśliła się, że to przez nagły huk, który wcześniej rozległ się zaraz obok jej głowy, ale nadal nie mogła pozbyć się wrażenia, że coś zatyka małżowiny i może się tego pozbyć. Zmiana nie była wielka, ale na tyle często korzystała ze zmysłu słuchu, szczególnie z lewej strony, że było to denerwujące.
Pozbierała z ziemi kilka śrubek, nakładek, sprężynek i jeden większy kawałek blachy. Małe przedmioty zapakowała do kieszeni, a większy złapała w dłoń. Nie miała jeszcze pomysłu na wykorzystanie żadnego z tych przedmiotów, ale z zajętymi rękami czuła się odrobinę lepiej.
Nachyliła się przy kracie i skoczyła na pole, które wedle wcześniejszych ustaleń miało pomóc jej dostać się na kolejny poziom. Na szczęście znajdowało się ono w odległości skoku, takiego samego, który wykonywała już wielokrotnie pokonując kolejne odległości. Lądowanie jak zwykle nie było najprzyjemniejsze, bo ciało pozostało obolałe, ale póki się nie zachwiała, wszystko było w porządku.

--> E1

Wylądowała miękko. Nogi współpracowały, kiedy reszta ciała była w mniejszym lub większym stopniu żałośnie nieposłuszna. Ból rozchodził się od ran, kiedy nawet lekko używała ramienia. Przy lądowaniu poczuła ostre ukłucie i syknęła pod nosem hamując każdy inny odgłos odczuwanej nieprzyjemności. Dywaniki pojawiły się dopiero po chwili od tego, jak wylądowała. Pewnie, gdyby były tam od razu, jeszcze zgrabniej opadłaby na płytce w którą celowała przy swoim susie. Pokręciła chwile kostkami starając się rozruszać mięśnie i rozglądała jednocześnie.
Pudełka wyglądały dosyć podejrzanie, ale w sterylny, białym wnętrzu kostki wreszcie pojawiło się coś dodającego mu koloru. Wąskie paski i jasne obrusy. Zestaw nie miał najmniejszego sensu.
Pasuje do tej anomalii.
Stwierdziła cicho w myślach z lekką nutą satysfakcji. Jeżeli coś wyglądało głupio i absurdalnie, to musiało mieć coś wspólnego właśnie z tym dziwnym miejscem. Źródłem, mogłoby się zdawać, wszelkich tych poplątanych sytuacji.
Podeszła pierwsze do pudełka ze sznurkami. Zatopiła w nich rękę, ściskała, podnosiła i oglądała z każdej możliwej strony. Nie tylko przedmioty w środku, ale także ich opakowanie. Były przyjemne w dotyku. Pierwszy raz od dłuższego czasu pojawiło się coś, co nie chciało jej zjeść, utopić, podpalić i tak dalej. Wiadomo, że była podejrzliwa i ostrożna.
- Może wydziergam Ci czapeczkę, co? - odezwała się do atencyjnej kostki.
Z ciekawości spojrzała na płyty, które pozostały w swoim pierwotnym stanie. Ciekawe z jakich wymiarów kwadratów się składały i czy rzucenie na nich obrusów cokolwiek by dało? Nic konkretnego nie przychodziło jej do głowy. To było prawie jak rzucenie na stół kilku elementów różnych puzzli i poproszenie układającego, by określił o jakie obrazki chodzi.
Niewiele w tym momencie mogła zrobić, poza zbadaniem swojego otoczenia. wnętrza klatki, podłoża, sufity, no i oczywiście przedmiotów, które dostarczył jej dziwaczny los.

Uniosła brew.
- Nie mówiłeś przypadkiem, że byłeś tutaj od zawsze i nigdy się nie ruszałeś? Skąd nagle światło słoneczne? - odparła krótko na całą wypowiedź sześcianu. Nawet on gubił się już we własnych opowieściach, co kobietę tylko mocniej skłaniało do sądzenia, że kostka zmyśla. Nie wyraziła jednak swoich wątpliwości na głos.
Usiadła przed jednym pudłami, które przyciągnęła bliżej siebie. Skoro nic się nie zmieniło, nie było żadnego przejścia ani dziury w suficie, to równie dobrze z podarowanymi przedmiotami mogła zrobić cokolwiek. Ktoś dał jej w prezencie żabę, szczotkę i talerz, z pomocą których kazał wykonać jakiś cud. Mniej-więcej tak się dokładnie czuła, jak bohater bajki dla dzieci po przecenie, która blednie na wystawie w kiosku od piętnastu lat. Żaden z tych przedmiotów nie wiązał się z drugim w jakiś szczególny sposób. Jeżeli kostka znowu chciała od niej testowania wszystkiego od zera, to wyglądało to tak, jakby w którymś momencie układania jej na logiczną zabawkę ktoś porzucił dzieło.
Rzuciła obrus na pustą kratkę i na niego stanęła. Rzucała sznurki na obrusy, składała, zaginała, obracała, układała je kolorystycznie, długością, zaplatała w warkoczyki, ciskała w stronę światła i łapała w powietrzu, w pewnym momencie wywaliła wszystkie z kartonu i położyła się na dywanie miedzy nimi patrząc w górę jakby myślała o niebie, które zostało gdzieś tam daleko, na górze.
Westchnęła głośno.
- Biegniesz w wyścigu. Przyśpieszasz i przed samą metą wyprzedzasz drugiego zawodnika. Jakie medal odbierasz? - rzuciła od niechcenia w stronę bladego światła wydobywającego się z powierzchni sufitu. Nie było w nim nic dziwnego, bo przecież przyglądała mu się już od dłuższej chwili. Światło musiało być zaczarowane i równie zagadkowe co cała reszta.