Musiał jej o tym przypominać, bo przecież mogłaby zapomnieć! Albo zrobiłoby to jego ego. Może tylko przed sobą tak sobie wmawiał, że jest taki genialny? W gruncie rzeczy był facetem, który popełniał w życiu wiele błędów. Zdecydowanie nie mógł wybaczyć sobie tego, że miał tak przysłowiowo miękką dupę. Powinien porzucić zawód i zostać ogrodnikiem, albo weterynarzem. Wtedy byłby o wiele bardziej spełniony.
Muszę nad tym pomyśleć. Rzucił do siebie w myślach. Grzebanie w ogródku nie wydawało się być taką złą opcją. Odrzucił jednak od siebie te myśli. O czym on do cholery myślał i czemu akurat teraz?
-Myślę, że dałby jeśli odpowiednio byś mu zapłaciła.-rzucił w jej stronę trochę zgryźliwie. Przecież tak na dobrą sprawę ochroniarz nie mógłby jej odepchnąć, nawet gdyby chciał, bo mogłaby jej stać się krzywda, a wtedy musiałby popełnić senppuku.
Uśmiechnął się pod nosem słysząc jej zakłopotanie.
-Oj, uwierz mi, nie do końca.-powiedział bez żadnych emocji. Od tak, jakby stwierdzał, że pada deszcz.
Widział to lekkie zdziwienie. Zmrużył nieco oczy i wbił je w dziewczynę. Czy naprawdę była aż tak nierozgarnięta, żeby zrozumieć co miał na myśli? Chyba, że najzwyczajniej w świecie udawała i chciała wymusić od niego jeszcze dokładniejsze wyznanie uczuć w swoim kierunku. Baby to są jednak podłe i złe.
Kiedy usłyszał jej odpowiedź, wiedział, że coś jest nie tak. A kiedy ją dokończyła, załamał się psychicznie. Na dobrą sprawę mógłby teraz umrzeć, albo iść oglądać komedie romantyczne i wpierdzielać lody. Życie bywało jednak okrutne. Nawet dla przystojniaków.
Kiedy go objęła stwierdził jedną rzecz. Pierdolę. Nie robię. Chwycił jej podbródek i w tej samej chwili pocałował ją namiętnie. Co jak co, ale w tym był naprawdę niezły. Tak przynajmniej głosiły plotki. Nie, nie wymyślał ich sam. Kiedy już zakończył swój pocałunek, spojrzał jej w oczy i odetchnął.
-Źle mnie zrozumiałaś. Kocham Cię tak jak mężczyzna kobietę. Nie jak rodzinę, czy przyjaciółkę. Jak Ci wszyscy faceci, którzy zabierają swoje dziewczyny na randki, albo jak dziewczyny, które wtulają się w swoich chłopaków, podczas burzy.-nie wiedział jak inaczej mógłby jej to wytłumaczyć. Miał tylko nadzieję, że nie ucieknie z krzykiem do swojego wujka. Wtedy naprawdę mógłby zaczynać rozglądać się za miejscem na cmentarzu.

Nie zapomniałaby o niczym, co mogłoby być istotne. Co jak co, ale dbała o interesy swoje i innych, a jej pamięci mógłby jej pozazdrościć niejeden mózgowiec o zwojach sprawniejszych, niż prędkość rozwijania egipskich papirusów przez nadwornych... korespondentów? A, whatever. Zapychanie posta zawsze spoko.
Jeśliby mu zapłaciła? To było wręcz śmieszne. Bliskości i ciepła nie dało się kupić, choćby za najwyższą możliwą cenę, kiedy nie istniało żadne uczucie. Musiałaby podpalić i siebie, i potencjalnego kandydata na ochroniarza, żeby zrobiło się gorąco. Chociaż... to może kiepskie określenie na tę sytuację. Goręcej być nie musiało. Tylko letnio i uroczo, bez intymności.
- Nie wydaje mi się, Koizumi-san. - Odparła tak stanowczo, jak gdyby była to najistotniejsza sprawa świata, niecierpiąca zwłoki co do rozwiązania się w danym terminie. - Bez pewnego rodzaju sympatii lub upodobania do czułości nie można się zbliżyć, choćby za miliardy. Chyba, że jest się przekupnym. Ale takiego człowieka bym nigdy nie przyjęła. - Uśmiechnęła się ciepło, dodając. Nie było takiej możliwości, żeby istniał jakiś lepszy model od niego, choćby nie wiem, jak tego chciał. Była już chyba zbyt przywiązana do jego osoby, żeby tak po prostu wyobrazić sobie taką sytuację. - Dlatego jesteś absolutnie najlepszy.
Chciała mu się podlizać? Nic z tych rzeczy. Brzmiała, wyglądała i mówiła najszczerszą prawdę. Szkoda tylko, że będąc całkowicie szczerą osóbką, paradoksalnie nie odczytywała najjaśniejszych informacji, przekazywanych łopatologicznie.
"Nie do końca"? O co mu w ogóle chodziło? Rozchyliła już usta, żeby zapytać. O co chodzi. Przecież to wuj wszystkim rządził. Dlaczego niby ktoś miałby ubiegać się o stanowisko jej ochroniarza i dlaczego akurat on.
Nie zdążyła wydukać choćby półsłówka.
Co on w ogóle sobię wyobrażał? Normalnie odepchnęłaby go i zaczęła wściekle drzeć japę w całym tym zdenerwowaniu, ale chyba była po prostu zbyt zaszokowana na taki stan rzeczy. Albo... albo była sobą. Nic nowego w wielkim świecie - Mio to Mio. Można ją pobić i zgwałcić, a ona nawet nie ogarnie, że właśnie dzieje jej się krzywda. Cudzy język w jej jamie ustnej to tylko kolejny szok. Nie wystraszył jej, ani nie rozzłościł. Bardziej tylko jeszcze mocniej zdezorientował. I to chyba właśnie dlatego zdała się na to, co powiedział w następnej kolejności, przysłaniając usta dłonią.
- Ja... - zacisnęła wargi. Nie powinno się zaczyna wypowiedzi od tego słowa. To egoistyczne. - Nie sądzę, żeby to był dobru pomysł. Całe to uznawanie mnie za obiekt westchnień. Jestem... jestem sporo młodsza. Niedojrzała. Denerwuję Cię tylko i wyrywam pety z ręki... - urwała na moment, wbijając spojrzeniewprost w jego oczy - ...w dodatku jesteś moim ochroniarzem. Nie kandydatem na kochanka. A ja... tylko bym wszystko zepsuła. I... i... przemyśl to lepiej... b-bo podobasz mi się, ale... ja...
Dobra. Pora na silną argumentację.
- Jestem beznadziejna w łóżku. Znaczy, chyba. I jestem jeszcze dziecinna. I... i... jest... jest chłopak, którego bardzo lubię. Właściwie, to chyba nawet kocham.
Dam dam dam.

Pamięci może i tak, ale niczego innego. Zawsze uważał ją za uroczo głupiutką. Wiedział co prawda, że nie jest do końca prawda, ale jednak. Jakoś musiał usprawiedliwiać jej wszystkie zachowania.
-Świata nie znasz.-powiedział tylko w odpowiedzi na jej słowa. Znał wielu takich, co to daliby się przytulić takiej uroczej dziewczynie, tym bardziej, że dostaliby za to pieniądze. Nie miał jednak zamiaru opowiadać jej o tym, jak świat jest skonstruowany, toteż dalszą część tej kwestii pominął.
Uśmiechnął się pod nosem, kiedy usłyszał, że stwierdziła, iż jest najlepszym ochroniarzem, jakiego mogła mieć. Gdyby tylko wiedziała, że w sprawach służenia w wojsku nie jest taki idealny, pewnie uważałby nieco inaczej. Nie był wiernym wojskowym kundlem, przez pewnie niedługo będzie miał problemy. Póki co jednak, chciał cieszyć się spokojem, który mu pozostał.
Nie chciał robić nic, co byłoby przeciwne jej woli, ale skąd miał wiedzieć, że była zbyt zszokowana, żeby cokolwiek zrobić. Tak to jest z tymi małymi i niewinnymi dziewczynkami, które są pułapką na stare dziady, takie jak Takahiro. No ale co Pan zrobisz? Nic Pan nie zrobisz!
-Wiem, że to nie jest dobry pomysł. Nie musisz mi tego mówić.-powiedział z tym swoim gburowatym spokojem w głosie.-Jeśli uważasz, że to nie jest dobry pomysł, zrozumie to. Nie chce Cię do niczego zmuszać. Byłoby to zaprzeczeniem tego co powiedziałem.-dodał po chwili.
Kiedy jednak usłyszał jej cudowny argument, aż zaśmiał się w głos. No to faktycznie było najważniejsze! Był facetem, ale to nie znaczy, że w związku najważniejszy był dla niego seks. A przynajmniej zawsze sobie to powtarzał. -To akurat nie jest istotne. Co do Twojej dziecinności, tylko dodaje Ci uroku. Natomiast jeśli kochasz innego... okej. Chce żebyś była szczęśliwa. Nie ważne, czy ze mną, czy z kimś innym.-trochę zabolało jego dumę to, że jakiś bisz zyskał sobie tak sporą sympatię Mio, ale tak bardzo mu na niej zależało, że byłby w stanie pogodzić się z tym, że jest z kimś innym. Byleby tylko była szczęśliwa.

Może i była nieszkodliwie głupiutka, ale na pewno nie jakoś bardzo. Swoje w głowie miała, tak samo, jak i swoje przeżyła. Starała się puścić wszystko w niepamięć, choć i tak przeszłość prześladowała ją i krzyczała, żeby nie była takim samym idiotą, jak była w przeszłości. Szkoda tylko, że to nie o to teraz chodziło.
"Świata nie znasz."
Oczywiście, że nie znała. Znała za to takich skurwieli, jak większość wojskowych, którzy mieli po dziurki w nosie słodyczy i niskich dziewczynek, a mordowanie czegokolwiek, co wygląda podejrzanie - przy czym takie niewiniątka były właśnie najbardziej podatne na spojrzenie z tej perspektywy - było ich chlebem powszednim. Dlatego też przyznała sobie w tej sprawie bezdyskusyjną rację, a jej zdania nie mógł podważyć zupełnie nikt. Pewnie dlatego, że zwyczajnie porzuciła cały ten temat. Może i pedofile lubili takie maleństwa, ale jendocześnie byliby beznadziejnymi ochroniarzami. Tak jakoś jej się wydawało, sądząc po tym, jak bardzo beznadziejni potrafili być z tym swoim żałosnym upodobaniem do braku piersi i owłosienia łonowego. No naprawdę, takie wysokie głosiki i beznadziejny wzrost miały na celu zirytowanie męskiej części społeczeństwa, bądź ewentualnie rozczulenie. Nie przyciągnięcie do swoich ust.
- Zwyczajnie nie chcę, żeby wujek coś Ci zrobił... ani Cię rozczarować... - ani w ogóle nic z tych rzeczy. Chyba. Jakoś tak nie miała pojęcia, co mogłaby uczynić, kiedy ktoś tak ni stąd, ni zowąd wyznawał jej miłość i twierdził, że chce jedynie jej szczęścia. To było co najmniej niecodzienne, a w zasadzie nie zdarzyło jej się chyba jeszcze nigdy. Więc sama się pogubiła. Miała go zbyć, czy też nie? Cholera wiedziała. A może lepiej byłoby zgodzić się na jakieś wyjście, tak na próbę? Nie, to przecież też nie było pewne. A co, jeśli by się rozmyśliła, bo to wszystko byłoby spowodowane napięciem chwili? Chyba jednak wolałaby, żeby nikt na nią nigdy nie poleciał. Albo żeby to ona poleciała pierwsza. I co miała mu powiedzieć: "nie, sorki, jestem w kropce, daj mi czas"? Nie no, pewnie każdy normalny człowiek by tak zrobił, ale ona musiała decydować pod wpływem momentu!
- Rozumiem. - Odparła zdawkowo po chwili ciszy. Tak, tak. Nie miała zamiaru zadowalać go swoją odpowiedzią. Znaczy, zawodzić też go nie chciała, ale nie miała na celu już niczego konkretnego, z jednej prostej przyczyny - temat jej wybranka był chyba zbyt drażliwy. - Ale on chyba mnie nie-... no, sam rozumiesz. Nigdy go nie pytałam, ale raczej wątpię... poza tym, nie mam odwagi mu niczego wyznać.
...so sad.

Każdy swoje przeżył. Mniejsze lub większe tragedie. Niektórzy całe życie przejmowali się tym, że nie dostali stu procent z egzaminów końcowy, inni, że zmarła im żona. Co człowiek przeżył to jego, a co go nie zabiło, tylko wzmocni. Czy jakoś tak.
Większość większością. Znaczna ich część szła do wojska tylko po to, żeby zyskać przywilej bezkarnego zabijania. Pewnie dlatego roiło się tam od skurwieli. Takahiro był albo głupi, albo wyjątkowo dziwny, że dołączył do wojska. Miał raczej dusze samuraja, niżeli wojskowego psa. Postawił sobie za punkt honoru obronę tego świata. I weź takiemu wytłumacz, że to głupie! Nic nie przetłumaczysz, nic. Cholera by człowieka wzięła, a ten nadal będzie pieprzył te swoje farmazony.
-O mnie się nie martw. Poradzę sobie jakoś.-powiedział tylko. Bo cóż innego miałby zrobić? Miał jej powiedzieć, że boi się jej wujka, bo jest dyktatorem i może zniszczyć każdego, kto mu się nie spodoba? Bzdura!
Patrzył na nią łagodnym wzrokiem. Aż nie pasowało to do jego gburowatej facjaty, na której tak rzadko widać było uśmiech.
-Zbierz się w sobie i mu powiedz. Jeśli tego nie zrobisz, nie będziesz wiedziała. Proste.-powiedział i wzruszył ramionami. Poczochrał ją po głowie, for fan.-A jeśli Cię skrzywdzi, będzie miał do czynienia ze mną.-dodał po chwili. Był typem człowieka, który mogły zabić, jeśli ktoś skrzywdziłby ukochaną mu osobę. Nawet jeśli ona go nie kochała.
Wtedy zaczęło dziać się coś dziwnego. Cudowna pogoda zmieniła się w jednej chwili nie do poznania. Takahiro wstał z ławki i zmrużył oczy.
-Co do kurwy nędzy?-zdążył tylko rzucić zanim spadł gigantyczny grad. Czyżby świat bawił się apokalipsę? Przecież już jedna była.

// pardon, że tak długo, ale miałam sporo na głowie ;o

Niektórzy ból zęba uważali za koniec świata, bo złapał właśnie ich. Taka była egoistyczna natura człowieka i nikt nie mógł niczego z tym zrobić, bo należało to do niezmiennych reguł tego popieprzonego gatunku, który nie powinien mieć przed sobą żadnej przyszłości - byli oni zbyt wyniośli i nie powinni w ogóle się narodzić. Skurwielstwo i samodestrukcja domu stworzonego przez Boga.
W którego Mio zresztą nie wierzyła. Nie, nie należała do tych osób, które odwróciły się od niego przez jego pozorne okrucieństwo. Chodziło o pochodzenie, rodzinę, tradycje, przekonania narzucone już odgórnie. Gdyby nie to, że bardzo przywiązała się do wierzeń bardziej do niej adekwatnych, najprawdopodobniej zainteresowałaby się osobą Wszechmocnego niepomocnego. No, ale wyszło jak wyszło, i to chyba nawet lepiej. Przynajmniej nie skończyłaby jako kolejny aniołeczek w ludzkiej skórze, nawracający wszystkich na dobro i miłosierdzie.
Poradzi sobie? Ledwo powstrzymała się od parsknięcia śmiechem. Może i uważała swojego wujaszka za chodzący przykład i cudownego człowieka, ale jednocześnie miała świadomość tego, że lepiej nie nadepnąć mu na odcisk, bo można tego gorzko pożałować. W końcu żeby być na tej pozycji, na jakiej on się znajdował, trzeba być co najmniej stanowczym do bólu. Pokręciła głową i puściła to mimo uszu, nie odpowiadając mu. Zdawała się naprawdę nie słyszeć, co w ogóle do niej powiedział, ale to wyłącznie ze względu na niechęć do wywołania ewentualnej kłótni, z której jak zwykle wyszłaby zwycięsko.
"Proste."
Proste. PROSTE.
Dla Ciebie wszystko jest tak cholernie proste. Doskonale wiesz, jaka jestem, a zachowujesz się, jakbyś mnie nie znał.
Przywdziała uśmiech na twarz. Może i trochę słaby i niepewny, ale mimo wszystko uśmiech, po którym złożyła kolejny pocałunek na jego policzku, tym razem przeciwnym do tego poprzednio uraczonego czułością.
- Czasami wolałabym trwać w niewiedzy, niż potem użerać się z myślą, że to może zniszczyć naszą przyjaźń. Co, jeśli przez to by się speszył? - Westchnęła. - Zresztą, wolałabym to zrobić przy stosownej okazji. I... nie skrzywdziłby mnie. Eliott to dobry chłopak. - Nagle jej mina spoważniała do granic możliwości, jak gdyby chciała go zamordować za to, co właśnie powiedział. Przecież było to tylko uświadczenie o ewentualnej ochronie, więc czemu robiła z tego takie halo? - A Ty nie masz prawa nic mu zrobić.
Był to chyba pierwszy słowny zakaz, jaki w ogóle od niej otrzymał. W dodatku wydany tak surowym, stanowczym tonem, niczym brzmienie szefa dającego reprymendę swojemu pracownikowi, który nabroił. Sprawę załagodził dopiero słodki uśmiech i... kompletny szok?
Skąd w ogóle grad takiej wielkości? To w ogóle możliwe? Nie, żeby coś, ale to równało się tylko z powstaniem kolejnej roli do odegrania. Dama w opałach? Jasna sprawa. Ciemnowłosa wtuliła się w plecy Koizumiego tuż po tym, jak tylko poderwała się z ławki i zacisnęła piąstki na materiale jego kamizelki, którą trzymała od przodu, obejmując tym samym mężczyznę szczupłymi ramionami.
- Koizumi-san... cho-chodźmy gdzieś... - drżący z przerażenia głos przeciął nagłą ciszę - ...żeby w Ciebie nie uderzyło.
...a przejmiesz się kiedyś sobą~?

Jakby tego było mało, w popłochu przed tymi ogromnymi lodowymi bombami spośród drzew wyłoniła się z początku szkaradna zjawa. Spuszczony i wychylony lekko w przód łeb zasłonięty kupą czarnych włosów i wiszących z nimi piór, zaczął wydawać z siebie dźwięki podobne do jęczącej dziewczyny. Telepał się na boki, trzepocząc niechlujnie skrzydłami. Stawał kroki jak pijany zając i machał z lekka długim pierzastym ogonem. Szponiaste dłonie wyciągnięte w przód jak u prehistorycznych dinozaurów, oczekiwały dorwania jakiejś zdobyczy.
Dostała w głowę z jednej takiej lodowej piłeczki. Dziwne, że jedna z tych potężnych brył przebiła się przez koronę i uderzyła z impetem w twardą czaszkę przyklejonej do drzewa.. em, Cayenne. Ból przypominający uderzenie kowadłem nie opuszczał nabrzmiałej od zderzenia głowy. Cay oddychała ciężko, próbując opanować przepływ powietrza w drogach oddechowych, ale wywołany szok utrudniał te czynności obronne. Wrzeszcząc i jęcząc raz po raz maszerowała chwiejnym krokiem w zasadzie nie znając celu swej podróży, której kres nadszedł wraz z wpadnięciem na mężczyznę z przyklejoną do siebie dziewczyną. Z wyszczerzonej szczęki, ukazującej niemalże rekinie zęby wyciekła wiśniowa krew o słodkim zapachu, brudząc ramię jegomościa. Zdziwiona tą przeszkodą podniosła wysoko głowę i patrzyła na dwoje tych nędznych stworzeń z góry jednym szarawym okiem z przebłyskiem szafiru. Wyszczerzyła bardziej  prawy kącik ust, a warga po tej stronie zaczęła drżeć jak u warczącego psa. Z resztą taki też wydawała dźwięk - warczenia.
Zamiast śliny na pożółkły bandaż spadło kilka kropel gęstej wiśniowej cieczy. Rozłożyła swoje potężne skrzydła i wydała z siebie ogłuszający wrzask, po czym zamachnęła się szponami prawej dłoni w swoją żywą przeszkodę, niechybnie prując tylko kawałek materiału po boku. Szok i ból nie pozwoliły dokładniej wymierzyć z cel.

Ludzie byli egoistami, dlatego, że nadal byli zwierzętami. Niestety, każdy, choć najlepszy, zawsze podążał za swoimi pragnieniami i żądzami. Nikt ani nic nie będzie tego nigdy w stanie zmienić. Ludzie mogli to tylko ukrywać, pod jakimiś bardziej lub mniej ciekawymi maskami. Niestety, tak było, jest i będzie.
Zmierzył ją groźnym spojrzeniem. Czuł w kościach, że dziewczyna sądzi inaczej. Wiadomo, jej wuj był groźny, ale to nie znaczy, że Takahiro nie znalazłby by wyjścia z sytuacji. Był silnym facetem, głównie na umyśle i wiele potrafił znieść. Był pod tym względem taki, jaki powinien być wojskowy kundel.
Nauczył się, że życie mimo całego swojego skomplikowanie jest dosyć proste. Ludzie walczą o władze, zakochują się, umierają. Normalna kolej rzeczy. Banalnie prosta. Być może dlatego Takahiro podchodził do wszystkiego z pewnym dla siebie "luzem"
Uśmiechnął się do siebie pod nosem, kiedy dostał kolejnego całusa od dziewczyny. Sukces życia. Naprawdę. Już nigdy się umyje. (xD)
-Twoja decyzja. Ja jedyne Ci radzę.-powiedział i wzruszył ramionami. Co innego mu pozostało? Miał ją namawiać do tego, żeby wyznała tamtemu miłość, żeby okazało się, że chłopak nic do niej nie czuje? To byłoby zbyt okrutne. -Skoro takie jest Twoje życzenie, to okej.-dodał po chwili. Co prawda zdziwił się nieco jej tonem, ale postanowił puścić go mimo uszu.
Kiedy po tym jak wstał poczuł przy sobie jej ciało, jakoś tak ciepło mu się na serduszku zrobiło. Miał serduszko. Małe, ale miał. Szybko przekalkulował w głowie to co się właśnie działo. Ucieczka była faktycznie najbardziej rozsądnym wyjściem. Pewnie zabrałby dziewczynę ze sobą i schował się gdzieś, gdyby nie fakt, że stanęła przed nim jakaś dziwna, nieznajoma postać. Przeklął w myślach. Ten dzień wydawał się coraz dziwniejszy. Przez jego ciało przebiegł dreszcz. Dziewczyna niechybnie była Wymordowanym. Znów przeklął w duchu. Dlaczego zdarzenia przybrały tak bardzo chory obrót? Nie zdążył zbyt długo się nad tym zastanowić, gdyż tok myślenia przerwało mu uderzenie.
-Cholera, nowa koszula.-mruknął tylko, kiedy rzeczona została rozszarpana. Nie miał przy sobie, żadnej broni. Dlaczego? Geniusz zapomniał wziąć jej z własnej kawalerki. Odsunął się kilka kroków w tył, zasłaniając swoim ciałem Mio. -Uciekaj stąd jak najszybciej, rozumiesz?-rzucił w jej kierunku. Miał zamiar skupić uwagę Wymordowanej na sobie, żeby dać dziewczynie szansę na ratowanie siebie.
Ale jednak out.

[z/t]

Bez przesady. Zwierzęta były mniej egoistyczne, niż ludzkość. One pracowały nie tylko na siebie, ale i na dobro swojego stada, watahy, czy co tam jeszcze. Samice polowały dla swoich dzieci, samce dostojnie strzegły wszystkiego, bądź sami wybierali się na łowy, młode miały za zadanie dorosnąć na godnych przywódców i wojowników. Wszystko to było ściśle powiązanym zbiorem i nie było tam miejsca na egoizm. Dlatego człowiek nie był zwierzęciem - był skurwysynem bez serca i duszy. Szkoda, że nie poszczędzono mu ciała i chciwego umysłu. Gdyby ta rasa wyginęła w jednej chwili i to już nieodwracalnie, nawet wraz z Wymordowanymi i Aniołami. Gdyby nastąpiła jeszcze większa apokalipsa. Gdyby wszystko nagle wyparowało. Co z tego, że Bóg by się zanudził? To nie pierdolona telenowela kręcona według jego upodobań, tylko życie miliardów. Mógłby się tym jakoś głębiej przejąć.
Doskonały, sielankowy nastrój, jaki przynosiła mu ze swoimi poczynaniami, zaraz potrafiła miażdżyć dawką krzywdzących słów. Gdyby jednak mężczyzna zastanowił się dokładnie, to z tymi całymi "predyspozycjami", jakie go charakteryzowały, miał jeszcze niemałą szansę. Skoro zależało mu na Amasakawie, mógłby bez problemu jeszcze jakoś wykorzystać niektóre przywileje. Z drugiej strony, jednocześnie nie powinien robić sobie zbytnich nadziei. Ale to od niego zależało, jak wykorzysta wszystkie zdobyte dziś informacje. Nie no, to żadne zachęcanie. To była jego decyzja. Zresztą, z tą dziewczyną nigdy nic nie wiadomo.
Zakładała, że gdyby Eliott dowiedział się o uczuciach, jakimi darzyła go czarnowłosa, jednocześnie żadnego z nich nie odwzajemniając - oczywiście poza czysto przyjacielską sympatią - objaśniłby jej to tak delikatnie, że nikt nie dałby rady odczuć żadnego bólu pod wpływem takich słów. Grunt, to pozwolić czemuś odejść, jeśli się to kocha. No a dobrych partii było sporo.
Jasne. Nie dość, że grad sypał się piłkami lekarskimi, to jeszcze zdziczałe... coś wpieprzyło im się na drogę. Do tego było to dosłownie Zdziczałe, bądź może raczej Zdziczała, sądząc po rysach twarzy. Chociaż... cholera wie. Było tak przerażające, że niemal od razu zamknęła oczy. A on przejął się tylko koszulą, co? Mógłby tak na przykład pomyśleć, no nie wiem, o sobie!? Na jego kolejne słowa jedynie pociągnęła go za ramię, biegnąc gdzieś zdala od Cayenne.
- Aż tak chcesz pobawić się w bohatera? - Warknęła, rozpędzając się możliwie jak najbardziej, nie pozwalając mu na zostanie w tyle. - Czy może wpadła Ci w oko? Tak, czy siak, nie uciekam bez Ciebie, rozumiesz?
Chyba jednak pójdą na jakiś deser.

[z/t + Hiro. Chyba, że chciałaś zostać w temacie, to sobie bądź. A jak nie, to pisz... e... gdziekolwiek, byleby było zwałowo~]

Hehehe, istny chaos. Wszędzie nadal spadają te piekielne lodowe bryły, a oni odstawiają tutaj na prawdę miłosną scenę. Cayenne nie dość, że obrzydzali sami ludzie, to jeszcze to ich przezabawne "skore do poświęceń" zachowanie. Nie było trzeba długo myśleć, żeby nie wiedzieć, że jeden za drugim poszedłby w ogień. Co za heroizm. Dlatego też Cay, chcąc się bardziej zabawić swoimi marionetkami, wzbiła się w powietrze mając na celu zatarasowanie uciekinierce drogi, ale... Chcąc nie chcąc, stała się jej żywą tarczą! Nie tak to miało wyglądać.
Oberwała z jednej, spadającej niemiłosiernie bryły w plecy (bardziej z boku po żebrach z lewej strony), która zapewne zmiażdżyłaby studentce głowę. Wprawdzie niewiele mieniło to tor lotu pocisku, bowiem lodowa kula spadła tuż obok uciekinierów, a sama Cayenne wylądowała z impetem na trawnik, gubiąc kilka sporawych rozmiarów, niebieskoszarych piór.
Stanęła na czworakach i próbowała jakoś wytrzymać ten ból, rozsadzający głowę, a teraz także i tułów. Czerwona wonna krew, sącząca się z wnętrza ust, zaczęła skrapiać zielone źdźbła traw w znacznie szybszym tempie aniżeli zazwyczaj.
Obejrzała się na odchodne za uciekającymi ludzikami i wrzasnęła za nimi rozkładając skrzydła i z lekka się pochylając.
Miała już dość tego przeklętego gradobicia. Raczkując udała się między drzewa, szukając bezpiecznej osłony między konarami.

-->