Przez jakiś czas ignorowała leciutką woń krwi dochodząca ze strony lasu, ale kiedy zaczęła zastanawiać się nad możliwymi motywami postępowania farosa, oczywiste fakty wreszcie do niej dotarły. Kompletnie zapomniała, że wśród drzew wciąż leżały zwłoki myśliwego, którego z taka satysfakcją pozbawiła życia. Ranny gad z pewnością miał kłopot ze zdobywaniem pożywienia, skoro ani na krok nie oddalał się od swojego gniazda i widocznie teraz gotów był zaryzykować krótki wypad po porcję świeżej padliny. Może nie uznał maleńkiej - w porównaniu do siebie - wymordowanej za tak istotne zagrożenie, by nie spuścić swoich jaj z oczu choćby na tę minutę, a może był aż tak zdesperowany głodem, że bezpieczeństwo potomstwa musiał na chwilę odstawić na dalszy plan. Jakiekolwiek kierowały nim powody, dla przycupniętej na wzgórzu dziewczyny stwarzał kilka całkiem niezłych opcji, między którymi teraz się wahała. Nie miała jednak wiele czasu, dlatego ostateczna decyzja podjęta została spontanicznie, może nie do końca przemyślana tak, jak powinna. Ale chrzanić to: niby od kiedy Nayami Leather układa plany i egzekwuje sztywno wszystkie ich punkty?
Odczekała tylko tyle, aż oddalający się od jaskini smok będzie już prawie w okolicy drzew, tam gdzie znajdowało się ciało mężczyzny. Wtedy pokonała ostatnie pół metra, przykucnęła przy krawędzi skalnej formacji i w jednej sekundzie obróciła się tyłem do przepaści i asekurując się rękami, zeskoczyła prosto do jamy farosów. Miejsce swojego desantu starała się wybrać tak, by wylądować gdzieś w okolicy zadu pozostającego w gnieździe zwierzęcia, a przy tym nie spaść na żadne z jaj. Chciała w miarę możliwości schować się przed wzrokiem na-pewno-żywej bestii, przesuwając się wgłąb jamy, gdy tylko będzie w stanie ruszyć się po brawurowym skoku. Za jajami, za drugim zwierzęciem, w ciemnej jaskini - gdziekolwiek. Prosiła się o wiele szczęścia, licząc na pozostanie niezauważoną, ale co jej szkodziła odrobina optymizmu? Jeśli faros dostrzeże intruza i zacznie szarżować w jej kierunku, wtedy będzie się martwić odwrotem.

Skok ze skały przebiegł dość nieoczekiwanie, ale do przeżycia. Lądowanie na grzbiecie nieżywej bestii skomentowała tylko zbolałym grymasem, powstrzymując się od syknięcia w wyrazie złości. Pilnowała się jak umiała, by nie zwracać na razie uwagi żerującego przy linii lasu farosa, stąd kiedy wreszcie sturlała się na podłoże, pochyliła się odruchowo. Odetchnęła głęboko, próbując jakoś ogarnąć swój umęczony organizm. I tak nie było na co narzekać, zważywszy na wcześniejszą walkę z myśliwym, zderzenie z drzewem i wspinaczkę po pagórku. Napracowała się sporo, by móc dokonać swoich obserwacji i chyba by się nie na żarty wściekła, gdyby została teraz zmuszona do przedwczesnej ucieczki. Fakt, że gad zdecydował się posilić ciałem myśliwego, kupował jej trochę czasu - może minutę lub pół? Tak czy owak, choć rozsądek podpowiadał ucieczkę, skrupulatnie ignorowała jego cichy głosik.
Przez moment wyciągnęła szyję, obracając się za żywym farosem i sprawdzając pobieżnie, czy nadal jest zajęty. Nasłuchiwała cały czas, czy nie wychwyci narastającego dźwięku jego kroków, ale o wiele bardziej skupiona była na stojących tuż przed nią jajach. Fascynowały ją, nie ma co zaprzeczać, szczególnie że niczego takiego jeszcze nigdy na własne oczy nie widziała. Ostrożnie wyciągnęła rękę, kładąc dłoń na skorupie jednego z nich. Miała tak wiele pytań, na które nikt nie mógł jej odpowiedzieć, że aż bolało. W myślach już widziała, jak wraca za tydzień lub dwa do gniazda i widzi dwa małe smoczątka. O ile oczywiście żaden myśliwy nie dobierze się do nich wcześniej...
W ogarniętym troską umyśle nowy plan zrodził się w ułamku sekundy. Jajo było rozmiaru takiego trochę ni przypiął, ni wypiął, ale przy odrobinie szczęścia miało szansę zmieścić się dziewczynie w ramionach. Nie żeby chciała tu komukolwiek robić na złość, szczególnie rannemu smokowi, ale próbowała myśleć logicznie: skoro przed momentem jeden łowca targnął się na życie gadów, przyjdą pewnie i kolejni. Młodych miały się wykluć dwie sztuki; obu nie była w stanie zabrać, a to zresztą i lepiej, bo przynajmniej stary faros nie zostanie sam. Kiedy zaś spojrzała na to, w jaki sposób jaja leżały w tej chwili, chyba nie było przechowywać ich w jakichś szczególnych warunkach, tylko w cieple i bezpieczeństwie. Tak czy owak, gra była warta świeczki.
Ostrożnie otoczyła jedno z jaj rękami, chcąc przekonać się, czy jest ciężkie - a dalej idąc, czy będzie w stanie bezpiecznie je podnieść i utrzymać. Nie chciała ryzykować tego, że przypadkiem uszkodzi młode smoczątko i przyczyni się do śmierci tego, którego według swojego pojmowania chciała ocalić. Dopiero kiedy uzna, że jajo jest w jej rękach względnie bezpieczne od upadku, będzie mogła zdecydować się na opuszczenie gniazda razem z nim. Najlepiej szybko, żeby uniknąć władowania się prosto przed paszczę dorosłej bestii. A jeśli nie... cóż, na ucieczkę zawsze jeszcze będzie miała czas.