Klęła na siebie w duchu za to, że od razu nie pomyślała o unieszkodliwieniu kuszy. Przy odrobinie szczęścia można było pozbyć się śmiercionośnego narzędzia na dobre, a teraz jego stan i położenie pozostawały niewiadomą. No, nie do końca, bo jednak pamięć podpowiadała lokalizację przedmiotu. Niestety, myśliwy także był jej świadom i kiedy tylko przerwali bezpośrednie starcie między sobą, rzucił się w kierunku swojej zguby. Teraz prawdopodobnie już miał ją w rekach i albo ubolewał nad jej opłakanym stanem, albo ukryty w krzewach szykował się do szybkiego kontrataku. Gdyby został pozbawiony tak cennej broni, możliwe że wykonałby już jakiś inny ruch, a tymczasem nadal skrywał się w zaroślach. Można było podejrzewać, że wyszukuje dogodne miejsce do strzału. Nie ulegało wątpliwości, że był specjalistą w swojej dziedzinie; nawet wyposażona w podrasowane zmysły wymordowana miała problem z utrzymaniem tropu, co chwila musząc na nowo rozeznawać położenie łowcy. Przede wszystkim starała się pozostawać do niego przodem i wypatrywać, czy może uda jej się dojrzeć go pomiędzy roślinnością. Przesuwała się w jego stronę dość powoli, przedkładając możliwość pozostania nieusłyszaną ponad szybkość. Oprócz spoglądania za przeciwnikiem, przeczesywała też wzrokiem najbliższe otoczenie w poszukiwaniu przedmiotów potencjalnie pomocnych. Mężczyzna był uzbrojony, a Nayami dysponowała tylko własnymi rekami. W tej sytuacji nawet gruby kij czy większy kamień mogły okazać się wybawieniem, nawet jeśli jeszcze nie miała konkretnego planu na ich ewentualne użycie. Wszystko zależało od tego, czy uda jej się zajść myśliwego niepostrzeżenie, czy też trafią na siebie od frontu.

Nienaturalna siła: odpoczynek 3/4
Regeneracja: odpoczynek 2/3
Zaznaczam się na mapce.

Wydawało jej się, że szła w dobrym kierunku. Szelesty słyszała głównie z tamtego kierunku, w którym wcześniej odbiegł mężczyzna i na tej podstawie przypuszczała, że właśnie do niego się zbliża. Nie miała niestety żadnego konkretnego planu na to, co zrobić jeśli wreszcie się na niego natknie, ale to przynajmniej wyeliminowałoby element dezinformacji. Całą sytuacja skomplikowała się wtedy, gdy coś szurnęło dziewczynie tuż za plecami. Czyżby jednak się omyliła i myśliwy zdążył zajść ją od tyłu? Dziwne, żeby zdecydował się wyeliminować wymordowaną przed gadem, ale nie takie znów niemożliwe. Z drugiej strony, równie dobrze mogło to być kolejne zagrożenie - tych bądź co bądź na Desperacji nie brak, a każdy drapieżnik z pewnością chętnie by się dobrał nie tylko do dwójki smakowitych humanoidów, ale też do rannego farosa i jego jaj.
Na dźwięk zrywającego się do lotu ptactwa zatrzymała się w miejscu, a zaraz po niepokojącym odgłosie odwróciła się powoli w tamtą stronę, nie odrywając do końca stóp od podłoża. Może to nic takiego, a ze względu na czającego się nieopodal łowcę musiała mieć cały czas oczy dookoła głowy.

Nienaturalna siła: odpoczynek 4/4
Regeneracja: odpoczynek 3/3

Dobre wieści - znalazła myśliwego. Złe wieści - znalazł kuszę, która wciąż doskonale działała i o mało nie wpakował bełtu prosto w wymordowaną, a więc dodatkowo to ją obrał sobie za pierwszy cel, ograbiając ją z możliwości wzięcia się z zaskoczenia. Pierwszy strzał był niecelny, co już chyba podchodziło pod kategorię cudu. Mężczyzna miał ją wystawioną jako idealny cel, a więc tylko szczęśliwe zrządzenie losu uratowało ją przed tym atakiem. Pierwszy odruch w takiej sytuacji - schować się, dopóki nie wymyśli sposobu, jak się bronić. Pospiesznie zlokalizowała najbliższe drzewo o pniu na tyle szerokim, by zdołała ustawić się za nim bokiem, wyprostowana jak struna i tym sposobem chociaż na chwilę zasłonić się przed ewentualnym kolejnym strzałem. To powinno dać jej kilka kolejnych sekund, zanim łowca przesunie się na swojej gałęzi, by z nowej pozycji sięgnąć celu. Problemem było to, że kiedy ukrywała się za pniem, nie mogła go widzieć; wychyliła się więc bardzo ostrożnie, tak by ledwo zauważy przeciwnika, schować się z powrotem. Chciała w ten sposób przekonać się, czy myśliwy szuka nowego miejsca do strzału, czy też czeka na jej ruch. Mogliby godzinami nie ruszyć się żadne ze swojej pozycji, ale to mężczyzna miał przewagę zarówno w uzbrojeniu, jak i w rozeznawaniu sytuacji. dlatego też Nayami cały czas gorączkowo pracowała nad nowym planem działania, ale wiele w nim zależało od reakcji łowcy - będzie próbował dorwać ją szybciej, czy zaczeka, aż sama się odsłoni?

Ukrywając się za pniem, usilnie próbowała skonstruować jakiś plan działania. Wszystko wskazywało na to, że na własne życzenie znalazła się w takich tarapatach. Pomoc z zewnątrz skreśliła już dawno, nie było na nią szans. Było za mało prawdopodobne, żeby ktoś wytropił ślady jej samotnej wycieczki i postanowił podążyć za nią. Ucieczka też nie wchodziła w grę, bo myśliwy wciąż trzymał ją na celowniku. Każde wychylenie się zza drzewa było jednoczesnym ryzykiem zarobienia bełtu w wybraną część ciała. Wnioskując po tym, jak głęboko poprzedni pocisk wbił się w ziemię, nie chciała tym oberwać.
Pozostawało więc zmierzyć się z mężczyzną, cokolwiek tam jeszcze miał na nią w zanadrzu. Na chwilę obecną chyba nie ruszył się ze swojej pozycji, o czym świadczyła krótka obserwacja i brak odgłosów oznaczających ruch pomiędzy gałęziami. Gdyby oboje okazali się odpowiednio uparci, mogliby tak stać bardzo długo i czekać jedno na drugie. Nayami z pewnością nie miała zamiaru tracić bezpiecznej kryjówki, dopóki nie będzie miała realnej możliwości pozbycia się zagrożenia w postaci łowcy. Musiała przypomnieć sobie kilka ważnych rzeczy: jaka jest odległość między nią a przeciwnikiem i czy po drodze między "ich drzewami" znalazłaby się prosta droga, nieporośnięta żadnymi wyższymi krzewami. Było to bardzo ważne dla planu, który powoli układała w głowie, jednak potrzebowała także opcji awaryjnej. Może gdyby udało jej się zmusić myśliwego do zmiany położenia...
- I co, zamierzasz tak tam czekać? Przyrośniesz do drzewa! - zawołała, nie wychylając się ani o milimetr zza chroniącego ją pnia. Oczekiwanie może nie wnosiło zbyt wiele nowego do sytuacji, ale pozwalało jej nabrać nieco sił przed kolejnymi działaniami, uspokoić oddech i myśli.

Nie odpowiedział jej. Zanotowała to w głowie jako ważny element rodzącego się planu. Metaforyczne trybiki obracały się z zawrotną prędkością, podczas gdy wymordowana wciąż oddychała głęboko, chcąc zdusić zmęczenie. Jeśli miała zrealizować swój pomysł, potrzebowała nagromadzić wszystkie możliwe siły. Prawdopodobnie miała tylko jedną szansę i gdyby ona się nie powiodła, czekałyby ją ogromne tarapaty. Myśliwy miał nad nią ogromną przewagę i pamiętała o tym przez cały czas - nie była aż tak głupia, jak się to niektórym wydawało. Oho, gdyby ją matka teraz zobaczyła... no ale na szczęście nie miała szans się o tym dowiedzieć. Świadków brak, a Nayami z pewnością pary z ust nie puści.
Kilka ostatnich uspokajających wdechów. Powoli przyłożyła prawą dłoń do mostka, jakby chcąc zbadać bicie serca. Wiedziała, że to ono może się okazać elementem przesądzającym sprawę, jako że lubiło zawodzić z najgorszym możliwym momencie. Musiała dać mu chwilę na dojście do ładu, ale równocześnie nie chciała ryzykować, że czyhający na jej życie mężczyzna gdzieś się przemieści. Ratowało ją tyle, że raczej usłyszałaby, gdyby zszedł z drzewa lub wykonał jakiś gwałtowniejszy ruch.
Dała sobie sekundę, dwie. Więcej czasu już nie miała; Powoli spięła mięśnie, przygotowując się do kolejnego wysiłku. Jedna stopa odsunęła się nieznacznie od pnia, palce zwinęły w pięści. W myślach odliczyła od trzech w dół.
Kiedy doszła do zera, wyskoczyła ze swojej kryjówki i natychmiast ruszyła sprintem po leśnym runie. Biegła najszybciej, jak tylko była w stanie wykrzesać z siebie energię i pruła prosto w kierunku drzewa, na którym powinien siedzieć łowca. Modliła się w duchu, by nie zdążył złożyć się do strzału lub przynajmniej by chybił, choć były to dość optymistyczne prośby. Zamiar miała jeden: dopaść do drzewa, które zajmował mężczyzna i uderzyć w pień. Uderzyć, oczywiście używając całej dostępnej dla siebie siły. Może zdołałaby uszkodzić drzewo wystarczająco, by zmusić przeciwnika do opuszczenia pozycji; może będzie uciekał dla własnego bezpieczeństwa, a może nawet nic się nie stanie. Nie znała się na drewnie tak dobrze, by być w stanie ocenić swoje szanse na powodzenie; bez względu zaś na wynik, musiała jak najszybciej doskoczyć do kolejnego najbliższego drzewa i znów się ukryć - przynajmniej na chwilę. Jeśli myśliwy postanowi ją gonić, będzie trzeba możliwie uciekać. Wszystko zależało od tego, jak powiedzie się jej pierwszy manewr i czy nie padnie trupem już po drodze.

Użycie mocy: nadludzka siła 1/3*
*Podejrzewam, że ze względu na zmęczenie moc mogłaby nie zadziałać lub zadziałać krócej, ale to pozostawiam Twojej ocenie.