Mimo wszystko, była cholernie niecierpliwa. Im dłużej czekała na jakieś ruchy ze strony myśliwego, tym bardziej wierciło ją od środka, by ruszyć z miejsca. Mięśnie błagały, by napiąć się do skoku; zmysły wyłapywały wszystko, co tylko oferowało otoczenie, próbując podsunąć najlepszy moment do ataku. W końcu nastąpił ten moment: ruszyła w pełnym pędzie ku drzewu, na którym usadowił się mężczyzna. Droga między jej kryjówką a drugim pniem była na tyle równa i niezarośnięta, że rozwinięcie odpowiedniej szybkości okazało się całkiem możliwe. Dodatkowym plusem był fakt, że łowcy nie udało się trafić w nią kolejnym bełtem, a serce dało radę zdobyć się na jeszcze chwilę wysiłku. Efektem tego było zderzenie dziewczyny z drzewem; poskutkowało ono zresztą tak, jak miała na to nadzieję. Jej przeciwnik spadł i stracił broń dalekosiężną, a o to w największej mierze chodziło. Dostrzegła to oczywiście dopiero w kilka chwil później, gdyż najpierw wylądowała na ziemi, lekko skołowana. Gdy jednak wzrok padł na myśliwego, zauważyła coś niesamowicie miłego - jej wysiłki zadziałały lepiej, niż zakładała nawet w najbardziej optymistycznych planach. Z jednej strony nie mogła uwierzyć w swoje szczęście, z drugiej zamierzała je jak najlepiej wykorzystać. Nawet nie podniosła się jakoś szczególnie z podłoża, tylko po trosze w kucki, po trosze na czworakach przedostała się do roztrzęsionego w konwulsjach mężczyzny. Bez pośpiechu, bo teraz przecież już nikt jej nie gonił.
Nie chodziło tu o akt litości; tę rzadko miewała dla osób, które zakwalifikowała do kategorii wrogów. Jednocześnie nie znajdowała nic fascynującego w biernym obserwowaniu tych przedśmiertnych konwulsji, bo ani z nich nie wynikało nic ciekawego, ani choćby pożytecznego. Miotał się tylko po ziemi i tyle: ten, który jeszcze minutę temu uważał się za lepszego. Pokonała go nawet nie wymordowana, bo na jej korzyść zadziałało kilka przypadków, nad którymi przecież nie panowała. Tego łowca nie mógł przewidzieć i to go zgubiło.
Wyciągnęła wreszcie dłoń i wcisnęła palce w szyję nieznajomego, chcąc przebić gardło i raz a porządnie zakończyć jego cierpienia. Śmierć obcej, w dodatku nieprzyjaźnie nastawionej osoby nie napawała jej ani smutkiem, ani żadną sadystyczną euforią. Nie w tym przypadku - była na to zbyt zmęczona, by jeszcze czerpać satysfakcję z agonalnych drżeń i wytrzeszczonych w panice oczu. W tej chwili bardziej interesowało ją to, czy mężczyzna miał w posiadaniu cokolwiek potencjalnie przydatnego. Wystarczyło zaczekać na jego ostatnie tchnienie, a potem dokładnie przeszukać różne zakamarki ubrania - a nuż znajdzie tam coś ciekawego? A nawet jeśli nie, będzie można zgarnąć jego odzież, obuwie; to w końcu nie jest takie łatwe do zdobycia i nawet jeśli Nayami sama nic z tego nie wykorzysta, może przydałoby się komuś innemu.

Użycie mocy: nadnaturalna siła 2/2

Nie za bardzo przejmowała się tym, czy jej sposób odbierania życia jest humanitarny, najskuteczniejszy czy jakikolwiek inny. W tym momencie zależało jej, żeby myśliwy przestał rzucać się w agonii i dokonał istnienia - można to nawet nazwać chwilowym kaprysem. Interesował ją także pod względem ewentualnych znalezisk, a tych poszukiwało się wygodniej, kiedy oponent zamieniał się w denata. Ze swoich zdobyczy na tym konkretnym trupie nie była jakoś szczególnie zadowolona, ale i tak wyglądały całkiem niezgorzej: jakieś małe fiolki, których zawartość trzeba będzie zbadać, mogła zabrać też nóż. Te pierwsze schowała do przedniej kieszeni swoich spodni, ostrze zaś otarła i pozostawiła w dłoni. Przykład tego, jak kończy się nieostrożne przechowywanie ostrych narzędzi, miała tuż przed sobą i nie planowała iść w jego ślady. Nęciło ją także zabranie ubrań, ale nie miała ich chwilowo do czego schować. Postanowiła więc, że gdy będzie już wracać do kryjówki, wróci do zmarłego i pozbiera wszystko, co będzie się pozbierać dało. Na pewno znajdzie się ktoś z tym samym rozmiarem stopy lub ktoś potrzebujący nowych spodni, a nie warto, by dobra odzież zgniła w lesie.
Nie wracała zaś już teraz, bo intrygowała ją jeszcze jedna kwestia - ten słynny "smok", z którego powodu w ogóle się tu pojawiła. Wcześniej była zdecydowana go bronić, i choć gad nie umiał jej się odpłacić tym samym, nie uznała jeszcze jego likwidacji za konieczną. Właściwie to w tej chwili miała bardzo mieszane uczucie wobec bestii i postanowiła sprawdzić, jak się obecnie sprawy mają. Powoli wstała z ziemi, by nie nadwyrężać i tak już dość zmęczonego organizmu, po czym otrzepała własne ubranie z ziemi i kurzu. Po chwili namysłu zlokalizowała kierunek, w którym powinno znajdować się gniazdo farosa i bez pośpiechu ruszyła w tamtą stronę.

Kiedy wyszła spomiędzy drzew, gad od razu się zaniepokoił. Obawiał się zapewne kolejnego ataku, jednak w przeciwieństwie do myśliwego, Nayami nie czaiła się po kątach, nie składała do strzału i ogólnie rzecz biorąc wyglądała bardziej na potencjalną ofiarę niż agresora. Spodziewała się jednak, że zwierzę nie będzie nastawione pozytywnie. Jak niby miało rozróżnić, które z dwunożnych stworzeń ma wrogie, a które przyjazne zamiary? Ludzie i im podobni występowali w katalogu zagrożeń na pierwszym miejscu w skali światowej, najbardziej nieprzewidywalni i niebezpieczni. Nie mogła dziwić się, że bestia przyjmuje postawę obronną. Co jednak mogła zrobić? Chciałaby jakoś pomóc zwierzęciu, jednak jeśli nie uda jej się podejść, nie będzie w stanie w żaden sposób zająć się ranami, które gad odniósł w wyniku wcześniejszego starcia.
Będąc jakieś cztery metry od gniazda, zwolniła znacznie. Obserwowała z uwagą reakcje zwierzęcia, nie chcąc nagle wkroczyć za daleko i sprowokować gada do obrony. Teraz posuwała się małymi kroczkami, coraz mniejszymi raz za razem, wpatrując się w bestię ze spokojną ekspresją.
- Pozwolisz mi podejść? Chciałabym pomóc. Wiem, że pewnie mi nie wierzysz, zresztą nawet mnie nie rozumiesz, ale może chociaż spróbujesz się mnie nie bać. Nie zamierzam robić ci krzywdy - powtarzała uspokajającym tonem, przemieszczając się bez pośpiechu najpierw w kierunku farosa, a potem jakby wokół niego, kierując się od strony głowy w kierunku ogona. Gdyby jednak zwierzę postanowiło zaatakować, gotowa była do natychmiastowego uniku i ucieczki między drzewa.

- Cholera, aleś ty upierdliwy - syknęła, widząc jak gadzina obraca się wciąż za nią i napina się jak do skoku. Czuła, że raczej nie zaatakuje - gdyby chciał, już dawno by to zrobił - ale też na pewno nie pozwoli do siebie podejść. Nie wyglądało to dobrze, szczególnie że zwierzę było ranne i osłabione. W tym momencie wymordowana przeżywała spory wewnętrzny dylemat. Z jednej strony od samego początku chciała obejrzeć osławionego w okolicy "smoka" i drażnili ją ci, którzy zakradali się do legowiska wyłącznie w celu ubicia bestii. Tylko że teraz gad wyglądał coraz gorzej i Nayami zaczynała się zastanawiać, czy w ogóle będzie w stanie przeżyć. Nie wyobrażała sobie, żeby wymęczone zwierzę z przestrzeloną łapą wyprawiło się gdzieś dalej po pożywienie, broniło swojej kryjówki przed jakimś większym stworzeniem... ogólnie przyszłość farosa w wyobrażeniach Leather nie malowała się zbyt optymistycznie.
Widząc, że spokojną przemową i łagodnością nic nie wskóra, obróciła się nagle na pięcie. Zawróciła w kierunku lasu, energicznie zbliżając się do linii drzew z każdym krokiem. Weszła tak głęboko między roślinność, by stać się w miarę możliwości niewidoczną dla zwierzęcia. Chciał się bawić w wojnę? Nayami potrafiła traktować tego typu kwestie aż nazbyt poważnie, stąd ta całkowita zmiana taktyki. Przynajmniej na chwilę obecną nazwijmy to "taktyką", bo dziewczyna właściwie błądziła po omacku, próbując na wyczucie znaleźć jakieś rozwiązanie. Jakże w tej chwili żałowała, że nie było w tej chwili nikogo, z kim mogłaby skonsultować plan!
Zasłonięta przez roślinność, zaczęła przemieszczać się łukiem wokół polany. Chciała okrążyć jamę farosa od boku i zorientować się, czy może dałoby się na nią wdrapać od góry, przemknąć gdzieś bokiem... może przy odrobinie szczęścia grota ma gdzieś jakąś niedużą szczelinę, przez którą można by wślizgnąć się do środka?

Nie zgubiła się między drzewami, to już był jakiś sukces; specjalnie weszła głębiej w zarośla, żeby zniknąć gadowi z oczu i możliwie uśpić jego czujność. Drugi osobnik w gnieździe prawdopodobnie już nie żył... a może żył, tylko był zbyt słaby, żeby się poruszyć? Zamierzała przekonać się o tym na własne oczy. Po to w końcu w ogóle znalazła się na polanie, żeby dowiedzieć się więcej o słynnym w całej okolicy smoku. Zadała sobie nawet trud pozbycia się myśliwego, który chciał zwierzę z marszu uśmiercić. Nayami nie nadawała się do Greenpeace, ale chciała przynajmniej poznać stworzenie, na które tak wielu polowało. Potem byłoby jej już raczej wszystko jedno, czy gad przeżyje czy nie - chyba że jakimś cudem zdołaliby się polubić, bestia jednak nie wydawała się mieć na to ochoty. Przykro.
Przeszła kawałek lasem, doszukując się jakiejś możliwości podejścia bliżej jaskini. Skalna formacja zawiodła jej nadzieję, jako że nie posiadała żadnych dogodnych wyrw; dało się jednak na nią wdrapać "od tyłu", co młoda wymordowana od razu przyjęła jako główny plan. Ostrożnie zakradła się do podnóża pagórka, chcąc zbliżyć się do krawędzi i spojrzeć z góry na gniazdo farosów. Nigdy nie widziała na żywo takiego stworzenia, jego leża ani jaj, dlatego te szczegóły ciekawiły ją niezmiernie. Wiatr był po jje stronie, musiała tylko zachowywać się cicho. Po drodze rozejrzała się jeszcze po skarpie, czy leżą może na niej jakieś luźne kamienie... ot, tak w razie gdyby potrzebowała znów się bronić lub atakować. A nuż ktoś jeszcze postanowi się pojawić i zakłócić pokojową obserwację? Jej samej na razie wystarczyło niepostrzeżenie zerknąć z lotu ptaka na gniazdo.

Drażnił ją fakt, że jedyną bronią w zasięgu ręki pozostawał odebrany myśliwemu nóż, wciąż tkwiący w dłoni wymordowanej. Gdyby z jakiejś przyczyny doszło do starcia z gadem, wolałaby mieć więcej opcji, jednak przewrotny los raz za razem odmawiał jej możliwości wyboru. W tej chwili jedyne, o czym mogła zadecydować, to czy opuścić gniazdo lub nadal próbować się czegoś dowiedzieć. Nie trzeba być żadnym geniuszem by przewidzieć, że pierwsza droga w ogóle nie wchodziła w grę. Nie dla Nayami, której pierwszym odruchem było zaglądanie w zakamarki, branie do rąk podejrzanych przedmiotów i zadawanie pytań: setek, tysięcy pytań, od których jej najbliższym rozsadzało głowy.
Stąd właśnie nawet biorąc pod uwagę ryzyko bycia zauważoną, wspinała się wytrwale po wzniesieniu. Zaskoczyło ją zachowanie bestii, która z nieznanej przyczyny oddalała się od jaskini, ale to przecież była szansa dla dziewczyny! Pochyliła się nieco niżej nad ziemią, próbując nie rzucać się zbytnio w oczy, na wypadek gdyby gadzina odwróciła głowę. Przesunęła też swoją trasę lekko w prawo, usuwając się z "centrum" krajobrazu. Zamierzała dotrzeć na samą krawędź urwiska i zajrzeć do wnętrza jaskini, korzystając z chwilowej nieobecności rannego farosa. W głowie układała już plan desantu do legowiska bestii, rozważając tak opcję zeskoczenia prosto z góry - bez okrzyku bojowego, choć kusiło - jak i zakradnięcie się bokiem, jeśli tylko skalna formacja by na to pozwalała. Mimo wszystko gdyby drugi osobnik w gnieździe żył i miał się dobrze, przelatywanie mu tuż przed oczami mogłoby być aż nazbyt ryzykowne. Cokolwiek by się jednak nie stało, Nayami była zdecydowana zbadać leże smoka z bliska. Nie wybaczyłaby sobie, gdyby przez głupi strach odpuściła zbyt wcześnie i zmarnowała tak wspaniałą okazję.