Choć mrok objął całą celę, Marcelina doskonale widziała każdy szczegół rysujący się przed nią. Każda mara, każdy ruch mężczyzny, każda, detaliczna zmiana na jego twarzy. Teraz on sam składał się z malutkich cząsteczek strachu, które spływały niczym słodki miód drażniący marcelinowe nozdrza. Wymordowana wyprostowała się, teraz dumnie i niczym samiec alfa, który zwycięsko wychodził z morderczej walki - jeszcze chwila, a wyda ostatni rozkaz, na które zmory tak długo czekały...
Strumień światła uderzył w nią mocniej niż pocisk z pistoletu. Warknęła pod nosem, w końcu z pretensją wypisaną na twarzy spoglądając wprost w oczy kobiety. Choć mogła zignorować jej rozkaz, mając w rękawie asy w postaci własnych mocy pozwalających uniknąć spodziewanych pocisków bez problemu, tak jednak jednym szeptem nakazała marom zaprzestać szarpaniny i odpuścić. Wygłodniałe widma zjeżyły jedynie sierść, posłusznie odsuwając się od mężczyzny i podchodząc do Marceliny. Stanęły przed nią, nie spuszczając z pola widzenia ani mężczyzny, ani wojskowej, która w bohaterski sposób postanowiła uratować miłość swojego życia. Marcelina uśmiechnęła się na chwilę, unosząc kąciki warg w kpiącym uśmieszku. Strach dawał o sobie znać, teraz jednak nie paraliżował jej i pozwolił na trzeźwe myślenie. - Myślisz, że tym mnie powstrzymasz? - prychnęła, wskazując palcem na pistolet wycelowany w jej stronę. Ciągle była przygotowana na ewentualną obronę, gdyby kobieta zdecydowała się jednak nacisnąć na spust. Jaguarzyca uniosła lewą brew, czekając na odpowiedź. Jasne, błękitne ślepia czarnych panter rozbijały wciąż panujący tu gęsty, nienaturalny wręcz mrok.

The member 'Yury' has done the following action : Dices roll

---

'Kostka' : 29

Bacznie obserwowała wojskową, czując, jak jej własne włosy na grzbiecie jeżą się niczym u agresywnego drapieżnika, gotowego do ataku w każdej chwili. Moje odczucia nigdy nie miały tutaj znaczenia, pomyślała, oddychając teraz spokojnie i pozwalając myślom pozbierać się do kupy. Gdy kobieta strzeliła, Marcelina w ostatnim momencie zdołała odbić pocisk silą własnego umysłu - odbił się on przed Marceliną tak, jakby trafił w kuloodporną ścianę. Dziewczyna opuściła i zacisnęła pięści, nie odzywając się już. O ile skulony w kącie, przerażony mężczyzna nie stanowił dla niej zagrożenia, tak wojskową mogła spokojnie wrzucić do worka z kategorii arcywrogowie. Siedziała jej na ogonie, pojawiała się w najmniej pożądanym momencie i psuła wymordowanej szyki. Teraz jednak to ona dyktowała warunki, a nie s.spec.
Marcelina patrzyła wciąż na kobietę. Wiedziała, że ta darzyła ją czystą nienawiścią z jeszcze jednego powodu... To właśnie zazdrość i zawiść były jej główną motywacją do działania, ale i największą słabością. Wymordowana znała tę zasadę doskonale, lecz teraz, gdy wojskowa była w posiadaniu argumentu silniejszego od bolesnej prawdy postanowiła tego nei wykorzystywać. Mary zniknęły, rozpływając się w powietrzu, szepcząc coś jeszcze w wielu nieznanych językach; Wymordowana czekała na dalsze kroki kobiety. Była ciekawa, co wojskowa zamierzała zrobić - i co czuła, widząc mężczyznę, którego niewątpliwie darzyła jakimś uczuciem skulonego w kącie.
W pewnym jednak momencie postanowiła działać, i gdy stała tak przez kilka sekund, w końcu postanowiła spróbować innej drogi. Spojrzała na lufę, co dla wojskowej nie powinno być w żadnym stopniu niepokojące - w końcu robiła to już wiele razy - i w jednej, niezapowiedzianej przez nic chwili próbowała wyszarpać broń dość sporą siłą własnego umysłu. Jeżeli jej się to nie udało, a wojskowa postanowi oddać w jej kierunku strzały, wymordowana miała w rękawie jeszcze możliwość dematerializacji, której z pewnością nie zawaha się użyć.

Spoiler:

Wojskowa poczuła drżenie pistoletu w swojej dłoni. Zerknął w jego kierunku. Przestała mieć na nim jakąkolwiek kontrolę, dział wbrew jej woli. Zachowywał się tak, jakby nagle ożył. Zacisnęła na nim mocno palce najpierw jednej, potem drugi ręki, znów wbijając lodowate spojrzenie w twarz Wymordowanej.
— Ty suko — wycedziła przez zaciśnięte zęby. Nacisnęła za spust. Oddała dwa strzały, nim broń została wytrącona z jej dłoni, ale za nim Marcelina zdążyła go pochwycić, kobieta wykazała się swoim refleksem. Kopnęła czubkiem buta pistolet. Przedmiot odskoczył i odbił się od ściany, by ostatecznie wsunąć się pod pryczę. Był poza zasięgiem jednej i drugiej.
Głośne dyszenie kobiety odbiło się od ściany pomieszczenia. Jej kondycja na ostatniej misji na terenach Desperacji podupadła. Nie zregenerowała swoich obrażeń dostatecznie. Poczuła przeszywający ból w klatce piersiowej i zacisnęła mocno szczękę. Rysy twarzy Wymordowanej stały się zamazane, niekompletne. Przetarła oczy do czerwoności. Najprawdopodobniej rana otworzyła się na skutek dzisiejszego wysiłku fizycznego i pociekła z niej krew. Była bezsilna w obliczu własnych słabości, ale nadal tkwiła w tym samym miejscu, na uginający się pod jej kolanami nogach. Stała na drodze do wolności Marceliny.
— Zdychaj, kurwo. — Piskliwy głos przebił ciszę, która zapanowała po tym, jak pistolet zdarzył się z podłożem. Wymordowana poczuła impuls, który przedostał się do jej nogi w postaci wiązki elektrycznej. Mężczyzna, sapiąc głośno, docisnął paralizator do jej odsłoniętej kostki. Mięśnie w prawej nodze Marceliny odmówiły jej posłuszeństwa. Zacisnął mocno palce na jej nodze, wbijając do nich twarde płytki paznokci. Nadal trząsł się jej galaretka, ale po zaserwowanym przez nią upokorzeniu, nie mógł jej pozwolić na swobodne działanie.

Obrażenia:
Marcelina:
Rany zostały prowizorycznie opatrzone.
Zaczerwienia na obu policzkach, wkrótce w ich miejscu pojawią się sińce. Skręcony nadgarstek. Ból żebra.

Telekineza — 1|3.
Przywołanie mar — 1|4, odnowa.
Dematerializacja — 2|3,  przerwana

Czekam na odpis do 21 luty.

Broń wystrzeliła, a wymordowana zareagowała niemalże natychmiastowo. Jej ciało rozpłynęło się na chwilę, by za moment znów powrócić do stałej formy w dokładnie tym samym miejscu. Miała nadzieję, że dzięki skupieniu i byciu w ciągłej gotowości udało jej się uniknąć obydwu pocisków.
Dostrzegła wahania wymalowane na jej zmęczonej, kobiecej twarzy. Widziała grymas bólu który dowodził, że wojskowa była wykończona, co było skutkiem brak wystarczającego odpoczynku i regeneracji wymagającej czasu. Marcelina uśmiechnęła się krzywo, nie spuszczając z kobiety wzroku, dławiąc się niemalże odniesionym sukcesem - choć broń nie wpadła w jej łapska, tak i wojskowa nie była już w stanie go dosięgnąć. Dziewczyna utraciła na chwilę czujność, za co musiała szybko zapłacić - zbyt późno zorientowała się, że coś jest nie tak. Ze zdziwieniem przyjęła irytujący ból w okolicach kostki, próbując wyrwać się z elektrycznej pułapki; posłała wcześniej skulonemu, wydawałoby się, że niegroźnemu już mężczyźnie pełne nienawiści spojrzenie i zaczęła krzyczeć. Nie szeptała już, nie mówiła głośno w myślach, a wrzasnęła, wypluwając z każdą kroplą śliny cząsteczki jadu. Mężczyzna mógł usłyszeć szepty dochodzące ze wszystkich stron, stopniowo rosnące na sile. Zdychaj, sukinsynu.
Czekała. Między nią a wojskową, która nadal - - choć w mniejszym już stopniu - stanowiła zagrożenie stała solidna, gruba krata. Drogę do wolności torowała jej upierdliwa kobieta, którą chciała jak najszybciej zabić; Wymordowana dotarła już tak daleko...

Spoiler:

Jej chwilowe zamyślenie przerwało wtargnięcie dwójki strażników. Marcelina zjeżyła się i cofnęła do kąta, sycząc wściekle i demonstrując swoje białe, lśniące kły. Zachowywała się dokładnie tak, jak każdy zagoniony w kąt dziki kot, nie znający żadnej drogi ucieczki. Uderzenia prądu właściwie nie poczuła; zemdlała niemalże od razu.
Ciemność była chłodna, a jej śliskie macki zdawały się pełzać po skórze niczym jadowite węże. Myśli ciasne otoczyły Marcelinę niczym wataha wygłodniałych wilków, wirowały wokół niej, rozmazane i niekompletne. Nad tym komicznym rydwanem stał on.
Marcelina patrzyła na głębokie, piwne oczy. Nie zareagowała, nie poruszyła się, czując zdrętwiałe mięśnie. Bolało ją absolutnie wszystko, a najbardziej chyba cierpiała jej dusza i ogolona niemalże do zera głowa. Marcelina od dawna nie zwracała uwagi na własny wygląd i aparycję zewnętrzną, stawiała przede wszystkim na wygodę, dlatego brak uporczywych, dłuższych już kosmyków naturalnie gęstych i grubych mógł ją szczerze ucieszyć.
Jednakże w tamtym momencie nie było miejsce na radości. Tym bardziej, że w okolicach jej czaszki ktoś wyraźnie majstrował, co bardzo jej się nie spodobało...
Jednakże co mogła zrobić? Wzroku stracić przecież nie chciała - był to jej najlepiej rozwinięty zmysł ze wszystkich, które posiadała. Z wnętrza jej gardła wydobywał się pomruk niezadowolenia, jednak dziewczyna nie odważyła się drgnąć.

Przez ostatni rok Marcelina częściej leżała na stole operacyjnym niż na chłodnej podłodze we własnej celi. Ból w jej głowie ustał w momencie, gdy jej skroń dotknęły aksamitnie delikatne opuszki palców pielęgniarki. Przywykła do surowości przeprowadzanych na niej zabiegów i eksperymentów - teraz dziewczyna z rosnącym zdziwieniem obserwowała kobietę, dziwiąc się jeszcze bardziej w momencie, gdy niewiasta złożyła na jej ustach subtelny pocałunek. Przyzwyczajona była do ciągłego poniżania i wyśmiewania, ludzie traktowali ją jak bakterię, obrzydliwy wirus, od którego powinno się trzymać z daleka by nie zarazić się czymś równie paskudnym i odrażającym, co ona sama.
Nasz bóg czuwa nad wszystkim istotami.
- Nie. - szepnęła Marcelina, nadal spokojna. Jej słowa były chyba zbyt ciche, by usłyszał je ktokolwiek inny. - Ja mam własnego Boga...
Nie czuła już bólu, choć jej zmęczone ciało pełne było świeżych ran. Gdy jej powieki znów zrobiły się ciężkie i przysłoniły jej rozpływający się świat niczym ciężka zasłona, okraszona słodkim i nęcącym zapachem olejków eterycznych. Kojący głos nieznajomej kobiety zadziałał lepiej niż sam środek usypiający. Może to właśnie dlatego jej sny w końcu nie były szare i złe, a wesołe i pełne optymizmu?