Bezsenność zaczęła się stosunkowo niedawno, stan ten powtarzał się jednak wystarczająco długo, by powoli, powolutku wykańczać Marcelinę psychicznie. Przypadłość ta powodowała u niej rozdrażnienie, podkrążone oczy i ciągłe zestresowanie, przez które wymordowana nie mogła zebrać myśli, wziąć się w garść i stawiać czoła codziennym obowiązkom, które spoczywały na jej barkach. Dni ciagnęły się powoli, ciągnąc Marcelinę - a raczej jej wrak - przed siebie nawet nie oglądając się na stan dziewczyny. Ciągle spięta, absolutnie każda rzecz wywoływała w niej irytacje - była teraz totalnie inną osobą. Zamknęła się w swoich czterech ścianach, utonęła w grach, filmach, serialach i książkach, a pod ciepłym uściskiem ulubionej muzyki tworzyła szkice, które doskonale przedstawiały jej obecny stan psychiczny. Większość z nich zostało natychmiast podartych i wciśniętych w kąt pokoju. Marcelina nie miała ochoty nawet na ogarnięcie swojego ukochanego mieszkania. Godzinami zabijała czas, patrząc bez słów, bez emocji na krajobraz nocnej metropolii, której światła koiły jej rozszarpane nerwy i pozwalały uciec daleko od rosnących problemów i przybywających spraw do załatwienia.
Tak było i tej nocy, gdy Marcelina, otulona ciepłym, wełnianym kocem, z kubkiem gorącej herbaty i z mruczącym obok jej kolan Whisperem obserwowała tętniące życiem miasto. Światła, migające, pojawiające się i znikające, uciekające, pędzące, ścigające się ożywiały okolicę aż po sam horyzont. Ten krajobraz żył, zaskakując wciąż swoją nieoczywistą powtarzalnością. Zadziwiał z każdą minutą na nowo. Marcelina westchnęła głęboko. Jej uszy muskały delikatne brzmienia muzyki indie-elektronicznej, słowa uderzały w nią z podwójną siłą. Znała tę piosenkę na pamięć.
Marcelina podniosła się, zrzucając koc. Jej nagie ciało lśniło pod kaskadą odbijanych z setek okien-zwierciadeł, kolorowych świateł, przyozdabiając je delikatnymi smugami. Uniosła ręce, splatając palce i zakładając je sobie za głowę, chwytając kark. Jej długi ogon zamiótł rytmicznie podłogę, jej ciało wpadło w trans, bujając się delikatnie. Marcelina śpiewała pod nosem, wprawiając w wir swoje ciało. Zapomniała na chwilę, a na jej ustach pojawił sie delikatny uśmiech. Nagłe wibracje wyrwały dziewczynę z przyjemnego transu, wzbudzając w niej irytację.

Loki napisał:Marcelina! Dlaczego nie odpisujesz na moje wiadomości? Martwię się. Jesteś w mieście?

Wypuściła głośno powietrze. Odłożyła telefon na blat, wyciszając go i ignorując dwudziestą piątą próbę połączenia i czwartą wiadomość tekstową.
Tej nocy udało jej się zasnąć. Stało się to niemal natychmiast, gdy tylko położyła się na miękkim posłaniu świeżo ułożonej pościeli pachnącej wanilią. Odetchnęła głęboko, już po chwili czując, jak fala ogromnego zmęczenia zalewa jej ciało. Spała. To był spokojny, błogi stan, którego brakowało jej od dawna... Nie wiedziała, o której godzinie uniosła powieki, przebudzając się powoli. Jej wyostrzone zmysły i podkręcony instynkt samozachowawczy podpowiadał jej, że jest obserwowana. Uniosła się niechętnie, zaświecając światło jednym, donośnym klaśnięciem dłoni i zapominając szybko o doskonałym śnie.
Mieszkanie było zdemolowane. Whisper spał w najlepsze obok Marceliny, nie poświęcając uwagi hałasom i zaświeconemu światłu. Hiena złapała się za głowę, otwierając w pierwszym momencie szeroko ślepia. Ktoś był w jej mieszkaniu! Jej serce zabiło mocniej, niemal wyrywajac się z piersi pod wpływem nie odczuwanej od dłuższego czasu przypływu adrenaliny. Marcelina chwyciła leżącą na podłogę miotłę i ruszyła przed siebie, przeszukując mieszkanie. Nie należało ono do ogromnych, więc jeśli ktoś ukrywał się w nim, zaraz powinien zostać zdemaskowany.

Ekwipunek - kij od miotły. Pod łóżkiem trzyma swój skórzany plecak, w którym znajdują się: dwa sztylety, dwa norweskie rewolwery, chusteczki, kości do gry, szkicownik, notatnik, zapalniczkę, papierosy smakowe oraz szwajcarski scyzoryk. UBRANIA: Przed chwilą jeszcze smacznie spała: nadal ma na sobie jedynie długi, popielaty t-shirt z czarnymi rękawkami i czarne majtki.

Jej chód był bezszelestny. Miękkie stopy stawały powoli, ruchy zdawały się być zwolnione, kij delikatnie kołysał się w jej zaciśniętych, spoconych dłoniach. Zmrużyła oczy, próbując dostrzec najmniejszy ruch gdzieś w kątach. Zwracała uwagę nawet na sufit. Czuła, jak jej tętno przyspieszyło, sierść na rękach i karku zjeżyła się sztywno, a jej wargi delikatnie uniosły się, obnażając fragment kłów. Jej oko przybrało teraz granatowy odcień.
S.spec? Dłużnik, który nie miał najmniejszego zamiaru spłacać powinności wobec niej? Najemnik? Marcelina wymieniała w myślach powody, dla których ktoś miałby wybrać akurat jej mieszkanie. Było raczej skromne, dość małe - w końcu łupy i pieniądze trzymane były w zupełnie innym miejscu. Ale nikt przecież nie musiał o tym wiedzieć.
Huk, który rozległ się nieopodal niej wytrącił ją ze skupienia. Odskoczyła w bok, wystawiając momentalnie rękę w stronę pomieszczenia, z którego przed chwilą się wyłoniła. Plecak, leżący pod łóżkiem poruszył się, jego zarysy otoczyła czarna mgiełka, ta sama, która teraz oblała wyciągniętą dłoń wymordowanej. Plecak poszybował w jej stronę, po dwóch sekundach znajdując się już w jej objęciach. Momentalnie wyciągnęła z niego rewolwer Billie Jean i, odbezpieczając go, skierowała w stronę nieproszonego gościa. - Kim jesteś? - zapytała, bijąc ostrzegawczo długim ogonem po podłodze. Chłopak wyglądał na bezbronnego i przestraszonego, jednak życie nauczyło ją, że takie gierki często są symulowane, a delikwent być może trzyma w ukrytej, trzeciej dłoni sztylet. Odrzuciła kij od miotły za siebie, zamykając plecak i zakładając go na plecy, by wężopodobna istota nie skorzystała z jego asortymentu. - I co tu robisz? - warknęła znów, nie robiąc żadnych kroków w jego stronę. Z jej gardła wydobywał się cichy pomruk, uszy nadstawiła w jego kierunku. Wyglądał na wężopodobnego, a więc zapewne był on wymordowanym, tak, jak ona.

Moc: telekineza.

Char.
Char. Kto to, kurwa, jest? - JAKI przyjaciel? - jej ciało nawet nie drgnęło, twarz pozostała kamienna. Lekcje na desperacji i liczne kopniaki w łydkę zrobiły swoje. - JAKĄ przysługę? Konkrety, do cholery - wycedziła, nie spuszczając z niego wzroku i rewolweru, który nadal wycelowany był prosto w nieznajomego. Nieproszony gość zaczął ją irytować jeszcze bardziej. - Uczciwy? I dlatego rozpierdoliłeś mi mieszkanie, gadzie? - zapytała, przypominając sobie o stanie pomieszczeń i bałaganu, w jakim się obudziła. - Czego chciałeś? Pieniędzy? Drogich sprzętów? Dragów? Kota? - WSPÓLNY przyjaciel. To słowo utkwiło jej w pamięci. Nie miała wielu przyjaciół, wręcz mogła policzyć ich na palcach jednej dłoni. - Wątpię. - skwitowała, kręcąc przecząco głową i opuszczając broń. Nadal była jednak w pełnej gotowości stawić czoła jego nawet najszybszym atakom, chociażmy dematerializując się i szczując nieproszonego gościa marami. Marcelina zacisnęła pięści, groźnie wywijając ogonem. Lokstar z pewnością nie zdradziłby jej danych osobowych. Poza tym on nie kumpluje się z amatorszczyzną, która nie potrafi nawet dobrze schować się w mieszkaniu lub uciec z niego na czas po zrobionej już demolce. Erin? Nie znała miejsca zamieszkania Marceliny w m-3. Dżerard? Być może, może wcale niekoniecznie udostępnił adres zamieszkania Marceliny w stanie trzeźwości. Lub bez pistoletu przyłożonego do skroni. Ale to również było mało prawdopodobne. Hiena znała Dżerarda od małego.
Marcelina zastanawiała się chwilę nad imieniem wymordowanego. Godność "Char" nie mówiła jej absolutnie nic, być może winna była tu amnezja, która wyszarpała Marcelinie wspomnienia z tym oto stworzeniem. Możliwe też, że Hiena doskonale znała istotę noszącą to imię, a "Char" był tylko pobłażliwym jego zdrobnieniem, aczkolwiek to również nie wydawało się być bardziej prawdopodobne, niż pierwsza opcja. Westchnęła w duchu. Liczyła na spokojny powrót do normalnej, uśmiechniętej rzeczywistości bez rzędu ciągnących się, nieprzespanych nocy...

Naczelnik Misji

MG zrezygnował z prowadzenia misji. Marc, daj mi znać, czy chcesz, by misja została przejęta czy wolisz rozpocząć ją na nowo (z innym pomysłem).