Nah. Weekendowe szaleństwa, o ile były, bo przecież każdemu zdarzy się zaszywanie we własnych, przytulnych czterech ścianach i nerdowanie przy konsoli bądź maratonie odcinków ulubionego serialu - zawsze kończyły się tak samo - Marcelina budziła się we własnym łóżku, zwykle zaniesiona przez Dżeralda, który z natury alkoholu nie lubi lub pije w małych ilościach. Tym razem coś poszło nie tak.
Gdy otworzyła oczy jej uwadze nie umknęły postacie, które szybko się ulotniły. Jej umysł zdążył oprzytomnieć, dlatego pierwsza myśl jaka pojawiła się w jej głowie po ujrzeniu tajemniczych mar krążyła wokół s.specu i ich tajnym laboratorium. Która by to już była wizyta u nich?
Um, to jednak nie to. Czuła się jak materac, na którym właśnie usiadł zapaśnik sumo pożerający pizzę z goframi i kebabem. Dopiero po jakimś czasie zdołała unieść górną partię ciała. Masując plecy i okolice kości ogonowej wyprostowała się i postawiła stopy na chłodnej posadce, dłonie kładąc na krawędzi łóżka. Powoli, o własnych siłach uniosła ciało i stanęła o własnych siłach. Rozglądnęła się. W jej głowie zaczęło szumiąc, pojawił się ostry ból głowy. Zacisnęła zęby i obiecała sobie jedno: to ostatnia impreza w jej życiu.
Otrzepała się szybciej, widząc cień kącikiem oka. - Ar, co tu się odwala? - zapytała. Chciała wiedzieć, co się tu wydarzyło i co stało się z nią podczas tej nocy. Próbowała przypomnieć sobie wszystkie przygody wczorajszego dnia, a raczej nocy. Niestety - widziała jedną, wielką pustkę. Ostatnie, co zapamiętała, to unoszący się kieliszek z niebieskawą zawartością - jej ostatni drink tamtejszej nocy. - Nie mam pojęcia. - mruknął.

Rozglądnęła się. No, no... ciekawie, Marcelinko, ciekawie. Rozmasowanie faktycznie nie dało jej wiele. Spała w dość dziwnej pozycji - to był główny powód uciążliwego bólu w okolicach szyi i karku. Na wszelki wypadek dokładnie się oglądnęła. Miała mnóstwo małych zadrapań i siniaków na różnych miejscach ciała...
Bluzka - jest. Stanik - um, no jest, chociaż w tej sytuacji był niepotrzebny (ale ja lubię staniki! Odkrzyknęła w myślach Marcelina) majtki - no są, są, takie fajne, z logiem batmana na tyłku. Spodnie - orzeszku.
Gdzie spodnie?
Rozglądnęła się po pokoju, z coraz szybciej bijącym sercem poszukując wzrokiem zagubionej części garderoby. Ale w końcu, po krótkiej analizie pomieszczenia udało jej się je dostrzec pośród rozwalonych wszędzie szmat i części innych przedmiotów. Chwyciła je szybko, w pośpiechu ubierając je 'tyłem do przodu'. Warknęła cicho, ściągając je i ponownie zakładając. Cholery nie chciały wejść, trzeba było je potraktować siłą... Gdy ktoś zaczął walić w drzwi, przestraszona, ze spodniami wciągniętymi dopiero na kolana, rzuciła się pod łóżko. Jeszcze ten śmiech. Wyobraziła sobie scenę, gdy dzieci - lub co gorsza ich ewentualni rodzice lub opiekunowie - wbiegają do pokoju i zastają Marcelinę w samych majtasach. - Wojna!
Dopiero potem do głowy wpadła jej myśl, że to wszystko to kolejny dowcip jej mózgu. Wyszła więc powoli, podbiegając szybko do sterty szmat, chowając się w nich. Uniosła tylko lekko głowę, odgarniając kawałek materiału zasłaniający jej oczu. - Zamknij ryj! - krzyknęła w stronę drzwi, kuląc się w oczekiwaniu na dalszy rozwój wydarzeń.