Powoli odzyskiwała kontrolę nad mięśniami, ścięgnami. Mogła poruszać rękoma i nogami, czuć kajdanki wżynające się bezlitośnie w skórę. Pod płat czołowy wkradł się ból, rwący i nieprzyjemny. Wybudzała się z letargu, ale mimo bezproduktywnego wpatrywania się w jednej punkt, czuła zmęczenie i otępienia, jakby właśnie wróciła z drugiej podróży.
Pustka. Zmęczenie. Głód. Oraz bezradność.
Światło, jarzące się z nagiej żarówki, zamontowanej pod sufitem, zaczęło drżeć, jakby gdyby w konkluzjach, rzucając płowe światło na pogrążoną we własnej tragedii Wymordowaną, aż, po walce z końcem swojej żywotności, wreszcie zgasła. Ciemność zagościła w celi  i trwała przez dwie godziny, które dłużyły się niemalże w nieskończoność. Jedynym źródłem światła, była niewielka jego smuga, padająca na część sufitu z celi na przeciwko, ale ten wąski snop nie dawał wystarczającej otuchy dla ogumionego umysłu, do którego wkradały się zmory. Marcelina, swoimi zwierzęcymi ślepiami, mogła dostrzec cienie rysujące się na ścianie, w postaci czarnych, pozbawionych foremności kształtów.
Mrok został załamany przez latarkę, która została bez skrupułów wycelowana w jej twarz. Blask, wytwarzany przez urządzenie, oślepił na chwilę więźnia. Musiał przystosować oczy do nowych warunków.
— Wstań  i podejdź do krat. — Cichy rozkaz padł z pomiędzy nawilżony przez język warg. W tonie głosu pobrzmiewało podniecenie. Marcelina już go kiedyś słyszała. Parę godzin temu, gdy tliła się w niej nadzieja, że resztkami sił uda jej się uciec i odzyska utraconą wolność.


Obrażenia:
Marcelina:
Rany zostały prowizorycznie opatrzone.
Środek nasenny przestał działać. Znieczulenie także.

Telekineza — 3/4, odnowa mocy
Przywołanie mar —  4|4, odnowa mocy
Dematerializacja — 2|3,  przerwana

Czekam na odpis do 4 luty. Przepraszam za spóźniony odpis.

Skuliła się, czując nieznośny ścisk w żołądku. Była głodna, a migająca żarówka nad nią doprowadzała ją niemalże do małej agonii. Zacisnęła zęby i powieki, a chłodny pot spłynął po jej skórze. Choć nadal była rozpalona, temperatura jej ciała spadała. Tak, jak zapowiedział demon.
Bezgłośnie wyła gdzieś głęboko w sobie, nie pozwalając własnym ustom wydać jakiegokolwiek dźwięku. Zacisnęła zęby i próbowała zaganiać zagubione myśli, trwając jednak w błędnym kole. Ciemność, która przecież miała stać się jej największym sojusznikiem teraz przeistoczyła się w więzienie, w którym jej umysł poddawany był nieprzerwanym torturom. To były ciężkie dwie godziny - Marcelina co prawda zgubiła gdzieś po twardej drodze bólu i zmęczenia rachubę czasu, jednakże była przekonana wręcz, że minęło ich co najmniej pięć.
Ostre światło latarki nie tylko oślepiło, ale i zadało niesamowity ból. Syknęła pod nosem, ściskając powieki i czekając, aż po kilku sekundach ból ustąpi. Oczy przyzwyczaiły się szybko do ostrego oświetlenia, dlatego zdołała w końcu spojrzeć w stronę źródła zarówno światła, jak i głosu. Słyszała go już wcześniej, jednak przypomnienie sobie konkretnej sytuacji zajęło jej kolejnych kilka sekund.
Uniosła się w końcu ciężko, spoglądając wrogo w kierunku krat. Wiedziała, czym groziła niesubordynacja oraz niekonsekwentne wykonywanie poleceń, dlatego podeszła do kraty, nie zbliżając się jednak na tyle, by paść ofiarą bezpiecznego molestowania - czyli nagłych szarpnięć i obmacywania przez kraty. Stanęła w odległości być może metra od kraty, patrząc przymrużonymi oczami na twarz przed sobą.

Choć nadal była osłabiona i otumaniona, widziała w jego lubieżnych oczach podniecenie. Z obrzydzeniem zdała sobie sprawę, że obiektem jego nieskrywanego zainteresowania była ona sama. Nie należała do najpiękniejszych kobiet chodzących po tej cuchnącej brudem ziemi - była blada, a jej twarz rozsiana delikatnymi piegami, trochę przydługi nos zaś zdawał się lekko przechylać w lewą stronę. Natura nie obdarzyła jej także idealną sylwetką - choć mogła pochwalić się ładnie rysującymi się wypukłościami w odpowiednich miejscach, tak generalnie była osobą chudą, miała szerokie ramiona, raczej wąskie biodra i w dodatku dość długi tułów.
Nie miała zamiaru się odwracać. Choć nie miała sił na walkę, nie miała najmniejszego zamiaru się poddać. Czuła strach, strach przed nim i przed krzywdą, którą zamierzał jej wyrządzić. Zaskoczył ją uścisk, szczęka już po kilku sekundach zaczęła pulsować z bólu. Marcelina nadal jednak stała, spokojnie, czekając na jego kolejny ruch, sama nie będąc gotowa na wykonanie go jako pierwsza. Popchnięta upadła niczym słaba, szmaciana lalka; tak wątła i z pozoru bezbronna chyba jeszcze nigdy nie była... syknęła cicho, czując, jak ten szarpie jej półdługie włosy. Przez długi czas nosiła krótkie, ścięte na chłopczyce, jednak przez rok przebywania w więziennej celi s.spec bez nożyczek bądź innego ostrza zdążyły one trochę odrosnąć. Wymordowana nie lubiła, gdy ktokolwiek dotykał jej włosów, a tym bardziej bolesnego szarpania ich.
Gdy mężczyzna rozkazał jej uklęknąć, zjeżyła włosy na grzbiecie oraz karku i syknęła wściekle w stronę oprawcy, ukazując mu lśniące, białe kiełki. Ciemne włosy opadły na jej lewe oko, które teraz mieniło się żółcią oraz czerwienią, stopniowo oddając dowodzenie temu drugiemu odcieniowi. Jej doskonały słuch pozwolił jej szybko zorientować się, że właśnie ktoś zbliżał się w ich stronę.
Nie wiedziała, czy był to dobry znak.

Prawie zawyła, gdy wszelkie dźwięki budzące w niej nadzieję po prostu ucichły. Gdzieś w głębi serca bowiem liczyła na jakąś pomoc z zewnątrz; wycierpiała już wystarczająco dużo! Czy los i w tej sytuacji okaże się aż tak okrutny? Klepnięcie w pośladek pobudziło ją; Marcelina czuła, jak poziom agresji stopniowo wzrasta, powoli wrze, a do jej wątłego organizmu powracają powoli siły.
Metalowy smak gorzkiej broni wywołał w niej niemalże odruch wymiotny. Przez chwilę zastanawiała się nad dość ryzykownym planem - mogła ulec na chwilę i z pozoru zgodzić się na dalsze, raczej nieprzyjemne dla niej kroki, po czym dobrać się do jego rozporka i po prostu odgryźć jego żałosną męskość, która teraz wręcz wyrywała się ze spodni wojskowego. Marcelina aż jęknęła cicho, gdy twarda broń mężczyzny zdzieliła ją w delikatny policzek. Chciała syczeć, warczeć, wstać, walczyć; ten jednak zaskoczył ją, plując w jej stronę i wsadzając w jej gardło długą lufę. Nie minęło dużo czasu, a wymordowana zaczęła się krztusić, a jej ciało wygięło się w charakterystyczny sposób; jeszcze chwila, a zwymiotuje.
Dostrzegła błysk, który z początku nie wywołał w niej szczególnych emocji. Dopiero po chwili zrozumiała, że to światło wcale  nie musiało oznaczać zaciekawionego strażnika czy jej dowcipnego umysłu platającego wciąż figle. Mogła być to wspomniana już iskierka, rozpalająca ogień wolności. Niepokoił ją jednak fakt, iż sama nie słyszała żadnego dźwięku aparatu; Marcelina syknęła raz jeszcze, wściekle niczym dzika, zirytowana lamparcica broniąca swych młodych; bezwarunkowo zamachnęła się, próbując wbić w ciało napalonego mężczyzny pazury. Musiała się przecież bronić!

Poczuła, jak środkowy pazur obija się o stalowy herb wojskowej gwardii umieszczony na zaatakowanym przez wymordowaną ramieniu. Głuchy dźwięk odbił się kilkakrotnie o ściany z pozoru pustych korytarzy, ginąć gdzieś w zalewającym przestrzeń mroku tak gęstego, że prawie namacalnego. Marcelina zawsze wierzyła, że zespół najmniejszych gestów rodzi większy skutek, dlatego nie uważała swojego ruchu za zbędnego - w dodatku udało jej się stłuc latarkę napastnika, co przesunęło szalę zwycięstwa na jej stronę. Ciemność była jej sprzymierzeńcem, nie tego skurwysyna, który właśnie wykręcił boleśnie jej nadgarstek; wymordowana jęknęła, zaciskając zęby i czując, jak jej wątła dłoń odmawia posłuszeństwa. Wszystkimi siłami próbowała odsunąć się od pistoletu, którego smaku miała już serdecznie dość; wolała mieć wolny pysk z szeregiem ostrych kłów w szczęce.
Gdy na swoim poliku poczuła mocne uderzenie jej ciało niemalże straciło równowagę - udało jej się nie upaść tylko dzięki mężczyźnie, który mocno ją przytrzymywał. Jej oczy na chwilę zasłoniła ciemna mgła, która następnie przybrała mieniące się wszystkimi kolorami tęczy, migające barwy. Gdy zniknęły, dziewczyna dostrzegła w końcu rysujący się na ścianie cień; właśnie wtedy stopniowo przestała odczuwać strach, a jej wargi uniosły się w krnąbrnym, krzywym uśmiechu. -Chcesz się... - znieruchomiała. - ...zabawić?
Zacisnęła pięści, a z jej gardła wydobył się śmiech. Najpierw ciche postękiwanie, potem warkot przypominający śmiech ciężko chorego bądź umierającego, który w końcu przeistoczył się w hieni chichot. Miał on w sobie coś mrożącego krew w żyłach i, choć krótki, nacechowany był pełną gamą emocji. Wywoływał dreszcze, niepokój, zdziwienie...
Marcelina nie była pewna, w którym momencie cienie na ścianach zaczęły się poruszać, a do jej wokalnego chichotu dołączyła się masa innych, podobnych, równie przerażających, hienich. Z ciężkiego mroku poczęły wyłaniać się stwory, które przeszywały mężczyznę spojrzeniem niebieskich, pozbawionych źrenic, świecących ślepi; zmory, które przypominały czarne pantery poczęły skradać się w stronę mężczyzny, nadal jednak trzymając się daleko.
W tym momencie Marcelina uśmiechnęła się znów. Nie potrafiła długo utrzymać pozorów normalności. Szaleństwo właśnie wzięło nad nią górę.

Spoiler:

Wywołujący gęsią skórkę hieni chichot wydobywający się rytmicznie z jej gardła zdołał już opanować celę i ciemny korytarz, a umysł napalonego oprawcy został niemalże pochłonięty przez jego gęstą falę. Marcelina zapadła w dziwny trans, podniecona zapachem jego strachu. Czuła go, pragnęła go, a jego woń budził w niej ukryte, niepoznane jeszcze przez nią samą rządzę. Wymordowana posiadała szósty zmysł, który pozwolił jej poczuć wszystkie odcienie i głębie strachu mężczyzny - Marcelina nigdy wcześniej nie pomyślała, że może on przybierać takie formy i takie barwy, a ją samą tak bardzo... podniecać. Dziewczyna pragnęła smakować go niczym najszlachetniejsze esencje, jednak nagły krzyk wojskowego przywrócił świadomość kobiety.
Stul pysk, dziwko!
Marcelina zacisnęła zęby i wyprostowała się na tyle, na ile samo jej obolałe ciało pozwoliło. Puste ślepia zamigotały, choć w celi nadal panowały egipskie ciemności; teraz to ona pragnęła zabawić się jego kosztem, poszczuć, poniżyć. Zapędy postanowiła jednak odłożyć na bok - czas naglił, a jej samej groziła wizja jakiegoś zabiegu, który zapewne nie skończyłby się na jej korzyść. Musiała działać, natychmiast, już, teraz! - Wróg! - szeptały między sobą mary, krążąc wokół przerażonego mężczyzny. Teraz to on był ofiarą.
Pierwsza ruszyła Anhedonia. Zmora doskoczyła do wojskowego i złapała stalowym uściskiem za łydkę; następna, Fuma, zaszła go od tyłu i próbowała ranić go w tył z zaskoczenia. Mary kłębiły się, były coraz bliżej... mężczyzna mógł tylko modlić się, że to jest tylko sen.
Przecież demony nie istnieją.

Spoiler: